Birinci Baskı

Gene de, Halitpaşa Caddesi'yle Kâzım Karabekir Caddesi'nin köşesinde, kör bir duvardaki buzlu delikten uzatılan hayali bir namlunun kendisini hedeflediğini, bir anda vurulup karlı kaldırımda öldüğünü hayal etti ve İstanbul gazetelerinin ne yazacağını çıkarmaya çalıştı. Büyük ihtimalle valilik ve yerel MİT olay büyümesin, kendi sorumlulukları ortaya çıkmasın diye siyasi boyutu örtbas eder, şair olduğuna dikkat etmeyen İstanbul gazeteleri de haberi ya yayımlar ya yayımlamazlardı. Şair arkadaşları ve Cumhuriyet gazetesindekiler sonradan olayın siyasi boyutunu ortaya çıkarmaya çalışsalar bile, bu, ya şiirleri hakkında çıkacak genci bir değerlendirme yazısının (kim yazardı bu yazıyı? Fahir? Orhan?) önemini azaltır, ya da ölümünü kimsenin bakmadığı sanal sayfasına tıkardı. Hans Hansen diye bir Alman gazeteci gerçekten olsaydı ve Ka da onu tanısaydı haberi Frankfurter Rundschau belki verirdi ama başka hiçbir Batı gazetesi vermezdi. Bir teselli olarak belki şiirlerinin Almanca'ya çevrilip Akzent dergisinde yayımlanacağını hayal etmesine rağmen Ka, Serhat Şehir Gazetesi'nde çıkan bu yazı yüzünden öldürüverilirse bunun tam bir "bok yoluna gitmek" olacağını bütün açıklığıyla görüyor, ölümden çok, tam da İpek ile Frankfurt'ta mutlu olma umudu belirmişken ölmekten korkuyordu.
Gene de son yıllarda siyasal İslamcıların kurşunlarıyla öldürülen bazı yazarlar canlandı gözlerinin önünde: Sonradan ateist olup Kuran'daki "tutarsızlıkları" göstermeye çalışan eski bir vaizin (kafasına arkadan bir kurşun sıkmışlardı) pozitivist coşkusunu, köşe yazılarında türbancı kızlara ve çarşaflı kadınlara "karafatmalar" diyerek alaycılıkla sataşan başyazarın öfkesini (onu sabah şoförüyle birlikte taramışlardı), ya da Türkiye'deki İslamcı hareketle İran arasındaki bağları gösteren köşe yazarının azmini (kontağı çevirince arabasıyla birlikte havaya uçmuştu) içinden gözlerini yaşartan bir sevgi geçse de safça buldu Ka. Bu ateşli yazarların ya da benzer nedenlerle ücra taşra şehirlerinde bir ara sokakta kafalarına kurşun sıkılan gazetecilerin hayatlarına hiçbir ilgi duymayan İstanbul ve Batı basınından çok, kimvurduya giden bütün yazarlarını kısa bir süre sonra sonsuza kadar unutan bir kültürden gelmesine öfke duyuyor, bir köşeye çekilip mutlu olmanın ne kadar akıllıca bir iş olduğunu hayretle görüyordu.
Serhat Şehir Gazetesi'nin Faikbey Caddesi'ndeki yazıhanesine vardığında yarınki gazetenin buzları temizlenmiş vitrinin bir köşesine içeriden asıldığını gördü. Kendisi hakkındaki haberi yeniden okudu, içeri girdi. Serdar Bey'in iki çalışkan oğlundan büyüğü basılmış gazetelerin bir kısmını naylon bir iple bağlıyordu. Fark edilmek dürtüsüyle şapkasını çıkardı, paltosunun kar tutmuş omuzlarına vurdu.
"Babam yok!" dedi elinde makineyi sildiği bir bezle içeriden gelen küçük oğlan. "Çay ister misiniz?"
"Yarınki gazetede benim hakkımda çıkan haberi kim yazdı?"
"Sizin hakkınızda haber mi var?" dedi küçük oğlan kaşları kalkarken.
"Var ya," dedi aynı kalın dudaklı ağabeyi dostluk ve memnuniyetle gülümseyerek. "Bütün haberleri bugün babam yazdı."
"Sabah o gazeteyi dağıtırsanız," dedi Ka. Bir an düşündü. "Benim için kötü olabilir."
"Niye?" dedi büyük oğlan. Yumuşacık bir teni, içten bir saflıkla bakan inanılmayacak kadar masum gözleri vardı.
Ka ancak son derece dostane bir havada çocuk gibi basit sorular sorarsa onlardan bilgi alabileceğini anladı. Böylece tosun oğullardan şimdiye kadar yalnızca Muhtar Bey'in, Anavatan Partisi il merkezinden gelen bir çocuğun ve her akşam uğrayan emekli edebiyat öğretmeni Nuriye Hanım'ın parasını verip gazeteyi aldıklarını, yollar açık olsaydı Ankara ve İstanbul'a yollanmak üzere otobüse teslim edecekleri gazetelerin şimdi dünkü paketlerle birlikte bekleyeceğini, geri kalanının da yarın sabah iki oğul tarafından Kars'ta dağıtılacağını, babaları isterse sabaha kadar yeni bir baskı elbette yapabileceklerini, babalarının az önce gazeteden çıktığını ve akşam yemeğine eve gelmeyeceğini öğrendi. Çayını içmek için bekleyemeyeceğini söyleyip, bir gazete alıp soğuk ve öldürücü Kars gecesine çıktı.
Çocukların dertsiz ve suçsuz hali Ka'yı yatıştırdı biraz. Yavaşça inen kar tanelerinin arasından yürürken fazla mı korkaklık ettiğini sordu kendine ve bir suçluluk duydu. Ama aklının bir köşesiyle de, göğsü ve beyni kurşunlarla doldurulan ya da postadan çıkan bombalı paketi hayran okurlardan gelen lokum kutusu sanıp hevesle açan pek çok bahtsız yazarın aynen böyle bir gurur ve cesaret açmazına girdikleri için dünyaya veda etmek zorunda kaldıklarını da biliyordu. Mesela bu gibi konularla fazla ilgisi olmayan Avrupa hayranı şair Nurettin, yıllar önce din ve sanat konusunda yazdığı yarı "bilimsel", daha çok da saçma bir yazı siyasal İslamcı bir gazete tarafından tahrif edilip "dinimize küfür etti!" diye yayımlanınca sırf korkak durumuna düşmemek için eski fikirlerini hayretle sahiplenmiş, bu ateşli Kemalistliği asker destekli laik basın tarafından onun da hoşuna giden abartmalarla bir kahramanlık kariyerine dönüştürülmüş, bir sabah da arabasının ön tekerleğine bağlanan bir naylon torbadaki bombanın patlamasıyla sayısız küçük parçaya ayrıldığı için kalabalık ve gösterişli cenaze alayı boş tabutunun arkasından yürümüştü. Ka küçük taşra kentlerinde bu tür cesaret kışkırtmalarına, "aman korkak demesinler» telaşlarına "belki Salman Rüşdü gibi dünyanın ilgisini çekerim" hayallerine kapılan eski solcu yerel gazeteciler, materyalist doktorlar, iddialı din eleştirmenleri için, değil büyük şehirlerdeki gibi ince tasarlanmış bir bomba, sıradan bir tabanca bile kullanılmadığını, öfkeli ve genç dindarların kurbanlarını karanlık bir sokakta çıplak elleriyle boğduklarını ya da bıçaklayıverdiklerini Frankfurt'ta kütüphanede karıştırdığı Türk gazetelerinin arka sayfalarındaki küçük ve heyecansız haberlerden biliyordu. Bu yüzden Serhat Şehir Gazetesi'nde cevap fırsatı verilirse hem postu deldirmemek, hem de onurunu kurtarmak için ne diyeceğini (ateistim ama elbette Peygamber'e küfretmedim? -inanmıyorum ama dine saygısızlık etmem?) çıkartmaya çalışırken bir an arkasından kara bata çıka yaklaşan birinin ayak seslerini duyunca ürpererek döndü; dün bu vakit ziyaret ettiği Şeyh Saadettin Efendi'nin tekkesinde gördüğü otobüs şirketi yöneticisiydi bu. Adamın kendisinin ateist olmadığına tanıklık edebileceğini düşündü Ka ve utandı.
Bir çeşit sıradan ve sihirli bir tekrar duygusu vererek yağan iri taneli karın inanılmaz güzelliğine hayran olarak, kaldırımların buz tutmuş köşelerinde iyice yavaşlayarak ağır ağır Atatürk Caddesi'nden aşağı indi. Daha sonraki yıllarda Kars'ta karın güzelliğini, şehrin karlı kaldırımlarında aşağı yukarı yürürken gördüğü manzaraları (aşağılarda üç çocuk bir kızağı yokuş yukarı iterken. Aydın Foto Sarayı'nın karanlık vitrininde Kars'ın tek trafik lambasının yeşil ışığı yansıyordu) kederli ve unutulmaz kartpostallar gibi niye hep içinde taşıdığını soracaktı kendine.
Sunay'ın üs olarak kullandığı eski terzihanenin kapısında bir askerî kamyonla iki nöbetçi asker gördü. Kardan korunmak için eşikte dikilen askerlere Sunay'ı görmek istediğini tekrarlaya tekrarlaya söylediyse de Genelkurmay Başkanı'na dilekçe vermek için köyden gelen garibanı itekler gibi uzaklaştırdılar Ka'yı. Aklında Sunay ile görüşüp gazetenin dağıtılmasını durdurmak vardı.
Sonra kapıldığı telaşı ve öfkeyi bu hayal kırıklığıyla değerlendirmek lazım. Karda koşa koşa otele dönmek geliyordu içinden ama daha ilk köşebaşına gelmeden soldaki Birlik Kıraathanesine girdi. Soba ile duvardaki ayna arasındaki masaya oturdu ve "Vurularak Ölmek" adlı şiirini yazdı.
Esas izleğinin "korku" olduğunu not ettiği bu şiiri Ka altıgen kar tanesinin hafıza dalıyla hayal kolu arasına yerleştirecek ve içerdiği kehaneti alçakgönüllülükle geçiştirecekti.
Ka şiiri yazdıktan sonra Birlik Kıraathanesi'ndcn çıkıp Karpalas Oteli'ne döndüğünde saat yediyi yirmi geçiyordu. Kendini yatağa atıp sokak lambasının ve pembe K harfinin ışığında ağır ağır düşen iri kar tanelerini seyredip İpek ile Almanya'da ne kadar mutlu olacaklarının hayallerini kurarak içindeki telaşı yatıştırmaya çalıştı. On dakika sonra İpek'i bir an önce görmek için dayanılmaz bir istek duyarak aşağıya inince bütün ailenin bir misafirle birlikte çevresinde toplandığı sofranın ortasına Zahide'nin çorba tenceresini yeni yerleştirmekte olduğunu ve İpek'in kumral saçlarının parıltısını mutlulukla gördü. Kendisine gösterilen yere İpek'in yanına otururken Ka aralarındaki aşkı bütün sofranın bildiğini bir an gururla hissetti ve tam karşısında oturan misafirin Serhat Şehir Gazetesi sahibi Serdar Bey olduğunu fark etti.
Serdar Bey öyle dostane bir gülümseyişle uzanıp elini sıktı ki Ka cebindeki gazetede okuduklarından bir an kuşkuya düştü Kâsesini uzatıp çorbasını aldı, masanın altından elini İpek'in kucağına koydu, başını onun başına yaklaştırarak kokusunu ve varlığını hissetti, kulağına ne yazık ki Lacivert'ten hiçbir haber alamadığını fısıldadı. Hemen sonra Serdar Bey'in yanında oturan Kadife ile gözgöze geldi ve bu kısa süre içinde İpek'in ona haberi verdiğini anladı. İçi öfke ve hayretle doluydu, ama gene de Turgut Bey'in Asya Oteli'nde yapılan toplantı hakkında şikâyetlerini dinleyebildi: Bütün toplantının bir kışkırtma olduğunu söyledi Turgut Bey, polisin elbette her şeyin farkında olduğunu ekledi. "Ama bu tarihî toplantıya katılmaktan hiç pişman değilim," dedi. "Kars'ta siyasete meraklı yaşlıgenç insan malzemesinin ne kadar düşük olduğunu kendi gözlerimle görmekten memnunum. Şehrin bu en sersem, en akılsız ve en gariban tabakasıyla siyaset miyaset yapılamayacağını, darbeye karşı çıkmak için gittiğim bu toplantıda aslında askerlerin Kars'ın geleceğini bu çapulculara bırakmamakla iyi ettiğini hissettim. Başta Kadife, hepinizi bu ülkede siyasetle ilgilenmeden önce bir kere daha düşünmeye çağırıyorum. Ayrıca Çarkıfelek'te çarkı çeviren gördüğünüz şu boyalı ve geçkin şarkıcımızın idam edilmiş eski dışişleri bakanı Fatin Rüştü Zorlu'nun metresi olduğunu otuz beş yıl önce Ankara'da herkes bilirdi."
Ka cebinden çıkardığı Serhat Şehir Gazetesi'ni sofradakilere gösterip aleyhine bir yazı olduğunu söylediğinde yemeğe oturalı yirmi dakikadan fazla olmuştu ve açık televizyona rağmen sofrada bir sessizlik vardı.
"Ben de onu söyleyecektim, ama yanlış anlar alınırsınız diye karar veremiyordum," dedi Serdar Bey.
"Serdar. Serdar, gene kimden ne emir aldın?" dedi Turgut Bey. "Yazık değilmi misafirimize. Verin ona okusun yediği haltı."
"Yazdığım şeyin tek kelimesine inanmadığımı bilmenizi isterim," dedi Serdar Ka'nın uzattığı gazeteyi alırken, "İnandığımı düşünürseniz beni kırarsınız. Lütfen bunun şahsi bir şey olmadığını, Kars'ta bir gazetecinin sipariş üzerine böyle yazılar yazmak zorunda kaldığını sen de söyle ona Turgut Bey."
"Serdar valilikten emir alıp birilerine hep çamur atar," dedi Turgut Bey. "Oku şunu bakalım."
"Ama hiçbirine de inanmam," dedi Serdar Bey gururla "Hatta okurlarımız da inanmaz. Onun için korkulacak bir şey yok."
Serdar Bey yazdığı haberi, kimi yerlerde dramatik ve alaycı vurgular yapıp gülerek okudu. "Görüldüğü gibi korkacak bir şey yok!" dedi sonra.
"Siz ateist misiniz?" diye sordu Turgut Bey Ka'ya.
"Baba, konu bu değil," dedi İpek öfkeyle. "Bu gazete dağıtılırsa yarın sokakta onu vururlar."
"Hiçbir şey olmaz efendim," dedi Serdar Bey. "Kars'taki bütün siyasal İslamcıları, gericileri asker topladı." Ka'ya döndü. "Alınmadığınızı, sanatınızı ve insaniyetinizi çok takdir ettiğimi bildiğinizi gözlerinizden anlıyorum. Avrupa'nın bize hiç uymayan bazı kurallarıyla bana haksızlık etmeyin! Kars'ta kendini Avrupa'da sanan aptallar, Turgut Bey de iyi bilir, burada üç gün içinde bir köşede vurulup unutulurlar. Doğu Anadolu basını büyük bir sıkıntı içindedir. Bizi Kars'taki vatandaş satın alıp okumuyor. Gazeteme devlet daireleri abonedir. Elbette ki abonelerimizin okumak istediği cinsten haberler koyacağız. Dünyanın her yerinde, Amerika'da bile gazeteler önce okurlarının istediği haberi koyar. Okur sizden yalan haber istiyorsa, dünyanın hiçbir yerinde kimse doğruları yazarak satışını düşürmez. Gazetemin satışını arttıracaksa ben doğruyu niye yazmayayım! Ayrıca doğruları yazmamıza polis de izin vermez. Ankara ve İstanbul'da Karslı yüz elli okurumuz var. Onların da oralarda ne kadar başarılı ve zengin olduklarını abartıyor, ballandırıyor, yazıyoruz ki aboneliklerini yenilesinler. Ha, bu yalanlara sonra kendileri de inanırlar, o başka." Bir kahkaha attı.
"Bu haberi kim sipariş etti, onu söyle," dedi Turgut Bey.
"Efendim, malum Batı gazeteciliğinde en önemli kuraldır, haberin kaynağı saklanır!"
"Benim kızlarım bu misafiri sevdiler," dedi Turgut Bey. "Yarın bu gazeteyi dağıtırsan seni hiç affetmezler. Ya arkadaşımızı gözü dönmüş dinciler vururlarsa, sorumluluk hissetmeyecek misin?"
"O kadar korkuyor musunuz?" diye gülümsedi Serdar Bey Ka'ya. "O kadar korkuyorsanız yarın hiç çıkmayın sokağa."
"O etrafta görünmeyeceğine gazeteler görünmesin," dedi Turgut Bey. "Gazeteleri dağıtma."
"Bu abonelerimi, küstürür."
"Peki," dedi Turgut Bey bir ilhamla. "Kim ısmarladıysa bu gazeteyi ona ver. Geri kalanlar için misafirimiz hakkındaki bu yalan ve kışkırtıcı haberi çıkarıp yeni bir gazete yap."
İpek ve Kadife de bu fikri desteklediler. "Gazetemin bu kadar ciddiye alınması beni gururlandırıyor," dedi Serdar Bey. "Ama bu yeni baskının masraflarını kim karşılayacak, bunu da söylemelisiniz o zaman."
"Babam, siz ve oğullarınızı Yeşilyurt Lokantası'nda bir akşam yemeğine götürür," dedi İpek.
"Sizler de gelirseniz olur," dedi Serdar Bey. "Yollar açılıp bu tiyatrocu kalabalığı başımızdan gittikten sonra! Kadife Hanım da gelecek. Kadife Hanım, boş kalan yere yapacağım yeni haber için bana tiyatro darbesini destekleyen bir demeç verebilir misiniz, okurlarımız çok beğenir bunu."
"Vermez, vermez," dedi Turgut Bey. "Sen benim kızımı tanımadın mı hiç?"
"Tiyatrocuların darbesinden sonra Kars'ta intiharların azalacağına inandığınızı söyleyebilir misiniz Kadife Hanım? Bu da okuyucularımızın hoşuna gider. Üstelik siz Müslüman kızların intiharlarına karşıydınız."
"Artık intiharlara karşı değilim!" diye kesip attı Kadife.
"Ama bu sizi ateist durumuna düşürmez mi?" diye Serdar Bey yeni bir tartışma açmaya çalıştıysa da sofradakilerin kendisine hoş bakmadığını anlayacak kadar ayıktı.
"Peki söz veriyorum, gazeteyi dağıtmayacağım," dedi.
"Yeni bir baskı mı yapacaksınız?"
"Buradan çıkıp evime gitmeden önce!"
"Teşekkür ederiz," dedi İpek.
Uzun, tuhaf bir sessizlik oldu. Ka hoşlandı bundan: Yıllardır ilk defa bir ailenin parçası olduğunu hissediyordu; aile denen şeyin mutsuzluk ve sorunlara rağmen birliktelikte çaresizce inat etmenin zevki üzerine kurulu olduğunu anlıyor, hayatta bunu kaçırmış olduğu için hayıflanıyordu, İpek ile hayatının sonuna kadar mutlu olabilir miydi? Mutluluk değildi aradığı, üçüncü kadeh rakıdan sonra bunu çok iyi hissetti, mutsuzluğu tercih ettiği bile söylenebilirdi Önemli olan o umutsuz birliktelikti, bütün dünyanın dışarıda kalacağı iki kişilik bir merkez kurmaktı. Bunu da İpek ile aylarca hiç durmadan sevişerek kurabileceğini hissediyordu. Bu akşamüstü biriyle seviştiği bu iki kızkardeşle bir masada oturmak, onların varlığını, tenlerinin yumuşaklığını hissetmek, akşam eve döndüğünde yalnız olmayacağını bilmek, bütün bu cinsel mutluluk vaadi ve gazetenin dağıtılmayacağını inanmak Ka'yı olağanüstü mutlu ediyordu.
Aşırı mutluluktan sofrada anlatılan hikâye ve söylentileri felaket haberleri gibi değil, eski bir masalın korkulu satırları gibi dinledi: Mutfakta çalışan çocuklardan biri, Zahide'ye kar yüzünden kalelerin ancak yarısının gözüktüğü futbol stadyumuna pek çok tutuklu getirildiğini, çoğunun kar altında hastalanıp, hatta donup ölsünler diye bütün gün dışarıda tutulduğunu, birkaç tanesinin ötekilere ibret olsun diye soyunma odalarının girişinde kurşuna dizildiğini işittiğini anlatmıştı. Z. Demirkol ve arkadaşlarının bütün gün şehirde estirdikleri terörün tanıkları belki de abartılı hikâyeler anlatıyorlardı: Kürt milliyetçisi bazı gençlerin "folklor ve edebiyat" çalışmaları yaptığı Mezopotamya Derneği basılmış, burada kimse bulunamadığı için derneğin çaycılığını yapan ve geceleri de orada uyuyan siyasetle alakasız ihtiyar fena halde dövülmüştü. Altı ay önce Atatürk İşhanı'nın girişindeki Atatürk heykeline boyalı ve lağımlı su atıldığı iddiası üzerine haklarında soruşturma açılan ama gözaltına alınmayan iki berberle, bir işsiz sabaha kadar dövüldükten sonra suçlarını ve şehirdeki diger Atatürk düşmanı eylemlerini (endüstri meslek lisesinin bahçesindeki Atatürk heykelinin burnunu çekiçle kırmak, Onbeşliler Kıraathanesi'nin duvarına asılı Atatürk posterinin üzerine çirkin yazılar yazmak, hükümet konağının karşısındaki Atatürk heykelini baltayla tahrip etmek için planlar yapmak) itiraf etmişlerdi. Tiyatro darbesinden sonra Halitpaşa Caddesi'nde duvarlara slogan yazdığı öne sürülen iki Kürt gencinden biri vurulup öldürülmüş, bir diğeri tutuklandıktan sonra bayılana kadar dövülmüş, imam hatip lisesinin duvarlarındaki sloganları silsin diye getirilen işsiz bir genç de kaçınca bacaklarından vurulmuştu. Askerler ve tiyatrocular hakkında çirkin sözler söyleyenlerle asılsız dedikodular yayanlar çayhanelerdeki ihbarcılar sayesinde toplanmıştı, ama gene de böyle felaket ve cinayet zamanlarında hep olduğu gibi abartılı söylentiler de dolaşıyor, ellerindeki bombaları patlatarak ölen Kürt gençlerinden darbeyi protesto etmek için intihar eden türbancı kızlardan, ya da İnönü Karakolu'na yaklaşırken durdurulan dinamit yüklü bir kamyondan söz ediliyordu.
Patlayıcı yüklü bir kamyonla intihar saldırısından söz edildiğini daha önce de işittiği için Ka bir ara dikkatini bu konuya vermenin dışında gece boyunca İpek'in yanında huzurla oturduğunu hissetmekten başka bir şey yapmadı.
Geç saatte gazeteci Serdar Bey'in arkasından Turgut Bey ve kızları odalarına çekilmek için kalkarken, Ka'nın aklından İpek'i odasına çağırmak geçti. Ama reddedilip mutluluğuna gölge düşürmemek için İpek'e bir ima bile yapmadan odasına çıktı.
 
 
 
34
 
 
Kadife de kabul etmez
ARABULUCU
 
Ka odasında pencereden dışarı bakarak sigara içti. Artık kar yağmıyordu; sokak lambalarının soluk ışığı altında karla kaplı boş sokakta insana huzur veren bir hareketsizlik vardı. Ka duyduğu huzurun karın güzelliğinden çok aşkla ve mutlulukla ilgili olduğunu çok iyi biliyordu Dahası, burada, Türkiye'de kendisine benzer, eşiti olduğu insanların kalabalığıyla sarılmak da rahatlatmıştı onu. Hatta rahatlığının Almanya'dan veya İstanbul'dan geldiği için bu insanlara kendiliğinden duyduğu bir üstünlük duygusuyla güçlendiğini de şimdi kendine itiraf edecek kadar mutluydu.
Kapı çaldı, karşısında İpek'i görünce Ka şaşırdı.
"Hep seni düşünüyorum, uyuyamıyorum," dedi İpek içeri girince.
Turgut Bey'e aldırmadan sabaha kadar sevişeceklerini Ka hemen anladı, inanılmaz gelen şey, önceden hiçbir bekleme acısı çekmeden İpek'e sarılabilmekti. Gece boyunca İpek ile sevişirken Ka mutluluktan da öte bir yer olduğunu, şimdiye kadarki hayat ve aşk deneyiminin zaman ve tutku dışı bu bölgeyi hissetmesine yetmediğini anladı. Hayatta ilk defa kendini bu kadar rahatlamış hissediyordu. Daha önce kadınlarla sevişirken aklının bir köşesinde hazır tuttuğu cinsel hayalleri, pornografik yayın ve filmlerden öğrenilmiş kimi istekleri unutmuştu. Gövdesi İpek ile sevişirken, Ka'nın daha önceden içinde barındırdığını bilmediği bir müzik bulmuş, onun ahengiyle ilerliyordu. Arada bir uyuyakalıyor, bir yaz tatilinin cennet havasını taşıyan rüyalarında koştuğunu, ölümsüz olduğunu, düşmekte olan bir uçakta bitmez tükenmez bir elmayı yediğini görüyor, İpek'in elma kokulu ve sıcacık tenini hissederek uyanıyor, dışarıdan gelen kar rengi ve hafif sarımsı ışıkta İpek'in gözlerinin içine çok yakından bakıyor, kadının uyanık olduğunu, sessizce kendisini seyrettiğini görünce sığ bir suda yanyana dinlenen iki balina gibi uzandıklarını hissediyor, ellerinin içiçe olduğunu o zaman fark ediyordu.
Bir ara uyanıp gözgöze geldiklerinde "Babamla konuşacağım," dedi İpek. "Seninle Almanya'ya gideceğim."
Ka uyuyamadı. Bütün hayatını sanki mutlu bir film olarak seyrediyordu.
Şehrin içinde bir patlama oldu. Yatak, oda, otel bir an sallandı. Uzaktan makineli tüfek sesleri duyuldu. Şehri örten kar gürültüyü hafifletiyordu. Birbirlerine sarıldılar ve sessizce beklediler.
Daha sonra uyandığında silah sesleri kesilmişti. Ka sıcak yataktan iki kere çıkıp pencereden gelen buz gibi havayı terli teninde hissederek sigara içti. Aklına hiç şiir gelmiyordu. Hayatında hiç olmadığı kadar mutluydu.
Sabah kapının vurulmasıyla uyandı, İpek yanında yoktu. En son ne zaman uyuduğunu, İpek ile en son ne konuştuklarını, silah seslerinin ne zaman kesildiğini hatırlayamadı.
Kapıdaki, resepsiyona bakan Cavit'ti. Bir subayın otele geldiğini, Sunay Zaim'in Ka'yı karargâha davet ettiğini bildirdiğini ve şimdi aşağıda beklediğini söyledi. Ka acele etmedi, tıraş oldu.
Kars'ın boş sokaklarını dün sabahkinden de büyülü ve güzel buldu. Atatürk Caddesi'nin yukarılarında bir yerde kapısı parçalanmış, camları kırılmış, cephesi delik deşik bir ev gördü.
Terzihanede Sunay o eve bir intihar saldırısı yapıldığını söyledi. "Yanlışlıkla buraya değil, yukarıdaki binalardan birine girmeye kalkmış zavallı," dedi. "Parça parça olmuş, İslamcı mı, PKK'lı mı, hâlâ anlayamadılar."
Ka, Sunay'da, oynadığı rolleri fazla ciddiye alan ünlü aktörlerdeki o çocuksu havayı görüyordu. Tıraş olmuştu, temiz pak ve zinde gözüküyordu. "Lacivert'i yakaladık," dedi Ka'nın gözlerinin içine bakarak.
Ka haberden duyduğu mutluluğu içgüdüyle saklamak istedi, ama Sunay'ın gözünden kaçmadı bu. "Kötü bir insandır." dedi. "Eğitim enstitüsü müdürünü onun öldürttüğü kesin. Bir yandan intihara karşı olduğunu yayar, bir yandan da bir intihar saldırısı düzenlemek için akılsız, zavallı delikanlıları örgütler. Milli Emniyet onun bütün Kars'ı havaya uçuracak miktarda patlayıcıyla buraya geldiğinden emin! İhtilal gecesi izini kaybettirdi. Kimsenin bilmediği bir yere saklanmış. Dün akşamüstü Asya Oteli'nde yapılan o gülünç toplantıdan haberin vardır tabii."
Ka bir oyundaymışlar gibi yapmacıklı bir havayla başını salladı.
"Benim hayatta derdim bu suçluları, gericileri, teröristleri cezalandırmak değil," dedi Sunay. "Yıllardır sahnelemek istediğim hir oyun var ve şimdi onun için buradayım. Thomas Kyd adlı bir İngiliz yazar vardır. Shakespeare Hamlet'i ondan araklamıştır. Kyd'in İspanyol Trajedisi diye hakkı yenmiş, unutulmuş bir oyununu keşfettim. Bir kan davası ve intikam trajedisidir ve oyunun içinde oyun vardır. Funda ile bu oyunu oynamak için böyle bir fırsatı on beş yıldır kolluyoruz."
Ka odaya giren Funda Eser'e iki büklüm eğilerek yapmacıklı bir selam verdi ve upuzun bir ağızlıkla sigara içen kadının bundan hoşlandığını gördü. Ka sormadan karı koca oyunu özetlediler.
"Oyunu halkımızın zevk ve terbiye alacağı bir şekilde değiştirip basitleştirdim," dedi sonra Sunay. "Yarın Millet Tiyatrosu'nda oynarken seyirciler ve canlı yayında bütün Kars izleyecek."
"Ben de görmek isterdim," dedi Ka.
"Oyunda Kadife'nin de oynamasını istiyoruz... Funda onun kötü yürekli rakibesi olacak... Kadife, sahneye başı örtülü çıkacak. Sonra kan davasına neden olan saçmasapan törelere başkaldırıp birden herkesin önünde başını açacak." Sunay başındaki hayali bir örtüyü gösterişli bir jestle ve heyecanla atar gibi yaptı.
"Gene olaylar çıkar!" dedi Ka.
"Sen onu merak etme! Askerî idaremiz var şimdi."
"Kadife de zaten kabul etmez," dedi Ka.
"Kadife'nin Lacivert'e âşık olduğunu biliyoruz," dedi Sunay.
"Kadife başını açarsa onun Lacivert'ini ben hemen bıraktırırım. Birlikte herkesten uzak bir yere kaçar, mutlu olurlar."
Funda Eser'in yüzünde yerli melodram filmlerinde birlikte kaçan genç aşıkların mutluluğundan sevinç duyan iyi niyetli teyzelere özgü o koruyucu şefkat ifadesi belirdi. Ka kadının İpek ile kendisinin aşkına da aynı sevgiyle yaklaşabileceğini hayal etti bir an.
"Kadife'nin canlı yayında başını açabileceğinden ben gene de şüpheliyim." dedi sonra.
"Durumundan ötürü onu bir tek senin ikna edebileceğini düşündük." dedi Sunay. "Bizimle pazarlık etmesi, en büyük şeytanla pazarlık etmesi demek olur. Oysa senin türbancı kızlara da hak verdiğini biliyor. Ablasına da aşıksın."
"Yalnız Kadife değil Lacivert de ikna edilmeli. Ama önce Kadife ile konuşmalı." dedi Ka. Ama aklı, "ablasınada aşıksın" sözünün basitliğine ve kabalığına takılmıştı.