* * * Mudira xonimning uyiga borganimda, kun endi chiqqan edi. Boyoqish kampir shu
qadar barvaqt kelganimni, ko‘zlarimning yig‘idan qizarganini, rangimning sarg‘ayib ket-
ganini ko‘rib shoshib qoldi.
— Tinchlikdir, inshoolloh, Farida xonim! Nima bo‘ldi, qizim? Seni hech mahal bu kepa-
tada ko‘rmagan edim... Tobing joyidami?
Bu xotinning og‘irligi, jiddiy va shiddatli chehrasi qalbimni ochishga yo‘l qo‘ymay, me-
ni hamisha qo‘rqitib kelardi. Lekin shu topda, shu begona yurtda dardimni ochishga un-
dan boshqa kishim yo‘q edi. Innaykeyin, vazifam, xizmat burchim ham meni shunga
majbur qilardi.
Kecha kechasi bo‘lib o‘tgan voqeani uyalib-qizarib, dag‘-dag‘ titrab turib aytib berdim.
Biron nuqtasini yashirib qolmadim. Kampir so‘z qotmasdan, qoshlarini chimirib o‘tirab
eshitdi. Hikoyamning oxirida qaddimni bukdim, qo‘llarimni cho‘zdim, tasalli tilayotgan-
day ko‘zlariga termilib:
— Mudira xonim, — dedim, — siz mendan kattasiz, ko‘proq narsa bilasiz. Xudo haqqi,
to‘g‘risini ayting. Nahotki men endi yomon xotin deb sanalsam?
Bu savol mudirada qattiq hayajon va alam uyg‘otdi: iyagimdan ushlab yuzimni ko‘tar-
di, ko‘zlarimga yaqin kelib tikildi, lekin har vaqtdagiday mudira ko‘zi bilan, yot-begona
ko‘zi bilan emas, yo‘q, sevguvchi ko‘zi bilan, mehribon ona ko‘zi bilan tikildi. Keyin iya-
