Azərbaycan miLLİ elmlər akademiyasi folklor institutu qarabağ: folklor da bir tariXDİr III kitab

69. KƏBLƏ FƏRZALI
Babam Kərbəlayı oluf. Onun bir kirvəsi varmış, o da Kərba­lıy­mış. Babam bir gün arvadına deyir:

– Fatı.

Qocamın adı Fatıdı, nənəmin. Deyif:

– Nədi Fərzalı?

Deyif:

– Gedəjəm bir Kəblə Bəşirnən söhbət eliyim, gələjəm axşam.

Qocam da yığıf, yığışdırıf, bu Kəblə Fərzalı babam gedif Kəb­lə Bəşirgilə. Qədimidən o oğlunu qoyuf bının qucağına, bı da oğ­lunu qo­yuf onun qucağına. Mənim babamın dörd oğlu varmış, onun da dörd-beşdimi bilmirəm. Kirvədilər, qədimi kişidilər. Mə­nim babamın qədimisi Ağdamnandı. Babam gəlif görüf bıra gözəl yerdi, dəvlət­didi, qocamı da bəyənif, elə bırda qalıf. Onnan da sürüsü, malı, dev­ləti aşıf-daşıf. Sora Kərbəlaya gedif bizim kətdən – Xannı kəndin­nən. Duruf gedif. Kəblə Bəşir deyif ki, Kəblə Fər­za­lı gəlif, dubara gətirin kəsin. Bınnan irəli qoyunnarın içinə bir duba­ra qoyardılar ki, sənin kimi bir dost gələndə dubara kəsilsin. Day qoç, erkəh, qoyun bılar qədimi ətdi. Dubara böyün qoyun doğuf ha, quyruğu olurdu bu boydana, onu kəsirdilər. Adam yolluyuf, gedif çobanın yanına. Ço­ban gətirif bir dubara varmış, verif bına ki, get. Bı dubaranın da anası xəsdələnif ölüf, onu keçi əmizdirif. Mənim babam Kəlbə Fərzalı gedif, bını gətirif kəsiflər, şiş kavav eliyiflər, yeyiflər, içiflər, danı­şıflar, sööbət eliyiflər. Mənim babam duruf gəlmağa. Deyif:

– Kəblə Bəşir, uşaxları yolla atımı gətirsin, mən gedim. Fatı mənnən indi niyarandı.

Duruf bu gələndə deyif ki, Kəblə Bəşir, mənim qarnım söz qavı dəyil. Mən getdim, day demə ki, Kəblə Bəşir mana dübara kəsdi. Deynən bir çəpiş kəsdi. Səni iyid öləsən, kişi. Deynən, bir çəpiş kəsdi. Babam atdanır gedir. Deyir, tay sözümü dedim. Kəblə Bəşir adam yolluyur ki, gedin çobana deyin gəlsin bıra, görüm Kəblə niyə belə dedi. Ona fikir ver e, nənən qurban, ona fikir ver ki, babam nə çoxbilmiş imiş. Kəblə Bəşir deyir:

– Çoban, mən saa demişdim çəpiş yolla? Sən niyə çəpiş yolla­mısan?

Deyir:

– Kərbəlayı, a sənin başına dolanım, sənin dubaran oydı, onu da yolladım. Sizin qızıl qulaxlı qoyunun balasıydı. Anası öldü, o qoyuna tutdux, bu keçiyə tutdux, dübaralıx elədih qoşdux heyvana. İndi bircə karrı o dübaraydı, onu da yolladıx sizə.

Deyir, Kəblə Bəşir iki əlini qaldırıf çırpır başına:

– Vay evi yıxılan mənəm, oğlu ölən mənəm, gör, ətin dadın­nan bilif ki, heyvan keçi südü əmif.