Mahmudavarda elə kişilər yaşamışdır ki, özünü kimsənin yanında əksiltməyərək qürur və ləyaqətlərini hər şeydən uca tutublar. Hətta onlardan biri çayda boğulduğu yerdə, üzə bilmədiyindən çayın dərin yerində batıb-çıxdığı vaxtda qürurundan deməyib, qışqırmayıb, haray salmayıb ki, ay aman, boğuluram, yaxud kömək edin. Əksinə, hər batıb çıxanda deyib:
– Hopp, çı nığılə – yəni hopp, nə dərindir?
Yaxındakılar görüblər ta kişi boğulur, onu xilas ediblər.
Hə, indi islanmışam
Özünü təkəbbürlü aparan, başını dik tutan biri körpüdən arxa yıxılıb tamam islanır. Həmyaşıdları haraya çatıb onu sudan çıxarmaq, halına yanmaq istəyirlər, yığılıb islanmağının səbəbini soruşurlar.
O cavabında özünü o yerə qoymayaraq deyir:
– Sizin xəstə gözləriniz məni islanmış görür, əslində mənim pal-paltarım qupqurudur.
Cavanın yekəxanalığı həmyaşıdlarını təbdən çıxarır, onu yenidən arxa atır, özünü bir neçə dəfə suya salıb çıxarırlar, hər dəfə soruşurlar:
– İndi necə islanmısan, ya yox.
Təkəbbürlü cavan da hər dəfə bildirir ki, islanmayıb ki, islanmayıb.
Sonuncu dəfə təkəbbürlü cavanın başını suya basıb o qədər saxlayırlar ki, ta cavan boğulub ölmək həddinə gəlir. Əldən gedən şirinliyini dərk edən cavan yalvarır ki, onu buraxsınlar. Onu buraxanda:
