3. APAR ULAĞI SUVAR
Molla arvadınnan şərt kəsir. Kim qavaxcan dillənsə ulağı aparıf suarıf gətirəjəh çaydan. Arvad qismi bir az dilavar olur dayna. Özünü saxlıya bilmir, durur gedir qonşuya. Qonşu gətirir xörəh bişirir. Deyir:
– Bajı, sən Allah, o molla tərs adamdı – ərini deyir e, – ajdı, bir az bı şorbadan verəh o uşağa, aparsın versin ona.
Bı şorbadan yığır. Uşax götürür gəlir. Deyir:
– Molla əmi, saa şorva gətirmişəm, ala ye.
Molla belə başını hərriyir, uşax başa düşmür. Nəysə, bir də hərriyir. Uşax elə başa düşür ki, molla deyir gəti töh başıma. Horranı tökür mollanın başına. Mollanın üz-gözü tamam horra olur. Uşağ gülə-gülə gedir əvə. Arvada xəvər verir ki, bəs apardım şorbanı, molla əmi dedi töh başıma, töhdüm başına, gəldim. Tez arvad durur özünü salır əvə. Deyir:
– A kişi, bı nə hax-hesafdı?
Deyir:
– Hələ apar ulağı suvar, sora gəl nağıl eliyim.
Dostları ilə paylaş: |
