23. QİSMƏTDƏN QAÇMAQ OLMAZ
Bir də o vaxtlar bir adam Musa peyqəmbərə deyir ki, mənim qismətimi de, mən nə yeyəjəm? Deyir kətəməz yeyəjəhsən. Dəəndə deyir ki, a kişi, sən nə danışırsan, mən bu yaşa gəlmişəm, kətəməz yeməmişəm. Musa peyqəmbər deyir ki, ta sən qismətini istədin, mən də dedim. Özün bilərsən.
Hə, bu örüşdən evə gəlmir. Deyir: “Günorta evə getmiyəjəm, bir də axşam gedəjəm. Görüm, bu maa qismət olur, yoxsa yox”.
Hə, bu gününü keçirirmiş. Bir çoban da qoyun otarırmış, bircə dənə bunun heyvanı varıymış özünün. Bu heyvanın doğmağına az qalmışımış. Əvvəldən də deyifmiş ki, Allah-tala mənim bu qoyunumnan maa bir bala versin, and olsun pərvərdigara, onun kətəməzini dodağıma vurmuyajam. Onun kətəməzini yolnan keçənə verəjəm.
Hə, bu gəlif bunun yanınnan keçir. [Çoban] deyir ki, qağa, hara gedirsən?
Deyir:
– Evə gedirəm?
Deyir:
– Ə, heç hara getmə, gəl bəri, mən Allahnan əhdi-peyman bağlamışdım ki, qoyunum doğsun, onun kətəməzini yolnan gedənə verəjəm.
Deyir:
– Ə, get, işinnən-peşənnən məşqul ol. Mən hələ anadan olannan ağzıma kətəməz vurmamışam.
Çoban qəzəblənir. Deyir ki, helə şey olar? Mən Allahnan əhdi-peyman bağlamışam, səni hara boşduyuram? Bu deyir, yemiyəjəm, o deyir, yeyəssən. Çoban ağacı hərriyir ki, bunun kürəyinə bir ağac çəkə. Ağacı göydə tutur, deyir ki, ə, bir kətəməzə görə məni öldürəjəksən, qoy yeyim. Deyir ki, xudavəndi aləm, şükür sənin böyüklüyünə. Deyir, demək qisməti qəbul eliyən eliyir, eləmiyəni məjbur elətdirillər.
Dostları ilə paylaş: |
