Mənim nənəm irəhmətdih söhbət eliyirdi ki, səkgiz yaşında qız uşağı iydim. Bullar Kürün o tayında yaşıyıllarmış. Alt yanımız meşəlihdi, deer, yemişənnih iydi. Bir arvat varıdı. Maa dedi, gedəh yemişən yığax. Yemişən yığmağa gedəndə gördüm, bu uxarı çıxdı – ağacın başına. Mən divində qaldım. Bu qırer tullor, mən də dənnerəm. Bir də ördüm, şıkqıltı gəler. Dedim, bu nə şıkqıltıdı? Dedi, ağrın alem, sən işinnən ol. Mallardı, buralarda otdeellər. Bir də baxanda ördüm, iki metrə hündüründə, döş də belə sallaner. Çiyninnən atıfdı belə. Eləsi də var, dizinə dəyer. “Gəldilər!” – dedim, qaşdım. Öyə girən kimi yıxıldım. Su töhdülər, məni ayıltdılar. Dedilər, ağız, nooldu saa? Dedim, bir şey gördüm, qaşdım. Töküldülər, getdilər. Gördülər arvat da yıxılıf – ağacın divindədi. Munu ayıltdılar. Dedi, dört-beş nəfər gəldi, məni ağaşdan tüşürdülər. Dedilər, döşü əmeyjəhsən. Mən əmmədihcə döydülər məni, güjnən ağzıma sağdılar. Məəm də ağlım başımnan getdi. Halıymış.
II mətn
Kişinin biri birqədir iymiş. Arxın üsdünnən addıyıv öylərinə gəlermiş. Görör ki, ağız, arxın içində bir ağ geyimli arvad əlində nejə bir şey var. Munu suya çəker. Sən demə, arvadın uşağı olanda munun ciyarını gətirif suya çəker. Adam adama deyer e, bıy ciyarın suya çəkilsin. Kişi məhətdəl qaler. İrəli yeriyir. Yüyürəndə görör, filankəsin öyündə tufan qopuf. Uşağı olan arvadın ciyarın gətirif suya çəkir. Hal aparıf. Onnan soora molla gətirellər. Oxuyullar, arvat diriler.
