Ərbaycan dilində i şgüzar və akademik kommunikasiyanın m əzmunu və əsas anlayı ş

ğə, kinayə; frazeoloji birləşmələr, omonimlər, sinonimlər, 
antoniml
ər və s.
Elmi üslub 
Elmi üslub — milli elmi t
əfəkkürün ifadəsidir. O, müxtəlif elm sahalərinin 
dilidir. Elmi üslubun 
əsas xüsusiyyəti məntiqilik, dəqiqlik, ardıcıllıq və 
konkretlikdir. Elmin müxt
əlif sahalərinə aid kitab,dərslik və məqalələr 
elmi üslubda yazılır. B
ədii üslubun əsas göstəriciləri olan obrazlılı
ğa, 
emosionallı
ğa elmi üslubda, demək olar ki, təsadüf edilmir. 
Elmi üslubun 
əsas səciyyəvi xüsusiyyətlərindən biri də onda ixtisas 
sözl
ərinin — terminlərin bol — bol i
şlənməsidir. Hər bir elm sahəsinin 
özün
əməxsus terminləri vardır ki, onlar yalnız mütəxəssislər üçün tam və 
d
əqiq 
şəkildə anlaşıqlı olur. 
Elmi üslubda mür
əkkəb cümlələr, modal sözlər çox i
şlənir. Elmi üslubda 
fikrin daha d
əqiq və yı
ğcam şəkildə ifadəsi üçün çox vaxt müxtəlif sxem 
v
ə qrafiklərdən, 
şərti işarələrdən geniş istifadə edilir. Elmi üslubda söz və 
ifad
ələr müəyyən elmi anlayı
şları birmənalı şəkildə, birbaşa ifadə edir. 
Buna gör
ə də elmi üslubda fikrin müxtəlif cür anla
şılmasına, mətnaltı 
m
ənaya və ya çoxmənalılı
ğa yol verilmir. 
Sözün terminoloji funksiyası.Sözün elmi üslubdakı 
əsas vəzifəsinə onun 
terminoloji funksiyası deyilir.M
ətndə birba
şa terminoloji funksiya daşıyan 
söz v
ə ya ifadə termin adlanır. 

---

Ba
şqa üslublar üçün səciyyəvi olmayan terminlər elmi üslubun əsas 
göst
əricilərindən biridir. Elmi mətndəki hər hansı bir sözü termin kimi 
q
əbul etmək olmaz. Termin, ilk növbədə, ayrı-ayrı elm sahəsinə aid oları 
v
ə yalnız həmin elm sahəsində i
şləyən mütəxəssislər üçün anlaşıqlı 
olur.Terminin daha bir xüsusiyy
əti təkmənalı olması, yəni bir anlamı ifadə 
etm
əsi və yı
ğcamlığıdır. Dünyanın bir çox dillərində olduğu kimi, bizim 
dilimizd
ə də alınma terminologiya — beynəlmiləl səciyyə da
şıyan ixtisas 
sözl
əri çoxdur. Elmi terminlərin çoxu bir sıra dünya dillərində eyni olur. 
M
əsələn: 
fonetika, leksikologiya, sinus, kosinus, 
qravitasiya,hidrodinamika 
v
ə s. 
Publisistik üslub 
Publisistik üslub — milli ictimai t
əfəkkürün ifadəsidir. Bu üslub mətbuatm 
(q
əzetlərin, bədii — siyasi və ictimai jurnalların, elmi-kütləvi kitabların və 
s.), radio — televiziyanın dilidir. Publisistik üsluba b
əzən «mətbuat dili» də 
deyilir. «Q
əzet dili», «radio dili», «televiziya dili» anlayı
şları da bu mənada 
i
şlənir. Radio və televiziya dili publisistik üslubun şifahi forması, qəzet və 
jurnalların dili is
ə onun yazıh formasıdır. Bu iki forma arasında elə bir 
k
əskin fərq yoxdur. Publisistik üslubun hər iki formasının əsas xüsusiyyəti 
fikrin hamı t
ərəfindən anla
şıqlı, aydın və təsirli şəkildə ifadə olunmasıdır. 
Publisistik üslubda yazan mü
əllif ilk növbədə çalı
şır ki, toxunduğu məsələ 
mümkün q
ədər kütləvi 
şəkildə hamıya çatsın və oxucularda müsbət 
reaksiya do
ğursım. 
M
əhz buna görə də publisistik üslubda əksəriyyət tərəfindən anla
şıları 
ümumi
şlək sözlərdən daha çox istifadə olunur. Publisistik üslub kütləvi 
nitq foması oldu
ğu üçün bütün dil göstəricilərinə görə adi danışıq dilinə 
çox yaxın olur. M
ətbuat dilində gedən proseslər (yeni yaranan sözlər və s.) 
ümumxalq danı
şıq dilinə də təsir göstərir. Publisistik üslubda başqa 
üslubların da xüsusiyy
ətləri özünü göstərir. Bu baxımdan publisistik 
üslubun, 
əsasən, iki növü var: bədii-publisistik üslub, elmi-publisistik 
üslub. 

---

---

Dioloji nitq 
Dilin mövcudluluq, forması olan nitq fəaliyyəti danışma, dinləmə, yazı və oxu 
proseslərini birləşdirir. Buna görə də nitq daha çox şifahi və yazılı, monoloji və dialoji, 
xarici və daxili (lal) növlərinə bölünür. 
Xalq danışıq dilinin cilalanmış forması olan şifahi ədəbi dil ciddi fonetik, leksik, 
morfoloji və sintaktik normalar əsasında fəaliyyət göstərir. Bu normalarla dialektləri qarşı 
duran ədəbi dilin şifahi forması qədim dövrlərdən, yəni eramızdan çox-çox əvvəllər, hələ 
əlifba və yazı meydana gəlməmişdən xalq yaradıcılığı dili kimi insanlar arasında ağılar, 
atalar sözləri, zərb-məsəllər,tapmaca, nağıllar, bayatılar, mahnılar, xalq oyun-tamaşaları 
şəklində işlənmişdir. Şifahi nitqi xarakterizə edən başlıca cəhət onun eşidilməsidir. Bu nitq 
danışılan, söylənilən, səslənən nitqdir. O, əl-qol, bədən hərəkətləri, üz, göz, qaş, dodaq 
(mimika) hərəkətləri və səsin ahəngi ilə müşaiyət olunur. Başqa cür desək,şifahi nitqdə 
danışan intonasiyasından istifadə edə bilir. Şifahi nitqin ayrılmaz hissəsi olan səsin ahəngi 
və bədən üzvlərinin hərəkətləri sözlərlə verilən fikri müxtəlif çalarda çatdırmağa əlavə 
imkan yaradır. 
Şifahi nitq eşitmə, dinləmə, qavrayış üçün nəzərdə tutulan səsli nitqdir. Şifahi nitqin 
baş vermə səbəbi insanın beyin fəaliyyəti, düşünmə qabiliyyəti ilə idarə olunur. Danışıq 
üzvləri fəallıq göstərir, danışan dinləyicilərinə təsir mexanizmi kimi intonasiya, mimika və 
jestlərdən istifadə edir. Şifahi nitqin xüsusiyyətlərini belə qruplaşdırmaq olar.
1)Şifahi nitq söylənilir və eşidilir; 
2)Şifahi nitqdə dinləyicilərin kimliyi nəzərə alınaraq aydın, ümumişlək sözlərə üstünlük
verilir; 
3)Qısa və sadə cümlələr, yarımçıq və elliptik, yaxud söz-cümlələr, replikalar əsas yer 
tutur; 
4)Nitq danışıq dili xüsusiyyətləri ilə səsləşir. 
Nitqin ikinci əsas forması yazılı nitqdir. Yazılı nitq hərflər və durğu işarələri ilə 
(nöqtə, vergül, nida və sual işarələri, iki nöqtə və s) düzəlir. Yazılı nitq şifahi nitqin 
əsasında əlifbanın meydana gəlməsindən sonra yaranmışdır. Nitqin yazılı vəşifahi 
formalarının inkişafı, dürüst formalaşması ümumxalq danışıq dili normalarına uyğun 
gedir. Gözəl nitqdə sözlərin düzgün tələffüzü, vurğunun dəqiq müəyyənləşməsi əsasdırsa, 
yazılı nitqdə leksik və qrammatik normalara ciddi əməl olunma başlıca şərtdir. Yazılan 
bütün məlumatlar fikirlər saxlanılır və gələcək nəsillərə ötürülür. Yazılı ədəbi dilimizin ilk 
nümunələri bədii əsərlərlə həyata vəsiqə almışdır. Yazılı nitq bilavasitə əlifbamızın 
meydana gəlməsindən sonrakı dövrə aiddir, yazı mədəniyyəti ilə bağlıdır. Burada ədəbi 

---

dilimizin bütün üslubları təmsil olunur. Yazılı ədəbi dil, əsasən orfoqrafik normalar 
əsasında səlişləşir, rəvanlaşır. Şifahi ədəbi dil isə orfoepik normalarla tənzimlənir. 
Şifahi nitqlə yazılı nitqin fərqli cəhətlərini belə xarakterizə etmək olar: 1) Şifahi nitq 
səslənmə üçün olduğundan ani şəkildə söylənilir və bitir, yazılı nitq isə müəyyən vaxt 
ərzində düşünülərək yazı sürəti ilə icraedilir, yəni sonralar oxunmaq üçün yazılır və 
saxlanılır; 2) Şifahi nitq üzərində düzəliş aparmaq dəmir, təsadüfi hallarda səhv edilmiş bir 
cümlə üzərinə bir an keçməmiş qayıtmaq istisnadır. Yazılı nitq üzərində düzəliş aparıla 
bilər. Nəşrə təqdim edilənə qədər yazıçının istənilən düzəlişi aparmağa ixtiyarı vardır. 
Şifahi nitqin özünün də iki forması vardır: monoloji nitq və dialoji nitq. 
Danışıq səsi formasında mövcud olan monoloji nitq son dərəcə fəal və sərbəst şifahi nitq 
növüdür. Monoloji nitq özünü iki formada – şifahi və yazılı formalarda göstərir. Monoloji 
nitqin yazılı forması həcminə görə geniş, şifahi monoloji nitq isə, əsasən, qısa, yığcam və 
konkret olur. Nitq üçün, ümumiyyətlə, monoloji və dialoji formalar səciyyəvidir. Bu 
terminlər monoloq və dioloq sözlərindəndir. 
Monoloq sözü mənşəcə latın dilinə məxsussur: mono-bir, loqos-nitq, nəzəriyyə, elm 
sözləri mənasındadır, “bir şəxsin nitqi” deməkdir. Nəzm və nəsr əsərlərində müəllifin 
danışığı, təhkiyə dilində söylədiyi nitq monoloq formasındadır. Səhnə əsərlərində 
surətlərdən birinin, adətən, baş qəhrəmanın dilindən verilir, onun öz-özünə, tək danışığı və 
ya aktyon tamaşaçılara xitabən təkbaşına söylədiyi nitq monoloq adlanır. 
Dialoq sözü isə yunan mənşəli olub, dia-iki və loqos hissələrindən yaranmışdır. 
Dialoq ümumiyyətlə, iki və daha artıq şəxs arasında olan söhbət deməkdir. Ədəbi əsərdə 
“iki şəsxin söhbəti şəklində yazılmış hissə” mənasındadır. Deməli, dialoqda hadisə iki 
şəxsin danışığı yolu ilə canlandırılır. Drammatik əsərlər-pyes, faciə və komediyalar dialoq 
şəklində qurulur. 
Dialoji nitqdə əsas yeri iki və daha çıx şəxsin qarşılıqlı söhbəti, fikir mübadiləsi tutur. 
İnsanlar bir araya gələrək mədəni ölçülər çərçivəsində bir-biri ilə danışır, müəyyən 
məsələləri müzakirə edirlər. Dialoji nitqdə, birincisi, hər replika birbaşa reaksiya-cavab 
tələb edir, ikincisi, dialoq rabitəli nitq şəraitində gedir, üçüncüsü, dialoq müəyyən konkret 
şərait və ya obyektlə bağlı olur və bu zaman ünsiyyət ikitərəfli canlı prosesə çevrilir. 
Dialoqda ifadəlilik intonasiyanın fərqli formaları, mimika və jest vasitələri, plastik 
əl hərəkət siqnalları ilə ifadə olunur, nitqintəsirlilik qazanmasında xüsusi yer tutur. 
Dialoqun mikrodialoq və makrodialoq formaları da vardır. Mikrodialoq bir neçə 
şəxsin qısa mühakimələrindən ibarət olur. Mikrodialoqlara bədii əsərlərdə-epik növə daxil 
olan şifahi ədəbiyyat nümunələrində: təmsil, nağıl, əfsanə, lətifə və dastanlarda, eləcə də 

---

yazılı ədəbiyyat nümunələrində- xatirə, oçerk, hekayə, novella, povest və romanlarda rast 
gəlirik. 
Makrodialoqlar bədii əsərlərin quruluşunu əhatə edir. Dram əsərləri makrodiqloq 
əsasında yaradılır. 

---