Gecenin karanliğinda doğan işIK
Yüklə 0,75 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- - …Biz kimi dilersek onu derecelerle yükseltiriz. Zira her ilim sahibinin üstünde daha iyi bilen birisi vardır. ( 12-76 )
- İşin başı Hakk’a iman O’dur veren canlıya can Ef’al O’ndan, sıfat O’ndan Görünen O her aynadan
- Toprağa su eklenmiş çamurdandır heykeli Ateşte pişmiş çamur hava canın nefesi Anȃsır-ı erbaa şu insanın bedeni
- Hamd-ü sena O’nadır ruhundan ruh üfledi O’ndan geldiği için insan oldu değerli O verdi emaneti hem halife eyledi
- Şu hayatı incele kim işliyor fiili Bende bir şey var sanma düşünme sakın şirki Sıfatlanmış burada idrȃk eyle tevhidi
- İnsan denilen mahlȗk hem ȃlȃdır hem deni Kȃh hayvandan aşağı kȃh melekten ileri Allaha kul olursan lütuf eder kemȃli
- Dost Eminim diyor ki düşün de bil kendini Ömür gelip geçmeden tanı yüce Rabbini Hiç olduğun unutma zikir kulun görevi
*** Hakk’ın ruhuyla, Hakk’ın nuruyla can bulan canlar, Kȃbe gönlünüzde, nur içinizdedir… Hakk zȃhir oldu, fȃni Ȃdem’de, sıfat’ından Zȃt’ına namaza durdu, kıyam, rükȗ, secde eyledi, O kendi nurunda tavaf eyledi… Tevhide girmeyen bunu bilmedi, bunu bilmedi… BİLGİ ( İLİM ) Doğdun, işittin, gördün, yürüdün. Yap dediler yaptın, yapma dediler yapmadın. Farkında olmadan öğrendin, öğrenip büyüdün. Okula gittin, başka şeyler öğrettiler, o şeyleri de öğrendin, öğrenip büyüdün. Sokakta, çarşıda, sinemada gördün, duydun, öğrendin, öğrenip büyüdün… Dedin ki çok şey biliyorum hem benim kafam da çok çalışıyor, sınavlarda başarılı olan benim, büyüklerden aferin alan benim, herkes beni övüyor, ben neymişim be… Biri çıktı karşına sana bilmediğin yani önceden sana öğretilmemiş konulardan bahsetti, şaşırdın ve bazı şeyleri bilmediğini görünce kendini sorguladın. Ben neleri biliyor ve neleri bilmiyorum diye özeleştiriye başladın. Sana eğitim verenler kendi bildikleri kadarını sana vermişlerdi, daha fazlasını onlar da bilmiyorlardı… Bilmediklerini öğrenmek için araştırmalara geçmeliydin. Okuyarak, bilgisayardan yararlanarak bilenlerin konuşmalarını dinleyerek, televizyon izleyerek bilgini artırmalıydın. Bilgini, ilmini artırmaya devam ettin, somut ve soyut her türlü bilgiyi öğrenip duruyordun. Ama baktın ki ilmin de bilginin de öğrenmenin de sonu yoktu. Her zaman, her konuda senden daha çok bilen ilim sahibi olan bir bilgin vardı… Senden üstün gördüğün o bilgin kişinin o bilgileri kimden öğrendiğini merak ettin… Evet, o bilgin kişinin üstünde daha bilgin bir başkası vardı ve bu zincir şeklinde her şeyi bilene doğru ulaşıyordu… Yani bu görünen ve görünmeyen bütün ilimleri bilen ve bütün bu ilimleri ortaya koyanın “El Alîm” olduğunu anladın sanırım… ***
***
*** İnsan olarak bedenini, çevreni inceliyor, maddenin küçük yapıtaşlarına iniyorsun, molekülleri, atomları inceliyorsun, atomun içine girip atom altı parçacıklarının fiziğini anlamaya çalışıyorsun. Bir yandan da öğrendiğin maddi ilimleri kullanarak hayatı kolaylaştıran, değiştiren teknolojiyi yaratıyorsun, hatta uzayda dolaşıyorsun… Bu ilmin sahibini, seni de bu ilimleri de, yoktan var eden “El Alîm” ‘i düşünüp titriyorsun… Ya hepsi bu mu diyerek bir de görünmeyen ȃlemlerin sırlarını merak ediyorsun, iç dünyanı tanımaya, varlığın esrarını çözmeye çalışıyorsun… Görüyorsun ki mȃnȃ ȃlemlerinin bilginleri de derece derece, onların ilimleri ilm-i ledün… Yine en üstte “ El Alîm” var, O’nun ilmi var… Hayretin aşka dönüşüyor, hayranlık içinde Zȃhir, Bȃtın her şeyin O’na ait olan tecelliler olduğunu anlıyor ve her fiilde failin, her sıfatta mevsufun, her varlıkta mevcȗdun “ O “ olduğunu görüyor tevhide giriyorsun… ***
Bilgiye susamış bir insan, meraklı ve akıllı bir öğrenci, ancak ve ancak “El Alîm” in öğrettiği kadar bir bilgiye sahip olabilir… Bu bilgi ise ummanda bir katredir… Ya Rabbim, El-Ȃlim sensin nice ilmin var, sen yarattın ilminle havsalamız almıyor senin nice ilmin var… İşlettin ilmin ile genişlettin evreni, her an ayrı şandasın, bilemeyiz hikmeti… İnsanoğlu bilemez hatta akıl edemez, ilmin ile çalışır bunca düzen, hikmeti sana ait insanlar düşünemez… Görünen şu ȃlemi insan anladım sanır, buldum diye övünür sonra bakar yanılır, yani insan aldanır… Bilimsel gerçek diye bildiğimiz bir nokta, El-Alîm’in ilmiyse sınırsız sonsuzlukta… “Ol” deyince Padişah, yaratıcı ol ilah, yani yaratan Allah, o anda olur her şey, ilmiyle işler düzen, ilimsiz olmaz bir şey… Bir kırıntı kaptıysan El-Alîm’in ilminden zȃhirde sen ȃlimsin, uzaylarda gezersin… El-Alîm’in ilmine insanın aklı yetmez, sıfatıyla müsemma O’nun ilmi hiç bitmez…
artır. “ diyelim. Bize ilmi de bilgiyi de lutfedecek ve bizden işleyecek olan “O” dur… *** YAKİN Bilgi alıp öğrendin Gözün açıp görmedin Düşünüp de bilmedin İlm-el yakin olmuşsun
Boyasını rengini Büyüklüğün dengini Ayn-el yakin olmuşsun Kalp gözünü açarsan Hakikati seçersen Hakk-el yakin olmuşsun Bunu senden isterim Hem Rahim’sin hem Kerim Hakk-el yakin et derim Candan ister olmuşsun Dost Eminim nolmuşsun Hakikatla dolmuşsun Bir rüyadır görmüşsün Dosta Yakin olmuşsun ***
SÜLEYMAN DEDE Ulusta Hacı Bayram Veli Hazretlerinin türbesini ziyarete gitmiş, namazdan sonra camiinin arka tarafındaki çay bahçesinde bir çay içmek istemiştim. 2009 yılı Haziran ayı idi ve bahçe yeşillenmişti, çiçekler etrafı süslüyordu. Çayımı içerken yan masada sohbet eden iki kişinin tasavvufi terimler kullanarak konuşması ister istemez dikkatimi çekmiş ve müsaade isteyerek yanaşıp konuşmalarını dinlemeye başlamıştım. Daha ziyade yaşlı olan konuşuyor biz dinliyorduk. Daha sonra dost olacağım bu zat, muhterem bir insan, Alevi-Bektaşi Dedesi “Süleyman Dede” idi. Süleyman Dede tasavvuf bilgisi ve tevhid anlayışı bakımından gerçek bir derya idi…70 yaşındaki dedemin şimşek gibi bakan gözleri, makineli tüfek gibi durmadan konuştuğu sözleri var idi… Mȃnȃ ȃleminin erlerinden ve de veliyullahtan olduğuna şüphe yoktu. Tanıştığımız günden bu yana Dedemle sohbetimiz tevhid üzerine, aşk üzerine, sevgi üzerine devam ediyor, görüşüyoruz, konuşuyoruz, bazen araya cezbe dȃhil oluyor… Allah ona sağlıklı uzun ömürler versin inşallah...
- İşin içinde sen varsan hiçbir şey kolay değildir. Sen çıkarsan aradan her şey kolaylaşır, yani kendinden kendine olduğunu anlarsın… - Ben gizli bir hazine idim Zȃt’ımı sıfat-ı sübutumda görmeyi murat ettim. Zȃt’ımdan Zȃt’ıma galebe çalarak sıfat’ımı izhar eyledim ve sıfatımda Zȃt’ımı müşahede ettim… - Hem Sevgiliden ayrı olacaksın hem de gülüp oynayacaksın ayıp olmaz mı? - Ȃşık yerini terk etmek istemez ama Maşuk onu daha yakınına çekmek için onun rahatını bozar yanına çeker… - Ölüysen gel beri, dirinin burada yok yeri… - Her geceyi “Kadir” her gördüğünü “Hızır” bil her an huzurdayız unutma… - Hızırın evi yurdu yok muhabbet edecek adam arıyor… - Sen benden razı isen Allah benden razıdır… - Bu yol öyle bir yoldur ki; huzursuzlukta huzuru buldun mu, her an Hızır seninle beraberdir, makamın veli derdin ise ȃlidir… - İnsan aynadır, etrafındaki haller sana senden akseder. - Bizim gittiğimiz yol buz pateni gibidir elinde asan olmazsa düşmen mukadderdir. - Er kişi odur ki derdini Allah’a dahi söylemez. - Aşk ateşine düşmedikçe huzur bulma şansın yoktur. Bȃrigȃh-ı güneş hangi kapta doğarsa onun adı Muhammed olur. Nur suresinde olduğu gibi,”…bir kandildir yanar durur..” yanan kandil aşktır, çıkan O’nun nurudur… - Aşka düşmüş gönül mangalda külün altındaki köz ateşi gibidir. Bazen rüzgȃr eser de küller uçar ateş çıkar meydane, konuşur Hakkın dili anlatır tane tane… İşin başı Hakk’a iman O’dur veren canlıya can Ef’al O’ndan, sıfat O’ndan Görünen O her aynadan Kulluk eyle Hakk’a inan Görünensin burda O’ndan Kusur etme sen saygıdan Senden sana saygı O’ndan… PIRILTILAR - X - - Benim ilahım sensin başka ilah tanımam! Benim silahım sensin başka silah taşımam. - Üfleyen aynıdır her neyden ayrı ses çıkar İşleyen aynıdır her esma başka iş yapar… - Anayasayı yazan ve koruyan O, sen kendine göre yasalar yapmaya çalışıyorsun ama bakalım ki anayasaya uygun mu? -Bazı insanlar çocuklarına ve sonra torunlarına hizmet ederek ömürlerini tüketiyorlar. Az sayıdaki bazı insanlar ise bütün insanları çocukları kabul ediyor, onlar için hizmet üretiyorlar. -O hem benimle idi hem her yerde idi. O’nun diğer hallerini güzelliklerini görmek izlemek zevk etmek için gezmeyi severim... -Tüm yaratılanlar sonsuz esma ve sıfatların tezahürüdür. Bir insanda esmaların bir karışımı, bir demeti vardır, ancak bunlardan biri başat, birkaçı etkin diğerleri tedricen az etkilidir. Sen de öyle bir tezahürsün. Hep O’nun varlığıdır tezahür eden ve iyi, kötü tüm göreceli, sıfatlar, fiiller O’ndandır. Şaşıran insanın aklıdır. Akıl bu varlığı düşünüp menşeini bulmak ve Tek olana, Allah’a kulluk etmekle görevlidir. Kendine ve mahlȗkata olan selam, sevgi ve saygı gerçekte O’nadır. İrade sadece O’nundur. Bizdeki irade ise duadır, dilektir, istektir, buna dair eylemdir, tercihtir, davranıştır, ancak bu şekilde O’ndan istemektir ki O Rahman olarak rahmet eder verirse ne ȃla... Rehberimiz Resulullah, Habibullah, Rahmet en lül ȃlemin Hz. Muhammed (sav) dir. Ona ümmet ol ona uy rahmet bul, kemȃlȃta erenlerden, bizliğe girenlerden ol… - İyice düşün, az konuş çok şey söyle, iyi dinle özümle... - El- Musavvir boyaları karıştırıp senin için özel bir boya seçti, her mahlȗku da ayrı boyalarla boyadı ve benzersiz bir tablo çıktı ortaya... Seyrine doyum olmaz… - Atarsın oltayı denize balık ya gelir ya gelmez Tutarsın bir balık o balık ya yenir ya yenmez At denize oltayı vekil eyle Hüda’yı Hayırlısı nedir bilinmez… - Altın varaklara yazılı Kur’an-ı Kerimi duvarlara asıp saklayacağına normal kȃğıtlara basılı Kur’an-ı daima oku da gönlünün başköşesine as… - Denizden buhar oldun gittin, yağmur olup yere yağdın, süzülüp ırmak oldun ve denize aktın. Denize akarken tecrübeli bir denizci görürsen ona inan sözüne uy ki en kısa yoldan denize kavuşasın. Yalnız kısa yoldan denize giderken zor vadilerden geçmek, şelale olup düşmek de var... Üzülme sen, çünkü en kısa yol en zor olanıdır… - Her zerre tesbih eder, mezkȗr olan Allah’tır Tesbihi tesbih yapan çekilen zikrullahtır… REHBER Mekke’nin tozlu yollarında, kavuran güneşin sıcağında Hira dağına doğru saatlerdir yürüyordu, ne yoruluyor ne sıcaktan bunalıyordu, çünkü zihninde mekȃn ve zaman kavramlarıyla ilgili duyumlar yok olmuştu, hatta bedeninde beş duyusu çalışmıyor, sadece yüreği ile düşünüyor, kalbinden zikrediyor ve her nefesinde “Allah” diyor, her görünende “Hu”yu görüyordu… Düşündüğü Yüce Mevla’sıydı gördüğü her şey de yine O’nun yansımasıydı… Hedefine az kalmıştı gelmişti Hira dağının eteklerine. Önünde taşlık, kayalık boz bir dağ yükseliyordu. Mevla’sı ile halvet olmaya, tepedeki mağaraya doğru tırmanmaya başlamıştı. Sanki bir dağ tepesine değil de arş-ı ȃlȃya doğru yükseliyordu… Kayalara, taşlara basarak ilerledikçe her adımında ayağının altında dünyaya ait bir şeyler eziliyor yok oluyordu… Her adımda ayağını bastığı taşlarda dünyaya ait para, pul, maddiyat, çoluk, çocuk, mahlȗkat, şehvet, istek, beklenti, emeller, gayeler, şanlar, şöhretler her bir kavram ezilip toz oluyor, yok oluyordu… Beden buharlaşıyor sadece ruh kalıyordu… Zaman mekȃn kalkıp gidiyor, kesret vahdete dönüyordu… Her bir nefesten çıkan “Allah” zikri kȃinata yayılıyordu… *** Tepeye çıktığında “Lȃtif” bir ruh halinde secdeye kapanıp Yüce Mevla’sına hamd ediyor şükrediyordu… Mağarada mutlak bir sessizlik içinde sadece her zerreden “Allah” zikri duyuluyordu… Ve bir ünlem titretti kalbini: “İkra” ! Yüce Mevlasından “Vahiy” geliyor, Kur’an dilleniyordu… Abdullah oğlu Allah’ın kulu Muhammed canlı Kur’an oluyordu, Şah-ı Resul oluyordu… ŞAH-I RESUL Ȃlemlerin rahmetisin Şah-ı Resul Muhammed’sin Yüce Hakkın habibisin Şah-ı Resul Muhammed’sin Kȃinatın kandilisin Işıtıyor nurun senin Evvel Ahir nebi sensin Şah-ı Resul Muhammed’sin Rabbin ulu elçisisin Hakk yolunun rehberisin Ahlak sende örnek sensin Şah-ı Resul Muhammed’sin İslam nedir bildirensin Din yolunu gösterensin Şeriatı öğretensin Şah-ı Resul Muhammed’sin Seni seven tevhid etsin Zikir etsin Allah desin Şefaat et rahmet gelsin Şah-ı Resul Muhammed’sin El- Emin’sin doğru sensin Dost Eminin dostu sensin Tebessüm et hicran dinsin Şah-ı Resul Muhammed’sin… Hatem-ül Enbiya bir nur kaynağı olarak parlıyordu… Zaten Allah (cc) onun yani habibinin nuruyla yaratmıştı tüm kȃinatı, şimdi de Kur’an nuruyla mahlȗkatın nuruna nur katıyor ve o kitabı okuyanlar “ Nurun alȃ Nur “ oluyordu… Resulullah (a.s.) Allah(c.c) kelȃmını insanlara tebliğ etmeye başlıyordu... O tebliğ halen sürer ve inananlar ümmetine girer sen efendimsin ya Resulullah der... ***
Her derdin ilacı sensin efendim Allahın Resulü sensin efendim Muhammed Mustafa sensin efendim Allah'ın nurusun dünyaya güneş Benzemez kimseler olmaz sana eş Allahın Nebisi sensin efendim Muhammed Mustafa nursun efendim Kȃinat seninle oldu müşerref Ümmetinden olmak ne büyük şeref Allahın Habibi sensin efendim Muhammed Mustafa gülsün efendim Kendini bilenler sana dost olur Doğru yoldan gider felahı bulur Allahın Velisi sensin efendim Muhammed Mustafa birsin efendim Ezelden ebede parlayan nursun Dost Eminim ister şefaat bulsun Allahın güzeli sensin efendim Muhammed Mustafa sensin efendim… (Dost Emin der ki; Övgülerden övgü beğen Seni öyle öveyim Sevgilerden sevgi beğen Seni öyle seveyim…) *** Düşündün mü hiç, kuş uçmaz kervan geçmez Hira dağının tepesinde bir mağarada kulu Muhammed’e neler bahşetti Yüce Allah (cc)… En olumsuz şartlardan Nebi’lerin en üstününü, Resul’lerin şahını, mȃnȃ ȃleminin padişahını var etti… Düşünelim ve titreyelim… Anla ki “O” isterse seni kendi yanına çeker de arş-ı ȃlȃda sana konaklar verir, senin vekilin, velin, maşukun olur, şaşar kalırsın… Seni Habibinin, ümmeti kılar, varisi kılar… Ve sen her yanında “O” nu görür “O” na tapar “O” nun sevgili kulu olursun… O zaman dersin ki “Ey büyük Rabbim ben bir hiçtim bana bu nimetleri layık gördün, hidayet verdin, aşkını tatdırdın, arş-ı ȃlȃya çıkardın, her zerrem titremekte, sana şükretmekteyim, bu zevkten beni ayırma… Her nefeste Sen’sin bana can veren, nasip et ki kulluğumuzu tam yapalım, rızanı kazanalım, Muhammed’in güzel ümmeti içinde sana dönelim... Ümmeti olmak ne büyük şereftir o Muhammed’in, o güzeller güzelinin… O bize maddi manevi rehberliğini yaptı, yapıyor. Ömür denen sermayemiz bitmeden, bizler ona layık ümmet olabiliyor muyuz? Rehberimizin gösterdiği aydınlık yoldan adım, adım kendi Hira dağımıza çıkabiliyor muyuz? Ne demişse doğrudur diyebiliyor muyuz?
Düşün her adımını yanlış mı doğrumudur Ölçütümüz bir tane ona uyan doğrudur Rehberimiz Muhammet ne etmişse doğrudur Sözünü düşün konuş yanlış bir şey konuşma Cahilden fikir sorma ham insana danışma Söz ebesi bencilin yakınına yanaşma Rehberimiz Muhammet ne demişse doğrudur Yapacağın her işte akıl dışına çıkma Doğruysa yaptıkların devam etmekten bıkma Örneğimiz bir tane yolundan hiç ayrılma Rehberimiz Muhammet ne yapmışsa doğrudur Dost Eminim diyor ki, Muhammed’im doğrudur Ne ederse doğrudur, ne söylerse doğrudur Örnektir bize Resul ne yapmışsa doğrudur Rehberimiz Muhammet ona uymak doğrudur Doğru yoldan giderek doğru hedefe varmak doğru rehberi izleyerek mümkündür. Allah, rehberimiz Hz. Muhammed’in yolundan gidenlerden, onun bayrağı altında haşrolanlardan eylesin, inşaallah. Ȃmin... *** Ahmed’im, Muhammed’im sevgili peygamberim Her durumda her anda sensin benim rehberim İnşaallah mahşerde dersin bize ümmetim Ahmed’im, Muhammed’im Âlemlere rahmetim
Senin Nurunla kalbim Hakk’ı burda bilecek Senin Nurunla kalbim Hakk’ı burda görecek Senin Nurunla kalbim Hakk’a kulluk edecek Ahmed’im, Muhammed’im nur saçan peygamberim
Sen yetersin bizlere, gülistanda güllere Sen yetersin bizlere, Hakk yolunda erlere Sen yetersin bizlere, Müslüman mü'minlere Ahmed’im, Muhammed’im gül kokan peygamberim
Dost Emin seni özler şefaatini bekler Her an yolunu gözler nur cemȃlini göster Sensin benim Efendim lutfet bize himmetler Ahmed’im, Muhammed’im sevgili peygamberim...
Analiz edilirse; toprak, su, hava, ateş yani anȃsır-ı erbaa olduğunu anlarsın ama bu elementler yığınını canlandıran bir şey var sende… “Ol” dedi yüce Tanrı hücre hücre çoğaldın ve sana ruhundan ruh verdi canlandın, can oldun… O ruhtur seni sen yapan, yoksa ne farkın olur topraktan… Rabbin terbiye edecek seni kemȃle ereceksin ve dünyadan zevȃl edip menşeine yani O’na döneceksin… “Ölmeden önce ölenler” burada zevȃl edip kemȃle ererler, O’nunla “Bir” olurlar… Toprağa su eklenmiş çamurdandır heykeli Ateşte pişmiş çamur hava canın nefesi Anȃsır-ı erbaa şu insanın bedeni İçinde ruh olmasa olur muydu önemi Lütuf kerem O’ndandır Allah verir kemȃli İnsan olarak hiçsin bekliyorsun zevȃli Hamd-ü sena O’nadır ruhundan ruh üfledi O’ndan geldiği için insan oldu değerli O verdi emaneti hem halife eyledi Kendini bil ey insan O’ndan iste kemȃli Lütuf kerem O’ndandır Allah verir kemȃli İnsan olarak hiçsin bekliyorsun zevȃli Şu hayatı incele kim işliyor fiili Bende bir şey var sanma düşünme sakın şirki Sıfatlanmış burada idrȃk eyle tevhidi Varlık birdir efendim kesrette gör vahdeti Lütuf kerem O’ndandır Allah verir kemȃli İnsan olarak hiçsin bekliyorsun zevȃli İnsan denilen mahlȗk hem ȃlȃdır hem deni Kȃh hayvandan aşağı kȃh melekten ileri Allaha kul olursan lütuf eder kemȃli Kȃmil insan olanlar olur Hakkın zȃhiri Lütuf kerem O’ndandır Allah verir kemȃli İnsan olarak hiçsin bekliyorsun zevȃli Dost Eminim diyor ki düşün de bil kendini Ömür gelip geçmeden tanı yüce Rabbini Hiç olduğun unutma zikir kulun görevi Zikrullahla aşka gir yaşa gerçek tevhidi Lütuf kerem O’ndandır Allah verir kemȃli İnsan olarak hiçsin bekliyorsun zevȃli Zevȃl sözcüğü, yok olma, sona erme anlamına geliyor. Bu dünyaya gelen her mahlȗk fȃni olup zevȃle uğrayacaktır. Kemȃle ulaşmış kȃmil insanlardan olmak istiyorsak, peygamberimizin tavsiyesine uyup “ölmeden önce ölen” yani varlığını Hakka veren, şirk-i hafi’den çıkan, hiç olduğunu bilerek zevȃlini burada yaşayanlardan olalım inşallah… ÖZÜNDEKİ KİM? İzah etmeye, söze girmeye gerek duymadım, altta üç şiirimi sundum… KİM
Ezel ebed O varmış Zaman yokmuş an varmış Hayyum kim ki, Kayyum kim?
Kenz-i Mahfi açılmış Güzellikler saçılmış Açan kim ki, saçan kim?
Âlemleri yaratmış Kendine ayna yapmış Aslı kim ki, suret kim?
Duran yoktur evrende Döner durur her zerre Döndüren kim, dönen kim?
Bȃtınında Hakk iken Zâhirinde Halk olmuş Mahlȗk kim ki, Hâlık kim?
Beden vermiş Âdem’e Göndermiş bu Âlem’e İlah kim ki, kulu kim?
Bütün ef’al O’ndandır Her an ayrı şandadır Fail kim ki, Fettah kim?
Bir ses olup ünlemiş Zevk duyarak dinlemiş Diyen kim ki, duyan kim?
Sıfatı sonsuz yerde Görene yoktur perde Bakan kim ki, gören kim?
Vahiy gelmiş Nebîye İlham vermiş Velîye Veren kim ki, alan kim?
Aşk için O yaratmış Hem Mâşuk hem Âşıkmış Mâşuk kim ki, Âşık kim?
Hikmetsiz bir şey olmaz Hikmeti sual olmaz Hakîm kim ki, Alîm kim?
Dost Emin der Bâki O La mevcude illa HU Sen kimsin ki “Ben !” de kim? ***
Doğdun büyüdün bir perde ördün Özü kapattın dışını gördün Gördüğün bildin benliğe girdin Benlik tozuyla özünü örttün Perdeyi kaldır özün parlasın Özünü tanı, özde aynasın Pasları sil ki, Cemȃl yansısın Benliği öldür, özün yaşasın Ölmeden öl sen gözünü kapa Topluma kanma kulağı tıka Sahte yargılar tuzaktır sana Özünde olan yeter insana Özüne in sen, özünde Hakk var Özün aynadır, surette Hakk var Benliği öldür kalbinde Hakk var Dost Emin diyor, özünde Hakk var ***
Özünden içeri bak, özünde bir Öz vardır O Öz'ü görmek için, kalbinde bir göz vardır Öz'ünü bilirsen sen, her mevsimin bahardır İnsan-ı Kâmillerde Öz'ü gören göz vardır Küllenmiş bile olsa herkeste bir köz vardır Özünden konuşanda nice güzel söz vardır Dost Eminim düşün sen Öz'ünü göreceksin Özünden içeri bak Özünde bir Öz vardır
Tevhid düşüncesini özümsemek için kendini ayrı bir varlık olarak görmemek ve tanık olduğumuz her fiilin failinin, her sıfatın mevsufunun ve var oluşta sadece O’nun varlığını ( vücȗdunu ) görmek gerekir… Mevsuf; nitelenmiş, nitelikleriyle belirlenmiş. (sıfat tamlamalarında) tamlanan demektir. Fenȃ mertebelerinde tevhid-i sıfat aşamasında “ La mevsufe illallah” anahtar bir anlayıştır.
İlâhî sıfatlar, zȃtî ve sübutî olarak ayrılır. Zȃtî sıfatlar : 1- Vücut (Varlık) 2- Kıdem (Ezeli) 3- Beka (Ebedi) 4- Vahdaniyet (Bir olma ) 5- Kıyam binefsihî (Varlığının Zȃt’ından olması ) 6- Muhalefetün-lil-havâdis ( Zȃt’ının mahlȗkata benzememesi) Yüklə 0,75 Mb. Dostları ilə paylaş:
|