Namazın ən mühüm ruknlarından sayılan ruku və səcdə Allaha daha da yaxınlaşmaqda üçün böyük rol oynayır. Ruku Allah qarşısında əyilib ehtiram göstərməklə bərabər Məbuda təzim edib Onun böyüklüyünü etiraf etməkdən ibarətdir. Necə ki, keçmişdə adi camaat padşahlara təzim əlaməti olaraq onların qarşısında əyilir, sonsuz ehtiramlarını bildirirdilər. Səcdə isə əbdin (bəndə) alnını torpağa qoyub Məbudun (Allah) qarşısında zəlilliyini göstərməsi, özünün sonsuz dərəcədə zəif və fəna olduğunu bildirməsindən ibarətdir. “Məbuda təzim” və “əbdin zəlilliyi” ibadətin ruhunu göstərir. Bu iki dəyər hər hansı bir ibadətdə cəm olsa, həmin ibadət kamil və həqiqi sayılar. Allah-Təala ictimai ibadət olan namazda ruku və səcdəni cəmləşdirib onların vasitəsilə namazın qədr-qiymətini daha da çoxaltmışdır. “Munhəcussadiqin” kitabında deyilir: “Bəni Səqif” tayfası həzrət Məhəmmədin (səllallahu əleyhi və alihi və səlləm) yanına gəlib xahiş etdi ki, Allah-Təaladan namazdan ruku və səcdənin götürülməsini istəsin. Çünki cahiliyyət dövründə yaşamış bu təkəbbürlü və lovğa insanlara Yaradanın qarşısında təzim etmək ağır gəlirdi. Həzrət fikrə dalıb bu barədə vəhyin nazil olmasını gözlədi. Nəhayət, “İsra” surəsinin 74-cü ayəsi nazil oldu:
