Sərhəd qırılanda qohum-əvlat axtarıb hamısı bir-birini tapdı. Bir nəfər iranlı da Biləsuvar şəhərinə gəlir. Öz qohumun tapır. Həmin zaman Biləsuvardakı qovumunun anası vəfat edibmiş. Ölənin üçü imiş. Böyük çadırda çoxlu adam cəm olunmuşmuş. İranlını kəşan-kəşanla din ölkəsindən gəldiyi üçün çəkirlər yuxarı başa və kürəyinə də yekə mütəkkə söykəyirlər. İranlı bu nəvazişdən qorxuya düşür, gözləyir ki, axırı neçə qurtaracaq.
Gör-görüşdən sora hüzür məclisində olan camaat ona din haqqında müxtəlif suallar verirlər. Bu da yalannan-yanlışdan cavab verir.
Bir dağlı da yaman içən imiş, özünə çıxış yolu axtarırmış. Buna da nöbə çatır. Dizlərini yerə qoyub kəmalı-ədədnən belə sual verir gələnə:
– Ay İrannan gələn qardaş, axı məni burda öldüreylər. Bir məni başa salğınan ki, ayə, məsğuşiliğnən abadət elamağluq nə mənə şehdu?
İranlı o tərəfə baxır, görür məclisdə nə qədər adam var hamının diqqəti buna kəsilib. Tez özünü əla alıb deyir:
– Bəradər, elyə ki, məşğuşilığdən ayuldun, tamam əğlin başıva cəm oldu, tövbə elə, sora məşğul ol almağlığa, eybi yox, kərahiyyəti var, inşalla namazı əda edərsən.
Sual verən düşür onun ayaqlarına:
– Atam-anam sənə fəda olsun, mənə digeylər, içmə, çəkmə, ibadət elə, yaxşısın sən deyirsən, şükür ki, yol var imiş.
