Ex doctrina doctissimi patris magistri fra
Yüklə 2,25 Mb.
|
|
@@1@ netur eũ absoluere in tali casu. Ita te- net Palu. 4. d. 17. q. 2. arti. 1. Et Gofre. quodlibeto. 9. Probatur apertè, talis poenitẽs est in gratia, & confessor ha bet probabilitatẽ ꝙ sit in gratia: quia scit esse probabilẽ eius opinionẽ, ergo non debet ei negare absolutionem. ¶ QV æritur, an numerus peccatorũ sit necessario confitendus? Respōdeo ex omnium sententia ꝙ sic: licet mul- ti confessores parũ de hoc curent. Pro batur, quilibet tenetur cōfiteri omnia peccata sua, sed qui non confitetur nu merum non confitetur omnia pecca- ta sua, ergo tenetur eum cōfiteri: aliâs esset fictio. Sed vtrum iste numerus sit determinatè dicendus, putâ furatus sum decies, iuraui falsum millies, &c. Caietanus respondet, quòd numerus peccatorum ideò manifestari debet, vt sciat confessor á quo debet absolue<-P> @@0@ @@1@ ad hoc parum pręstat quòd confessor sciat an sint decem vel vndecim, ideò non est exquisitè numerus perquiren dus. Dicendum ergo primò, ꝙ quicũ- que sciuerit determinatè certũ nume rum peccatorum suorum: vt si certo sciat ꝙ peccauit decem, tenetur dicere determĩate se decies peccasse hoc pec cato. Quia aliâs celaret aliquod pecca tũ & esset fictio: vt si diceret se fecisse aliquod peccatum nonies & scit certo ꝙ fecit decies. Secũdò dicit Caietanus, non est necessarium magnam adhibe re diligentiam ad cognoscendum di- stinctè certũ numerũ peccatorũ. Co- gitat aliquis, & scit se falsum iurasse multoties, semel in qualibet septima- na parũ plus, vel minus, & si amplius pensaret & fatigaret se, posset reperi- re certum numerum, dico ꝙ illud nō est necessarium. Nam dũmodo parũ<-P> @@0@ @@1@ <-P>plusvel minus attingat numerum pec catorum, licet non determinatum, ni- hil impeditur eorum quæ sunt in con fessione fa cienda. Non enim impedi{t$} absolutio, quia sufficit illa notitia. Nec poenitentia, quia non est imponenda ad æqualitatem, cũ sit arbitraria. Nec consilium &c. ergo nihil impeditur. Satis est igitur ꝙ quis pertingat nume rum crasso modo, parum plus, vel mi- nus. Præcepta enim Dei debent esse clara, is verò qui sæpe solet peccare, non posset scire numerũ determinatũ Tertió dicit ꝙ etiam aliqñ non est ne cesse adhibere diligentiam ad sciendũ numerũ, etiā sic crasso modo. V. g. est meretrix quę fuit in Iupanari decẽ an nis, nũc cōuerti{t$} & vult cōfiteri, satis ẽ ꝙ dicat peccata fornicationis hoc mo do, māsi in lupanari per decẽ ānos ad- mittẽs cunctos: nec oportet ꝙ cogitet quote in hebdomada, mense, aut an-<-P> @@0@ @@1@ tantā notitiam quantā illa pōt ei dare. Quid em̃ refert, ꝙ illa dicat sepeccasse triginta mille vicibꝰ. Et idẽ de cōcubi nario ꝗ habet foeminā per annũ qua- libet nocte, non est opus ꝙ numeret vices: nec expedit illud dicere. Idẽ de illis qui frequentissimê blasphemant. Satis est ꝙ dicant hanc esse suam con suetudinem: ne faciamus eos mentiri. Et eodẽ modo de circunstātia magni tudinis rei furatæ, nō est opus ꝙ scia{t$} punctua litèr. Non dubito de hoc. ¶ QV Æritur, si quis confitetur se pec casse decies, vel duodecies, non recor- datur tñ tunc nisi decem, & posteá re cordatur distinctè alterius peccati, an teneatur illud confiteri in particulari? Respōdeo quòd non, si includitur in numero prius dicto. Quia si tunc quā do cōfessus fuit meminisset illius suffi ceret dixisse, iuraui falsum duodecies,<-P> @@0@ @@1@ ui falsum decẽ & posteà sit memor ꝙ iurauit quatuordecim, tene{t$} confiteri ea quę numerũ prius dictũ excedunt. ¶ QV Æritur, vtrum sigillum confes sionis sit necessariũ? Respondeo secũ- dũ omnes doctores. 4. d. 21. ꝙ sacerdos tenetur ad sigillum confessionis, adce landa peccata quę in confessione au- diuit sub poena peccati mortalis. Pro batur primò ratione naturali, quia fa- cerem illi iniuriam. Item quia in cap. sacerdos de poenitentia. d. 6. prohibe{t$} omnibus sacerdotibus reuelare pecca ta, & apponitur poena grauissima op positum facientibus: scilicet vt omni- bus diebus vitę suę ignominiosus pe- regrinādo pergat. Et sunt verba Gre gorij. Idẽ habetur cap. omnis vtrius sęxus, de poenitẽtijs & remissionibus & dicitur ꝙ qui non celauerit detru- datur in arctissimum monasterium vt<-P> @@0@ @@1@ si in hoc daretur aliqua exceptio, tolle retur confessio: nemo enim auderet cō fiteri peccata grauia. Idcirco propter nullũ bonũ quodcun sit illud, licet sigillum confessionis frangere: quia nullum potest esse æquale bonũ nec tam necessarium vt est confessio. ¶ SED quid faciet confessor cũ inter rogatur de peccato quod audiuit incō fessione, an possit dicere se nescire? Respondeo secundùm oẽs, ꝙ sic. Sed quid si cogatur iurare? Dico ꝙ potest & debet iurare se nescire, quia intelli gitur se nescire extra confessionem, et sic verum iurat. Sed fac ꝙ iudex, vel prælatus ex malitia exigat à me iura- mentum an sciam in confessione? Re spōd. ꝙ coactus iuret se nescire in con fessione, quia intelligitur se nescire ad reuelandum, aut talitèr ꝙ possit dice- re. Sed contra si iuret se scire in cōfes-<-P>
@@0@ @@1@ nescire in cōfessione iurat falsũ: quia sunt contradictorię. Respō. ꝙ nō sunt contradictoriæ. Quia in illa negatiua intelligitur conditio subintellecta, sci licet quòd nō scit tali modo quód pos sit illud dicere. ¶ QV Æritur, si confessor ex ignorā tia absoluit aliquem quem nō poterat á casu reseruato, vel ab excōmunica- tione, vel si oblitus est eum absoluere quomodo reparabitur defectus cōfes- sionis sine reuelatione? Nider in suo confessionario dicit ꝙ in concilio Cō stantiensi, vel Basiliensi fuit inter pa- tres hæc quæstio tractata, & ꝙ tũc fuit varia sententia. Ego dico cũ distinctio ne, quia vel confessor timet probabili ter scandalum reuocando poenitentẽ & quòd conquæretur de reuelatione confessionis: & in tali casu relinquen dus est. Quia si habuit contritionem<-P> @@0@ @@1@ poenitens dicet se non fecisse tale pec catum, & ꝙ non conquęretur de reue latione confessionis, dico sine quocun que scrupulo quòd possum illum re- uocare ad confessionem & absoluere Sed contra quia obijcit peccatum ex- tra confessionem. Respondeo, ꝙ non facio ei iniuriam si dicam tu cōfessus es mihi alia die reddeamus ad confes- sionem quia volo tibi dicere vnũ ver bum quod expedit tibi si nolit dimit- tatur. Si autem acquieuerit dicam ei, cōfitearis peccata in generali, & si ali qua alia fecisti cōfitere ea, quia feci ta- lem defectum in alia confessione. Et probo quôd hoc liceat, quia vt in- fra dicemus de poenitentis licentia li- cet reuelare peccata eius alteri, ergo multo melius sibi ipsi, vel formaliter, vel interpretatiuè si dederit licentiā: vt si beneuolè audiat me dicẽtem sibi<-P> @@0@ @@1@ defectus quidā cōmissus, vis illum au- dire? Si dixerit quòd sic, sine quocũ scrupulo dicatur ei, scias ꝙ eras excō- municatus, & ego non potui te absol- uere &c. Palude in fine. d 21. amplio- rem concedit licentiam, dicens quòd non solùm quandò fuit cōmissus defe ctus in confessione, sed etiam ratione correctionis fraternæ possum secreto admonere illũ de peccato semel cōfes so mihi. Sed credo certè ꝙ est falsum omnino & quòd nullo modo licet. ¶ QV Æritur, an quandò peccatum quod in confessione audiui est publi- cum tenear illud silere? Respōdet Ca ietanus in sũma, ꝙ de tali peccato pos sum loqui post confessionem eodem modo sicut ante: debeo tamen proce- dere posteà cautius & nullo modo di cere ꝙ scio illud in confessione, quia redderẽ audiẽtes certiores. Sed quid<-P> @@0@ @@1@ confessus illud peccatum publicum? Respondeat confessor, confessus est omnia peccata sua. Potest etiam dice- re, absolui illum, quia per hoc nihil reuelo. Admonet tamen Caietanus, bonum esse quòd quandò peccata sũt publica petat facultatem confessor à poenitente ad loquẽdum de eis ad bo num finem. Sed quid si vsurarius ia- ctet se, quòd absolui illum? cùm nō sit verum? Nam si dico quòd sic, mẽtior. Si autem dico quòd non absolui eũ, reuelo confessionem. Dicat confessor quid ad vos? ego feci officium meum. Sed quid faciet proprius sacerdos pe- tentibus euc haristiam concubina, vel vsurario quos non audiuit de confes- sione? Respondeo, ꝙ nō det illis. Sed quid si dicant cōfessi sumus tali fratri, & interrogatus frater non audet dice re ꝙ non absoluit, ne eorum statũ re-<-P> @@0@ @@1@ pondeo absolutè, ꝙ si sint peccatores publici debet eis eucharistiam negare Quòd si fuerint confessi cum proprio sacerdote & nō absoluti, & nihilomi- nus petant eucharistiā, dico etiā ꝙ de- bet eis negare, & si dixerint, iam tu ab soluisti nos, dicat ego nescio de hoc. ¶ QV ęritur, vtrum de licentia poeni tentis liceat confessionem reuelare? Alexander, & Scotus. 4. d. 21. q. 2. 1. & Durandus ibidem dicunt quòd nō li- cet. Quia sigillum confessionis est de iure diuino, ergo poenitens nō potest dare licentiam. Item quia esset scanda lum. Sed respondeo absolutè, ꝙ poeni tens potest dare licentiam, confessor tamen non potest accipere, aut reuela tum poenitentis qui si bi talem facul- tatem dat. @@0@ @@1@ ¶ QVÆRITVR, vtrum alia quę in confessione sciuntur præter pecca ta cadant sub sigillo confessionis? Re- spondeo, quòd sub sigillo arctissimo confessionis non cadunt nisi peccata poenitentis, vel tertiæ personæ. Et so- lùm huius sigilli fractor incurrit poe- nas canonicas. Secũdò dico quòd sub sigillo confessionis cadũt omnia alia quæ expressè, vel interpretatiuè poe nitens tradit sub sigillo confessionis: vt si dicat, accipiatis hoc sub sigillo, & ꝗ hæc reuelat credo peccaret mor talitèr prop: terdetrimentum quod fa ceret sacramento redderet enim con fessionẽ fraudolosam. Non enim om nes intelligunt hanc differentiam si- gilli maioris, vel minoris. Ideò confes sor sit cautus vt taceat oĩa illa quæ sũt alicuius grauitatis. Alia verò quæ nō sũt de necessitate cōfessiōis, nec refert poenitẽti ꝙ reuelen{t$} nō tene{t$} celare:<-P>
@@0@ @@1@ <-P>se tamẽ nō dicat se in confessione au- disse. Breuitêr in hac parte mas vale ser corto que largo. Non dubito. ¶ QV Æritur, an in cōmuni liceat re uelare peccata audita in confessione, talitèr quòd nec directè, nec indirectè peruenient in notitiam poenitentis? V. g. si dicam, quidam cōfessus est mi- hi semel hoc peccatum. Respond. ꝙ hoc non est reuelare confessionem. Quia revera multiviri sancti hoc fece runt: maximè doctores qui ponunt ca sus quos in confessione audierunt. Se cundò dico, quòd melius est hoc raro facere. Sequũtur enim quando scā- dala ex istis: ideó abstineant sacerdo- tes ab his narrationibus. ¶ QVÆ Ritur, de illis qui cōmittunt alijs secreta sub sigillo confessionis an tale sit secretum confessionis? Re- spond. ꝙ qui recipit tenetur seruare il lud secretum plusquā alia. Quia ex pa<-P> @@0@ @@1@ consequens dico non esse conueniens ꝙ homines sepè recipiant talia secre- ta. Secundò dico, ꝙ illud non est sigil lum confessionis, nec frangẽs illud in cidit in poenas canonis. Quia ibi nulla iniuria fit sacramẽto, cùm nullum fue rit sacramentum: licet frangatur fides Notandum est etiam ꝙ ea quę dicun{t$} de sigillo confessionis, intelliguntur de quacũ cōfessione, siue perfecta, siue nō, siue incępta, siue nō: & de om nibus illis quę ordinan{t$} ad cōfessionẽ vel facultatem vt ab illo absoluar à re seruatis, non potest ille plus reuelare, quàm si iam accepisset in cōfessione. ¶ QV Æritur, vtrum confessio voca- lis quæ est in vsu ecclesiæ sit instituta à Christo? Antiquitus quandò erant tempora meliora, non tantũ hæc quę stio iactabatur: quia tempore pacis ar- ma non sunt in tanto precio & vsu.<-P> @@0@ @@1@ negent confessionem propter peccata nostra, oportet quòd simus ad hoc bel lum armati. Idcirco quæritur, an con- fessio sit de iure diuino? Respond. ex sententia omnium doctorũ, quòd sic. Patet, ecclesiæ claues sunt ad remittẽ da peccata, secundũ illud. Matthæi. 16. tibi dabo claues regni coelorum, & quodcunque solueris super terrā &c, Sacerdotes aũt habẽt has claues, & sũt iudices peccatorũ: iudices verò nō pos sunt iudicare nisi causam cognoscant ergo alij tenentur subdere se huic iu- dicio: aliâs frustra esset illa potestas, hæc autem subiectio fit per confessio nem, ergo deiure diuino tenentur cō fiteri. Item Iacob. 1. confitemini alteru trum peccata vestra. Quod Augusti. Beda, & alij sancti, & Hugo de san- cto Victore libro. 2. de sacramẽtis, per 14. capit. intelligunt de præcepto con<-P> @@0@ @@1@ Adrianũ & veritatẽ) Ioā. 20. quorũ re tinueritis retẽta sunt. i. quorũ peccata nō absolueritis nō erũt absoluta ante Deũ, ergo secundũ euangeliũ debent confiteri & absolui in terra: aliâs non erũt absoluta in cęlo. Hic est lcousva lidissimus, & ꝙ oẽs sancti hoc dicāt in cōperto est. Vide Thomā Vualdensẽ lib. de sacramẽtis, & Rofensẽ colligẽ- tes dicta sanctorũ oĩum. De hac con- fessione necessario sacerdoti facienda multa ægregia apud vtrũ inuenies. Et cognosces, an expediathas ecclesię colũnas sequi potius, quā nouos istos grāmatistas. Opinor neminem vsque adeò cecũ, & insanũ esse qui ob vnius Lutheri amentiā velit tāto discrimini seipsum exponere, quatenus ea pecca ta quæ vel nouit, vel dubitat esse leta- lia, sacerdoti nō aꝑiat. Et maxime cũ intelligat ātiꝗssimos simul eruditissi-<-P> @@0@ @@1@ nis huius necessitatem esse dicẽtes, vt quicunq; mortalitèr deliquerit, eos oportet, vel publicè, vel priuatim sa- cerdoti sua peccata detegere. Nec faci le crediderim patres ipso; hanc vsque adeò duram prouintiam nobis impo- suisse priusquā exploratissimum ha- berent hanc confessionem, aut ab apo stolis institutam, aut in sacris scriptu- ris dilucidè traditam fuisse: ceu rẽ cũ- ctis peccatoribus apprimè necessariā, & quam contẽnere nō possent, abs dispendio salutis animarum. Expen- dat igitur quisquis secũ, an tutius fue- rit horum patrum simul & scriptura- rum assertionem admittere, suasque animas à tanto periculo custodire, aut Lutherũ de confessione impiè obla- trantẽ, & sentientẽ suo capiti dũtaxat non patrũ, aut scripturarũ testimonio innixũ sequi, & cũ eo funditus perire.<-P> @@0@ @@1@ ne quòd beatus Renanus in ānotatio nibus quas fecit super textum, dicit se esse nactum librum quẽdam antiquis simum conciliorum, & inter ea dicit fuisse vnum factum ante esset insti- tutum ab ecclesia ieiunium quatuor dierum ante dñicam primā in quadra gessima, quod sic habebat. Presbyteri debent admonere plebem sibi subie- ctam, vt omnis qui se sentit mortifero peccati vulnere sauciatum, feria quar ta ante quadragessimam cũ omni fe- stinatione recurrat ad viuificatricem matrem ecclesiam, vbi quod malè cō missit, cum omni humilitate & cordis contritione simplicitèr confessus, su- scipiat remedia poenitentiæ secundũ modũ canonicis auctoritatibus præfi xum: non solùm autem ille qui mor- tale aliquid cōmissit, sed etiam omnis homo quicunque se cognoscit imma<-P> @@0@ @@1@ accepit polluisse, ad propriũ sacerdo- tẽ festinet venire, cũ puritate mentis oẽs trāsgressiones, omnia peccata qui bus Dei offensam incurrisse meminit humilitèr confiteatur, & quicquid á sacerdote fuerit iniunctum, ac si ab ip so omnipotentis ore fuisset prolatum, ita diligentissimè attẽdat & sequatur hæc ibi. Idem habetur in poenitentia rio romano quod creditur profectum ab apostolis ipsis vbi dicitur. Hebdo- mada ante quadragessimam confiteā tur omnes. Iste erat cōuenientissimus modus, & multo melior, qui nunc est, ꝙ confitentur in fine quadragessi mæ, & sic ieiuniũ nō multũ eis ꝓdest. Optimũ esset si posset reuocari ista cō suetudo, nos tamen non possumus illā reuocare. Sed peculiares possent suos poenitentes admonere quód confiteā tur antè quadragessimam. @@0@ @@1@ ¶ QV Æritur, an sit necessarium vt confessor interroget poenitẽtem? Re spondeo primò ꝙ est necessarium vt confessor plerunque aliquid interro- get. Patet, nā vt supra diximus si poe- nitens non fecerit aliquam conscien- tiæ examinationem, confessio non so lũ erit inualida, sed etiam mortalis. Si hoc ex circunstantijs appareat, debet confessor interrogare, an examinaue rit conscientiā suā: & si dixerit ꝙ nō, nō audiat eũ. Si non timeantur maio- ra mala: videlicet ꝙ poenitẽs nunquā cōfitebi{t$}, tũc em̃ interroget sacerdos. Oportet enim ꝙ cōfessores nō mittāt poenitentes in desperationẽ. Omnes sancti, & S. Tho. ita consulũt. Quādò Yüklə 2,25 Mb. Dostları ilə paylaş:
|