ЁUlduzlar sayrışanda Alicənab insan, gözəl müəllim olan sadiq dostuma

İmza: Şofer İskəndər

• 
  Afərin, yaxşı yazmısan! – deyə Ərdost onun istedadını tərifləməməyə bilmədi. – Həm də incə bir yumorla.
  

İskəndər söhbətindəki hərarəti azaltmadan davam etdi:

• 
  Kağızı dörd qatlayıb yolladım Səməd Vurğunun adına. Mən ölüm, alan kimi oxuyub bığlarının altda qəşəngcə gülümsədi. Sonra zala baxdı, başını silkələdi. “Yəni darıxma, söz verəcəyəm”. Canımçün onca dəqiqə keçməmişdi. Sfetoforun yaşıl işığı yandı. Bir də gördüm kişi qalxdı ayağa. Dedi: “Buyursun cavan şair İskəndər!” Bəh!!! Qanad gətirmədim bəyəm! Səhnəyə tələsik çıxanda necə oldusa büdrədim. Məclis məni tutmuşdu. Camaat gülüşdü. Ancaq özümü sındırmadım. Həmin qıza yazdığım qəzəllərdən birini sinədən oxudum. Dedim:
  

Sənin hər cövrünə, mehparə, dözüb dinməmişəm..

Etmisən ağ günümü qarə, dözüb dinməmişəm.

Nə günah eyləmişəm, zülfü-kəməndinlə məni

Çəkmisən bir neçə yol darə, dözüb dinməmişəm.

Tutalım mən demədim, bəs sənin insafın hanı.

Etmisən sinəmi sədparə, dözüb dinməmişəm.

Məni, söz vermiş idin bir daha incitməyəsən.

Bivəfa çıxmısan ilqarə, dözüb dinməmişəm.

İti xəncər kimi müjqanın oxuyla, gözəlim,

Vurmusan qəlbimə min yarə, dözüb dinməmişəm.

Kimdə var, nazlı mələk, söylə mətanət bu qədər,

Qan edib cismimə fəvvarə, dözüb dinməmişəm.

Şofer İskəndərəm, aləm də bilir mərdliyimi,

Öldürüb yar məni aşkarə, dözüb dinməmişəm.

• 
  Əla! – deyə Ərdost bu dəfə lap ürəkdən onu alqışladı.
  

İskəndərin gözləri dolmuşdu.

• 
  Gərək onda görəydiniz, necə çəpik vururdular... Aşağı enmək istədim. Səməd Vurğun məni saxladı:
  
• 
  Ə. Bala Vahid, bilirəm, sinən doludur. Birin də de gəlsin!
  

İkinci qəzəli lap şairsayağı, qaydasında oxudum. Tər məni basmışdı. Yenə çox əl çaldılar. Ancaq daha yubanmadım, atıldım səhnədən aşağı. Eh... Sonra Səməd Vurğun döşünü söykədi kürsüyə, sözlər danışdı... şeirlər oxudu ki... Nə deyim. Hər kəlməsi bir qızıl parçası.

Camaat dağılaşanda mən gedib qapı ağzında dayanmışdım. Ona lap yaxından baxmaq istəyirdim. Yanımdan ötəndə məni tanıdı. Əlini boynuma saldı.

• 
  Ə, İskəndər, - dedi. – oyu bileyrmisən, sən maa oxşiyersən? – Sonra özü öz sözünü düzəltdi: - Ə, şeir yazmaqda demirəm ey... Sir-sifətindən oxşiyersən. Sən də mənim kimi qarasan.
  

Xəbər aldı:

• 
  Kimin oğlusan?
  

Cavab verdim ki:

• 
  Ovçu Salmanın.
  

Dedi:

• 
  Bax... ata-bala sizin ikinizlə də mənim söhbətim yaxşı tutar. Şair-ovçu. Məndə onların hərəsindən bir az var.
  
• 
  Gedəyin qonağımız olun, - dedim.
  

Güldü:

• 
  Bakıya tələseyrəm, bala. İşim çoxdur. Toyunda çağırarsan, mütləq gələrəm. Atanla bir dağlara ova da çıxarıq.
  

Ərdost köksünü ötürdü:

• 
  Maraqlı əhvalatdır. Barı sonra toyuna dəvət elədinmi onu?
  

İskəndər kövrəldi. Təzəcə yandırdığı siqareti hərisliklə sümürdü.

• 
  O vaxt Səməd Vurğun həyatdan köçmüşdü... Eh! Dünya!..
  

Bir azdan “QAZ-69” nərildəyə-nərildəyə yenə dolanbac yolları qalxmağa başladı.

SEHRLİ MƏKANDA

Ərdost təsəvvüründə yanılmamışdı.Sərinbulaq onun indiyədək görmüş olduğu adi kəndlərə əsla bənzəmirdi. Buranın mənzərəsi, təbiəti də bambaşqa idi. Dağ döşünə səpələnmiş təkəm-seyrək alçaq evlər əjdaha timsallı nəhəng palıdların, uca vələslərin və qollu-budaqlı gilənar ağaclarının yaşıllığında itib-batmışdı. Kəndin küçələri ot basmış enli cığırları xatırladırdı. Hər yanda bir baxımsızlıq, səliqəsizlik duyulurdu.

Artıq bir boy dikəlmiş günəş, sanki öz şüaları ilə bu yerlərə istilik deyil, şəfəq qarışıq təravət səpələyirdi. Ətirli hava o qədər sərin idi ki, Ərdost nəfəs aldıqca ciyərlərinə xoş bir üşütmə dolurdu.

Evlərin çoxuun bacasından zəif tüstü qalxırdı. Bu, Sərinbulağın mənzərəsini gözəlləşdirirdi. Ətrafda cərgələnən yaşıl-boz dağların başında ağ kəlağayı kimi xəfif duman sürünürdü. Hərəkətsiz bəyaz buludlar göz işlədikcə ləkəsiz və şəffafdı. Ərdost həqiqət dünyasından ayrılıb nağıllar aləminə düşmüşdü, nədi! Özü də elə qəlbiliklə dayanmışdı ki, bir baxımda üfüqlərədək hər yan apaydın görünürdü. Dağlar... meşələr... dərələr... yarğanlar...

“Qafqaz altımdadır, ən yüksək olan zirvədə mən,

Tutmuşam bir qocaman qarlı dağ üstündə qərar”.

Sanki Puşkinin qəlbindən gələn həmin misralar məhz burada yaranmışdı.

Bayaqdan qolundan asdığı pəncəyi Ərdost əyninə geydi və tələsmədən kəndə sarı üz tutdu. Maşını o qəsdən buraxmışdı. İstəyirdi bu yerləri addım-addım, həm də torpağın ətrini duya-duya piyada gəzsin. İskəndər alma bağının səmtini ona nişan verib, Sərinbulaqda çoxdan ayrıldığı sürücü dostlarının görüşünə getmişdi.

Kəndin içindən keçəndə rastına çıxan adamlar Ərdosta hörmətlə salam verir, bəziləri ayaq saxlayaraq köhnə tanış kimi kef-əhval tuturdu. Şəhərli olduğunu bilənlər “Qonaq xoş gəlib, səfa gətirib” deyə onu “bir stəkan çay içməyə” evlərinə dəvət edirdilər. Sərinbulaq sakinlərinin bu mehribanlığı cavan jurnalisti fərəhləndirirdi. Burada gördüyü hər şey Ərdost üçün maraqlı idi. Bir-birinə oxşamayan pərakəndə yastı evlər, üzü gündoğana baxan xırda gözlüklərə bölünmüş aynabəndlər, ağacdan hörülən alçaq hasarlar, geniş torpaq həyətlər, qapılarda mələşən mal-qara, qoyun-quzu nəzərindən yayınmırdı. Hara baxırdısa, Ərdost qondarmasız, təbii bir gözəllik duyurdu.

O, kənd qırağında “Bulaq başı” deyilən daşlı-palçıqlı dərədən keçib çəmənliyə çıxdı. Qarşı yamacda meşə zolaqlarını xatırladan cərgə yaşıllıqlar ucalırdı. Bu onun görmək istədiyi alma bağı idi. Ərdost hələ ora çatmamış xoş bir nəğmə eşitdi. Qızlar səs-səsə verərək həvəslə oxuyurdular: