Duanın şərtlərindən başqa birisi günahdan çəkinmək və tövbədir. Bu gecələr də tövbə gecələridir. Hamımız günaha düçar olmuşuq. Nöqsanların kiçiyi və böyüyü olur. Allah-Taaladan üzr, əfv və bəxşiş istəməli, tövbə etməli və Allaha sarı qayıtmalıyıq. Biz günah etməməyə çalışmalıyıq. Bəzən insan qərara gəlir ki, günah etməsin, lakin sonra unutqanlığa və səhvə düçar olur. Həmin günah yenə baş verir. Yenidən tövbə və bağışlanma istəmək lazımdır. Lakin tövbə ciddi və həqiqi olmalıdır. Günah etməmək həqiqi və ciddi bir qəsd olmalıdır. Bəziləri duanı, ibadəti və tövbəni qocalıq dövrünə saxlayırlar. Bu böyük səhvdir. "Tövbə edin!" – deyəndə cavab verirlər ki, hələ vaxtımız var. Əvvəla vaxtımızın olması bəlli deyil. Ölüm gələndə insana xəbərdarlıq etmir, bütün yaşlarda ölüm mümkündür. Əgər həqiqətən vaxtımızın olmasını fərz etsək, yəni qocalığa çatacağımız bəlli olsa da, gənclik dövrünü qafilliklə və ehtiraslara qərq olmaqla keçirib sonra asanlıqla tövbə etməyin mümkün olduğunu düşünən şəxs böyük səhvə düçar olmuşdur. Dua və tövbə halı elə bir şey deyil ki, insan nə zaman istəsə, bunu bacarsın. Bəzən istəyirik, amma olmur; mənəvi hal axtarırıq, amma alınmır. Bu öncəki əməllərin təsiridir. Əgər insan Allaha diqqətin və Allaha qayıdışın şəraitini özündə vücuda gətirməsə, istədiyi zaman Allahın qapısına gedə bilməyəcək. Siz görürsünüz ki, bəzi pak ürəklər, adətən gənclər çox asanlıqla rabitə yarada bilirlər. Amma bəziləri nə qədər çalışırlarsa, bu rabitə bərqərar olmur. Fürsəti olanlar və öz ürəklərini yumşaq saxlaya bilənlər bunun qədrini bilsinlər. Özlərinin Allahla rabitələrini qorusunlar ki, istədikləri vaxt Allahın qapısına gedə bilsinlər.
