Birinci Baskı

"Kyd'ın İspanyol Trajedisi'nde ırzına geçilen intikamcı kadının trajik nutku!" dedi Sunay gururla. "Brecht'in Sezuan'ın İyi İnsanı'ndan ve daha çok da benim hayal gücümden katkılarla değiştirilmiştir. Funda akşam bunu okurken Kadife Hanım, henüz çıkarmaya cesaret edemediği başörtüsünün kenarıyla gözlerindeki yaşları silecektir."
"Kadife Hanım hazırsa hemen provalarımıza başlayalım," dedi Funda Eser.
Kadının istekli sesi yalnız bir tiyatro aşkını değil, bir zamanlar Sunay'ın elinden Atatürk rolünü almak isteyenlerin tekrarladığı lezbiyenlik iddiasını da hatırlattı Ka'ya. Sunay ihtilalci bir askerden çok, gururlu bir tiyatro prodüktörü havasıyla Kadife'nin "rolü almasının" henüz çözüme kavuşmadığını belirttikten sonra içeriye giren emireri Serhat Şehir Gazetesi sahibi Serdar Bey'in getirildiğini söyledi. Adamı karşısında görünce Ka en son yıllar önce Türkiye'deyken kapıldığı bir dürtüye kapıldı ve yüzüne bir yumruk atmak geçti bir an içinden. Ama çok daha önceden özenle hazırlandığı belli olan rakılı beyaz peynirli bir sofraya buyur edildiler ve başkalarının kaderine hükmetmeyi doğal bir şey olarak görmeyi başarmış iktidar sahiplerine bulaşan bir güven, iç rahatlığı ve acımasızlıkla içki içip yemek yiyerek dünya işlerinden söz ettiler.
Sunay'ın isteği üzerine Ka, az önce sanat ve siyaset üzerine söylediklerini Funda Eser'e tekrarladı. Gazeteci Funda Eser'in heyecanla karşıladığı bu sözleri gazetesinde yazmak için not almak isteyince Sunay kabaca azarladı onu. Önce gazetesinde Ka hakkında çıkan yalanları düzeltmesini istedi. Serdar Bey de bir an önce Ka hakkındaki yanlış izlenimini unutkan Kars okuruna unutturacak çok olumlu bir haber hazırlayıp birinci sayfadan yayımlamaya söz verdi.
"Ama manşette bu akşam oynanacak oyunumuz yer almalı," dedi Funda Eser.
Serdar Bey gazetesinde haberi istenildiği gibi yazıp, istenildiği boyutta elbette vereceğini söyledi. Ama klasik ve modern tiyatro konusunda bilgisi kıt biriydi. Bu akşam oyunda neler olacağını, yani haberi Sunay Bey'in kendisi şimdi yazdırırsa yarınki birinci sayfanın yanlışsız olacağını söyledi. Gazetecilik hayatı boyunca pek çok haberi, daha gerçekleşmeden kaleme almayı bildiği için en doğru şekilde verebildiğini kibarca hatırlattı. Gazetenin makineye veriliş saati ihtilal koşulları yüzünden öğleden sonra dörde alındığına göre bu iş için daha dört saat vardı.
"Bu akşam olacaklar için çok bekletmeyeceğim seni," dedi Sunay. Ka onun sofraya oturur oturmaz bir kadeh rakıyı yuvarladığını fark etmişti. Bir yenisini daha hızla içerken gözlerinde bir acı ve tutku gördü.
"Gazeteci, yaz!" diye bağırdı sonra Sunay, Serdar Bey'e tehdit eder gibi bakarken. "Manşet: SAHNEDE ÖLÜM. (Biraz düşündü.) Alt manşet: (Biraz düşündü) ÜNLÜ OYUNCU SUNAY ZAİM DÜN GECEKİ GÖSTERİ ESNASINDA VURULARAK ÖLDÜRÜLDÜ. Bir alt manşet daha."
Ka'da hayranlık uyandıran bir yoğunlukla konuşuyordu. Ka hiç gülümsemeden saygıyla Sunay'ı dinlerken, anlamadığı yerlerde gazeteciye yardım etti.
Sunay'ın manşetlerle birlikte haberin tamamını yazdırabilmesi kararsızlık ve rakı aralarıyla birlikte bir saate yakın zaman aldı Yıllar sonra gittiğim Kars'ta haberin tamamını Serhat Şehir Gazetesi'nin sahibi Serdar Bey'den aldım:
 
SAHNEDE ÖLÜM
 
ÜNLÜ OYUNCU SUNAY ZÂÎM
DÜN GECEKİ GÖSTERİ ESNASINDA
VURULARAK ÖLDÜRÜLDÜ
 
Dün Gece Millet Tiyatrosu'ndaki Tarihî Gösteri Sırasında Türbancı Kız Kadife Aydınlanma Ateşiyle Önce Başını Açtı, Sonra da Kötü Adamı Canlandıran Sunay Zaim'e Doğrulttuğu Silahını Ateşledi. TV'deki Canlı Yayından Olayı izleyen Karslılar Dehşet içinde Kaldılar.
 
Şehrimize üç gün önce gelerek sahneden hayata geçen ihtilalci ve yaratıcı oyunlarıyla bütün Kars'a aydınlanma ışığı ve düzen getiren Sunay Zaim ve tiyatro kumpanyası dün geceki ikinci oyunlarında Karslıları bir kere daha şaşırttı. Shakespeare'i bile etkilemiş, ama hakkı yenmiş İngiliz yazar Kyd'den uyarladığı bu eserinde Sunay Zaim yirmi yıldır Anadolu'nun unutulmuş kasabalarında, boş sahnelerinde ve çayhanelerinde canlandırmaya çalıştığı aydınlanmacı tiyatro aşkını en sonunda mutlak bu sonuca ulaştırdı. Fransız Jakobenlerinden ve İngiliz Jacobean tiyatrosundan izler taşıyan bu modern ve sarsıcı dramın heyecanıyla türbancı kızların inatçı lideri Kadife ani bir kararla sahnede başını açtı ve bütün Kars'ın hayret dölü bakışları arasında elindeki silahı kötü adamı oynayan, tıpkı Kyd gibi hakkı yenmiş büyük tiyatro insanı Sunay Zaim'in üzerine boşalttı, iki gün önceki gösteride ateşlenen silahların hakiki olduğunu hatırlayan Karslılar bu sefer de Sunay Zaim'in gerçekten vurulduğu duygusunu dehşetle yaşadılar. Büyük Türk tiyatrocusu Sunay Zaim'in sahnede ölümü böylece hayatın kendisinden de büyük bir şiddetle yaşandı. Piyeste insanın gelenekten ve dinin baskılarından kurtuluşunu çok iyi kavrayan Kars seyircisi, vücuduna kurşunlar saplanırken bile, kanlar içinde oynadığı oyuna sonsuz inanan Sunay Zaim'in gerçekten ölüp ölmediğini bir türlü kavrayamadı. Ama tiyatrocunun ölmeden önceki son sözlerini, sanatına hayatını verişini asla unutmayacaklarını anladılar.
 
Serdar Bey Sunay'ın düzeltmeleriyle son şeklini alan haberi sofradakilere bir kere daha okudu. "Ben bunu emriniz üzerine yarınki gazetede olduğu gibi yayımlarım elbette," dedi. "Ama gerçekleşmeden önce yazıp yayımladığım onca haberin içinde ilk defa birinin doğru çıkmaması için dua edeceğim! Gerçekten ölmeyeceksiniz değil mi efendim?"
"Gerçek sanatın en sonunda ulaşması gereken yere, efsaneye varmaya çalışıyorum," dedi Sunay. "Ayrıca yarın sabah karlar eriyip yollar açılınca benim ölümümün Karslılar için hiçbir önemi kalmayacak."
Bir an karısıyla gözgöze geldi. Karı koca öyle derin bir anlayışla birbirlerinin gözlerinin içine baktılar ki Ka kıskandı onları. Kendisi de İpek ile aynı derin anlayışı paylaşarak mutlu bir hayat sürecek miydi?
"Gazeteci bey, siz artık gidiniz ve gazetenizi yayıma hazırlayınız," dedi Sunay. "Emirerim bu tarihî sayı için bir de fotoğrafımın klişesini versin size." Gazeteci gider gitmez Ka'nın aşırı rakıya yorduğu alaycı dili bıraktı. "Lacivert ve Kadife'nin şartlarını kabul ediyorum," dedi. Kaşını kaldıran Funda Eser'e Kadife'nin oyunda başını açacağı yolundaki sözü üzerine önce Lacivert'in bırakılacağını açıkladı.
"Kadife Hanım çok mert biri. Provalarda onunla hemen anlaşacağımızı biliyorum," dedi Funda Eser.
"Ona birlikte gidersiniz," dedi Sunay. "Ama önce Lacivert'in serbest bırakılıp bir yere saklanması ve izini kaybettirdiğini Kadife Hanım'a duyurması gerekir. Bu da vakit alır."
Sunay böylece Funda Eser'in Kadife ile hemen provalara başlama isteğini fazla ciddiye almadan Lacivert'in serbest bırakılmasının yollarını Ka ile tartışmaya başladı. Bu noktada, Ka'nın notlarından Sunay'ın samimiyetine bir ölçüde inandığını çıkarıyorum. Yani Ka'ya göre Sunay'ın Lacivert'i serbest bıraktıktan sonra izletmek, gizleneceği yeri belirlemek, Kadife sahnede sahnede başını açtıktan sonra da yeniden yakalatmak gibi bir plânı yoktu. Bu sağa sola yerleştirdikleri mikrofonlar ve iki taraflı casuslarıyla olup biteni anlamaya, Albay Osman Nuri Çolak'ı kendi yanlarına çekmeye çalışan istihbaratçıların, olaylardan haberdar oldukça geliştirdikleri bir düşünceydi. İstihbaratçıların Sunay, küskün albay ve beraberindeki birkaç subay arkadaşından ihtilali devralacak askeri güçleri yoktu; ama her yerdeki adamları aracılığıyla Sunay'ın "sanatsal" çılgınlıklarına bir sınır getirmeye de çalışıyorlardı. Serdar Bey rakı masasında not aldığı haberi gazetesinde dizdirmeden önce MİT'in Kars şubesindeki dostlarına telsizle okuduğu için Sunay'ın akıl sağlığı ve güvenilmezliği konusunda telaşlanmışlardı. Sunay'ın Lacivert'i serbest bırakma niyetinden ne kadar haberdar olduklarını ise son ana kadar kimse bilmiyordu.
Ama bugün bu ayrıntıların hikayemizin sonucunda çok önemli bir etkisi olmadığını düşünüyorum. Bu yüzden Lacivert'in serbest bırakılması planının uygulamadaki ayrıntılarına uzun uzun girmeyeceğim. Sunay ile Ka bu işin Sunay'ın Sivas'lı emireri ile Fazıl arasında halledilmesine karar verdiler. Adresini istihbaratçılardan aldıktan on dakika sonra Sunay'ın yolladığı askeri kamyon Fazıl'ı getirdi. Biraz korkuyor gibi gözüken ve bu sefer Necip'i hatırlatmayan Fazıl, Sunay'ın emireriyle birlikte merkez garnizonuna giderken peşlerindeki hafiyelerden kurtulmak için terzihanenin arka kapısından çıktı. Milli İstihbaratçılar Sunay'ın bir saçmalık yapabileceğinden kuşkulanmalarına rağmen, her yere adamlarını dikecek kadar hazır değillerdi. Daha sonra Lacivert'in merkez garnizonundaki hücresinden alınıp Sunay'ın "bir numara olmasın" uyarısı eşliğinde askeri bir kamyona bindirildiğini, Sivaslı emirerinin kamyonu Fazıl'ın daha önce belirlediği gibi Kars çayı üzerindeki demir köprünün kenarında durdurduğunu, Lacivert'in kamyondan inip ona söylenildiği gibi vitrininde lastik toplar, deterjan kutuları ve sucuk reklamları sergilenen bir bakkala girdiğini , hemen arkasından bakkalın yanına gelen at arabasının üzerindeki Aygaz tüplerini örten brandanın altına yatarak başarıyla gizlendiğini öğrenecekti Ka. At arabasının Lacivert 'i nereye götürdüğü konusunda ise Fazıl dışında kimsenin bilgisi yoktu.
Bütün bu işin ayarlanıp yapılması bir buçuk saat sürmüştü. Saat üç buçuk civarında iğde ve kestane ağaçlarının gölgeleri belirsizleşir, boş Kars sokaklarına akşamın ilk karanlığı hayaletler gibi çökerken Fazıl Kadife 'ye Lacivert 'in güvenli bir yerde saklandığı haberini getirdi. Otelin arkaya açılan mutfak kapısında Kadife'ye uzaydan gelmiş birine bakar gibi bakıyordu, ama Kadife tıpkı Necip'i fark etmediği gibi onu da fark etmedi. Kadife bir an sevinçle irkildi ve odasına koştu. Bu sırada İpek bir sattir yukarıda Ka'nın odasındaydı ve dışarı çıkıyordu. Sevgili arkadaşımın daha sonra mutluluğun vaadiyle mutlu olduğunu düşündüğü bu bir saati yeni bir bölümün başında ele almak istiyorum.
 
 
 
37
 
 
Bu akşamki tek metin Kadife'nin saçlarıdır
SON OYUN İÇİN HAZIRLIKLAR
 
Ka'nın daha sonra acı çekebilirim diye mutluluktan korkan insanlardan olduğuna değinmiştim. Bu yüzden mutluluğu yaşadığı anda değil kaybolmayacağına inandığı zamanlarda daha çok hissettiğini biliyoruz. Sunay'ın rakı masasından kalkıp arkasında iki koruma eriyle yürüyerek Karpalas Oteli'ne geri dönerken Ka hâlâ her şeyin yolunda gittiğine inandığı ve İpek'i yeniden göreceği için mutluydu ama içinde bu mutluluğu kaybetme korkusu da güçle kıpırdanıyordu. Öyleyse arkadaşımın perşembe günü otel odasında saat üç civarında yazdığı şiirden söz ederken bu iki ruh halini gözönünde bulundurmalıyım. "Köpek" adını verdiği şiiri Ka terzihaneden dönüş yolunda bir kere daha gördüğü kömür renkli köpek ile ilişkilendirmiştı. Köpeği gördükten dört dakika sonra odasına girmiş, büyük bir mutluluk beklentisiyle kaybetme korkusu arasında gövdesine zehir gibi aşk acısı yayılırken şiiri yazmıştı. Çocukluğunda köpeklerden nasıl korktuğundan, daha altı yaşındayken Maçka Parkı'nda kendini kovalayan bir boz köpekten, köpeğini herkesin üzerine salıveren berbat bir mahalle arkadaşından izler vardı şiirde. Ka köpek korkusunu çocukluğun mutlu saatlerine verilen bir ceza gibi gördüğünü düşünmüştü daha sonra. Ama buradaki bir paradoks da ilgisini çekmişti: Sokak arasında futbol oynamak, dut toplamak ya da çikletten çıkan futbolcu resimlerini biriktirip kumar oynamak gibi çocukluk zevkleri, onları tattığı yerleri cehennem eden köpekler yüzünden daha çekiciydi.
İpek Ka'nın otele geldiğini öğrendikten yedi sekiz dakika sonra onun odasına çıkmıştı. İpek'in kendisinin döndüğünü bilip bilmediğini çıkaramadığı, ona haber yollamayı kurduğundan bu Ka için çok makul bir süreydi ve ilk defa onun geç kaldığını, belki de kendisini terk etmeye karar verdiğini düşünmeye fırsat bulamadan buluşabildikleri için daha da mutlu oldu. Üstelik İpek'in yüzünde kolayca bozguna uğramayacak bir mutluluk ifadesi vardı. Ka ona her şeyin yolunda gittiğini söyledi, o da Ka'ya İpek'in sorması üzerine bir süre sonra Lacivert'in salıverileceğini de söyledi Ka. Bu da başka her şey gibi İpek'i memnun etti. Başkalarının üzülmesinden, mutsuz olmasından, bu kötülükler kendi mutluluklarını zedeler diye bencilce korkan aşırı mutlu çiftler gibi bir anda kendilerini yalnız her şeyin yoluna gireceğine inandırmakla kalmadılar, kendi mutlulukları gölgelenmesin diye çekilen onca acıyı ve dökülen kanı da hemen unutmaya hazır olduklarını utanmasızca hissettiler. Pek çok kere birbirlerine sarılıp sabırsızca öpüştüler, ama yatağa devrilip sevişmediler. Ka İstanbul'da İpek'e bir günde Almanya vizesi alabileceklerini, konsoloslukla bir tanıdığı olduğunu, vize için hemen evlenmelerine gerek olmadığını, Frankfurt'ta istedikleri gibi evlenebileceklerini söyledi. Kadife ve Turgut Bey'in de buradaki işlerini ayarlayıp Frankfurt'a gelmesinden, onların orada hangi otelde kalabileceklerine kadar söz ettiler. Fazla hayal olduğu için düşünmekten bile utandığı kimi ayrıntıları gemi azıya almış bir mutluluk açlığı ve başdönmesiyle konuşuyorlardı ki İpek babasının siyasi endişelerinden, intikam için birilerinin bir yere bomba atıverebileceğindcn, artık Ka'nın sokağa hiç çıkmaması gerektiğinden söz etti, şehirden ayrılan ilk araçla birlikte gitmeye birbirlerine söz verdiler. Elele tutuşup pencereden karlı dağ yollarına bakacaklardı.
İpek bavulunu yapmaya başladığını da anlattı. Ka önce hiçbir şey almamasını söyledi ona, ama İpek'in çocukluğundan beri yanında taşıdığı ve onlardan uzak düşerse kendini eksik hissedeceği pek çok eşya vardı. Pencerenin önünde dikilip karlı sokağa bakarlarken (şiirin ilham kaynağı köpek bir gözüküp bir kaybolmuştu) Ka'nın ısrarıyla İpek vazgeçemediği bu eşyaların bazılarını saydı: Annesinin, İstanbul'dayken kızlarına aldığı ve Kadife kendisininkini kaybettiği için İpek'in gözünde daha da önemli olan oyuncak kol saati; bir zamanlar Almanya'da bulunan rahmetli dayısının getirdiği, esnek ve çok dar olduğu için Kars'ta bir türlü giyemediği iyi cins angora yünden buz mavisi kazak; annesinin onun çeyizi için yaptırdığı ve daha ilk kullanışta Muhtar üzerine reçel damlattığı için bir daha hiç sermediği gümüş telkari işlemeli masa örtüsü; amaçsızca biriktirmeye başladığı ve sonra kendisini koruyan bir çeşit nazar boncuğu dizisine dönüştüğü için vazgeçemeyeceği on yedi küçük içki ve parfüm şişesi, babasının ve annesinin kucağındayken çekilmiş (ve Ka'nın o anda çok görmek istediği) çocukluk fotoğrafları; İstanbul'da birlikte aldıkları ama sırtı çok açık olduğu için Muhtar'ın yalnızca evde giymesine izin verdiği iyi kadifeden siyah gece elbisesiyle elbisenin dekoltesini örter de Muhtar'ı ikna eder diye aldığı kenarları iğne oyalı İpek saten şal, Kars'ın çamuru bozar diye kıyıp giyemediği süet ayakkabılar ve o sırada yanında olduğu için çıkarıp gösterdiği iri, yeşim bir gerdanlık.
O günden dört yıl sonra, Kars belediye başkanının verdiği bir akşam yemeğinde İpek tam karşımda otururken, boynundaki siyah saten kordonda bu iri yeşim taşı asılıydı dersem konu dışına çıktığım sanılmasın. Tam tersi, konunun kalbine asıl şimdi giriyoruz: İpek o ana kadar ne benim, ne de benim aracılığımla bu hikâyeyi izleyen sizlerin hayal edemeyeceği kadar güzeldi. Onu ilk defa o yemekte karşımda gördüm ve içimi bir kıskançlık, şaşkınlık sardı, aklım karıştı. Sevgili arkadaşımın kayıp şiir kitabının bölük pörçük hikâyesi bir anda gözümde derin bir tutkuyla ışıldayan bambaşka bir hikâyeye dönüştü. Elinizdeki bu kitabı yazmaya o sarsıcı anda karar vermiş olmalıyım. Ama o an ruhumun bu kararı verdiğinden habersiz, İpek'in inanılmaz güzelliğine kapılmış bir yerlere doğru sürükleniyordum. Olağanüstü güzel bir kadının karşısında insanın içini saran o çaresizlik, eriyip gitme ve gerçeküstücülük duygusu bütün gövdemi sarmıştı. Sofradaki kalabalığın, şehirlerine gelmiş romancıyla bir iki laf ya da bu bahaneyle aralarında dedikodu etmek isteyen Karslıların hepsinin numara yaptıklarını, bütün o boş konuşmaların asıl ve tek konu olan İpek'in güzelliğini kendilerinden ve benden gizleyebilmek için yapıldığını çok iyi anlıyordum. Bir yandan da bir aşka dönüşmesinden korktuğum yoğun bir kıskançlık kemiriyordu içimi: Kısa bir süre için de olsa ben de böyle güzel bir kadınla ölen arkadaşım Ka gibi bir aşk yaşayabilmek isterdim! Ka'nın hayatının son yıllarının boşa gittiğine ilişkin gizli inancım bir anda "insan ancak Ka gibi derin bir ruha sahip olursa böyle bir kadının aşkını kazanır!" düşüncesine dönüşmüştü. İpek'i kandırıp İstanbul'a götürebilir miydim? Evleneceğimizi söylerdim, her şey berbat olana kadar gizli sevgilim olurdu, ama ben onunla birlikte ölmek isterdim! Geniş, kararlı bir alnı vardı, iri, buğulu gözleri, Melinda'nınkine tıpatıp benzeyen, bakmaya kıyamadığım zarif bir ağzı... Benim hakkımda acaba ne düşünüyordu? Ka ile hiç benden konuşmuşlar mıydı? Daha bir kadeh içmeden kalbim alıp başını gitmişti. Bir an az ötede oturan Kadife'nin hırslı bakışlarının üzerimde olduğunu gördüm. Hikâyeme dönmeliyim.
Pencerenin önünde dururlarken Ka yeşim gerdanlığı alıp İpek'in boynuna asmış, onu güzelce öpmüş, Almanya'da çok mutlu olacaklarını düşüncesizce tekrarlamıştı, İpek Fazıl'ın hızla avlu kapısından girdiğini bu sırada gördü, bir an bekleyip aşağı indi ve mutfak kapısında kızkardeşine rastladı: Kadife orada ona Lacivert'in salıverilmiş olduğu müjdesini vermiş olmalıydı, iki kardeş odalarına çekildiler. Aralarında ne konuştuklarını, ne yaptıklarını bilmiyorum. Ka yukarıda odasında yeni şiirleri ve artık güven duyduğu mutluluğuyla öylesine doluydu ki iki kızkardeşin Karpalas Oteli'ndeki trafiğini aklının bir köşesiyle izlemeyi ilk defa bıraktı.
Daha sonra meteoroloji kayıtlarından bu sıralarda havanın belirgin bir şekilde yumuşadığını öğrendim. Güneş bütün gün boyunca saçaklardan, dallardan sarkan buzları gevşetmiş, havanın kararmasından çok daha önce şehirde bu gece yolların açılacağı, tiyatrocu ihtilalinin sona ereceği söylentileri yayılmıştı. Yıllar sonra olayların ayrıntılarını unutmayanlar aynı dakikalarda Serhat Kars Televizyonu'nun Karslıları bu akşam Millet Tiyatrosu'nda Sunay Zaim Topluluğu'nun oynayacağı yeni piyese çağırmaya başladığını bana hatırlattılar, iki gün önceki kanlı hatıraların Karslıları yeni oyundan uzak tutacağını düşündükleri için seyircilere yönelik hiçbir taşkınlığa izin verilmeyeceği, güvenlik güçlerinin sahnenin kenarında tedbir alacağı, bilet kesilmeyeceği ve Karslıların ailece bu öğretici oyuna gelebilecekleri televizyonun en sevilen genç sunucusu Hakan Özge tarafından duyuruluyordu, ama şehirde korkulan arttırmaktan, sokakların erkenden tenhalaşmasından başka bir sonuç vermedi bu. Herkes Millet Tiyatrosu'nda gene bir şiddet ve çılgınlık olacağını hissediyor, ne olursa olsun orada olup olaylara tanık olmak isteyecek kadar gözü dönmüşlerin dışında (işsiz güçsüz gençlerin, şiddete eğilimli içi sıkılan solcuların, adam öldürülürken ne olursa olsun seyretmek isteyen tutkulu ve takma dişli ihtiyarların ve televizyonda çok izledikleri Sunay'a hayran Atatürkçülerin oluşturduğu bu kalabalığın küçümsenemeyeceğini söylemeliyim burada) Karslılar geceyi yapılacağı duyurulan canlı yayından izlemek istiyorlardı. Bu saatlerde Sunay ile Albay Osman Nuri Çolak yeniden buluştular ve Millet Tiyatrosu'nun gece boş kalabileceğini hissederek imam hatipli öğrencilerin toplanıp askerî kamyonlarla getirilmesini, liselerden, öğretmenevi ve devlet dairelerinden belirli sayıda öğrenci ve memurun kravat ve ceketle tiyatro binasına gelmelerinin mecbur tutulmasını emrettiler.
Daha sonra Sunay'ı görenler terzihanedeki küçük ve tozlu bu odada kumaş kırpıntıları, paket kâğıtları ve boş karton kutular üzerine serilip sızdığına tanık olmuşlar. Ama içkiden değildi bu, Sunay yumuşak yatakların gövdesini yozlaştıracağına inandığı için çok önem verdiği büyük oyunlardan önce kendini sert ve kaba bir döşeğe atıp uyumayı yıllardır alışkanlık edinmişti. Uyumadan önce oyunun hâlâ son şeklini veremediği metni konusunda karısıyla bağıra bağıra konuşmuş, sonra provalara başlasınlar diye onu askerî kamyonla Karpalas Oteli'ne Kadife'ye yollamıştı.
Funda Eser'in Karpalas Oteli'ne girer girmez bütün dünyayı kendi evi bilmiş bir hanımefendi edasıyla doğrudan iki kızkardeşin odasına çıkmasını, çın çın sesiyle çabucak senlibenli bir kadın muhabbeti tutturmasını onun sahne dışında daha da gelişen oyun yeteneğiyle açıklayabiliyorum. Kalbi ve gözü elbette ki İpek'in duru güzelliğindeydi, ama aklı Kadife'nin bu akşamki rolüne takılmıştı. Bu rolün önemini kocasının ona verdiği değerden çıkardığına hükmediyorum. Çünkü yirmi yıldır Anadolu'da mazlum ve ırzına geçilmiş kadın rollerine çıkan Funda Eser'in sahnede tek bir hedefi vardı: Kurban pozuyla erkeklerin cinselliğine seslenmek! Kadının evlenmesini, boşanmasını, başını açması ya da kapatmasını onu ezik ve çekici duruma düşürmek için sıradan bir araç olarak gördüğünden, oynadığı Atatürkçü ve aydınlanmacı rolleri bütünüyle anladığı da söylenemez belki ama, bu basmakalıp rollerin erkek yazarları da aslında kadın kahramanlarının erotizmi ve toplumsal görevleri konusunda ondan daha derin ve ince fikirlere sahip değillerdi. Funda Eser erkek yazarların bu roller için nadiren tasarladığı bir duygusallığı içgüdüyle sahne dışı yaşamına katardı. Nitekim, odaya girişinden çok geçmeden Kadife'ye güzel saçlarını açıp akşam için prova yapmayı önerdi. Kadife fazla nazlanmadan saçlarını açınca önce bir çığlık attı, sonra saçlarının çok parlak ve canlı olduğunu, onlardan gözlerini alamadığını söyledi. Kadife'yi aynanın karşısına oturtup fildişi taklidi mika bir tarakla uzun uzun saçlarını tararken tiyatroda asıl konunun kelimeler değil görüntüler olduğunu açıkladı. "Bırak saçların istediği gibi konuşsun, erkekler çıldırsın!" dedi ve kafası iyice karışık olan Kadife'nin saçlarını öperek rahatlattı onu. Bu öpücüğün Kadife'nin içindeki gizli kötülük tohumlarını hareketlendirdiğini görecek kadar zeki ve bu oyuna İpek'i de çekecek kadar tecrübeliydi: Çantasından bir cep konyağı çıkarıp Zahide'nin getirdiği çay fincanlarına dökmeye başladı. Kadife karşı çıkınca "Ama bu akşam başını da açıyorsun!" diyerek kışkırttı onu. Kadife ağlamaya başlayınca da yanaklarına, boynuna, ellerine ısrarla küçük öpücükler kondurdu. Sonra iki kızkardeşi eğlendirmek için "Sunay'ın bilinmeyen şaheseri" dediği Masum Hostes'in Tiradı'nı okudu, ama kızkardeşleri eğlendirmekten çok hüzünlendirdi bu. Kadife "Metin üzerinde çalışmak istiyorum," deyince, bu akşamki tek metnin Kars'ın bütün erkeklerinin hayranlıkla bakacakları Kadife'nin uzun ve güzel saçlarının ışıltısı olacağını söyledi. Daha önemlisi, kadınlar kıskançlık ve aşkla Kadife'nin saçlarına dokunmak isteyeceklerdi. Bir yandan da İpek'in ve kendi fincanına az az konyak dolduruyordu. İpek'in yüzünde bir mutluluk okuduğunu, Kadife'nin bakışlarında ise cesaret ve hırs gördüğünü söyledi, iki kızkardeşten hangisinin daha güzel olduğunu ise çıkaramıyordu. Funda Eser'in bu coşkusu Turgut Bey'in alı al moru mor odaya girmesine kadar sürdü.
"Televizyon az önce, türbancı kızların lideri Kadife'nin bu akşamki oyun sırasında başını açacağını duyurdu," dedi Turgut Bey. "Doğru mu bu?"
"Bakalım şuna televizyonda!" dedi İpek.
"Efendim, kendimi tanıtayım," dedi Funda Eser. "Ben ünlü tiyatrocu ve yeni devlet adamı Sunay Zaim'in hayat arkadaşı Funda Eser. Bu iki seçkin harika kızı yetiştirdiğiniz için sizi önce kutluyorum. Kadife'nin cesur kararından dolayı da hiç korkmamanızı öğütlüyorum."
"Bu şehrin yobaz dincileri kızımı asla affetmez!" dedi Turgut Bey.
Hep birlikte televizyona bakmak için yemek odasına geçtiler. Burada Funda Eser, Turgut Bey'in elini tuttu ve bütün şehire hakim kocası adına her şeyin yolunda gideceğine ilişkin söz verdi ona. Yemek salonundaki gürültüyü duyan Ka işte bu sırada aşağıya indi ve Lacivert'in serbest bırakılmış olduğunu mutlu Kadife'den öğrendi. Ka sormadan Kadife ona sabah verdiği söze bağlı kalacağını, Funda Hanım'la akşamki oyun için çalışacaklarını söyledi. Funda Eser kızının akşam sahneye çıkmasına engel olmasın diye Turgut Bey'i tatlılıkla tavlarken, odadakilerin açık televizyona bakıp hep bir ağızdan konuştuktan sonraki sekizon dakikayı Ka hayatının en mutlu dakikaları arasında sayıp defalarca hatırlayacaktı. Mutlu olacağına hiçbir şüphe duymadan iyimserlikle inanıyor ve kendini kalabalık ve eğlenceli bir ailenin parçası olarak hayal ediyordu. Saat daha dört değildi, ama duvarları eski ve koyu renk kâğıtlarla kaplı yüksek tavanlı yemek odasına huzur verici bir çocukluk hatırası gibi inerken Ka İpek'in gözlerinin içine bakıp bakıp gülümsüyordu.