Gecenin karanliğinda doğan işIK
Yüklə 0,75 Mb.
|
Dermân arardım derdime derdim bana dermân imiş Bürhân arardım aslıma aslım bana bürhân imiş Sağu solu gözler idim dost yüzünü görsem deyû Ben taşrada arar idim ol cân içinde cân imiş Öyle sanırdım ayrıyam dost gayrıdır ben gayrıyam Benden görüp işiteni bildim ki ol cânân imiş Savm-u salâtu hac ile sanma ki biter zâhid işin İnsan-ı kâmil olmağa lazım olan irfân imiş Kande gelir yolun senin ya kande varır menzilin Nerden gelip gittiğini anlamayan hayvân imiş Mürşid gerektir bildire Hakk’ı sana hakka’l-yakîn Mürşîdi olmayanların bildikleri gümân imiş Her mürşîde dil verme kim yolunu sarpa uğradır Mürşîdi kâmil olanın gâyet yolu âsân imiş Anla hemen bir sözdürür yokuş değil düzdürür Ȃlem kamu bir yüzdürür gören onu hayrân imiş İşit Niyâzi’nin sözün bir nesne örtmez Hak yüzün Hak’tan âyân bir nesne yok gözsüzlere pinhân imiş SEN’SİN… Sen’sin, Evvel, Ahir, tek olan… Sen’sin, Zȃhir, Bȃtın, var olan… Sen’sin, ȃlemleri yaratan, Sen’sin yokluktan varlık yapan… Yoktu bir şey Evvel’de, tek sen vardın o yerde, elan yine öyledir, görünensin her yerde… Sen yarattın her şeyi, kendine ettin ayna… Bizi yarattın burda, böyle fȃni boyutta, ayrı ayrı sıfatta, işlersin her mahlȗkta… Sen’sin Cemȃl sevgilim, Sen’sin Celȃl bildiğim… Kimini “ şaki ” yapan, kimini “ said ” kılan, ayrı kaderler yazan, Sen’sin yüce yaratan… Dünyayı yarattın ki insana beşik olsun, insan-ı kȃmillerin sana halife olsun… Dünya nimetlerini insana Sen verirsin, insanoğlu ne yapsa rızkı verecek Sen’sin… Kimine çok verirsin, kimine hiç vermezsin, şüphesiz ki Rezzak’sın hikmeti Sen bilirsin… Sen’sin kararı veren, aldanır “ ben, ben “ diyen… Sen’sin bizden işleyen fiilleri var eden, sıfatı bize veren… Akıl, mantık biliyor, gönül gözü görüyor, vücȗd Sen’den geliyor… Sen’sin her an tek olan, mevcudum demek yalan… Fail Sen’sin fiil senden, vasıtan çok biri biziz Mevsuf Sen’sin sıfat Sen’den, görünen çok biri biziz Mevcȗd Sen’sin vücȗd Sen’den, tecellin çok biri biziz Fail, mevsuf, mevcȗd Sen’sin, gayrı yoktur Sen’den mutlak Kesretteki Vahid Sen’sin, enfüs, ȃfȃk olmuş hep Hakk Görünensin, gören Sen’sin, görünene gönülden bak Bȃtın’daki Mevla Sen’sin, halk görünüp Zȃhir’desin Hem işiten hem konuşan Sen kendinden kendinesin Vahdet iken kesrettesin mevcȗd Sen’sin yine Sen’sin Cem etmişsen her bir Cem’i, Sen’sin Vahdet, Sen’sin kesret Evvel, Ahir, Bȃtın, Zȃhir gördün bildin Hakk’a şükret Menbaıdır tüm esmanın, tek Hakk vardır daim zikret Kayıt kalktı mukayyetten, intikali Muhammed’den Hakka’l-Yakîn olan kim ki? Allah işler Habib’inden Her şey gider BİR şey kalır, ezelinden, ebedinden… ** Nice şükür edelim, hamdimizi bilelim, güzel Mevla’yı burada gönlümüzde görelim… Enfüste ve ȃfȃkta Allah tektir varlık tek, tevhidi yaşayalım benliği edelim terk… Olalım gerçek mümin hem gönlümüz mutmain, Elhamdü lillahi Rabbil ȃlemin… Ȃmin…
28 / 01 / 2011 GAZETE “Göklerdeki ve yerdeki her şey O'nundur. Öylesine yüce, öylesine büyüktür O!” ( 42/4 ) *** Uyanmak üzereydim ama hȃlȃ gözlerim kapalı, yakaza gibi.. Bir gazete elimde sayfalarını çeviriyorum okumak için, fakat bu gazetede her gün okuduğum şekilde bir dolu yazılar, resimler görülmüyor… İlk sayfadan itibaren sayfalar boş.. Boş derken her sayfada sadece bir kaç sözcük var… Bu nasıl gazete diyorum şaşkınlıkla ve diğer sayfayı çeviriyor ve bekliyorum ki alıştığım gazete düzenini göreyim ama nafile, sayfalar birbirine benziyor, çevirdikçe gazetenin kalınlığı yani sayfa sayısı azalacağına artıyor… ***
İlk sayfa ve takip eden sayfalarda sayfanın üst yarısında kocaman ve kalın olarak “O” yazılmış ve alt kısımda her sayfada değişik bir veya birkaç sözcük yine tırnak içinde yazılmış… Sırasıyla aklımda kalanlar şöyle; “Allah” , “Rahman” , “Rahim”, “Melik” , “Kuddüs”, “Es-Selȃm “ , “Mümin, Müheymin” , “Aziz, Cebbar, Mütekebbir” , “El-Hȃlık, El-Bari”, “Musavvir” , “Gaffar”………“Evvel” , “Ahir” , “Zȃhir” , “Bȃtın” …… “ Bȃki” , “Maşuk” , “Ȃşık” ve ilh…. ***
Uyanmak üzereyim artık, içimde bir boşluk ve büyük bir hazla bir hoşluk duyumsuyorum… Gönlüme bu güzelliği verene şükürle kalkıyorum, gözüm boşlukta hȃlȃ, teferruat kaybolmuş, her şey “ O “ olmuş, her yerde tek “ O “ var, gönül O’nunla dolmuş, fikirde “ O “ var, kalp dile gelmiş zikirde tek “ O “ var… ***
“O”
- Arı, çiçek, çiçek dolaşır, peteğine gelir balı doldurur. Sen de değerli bilgilerin içine dal, tefekkürle zihninde fikir balını oluştur… - İlim kapısından geçmeden ilim şehrine girilmez, Ali’nin vechini görmeden Muhammed’in nuru bilinmez… Ali’dir seni nura götüren, Muhammed’dir aşkı verdiren, veli olan anlar bunları Şah-ı Velayet’tir seni yola götüren… - Gazabın içinde gizli bir rahmet vardır ki arif olanlar anlar… - Hayvan hayvanlığını, insan insanlığını yapar, insan kılığındaki hayvan nefs-i emmaresine tapar… - Hayat bir tiyatro, bizler birer oyuncu, rollerimiz ayrı ayrı… Sahne, dekor, ışık, efekt gibi mekȃnsal oluşumları ve oyunun akışını düzenleyen yönetmen, aynı zamanda figürandan baş role kadar oyuncularını da seçip oyunu yönetmekte… Oyuncular istidatlarına göre sıralanmışlar rollerini oynuyorlar… Sen de içindesin, dikkat et; figüranlıkta kalma başrollere çıkmaya çalış, Yönetmenin dediğini yap, gözüne gir, yüksel… Başrole yaklaşınca göreceksin ki, yönetilen de Yöneten de aynı imiş… - Mikroskopla araştırsan, teleskopla göğe baksan, kullansan da çeşit çeşit merceği; gözlerinde perde varsa göremezsin gerçeği… - Nefsin Yezit’dir ki, nice güzelim Hüseyin’leri şehit eder… - Nefsinin çektiği fiziki mekȃnlarda huzuru bulamazsın ama manevi iklimlerin içinde bulabilirsin… - Her aile çocuk ister. Çocuk gelir eksileri artı eder, çocuk gelir, artıları eksi eder… Hikmetini Allah (cc) bilir… - Daim zikir eyleyen tekke dergȃh istemez, daim vuslatta olan “Şeb-i Aruz” beklemez… - Bazıları Allah’ın varlık ve büyüklüğünü geçmişten gelen eski masallar, efsaneler, menkıbeler ile duyumsayarak “Allahuekber” der. Çağdaş eğitimli insan ise bilimsel bilgi ve güncel bulguların ışığında fizik, kimya, biyoloji, astronomi vd. dallarda en son bilişlerin, buluşların akıl almaz sonuçlarını yani “El Alim”in ilmini gördükçe şaşırır, titrer, ve yüce yaratanın büyüklüğü karşısında bütün içtenliğiyle “Allahuekber!..” der… Bazıları da tarifsiz bir haz içinde yok olur da varlığı bulur ve nurlara gark olur; “La mevcude illallah” der… - Kurandaki ayetler indiği dönemde ve o coğrafyada yaşayanlara olduğu kadar günümüz insanlarına da prensipler ve modeller ortaya koymaktadır. O dönemden bu döneme doğru nitelik ve nicelikleri değişen objeleri benzeşim yönüyle düşünüp işlevleri günümüze uyarlamalıyız… - Hz. Adem’den beri değişmeyen tek kavram “Aşk” dır… - Ben beni seviyordum, sonra seni gördüm ve ben seni sevdim, anladım ki sen de beni seviyordun, ama o da ne, gördüm ki sen seni seviyorsun… Ȃşık, Maşuk olur Maşuk ise Ȃşık… Bu AŞK nasıl bir şey ki ezel ebed vardır O, tekdir O… - “Ol” demişse yüce Mevla olmaz, olmaz… - Allah, çok para verip azdırmasın, çok bilgi verip tozdurmasın… “MAHBȖB-İ HUDȂ”
Allah (cc) “En-Nur” ismi ile Hz. Muhammed Mustafa ( sav ) efendimizde zuhur edip Muhammed’in nuru ile tüm kȃinatı teçhiz etti, yarattı… Hiç bir mahlȗk o nurdan ayrı olmadığına göre sende de var bende de var… Muhammed’in nuruyla yaratılmış, donatılmış güzel mümin kardeşim, senden yansıyan da benden yansıyan da Muhammed’den bize intikal eden yüce Allah’ın nuru değil mi? Ben Allah’ı seversem Muhammed’i, Muhammed’i seversem seni, seni seversem Allah’ı sevmiş olmuyor muyum? Hadis-i şerifte ne diyor : “ Mümin olmadıkça cennete giremezsiniz, birbirinizi sevmedikçe de mümin olamazsınız...” Yani ben mümin isem mümin kardeşimi severim ki onda “Muhammed-i Nur” vardır, onda yüce Rabbimizin zuhuru söz konusudur… Bu vesileyle ünlü divan şairimiz Nȃbi’nin bir beyiti aklıma düştü de anlatayım dedim; Nabi hacca gittiği zaman Medine’ye yakın bir noktada mola veriliyor ve “Mescid-i Nebi” ye yaklaştığı için heyecanlanıyor, kalbindeki Muhammed-i Nur, kalemini aydınlatıyor ve ravzaya yönelip şöylece başlayan bir nȃt yazıyor: Sakın terk-i edebden, kûy-i mahbûb-i Hudâ'dır bu! Nazargâh-i ilâhîdir, Makâm-ı Mustafâ'dır bu. (Sabah namazı için camiye yöneldiklerinde müezzinin aynen bu beyti okuduğunu duyarak irkiliyor ve gidip soruyorlar. Müezzin “ Gece rüyamda Resulullah’ı gördüm ve bana bunu okumamı söyledi” diyor…) Sevgili mümin kardeşim, Nȃbi ravza-i mutahhara’ya yaklaştığında ne gördü bilemem ama ben sende “ Mahbȗb-î Hudȃ “ yı görüyorum, “nazargȃh-ı ilahi” ye bakıyorum… Sende parlayan “Muhammed-i Nur” gözlerimi kamaştırıyor… Ben seni seviyorum, “Mahbȗb-i Hudȃ” yı seviyorum.. Ben sende Muhammed’i seviyorum, “Mahbȗb-i Hudȃ”yı seviyorum.. Ben Muhammed’de yüce Allah’ı seviyorum… “EDEB YA HU “ …
Elestü bi-rabbiküm, (Ben sizin Rabbiniz değil miyim?) demektir. “Kalu Bela” ise, (Evet [Sen bizim Rabbimizsin] dediler) demektir. ( Türkçe olarak “Bela” yerine “Beli” de denmektedir.) ] Elimde okuduğum kitapta şöyle diyor : .. bütün ruhlar, “ Elestü bi-rabbiküm” makamından sonra, kıyamet gününe kadar, kendi kalıplarında raks ederler, Yüce Rabbimi gördüm derler… ( Muhyiddin İbn Arabi – Gavsiye Risalesi - ) Muhammed Nur el Arabi ise bu bölümün şerhini şöyle yapıyor : .. Yani “ Elestü bi-rabbiküm ” hitabından duydukları haz ile bir an durmaksızın cümle ervȃh raks ederler. Bu hitabın lezzetinden kendinden geçip yanarlar ki bu aşk ateşinin yakması daimidir. Gördükleri, işittikleri güzellikler onları mest eder, neşelendirir, gönüllerinin ferahlanmasına yol açar ..
GÖNLÜN FERAH EYLEMİŞ Ulu Rabbim semadan nurlar saçmış cihana İçin dışın nurlanmış gönlün ferah eylemiş Yüce Tanrım dünyada kulum demiş insana İçin dışın nurlanmış gönlün ferah eylemiş Halife yapmış seni bu dünyaya göndermiş Bana ibadet eyle görevin budur demiş Akıl ile irade bir de aşkını vermiş İçin dışın nurlanmış gönlün ferah eylemiş Aklını kullanarak doğru yolu bulursun Şeytana uymaz isen iradeli olursun Hele aşka düşersen yanarsın tutuşursun İçin dışın nurlanmış gönlün ferah eylemiş Zȃhirde bir kulsun sen niye dünyaya geldin Bȃtında bir ruhsun sen beden elbise giydin Aşk için yaratıldın ȃşık oldun titredin İçin dışın nurlanmış gönlün ferah eylemiş Sen kimsin ki “O” da kim aynada görünensin Zȃhirdeki Hakk’sın sen halk diye bilinensin Maşuk kendine ȃşık, ȃşık denilen sensin İçin dışın nurlanmış gönlün ferah eylemiş Dost Eminin kalbine nice güzellik vermiş Bir gülünü buraya ödül diye göndermiş Gülistana gir, sen de, kokla gülleri demiş İçin dışın nurlanmış gönlün ferah eylemiş Bu dünyaya gönderildiğimde benimle birlikte özümde o hitap ile geldim ; “ Elestü bi-rabbiküm? ” … Gözüm görmeye başladığında doğanın güzelliklerinde El- Musavvir’e hayran oldum, bitkileri, çiçekleri seviyorken, kokluyorken, hayvanları okşuyorken, gözlüyorken, Ahsen-i takvim olan insanları izliyorken hep içimdeydi o hitap ; “ Elestü bi-rabbiküm? ” Ya işittiklerim, o sesler, tizden pese her bestede değişik şekilde aynı terennüm değil miydi? Her ses, her müzik ruhumda o hitabı titreştirip beni tarifsiz hazlara ulaştırıyordu; Yine duyuyordum derinden “ Elestü bi-rabbiküm? ” Yerden kaldırıp başımı gökyüzüne baktığımda o ihtişam neler fısıldıyor kulağıma, yine o hitap değil mi ; “ Elestü bi-rabbiküm? ” Ezelden beri içimi titreten Rabbimin sesini çeşitli boyutlarda işittim, içimi ferah eyledi buradaki güzellikler… Benim gibi nice canlı, cansız tüm mahlȗkat tesbih eder, zikir eder ve kendi dillerince cevap verir “Beli” Sultanım, Rabbimizsin der…
Hatırla, dinle, duyacaksın Rabbin ne dedi : “ Elestü bi-rabbiküm? ”... Ve yanıtla kalbinden, “ Beli “ de hemen… ELEST
Senle birlikte, Rabbin candadır Uzakta bilme, yakınındadır “Beli” de hemen Rabbin candadır “Elest Bezmi” de şimdi burdadır Bunu bilmeyen aldanmadadır “Beli” demeyen yanar, nardadır “Beli” de hemen Rabbin candadır Rabbini bil sen, O canındadır Zikret ve fikret, O yanındadır Dost Eminim der “Elest” burdadır “Beli” de hemen Rabbin candadır PIRILTILAR – IX- - Rüya güzelse nefis der ki hiç bitmesin, uyanma Dünya hoştur nefsin için, aldanırsın sakın kanma Hakikati görmek için uyan dostum aldanma Hakiki güzellik senin içinde, rüyalarda görülür sanma… - Her şey güzel her şey hoştur o didarı gören için, Mȃsivayı sevmek boştur o Cemȃl’i seven için… - İdrȃk arttıkça Yaratan büyür, büyür ve her yeri, her şeyi, her zerreyi kaplar ve sonunda her şey gider “Bir” şey kalır ki işte O, O’dur… İdrȃk eden edilenin içinde yok olur… - Biyolojik yapıdaki DNA zincirine benzer şekilde insanın manevi yapısını da “esma” ların değişik birleşimleri oluşturuyor ve cüz’i irade ile dualar mutasyon işlevi görüp kişiyi kemȃlȃta doğru ilerletiyor diye düşündüm, en doğrusunu Allah bilir… - Şeytan bizi kandırmasın / Bir’i iki sandırmasın… - Nefs-i mutmain olduysan eğer / Şerler dahi hayra döner… - İnsan kendisinin eksik, noksan, muhtaç olduğunu gördükçe Allah’a yaklaşır. O ‘na bir adım giderse O ona on adım gelir. Onun için eksiğimizi bilelim ve muhtaç olduğumuz Rabbimize dua ile ibadetle birer adım yaklaşalım… - Fatiha suresinin üstün özelliklerini tarife hacet yok mȃlumunuzdur. Fatiha’da kul olarak yalvarıp Allah’tan bizi “sırat-ı müstakim” e ulaştırmasını niyaz ediyoruz. “Sırat-ı müstakim” öyle bir kavramdır veya ifadedir ki, pek çok özelliği ortaya koyuyor. Yani “sırat-ı müstakim” ifadesi içinde; sağlıklı bir ömür, helal rızık, hastalığa şifa, dertlere deva, borçlara eda, güç ve kuvvet, sağlam hakiki iman, manevi mertebeler, Allah’ın rızası, peygamberden şefaat ve hayırlı sona ulaşma ile v.b. olumlu şeyleri isteyebiliyoruz… Fatiha her derde deva… - Andolsun ki, cinlerden ve insanlardan birçoğunu cehennem için yarattık. Onların kalbleri vardır, fakat onunla gerçeği anlamazlar. Gözleri vardır, fakat onlarla görmezler. Kulakları vardır, fakat onlarla işitmezler. İşte bunlar hayvanlar gibidirler. Hatta daha da aşağıdırlar. Bunlar da gafillerin ta kendileridir. (7/179) ..Siz ve Allah'ın dışında taptığınız şeyler cehennem yakıtısınız. Siz oraya gireceksiniz. (21/98) Yukarıdaki ayetlerde cehennem için yaratılmış insanların olduğu açıkça belirtiliyor. Cehennem, insanın ceza olarak acı ve ızdırap çektiği ortamın adlandırmasıdır. Bu ortam dünyada da yaşanabilmekte olup, bize acı çektiren oluşumlarda etkin olan kötü insanlar bu görev için yaratılmışlar. Allah bizi doğru yoldan ayırmasın ve onları çevremizden uzak etsin, ȃmin… ( Aşağıda bu konuya ilişkin bir şiirim ) Kork insanın hayvanından, hayvan bile korkar ondan Vahşi odur vahşet ondan, kork insanın hayvanından İnsan sanma sen onu kılığı insan gibi Suretine bakma sen sireti hayvan gibi Zalim odur zulüm ondan, yakar yıkar utanmadan Cehenneme yakıt ondan, kork insanın hayvanından… ZİKİR - ZȂKİR Gecenin bir vakti aniden uyandım, içim bir hoş… Kalbimin attığını duyar gibi, bir saatin tıkırtısı gibi, içime bir ferahlık salan, güzellikler veren bir ses; Allah, Allah, Allah… Hiç bitmesin bu an, bu zevk taa sonsuza dek sürsün istiyorum, içim huzur dolu; Allah, Allah, Allah … Bu durum bir sızma hali, bir sarhoşluk, belki baygın bir yakaza hali gibi… Zaten zamanı yitirmiş gibi belleğim, say ki çok öncelerde bir zaman içindeyim veya çok sonralardayım, hatırlamıyorum… Ancak hayalime bir ayet geliyor, gülümsüyorum… “Onlar, iman eden ve kalpleri Allah'ı anmakla huzura kavuşan kimselerdir. Bilin ki kalpler ancak Allah'ı anmakla huzur bulur.” (13/28) Gözlerim kapalı olduğundan kendimi bilinmez bir mekȃnda hissediyorum… Daha doğrusu yer ve zaman dışında, kendimi yok olmuş, sadece huzur içinde tek o sesi dinleyen, tarifsiz bir duygu birimi gibi görüyor ve o güzel terennümü dinliyorum; Allah, Allah, Allah… Bu eşsiz güzelliği devam ettirmenin sırrı “zikrullah” … Bir şiir geliyor zikirle ilgili, Süpür gitsin mȃsiva, süpürgen zikrullahtır Enfüs, ȃfȃk olsun pak, temizlik zikrullahtır Dilin kalbin zikretsin “haneyi mamur” eyle “Padişah konar” belki zikrini daim eyle Su bedeni yıkarken zikir ruhunu yıkar Tertemiz olur insan benlik gider Hakk çıkar Abdestin tamam olur zikrullahla beraber İbadetin farz olur Hakk seninle beraber “Sen çıkarsan aradan tek O kalır; Yaradan” Zikrullaha devam et zȃkir olur Yaradan Hem namazı O kılar hem orucu O tutar Zekȃt verir hac yapar kendi kendine tapar Dost Emin zikir eyle her an ve de her yerde Ayan olsun yüce Hakk kalmasın hiçbir perde Bu zikri yapan “zȃkir” kim, kimden kime bu güzellik?.,Uyurgezer gibi kalkıyorum sadece O var, kalbimde, içimde O’nun sesi; Allah, Allah, Allah… Zȃkir geldi yerleşti tam kalbime Allah diye zikri verdi dilime Zikrettikçe Allah girdi fikrime Zȃkir geldi yerleşti tam kalbime Zȃkir geldi nefes verdi zikrime Kalbim dilim alet oldu Zȃkir’e Zȃkir, zikir hepsi kendi kendine Zȃkir geldi yerleşti tam kalbime Dost emin der hamd-ü sena Rabbime Emaneti teslim ettim sahibe Enfüs ȃfȃk tek O kaldı ȃlemde Zȃkir geldi yerleşti tam kalbime Abdest almaya yöneliyorum. Beraberiz “ zȃkir “ ile… İkinci bir fısıltı, şiir okuyor sanki… Abdest alın zikr ile Nispet fiil yok olsun Devam et ki zikire Şirk sıfatın yok olsun
Nispet vücȗd yok olsun Devam eyle zikire Hakk sende diyet olsun Sesli, sessiz Allah de Allah, Allah, Allah de Fenȃ et sen benliği Bul yoklukta varlığı Zikir senden sanadır İdrak eyle Bir’liği
İçin dışın pak olsun Kıyam eyle kamet al Namazın gerçek olsun Sesli, sessiz Allah de Allah, Allah, Allah de Anlıyorum namazı da O kılacak, beraberiz yani… Zaten en evvel O vardı elan yine O var, başka yok ki… Namaz kılındı, selam verildi… yine ikinci bir ses, şiirle bir şeyler söylüyor;
Dua senden sanadır Zikir senden sanadır Fikir senden sanadır Ne yaparsan sanadır Zannetme ki O'nadır Bir aynaya bakarsan Selam senden sanadır Her şeyi O'ndan iste Tüm istekler O'nadır Her dileğin verilir Dua senden sanadır
Her an zikir O'nadır Dilden değil kalpten an Zikir senden sanadır Etrafa bak O'nu gör Tefekkürün O'nadır Düşündükçe titre dur Fikir senden sanadır Dost Eminim sırdaş ol Senin aşkın O'nadır Maşukunu kalpte bul Vuslat senden sanadır... Ben fikirdeyim kalbim zikirde Allah, Allah, Allah… Ben zȃkir oldum, mezkȗr ben oldum, doğrusu her şey flu… Gerisini anlatamıyacağım…
22 / 07 / 2011 BEYTULLAH En-Nur, nuruyla habibi Muhammed’in nurunu var etti ve o nur ile tüm kȃinatı yarattı… O nur, bir huzmeler demeti olarak, nur sütunu halinde yeryüzünde bir noktaya iner oldu… O nur demetinden bir huzme Arafat’da suya değdi, toprak balçığa döndü ve Ȃdem can buldu… Ȃdem’den Havva, ikisinden de diğer insanlar canlandı… Hakk’ın nuru ve cemȃli Muhammed’de, onun nuru ve cemȃli de insanoğlunda görünür oldu… Ȃdemoğlu yani insanoğlu, yakınlarında gökten yeryüzüne inen nur sütununu gördüğünde menşeini hatırladı da tanrısına kavuşmuş gibi oldu… Hz. Şit bu nurlu noktaya bir yapı kurdu buna “Beytullah” dediler, etrafında tavaf ettiler, namaz kılıp secde ettiler… Zamanla insanlar çoğaldı. Münkirlerin sayısı müminleri geçtiğinde nur görünmez oldu, daha doğrusu sadece müminler görür oldu… Beytullah’ın duvarları da zamanla yok oldu. İbrahim Halilullah geldiğinde Beytullah’ı yeniden inşa etti ve Kȃbe’yi tavaf etti, müminler sevindi, yeniden tevhid dini İslam geldi… Münkirler, müşrikler giderek azıttılar ve Kȃbe’yi putlarına tapınma yerine çevirdiler. Nur gökten yere indi ve Hz. Muhammed, nuruyla ışıttı yeryüzünü, şeref verdi, hoş geldi… Putlardan temizlendi Kȃbe ve Müslümanlar ettiler secde… Müminler Muhammed’in nuruna koştular, saf saf halka oldular, namaza durdular, her biri Allah(cc) ‘ın huzurunda Hz. Ȃdem oldular… ***
Tevhide girenler, kalp gözüyle bakanlar şunu görürler; Kȃbe bir taş yapıdır insanın inşa ettiği, ancak o noktada gökten yere inen bir nur sütunu vardır ve etrafında dönüp haşrolanlar birer katre-i nurdur… Müslüman, mümin kullar, yani katre-i nurlar o nur sütunu etrafında halka halka saf olurlar, yeryüzünün her noktasından o halkalardan biri geçer ve merkezdeki nura dönük yüzler Hȃlık’ına secde eder… Gerçekte tam karşısında secde ettiği de kendisine doğru secde eder… ***
-Allah, göklerin ve yerin nurudur. O'nun nurunun temsili, içinde lamba bulunan bir kandillik gibidir. O lamba kristal bir fanus içindedir; o fanus da sanki inciye benzer bir yıldız gibidir ki, doğuya da, batıya da nisbet edilemeyen mübarek bir ağaçtan, yani zeytinden (çıkan yağdan) tutuşturulur. Onun yağı, neredeyse, kendisine ateş değmese dahi ışık verir. (Bu,) nur üstüne nurdur. Allah dilediği kimseyi nuruna eriştirir. Allah insanlara (işte böyle) temsiller getirir. Allah her şeyi bilir. ( 24/35 ) Yüklə 0,75 Mb. Dostları ilə paylaş:
|