Günlərin birində kəndin mollaları Molla Qulamhüseyndən xəbərsiz Molla Zülfüqarın evinə ehsan yeməyə gedirlər. Ehsandan qayıdarkən bu mollalar ağac körpüdən hamılıqla birdən keçərkən körpü tab gətirmir, ağırlıqdan sınır, mollalar da çaya düşürlər, islanıb əzilirlər. Bundan bərk pərt olan mollalar and içib sözü bi yerə qoyurlar ki, bu barədə heç kimə bi kəlmə də deməsinlər. Yoxsa Qulamhüseyn bilər, onları lağa qoyub biabır edər.
Hadisədən bir müddət keçir, necə olursa, Qulamhüseyn bundan xəbər tutur. Məclislərin birində Quran oxuyarkən Qulamhüseyn kişi bu işdən agah olduğunu mollalara anlatmaq üçün ayələrin birinə “mollalar düşüblər Zülfüqarın çayına” mənasında həmqafiyə deyir:
Əlləzinə kəfəru
Məlon peş bən bə Zülfiqari ru...
Bunu eşidən mollalar bir daha əmin olurlar ki, Qulamhüseyn kişidən heç nə gizlətmək olmaz.
