Süleymanla qoca dünya (28)
Belə rəvayət edirlər ki, Süleyman peyğəmbər bir gün qoca dünyanın səyahətinə çıxıbmış. Gəzə-gəzə gəlib bir bağa çıxır. Bir də baxır ki, bir hovuzun yanında bir nazənin sənəm oturub, gözəlliyi hər yana işıq saçır. Süleyman peyğəmbər bir könüldən min könülə gözələ vurulur. Yaxınlaşıb salam-kəlamdan sonra ürəyini açır bu gözələ. Xanım deyir ki, özündən mənə bir nişan ver. Peyğəmbər dünyada ən qiymətli sehrli üzüyünü ona bağışlayır. Xanım üzüyü ondan alıb, yanındakı mücrüsünə qoyub, üzünü ona çevirəndə peyğəmbər nə gördü?! Qoca, saçı, qaşı ağarmış, dişləri tökülmüş, üzünü qırışlar örtmüş, Nuh əyyamından qalmış bir qarı. Süleyman peyğəmbər naçar qalıb dedi:
– Üzüyümü mənə qaytar.
Qarı mücrünü peyğəmbərin qabağına qoyub dedi:
– Götür üzüyünü.
Süleyman peyğəmbər mücrünü açıb baxdı ki, paho, burada o qədər üzük var ki, gəl görəsən. Özü də hansı üzüyü götürürsə, üstündə Süleyman adı yazılıb. Qaldı məəttəl, nə etsin.
Qarı dedi:
– Mənə “qoca dünya” deyərlər. Sənin kimi neçə süleymanlar gəlib gedib. Üzüyün birini götür. Bayaq yaz-bahar idim, indi qarlı qışam.
Qayıb piri (29)
Bir kişi qəbristanlığın içiylə yol gedirmiş. Birdən görür ki, qarşıdan adama oxşayan nəsə tuluq kimi bir şey gəlir. Kişi bərk qorxur. Ayaq saxlayıb geri çəkilir. Sovutunu çıxardıb onu vurmaq istəyir. Bu zaman həmən tuluğabənzər şey dilə gəlib deyir:
– Mən burada yatmışdım. Qəbirdən çıxıb qayib olmuşam, məni qəbrimin yan-yörəsini bağlayın.
Kişi qəbri nişanlayıb evinə qayıdır. Səhər kənd adamlarını başına yığıb, qəbristanlığa gedir. Gecə gördüyü kişinin qəbrinin yan-yörəsini bağlayıb geri qayıdırlar.
O gündən həmən qəbirə “Qayib piri” (“Qayib övliya”) deyilir. Ora ürəyində nə niyyətnən gedib nəzir desən, yerinə yetər.
Dostları ilə paylaş: |
