Microsoft Word sunggi uq ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
123
...Shu jabrdiyda olamdan o‘tibdi. Jahongir o‘limni kutib yotganida, Azroil Soqovnikida 
ekan-da... 
— Qanoat qila-qila boradigan joyimiz tayin ekan, — dedi Shoymardon, chuqur uf 
tortib. Keyin Daminga qarab, dedi: — Aka, biz ko‘p nohaq jabr tortganmiz. 
— Akangiz ham jabr chekkanlar, — dedi Jahongir, — siz-ku, asir tushganingiz uchun 
qamalgansiz. Bu kishi kitob o‘qiganlari uchun o‘tirganlar. 
— Vo. Xudo, necha ko‘rgiliklar ko‘rdik-a, adolat qolmagan ekan dunyoda. 
— Adolat bor, — dedi Damin unga, — lekin adolat deganlari hamisha kuchga xizmat 
qilgan. Ichki yaralar yuzaga chiqib, endi bilyapmiz bularni. Donishmand deganimiz 
qoqilgan ekan, orqasidan butun xalq qoqilibdi. Qanoat deysiz. Qanoat tuyada ham bor. 
Tuyaning qanoati tugab, g‘azabi uyg‘onsa, kushxonaga jo‘natiladi. Odamniki tugasa-chi? 
— Yaxshi gap aytdingiz, aka, kam bo‘lmang. Endi men boray. Sizlarni yo‘ldan 
qoldirmay. Soqovning yigirmasiga birga boramiz, o‘zim kirib o‘taman. 
Shoymardon chiqib ketgach, Jahongir eshikka qulf urib, Damin bilan birga yo‘lga 
tushdi. 
Qirqbelga yaqinlashishganda Jahongir Ajdarqoya sari burildi. Qabristonga borib qor 
ustiga tiz cho‘kdi. Yuqorida ajdarning uchta boshi oq qalpoq kiygan. Pastda do‘mpaygan 
qabrlar ham oq o‘ragan. Jahongir tilovat qildi. Har kelganida ota-onasi bilan xayolan 
suhbat qurardi. Bu safar ham odatini kanda qilmadi: 
«Dada, akamni bag‘ringizga oldingiz, gunohlaridan o‘tdingizmi?» 
— ... 
«Mendan rozimisiz? Gunohlarimdan o‘tasizmi?» 
Bu ikki savol qayta-qayta takrorlandi, lekin javob bo‘lmadi. 
Jahongir Daminning uyiga qaytib, u bilan deyarli gaplashmadi. Ertasiga nonushtadan 
keyin duo o‘qidi-da, oshnasiga iltijo bilan dedi: 
— Damin, bergan osh-tuzingga rozi bo‘l. 
— Jahon, esingni yig‘, nima qilmoqchisan, menga ayt. Murod keladimi Daydidaraga? 
— Damin, jon oshna, so‘rama. Joyingdan jilmay o‘tir. Kechgacha kelmasam, milisaga 
xabar ber. Yana bir omonat gapimni Yo‘lchivoyga yetkazasan. Daydidaradagi chinordan 
qibla tomonga ellik qadam sanab odam bo‘yi kavlasin. Bobosining omonati o‘sha yerda. 
— Jahon! 
— Biz birovga yomonlikni ravo ko‘rmadik. Oshnachiligimizga xiyonat qilmadik, 
shunisiga shukr. 
Jahongir shunday deb Damin bilan xayrlashdi. 
Daydidara kimsasiz edi. Chinor ham, do‘ngliklarni turtib chiqqan katta-kichik qoyalar 
ham, qoyalarga tojday qadalgan do‘lanalar ham sukutda. Jahongir chinorga yaqinlashib, 
atrofni diqqat bilan kuzatdi. Oppoq qordan ko‘zlari qamashdi. Hech kim yo‘qligiga 
ishonch hosil qilgach, daraxtdan sharq tomonga o‘n qadam o‘lchab pichog‘ini qinidan 
chiqardi. Qorni oyog‘i bilan nari-beri surib, so‘ng yerni o‘ya boshladi. Jahongir akasi bilan 
uchrashishdan avval bu yerga kelgan, otasidan qolgan omonatning katta bir ulushini 
ellik qadam nariga olib chuqurroq ko‘mgan edi. U yerni tizza bo‘yi o‘ygach, pichoqqa bir 
latta ilashdi. Jahongir latta tugunchani ehtiyotlik bilan olib ochdi. Tugunchadagi 
to‘pponchani yengiga artdi-da, o‘qdonini chiqardi. Bittagina o‘qni qoldirib qolganini 
chuqurchaga tashladi. So‘ng o‘rani asliday qilib ko‘mdi. Ustiga qor ham surib qo‘ydi. 
U dam-badam atrofga alanglardi. Qancha tikilmasin, uzoqdagi qoya ortida Solihov, 
Ramazonov va yana uch yigitning durbinda kuzatayotganini sezmas edi. Solihov 
Jahongir Qirqbel tomon yurgandayoq uning maqsadini fahmlagandi. Erta tongda u 
odamlari bilan Daydidaraga yetib kelgan, xuddi bo‘riga o‘xshab chinor o‘sib turgan 
do‘nglikni aylanib o‘tgan edi. Shu sababli bu atrofda odam izlari ko‘zga tashlanmas edi. 

---

So’nggi o’q (qissa). Tohir Malik