Bakara sûresi

(10) İhtiyar zengin adam:

İhtiyar zengin adam, içinde, hazinesinde her şeyin mevcûd olduğu yaşlı dünya’dır, diğer yönüyle, birey olan hikâyenin bahsettiği kimsedir. Nefs-i emmâre’nin kendine tanıdığı geçici “azîz ve mâlik” sıfatlarının Hakk’sız nefsi emmâre yönüyle benlik üzere kullanılışıdır.

Görüldüğü gibi bu ihtiyar zengin adam dünyayı ve nefs-i emmâre’yi temsil etmektedir. Onun varlığı da aynı şeydir yani kaynağı nefs-i emmâre’dir. Ve nefs-i emmâre ise vahşi hayvandır. Kendisinde her türlü vahşi ve yırtıcı hayvan ahlâkı mevcuttur. Daha çok bilgi almak isteyenler (İrfan mektebi) kitabımızın ilgili bölümüne bakabilirler. Kûr’ân-ı Kerîmde bu tür varlıklara (kel en’âmü belhüm edal) (onlar sürüler gibidir belki daha aşağıdırlar, 7/179) şekliyle ifade edilmektedirler. Hâl böyle olunca, dışarıdan bakılınca, bakara hayvan, fakat özünden hakikatinden bakılınca ise hayat sahibi Hakk’tan râzı olmuş bir mertebedir. Ölmüş olan ise insân, zâhiren insân sûretinde, ama özünden bakılınca yırtıcı bir hayvandır, asıl olan ise iç bünyedeki hükümdür. O halde sûreta insân görünümüde olan yaşlı adam, hayvan, hayvan görünümünde olan bakara ise gerçek insânî bir mânâdır. Hâl böyle olunca ise sorun yoktur insân mertebesi hayvan mertebesini diriltir.

Kullanılan uzva gelince kuyruk olma ihtimâli vardır ve onun izahları da var ise de fazla uzatmamak için bu uzvun dil olduğunu düşünmek daha tercih edilecek yönüdür diyebiliriz. Bilindiği gibi dil kelâm sıfatının zuhur mahallidir ve yerine göre hem öldürür hemde diriltir. Acı söz, nefs-i emmârenin sözü, gaflete düşürüp öldürür, ama hay olan nefs-i râdıyye’nin sözü kendi diriliği gibi karşı tarafıda diriltir. İşte ölü olan insân sûretinde ki nefs-i emmâre hayvanına diri ve hay isminin zuhuru olan bakara sûretindeki nefsi râdiyye’nin dili ile vurulduğunda ona hay esmâsı ile hayat verip diriltmiştir. Bu diriltmede bir darp, vurma vardır ve bu günkü hayat veren kalb masajlarının da ilk bildirilen kaynağıdır, diyebiliriz.

180

Kişinin kendi ölü bedenini de gönlüne kelime-i tevhid diliyle devamlı vurması onun da ölü olan hayatını diri bir hayata çevirecektir. Ve diğer zikirlerde ölü olan kalpleri dirilmektedir. “işte böyle Allah ölüleri diriltir” ve tabii çok daha başka şekiller ile de diriltir. “ ve size âyetlerini gösterir” Kelâm sıfatı nasıl ki dirilik veriyor ise basar sıfatıda âfak ve enfüs’te Allah-ın Âyetleri-işaretlerini görmeyi temin eder. Böylece marifetullah bilgisi artmış olur. Bu yollardan faydalanarak, “gerek ki akıllanası-nız.” Cenâb-ı Hakkın bizler hakkında ki temennisine teşekkür edip gerçekten (Akl-ı kül) ile akıllanmaya gayret edelim, en çok ihtiyacımız olan şey de budur. Gerçek temiz, arı, duru, nefs tozlarıyla kirlenmemiş bir akıl sahibi olamaya çalışalım.

Şimdi yeri gelmişken bir şeye daha dikkat çekmeye çalışalım. Bilindiği gibi Kûr’ân-ı Kerîm’in en büyük Sûresi zâhiren (Bakara) bir hayvan ismiyle, ifade edilmiştir. Sizce de bu düşündürücü değilmidir.? O halde burada var olan hakikatleri gene onun kendi içide arayıp bulmamız gerekecektir.

Zâhiren bir hayvan ismiyle bildirilen Sûre-i Şerifenin başında (hurufu mukattaa) “ elif, lâm, mim” remzi ile muhteşem bir hâli yani İnsân-ı Kâmil-i şüphesiz olarak ifade etmektedir. Başında İnsân-ı Kâmil-i ifade eden bu hakikat-i nasıl bir bakara-hayvan isminin içine alırız? Diye tabii bir düşünce hasıl olabilir. İşte gerçekten düşündürücü olan da bu hâl’dir. Cenâb-ı Hakk’ın işinde de ise yanlışlık olmıyacağına göre bu işin bir hakikati olduğu açıktır.

İşte bu en uzun Sûre-i Şerife’nin isminin (bakara) olması bir bakıma “Bakara” remzi ile ifade edilen mânâ’nın (İnsân-ı Kâmil olma yolunda ki başlangıç aşamalarının mertebelerini, yaşantısını ve hakikatlerini bildirmesi dir.

(Füsûs-ül Hikem, A. A. Konuk şerhi, cild 4 İlyas fassı s. 63) te.

181