Beytul-əhzan naləsi

Həzrət Zəhranın (s.ə) şəhadət əhvalatı
Eldə bir qayda var yaxşı bilər əhli-nəzər
Bir kəsin ölsə cavan orəti dünyada əgər
Qövmü, həmsayə eşitdi tökülüb hamı gələr
Belə saətdə onlar sinələrin dağlallar
Qoşulub yaslıya evdə ölənə ağlallar
Xassə ki, tiri-bəliyyatə nişan olsa ölən
Özü xırda balalı, dilnigəran olsa ölən
Həmsəri-layiq və şayistə cavan olsa ölən
Yandırar aləmi bu dərdü-müsibət ələni Ağladar 
öz-özünə möhnəti yasə gələni
Mətləbi mən dedim aldın, qəlbinə qəm doldu
Qaidi-Əzəmi-Şəriət qızı gül tək soldu
Öldü Zəhra vəli bu qayda bərəks oldu
Demirəm ölməyini bildilər, ya bilmədilər
Bu qədər vardı ki, təşyiinə də gəlmədilər
Ölənin olsa neçə tifli ürək dağlallar
Üzə göz yaşlarını həsrət ilə bağlallar
Ucadan vay ana vay, zikr eləyib ağlallar
Fatimə gülləri rahətlə nəfəs çəkmədilər
Matəmində ananın bir uca səs çəkmədilər
Dedi Movla: demirəm sinənizi dağlamayın

---

29
Matəmində anazın əşki üzə bağlamayın Bilisiz 
müşgülümüz var ucadan ağlamayın
Əmri-movlaya gecə hammı itaət elədi
Ayrı tərz ilə bu dəsturu riayət elədi
Ağa Yəbnəl Həsən! həll eylə ürək niskilini
Qoy deyim dörd uşağın evdə olan müşkülünü
Ağlayanda balalar ağzına qoydu əlini
Demirəm başlarını möhnət ilə açmadılar
Evlərində ucadan səs çəkib ağlaşmadılar
Ravi Salmandı deyir, keçmişdi çox gecədən
Evdə məşğuli-nəmazi-şəbidim qərqi-mühən
O gecə çox nigəran idim elə Fatimədən
Qapı ahistə döyüldü, ürəyim diskindi
Dedim Allah görəsən xeyir ola kimdir indi
Hücrəni tərk elədim dildə bəsi şurü-nəva
Nigəran çıxdım otaqdan görəsən kimdi, Xuda
Xəbər aldım gecənin aləmi kimsən qapıda Fori 
bildim o zaman nuri-Xuda cilvəsidir
Səslərindən tanıdım ki, Həsəneynin səsidir
Dedi ahistə: əmu aç qapını mən Həsənəm Bir 
sözüm var sən üçün qərqi-bəla və mühənəm 
Gəlisən gəl daxi, təxir eləmə öldü anam
Qapını açdım özüm mən gecənin qəmli çağı
Gül kimi gördüm əsirdi oların dil-dodağı

---

30
Əlqərəz başladı qüslü gecənin vəxti Əli
Xanımın dəydi o sınmış qoluna birdən əli
Ağladı bir tazə müşkül yenə üz verdi vəli
Kaş göz yaşın üzə bağlamayaydı o gecə
Saxlayaydı özünü ağlamayaydı o gecə
Nə qədər eşqi var imiş oların bir-birinə
Fatimə dözmədi bir verdi təkan peykərinə
Yaranın başı açıldı, qan axıb su yerinə
Qan ilə su qarışıbdır elədi qüslü çətin
Guya endi o saətdə ora Ruhul-əmin
Dedi: Zəhranı sənintək tanıyan olmayacaq
Bu məhəbbət qanıdır, cuşə gəlib durmayacaq
Nə qədər ağlayasan sən, o qədər qan axacaq
Ağlama, göz yaşın axdıqca yara qan verir
Tazədən bəs deyəsən Fatiməni can verir
Hey töküb su, yaranın qanını sildi o gecə
Nə çəkib Heydər, Allah Özü bildi o gecə
Geydirincə kəfənin öldü-dirildi o gecə
Qüslü qurtardı Əli dərdü-qəmə tuş oldu
Yaralı Fatimə əlqissə, kəfənpuş oldu
Bağiban səslədi bülbülləri gülzarə gəlin Anazı 
bir də görün söhbətə, qoftarə gəlin Dolanın 
başına bu axır didarə gəlin
Elə bir məhşər olub aləmi-məna doldu
Qoşulub Zeynəbə öz zülfünü hura yoldu

---

31
Səs veribdir balalar qəmli Əlinin səsinə
Yığışıblar dili-şəbdə ananın dörəsinə
Hamıdan əvvəl Hüseyn saldı özün sinəsinə 
Ərz edibdir anacan, qəlbimi doldurdu məlal 
Sağlığıntək məni bir dəfə də ağuşuna al 
Mürtəza and içir Allaha, nə gördüm o 
zaman
Kəfənin bəndi açıldı ucalıb ahü-fəğan
Fatimə qolların açdı, özünə verdi təkan
Aldı ağuşə balasın o gülü əfsürdə Zəccə 
çəkdi mələkut əhli gəlibdir dərdə
Səhni-mənzildə olar qol-boyun olmuşdu ələn
Ucalıb nalə Hüseyn ilə xanım Fatimədən
Səs gəlib ya Əli forən balanı al anadan
Ərşiyan halını əssaə dolandırdı onlar
Gecənin aləmi aləmləri yandırdı onlar