Mov. T.: Yangi asr avlodi, 2015. 336 b
Yüklə 1,65 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
MUHABBAT Uzoq, entikib o‘pishdilar. Qizning soch tolalari Tirkashning yuziga tegib turar, allanechuk nota- nish, ammo totli is anqir, uning butun vujudi ta- rang tortilib, oyoqlari titrar, qizning ham yelka- lari bilinar-bilinmas silkinayotganini his qilib tu- rardi. To‘satdan qiz siltanib qaddini rostladi-yu, zarb bilan itarib yubordi uni. Tirkash laylak qilib qo‘yilgan aravaga suyanib qoldi. U hamon o‘ziga kelolmas, allaqanday ichki bir to‘lqin borgan sayin qattiqroq jo‘sh urardi. – Dadam so‘yib tashlaydi, – dedi qiz to‘zib ket- gan sochlarini kafti bilan tekislarkan. Ammo da- dasidan hech qachon hayiqmaganligi, bundan keyin ham hayiqmasligi uning ovozidan bilinib turardi. Tirkash aravadan uch-to‘rt qadam narida, maysalar ustiga tashlab qo‘yilgan bir parcha namat ustida uxlab yotgan cholga qaradi. Chol ola-bula xurjunga boshini tashlab, oyoqlarini kerganicha, chalqancha yotar, qorong‘ida yuzi aniq ko‘rinmasdi. Undan ham nariroqda bir tup do‘lananing to‘kilgan xazonini shitirlatib, shar- paday qop-qora eshak o‘tlab yurardi. Tirkash qaddini rostlab, qizga tikilib qoldi. Uning katta-katta ko‘zlari yonib turar, uzun-uzun kipriklari, qirra burni qorong‘ida yanayam jozibali ko‘rinar, Tirkash hali ham hayajonini bosib ololmas edi. Ikkovlari anchagacha jimib qolishdi. Arslonbobo tog‘ining cho‘qqisi yonib ketdi. Zum o‘tmay dum-dumaloq to‘lin oy chiqdi. Chor at- O‘tkir Hoshimov 306 rofga nur aralash sukunat seli quyilganday, hamma yoq jimjit bo‘lib qoldi. Yaproqlari to‘kila boshlagan do‘lana soyaday qorayib ko‘rinar, havoda xazon, g‘o‘zapoya isi anqirdi. Qiz sochini qaytadan o‘rib, orqasiga tashladi. Tirkashning yoniga keldi-da, niholday nozik gav- dasini egib, arava ichidan paxtalik nimcha olib kiydi. Tirkashga bir qarab qo‘ydi-yu, oyoqlarini osiltirib, aravaga o‘tirib oldi. U endi hamma nar- sani unutganday, Tirkashni ko‘rmayotganday edi. Boshini baland ko‘tarib, oyga tikilib o‘tirar, chehrasida beparvolik ko‘rinib turardi. Boyagi to‘lqin yana jo‘sh urib ketdi. Tirkash nima qilayot- ganini o‘zi ham sezmay, tiz cho‘kib, qizning oyoq- laridan mahkam quchoqlab oldi. – Dilor, ketma. Iltimos qilaman, yalinaman... – U qizning tizzasiga bosh qo‘ydi. Negadir shu tob- da qizning qo‘llari sochini silashini kutar, orzu qilardi. Dilor egilib uning yelkasidan itardi. – Ket bu yerdan! – Tushunsang-chi, axir, qayoqqa borasan?! Ni- ma ga borasan? – Tirkash qizning oyoqlarini mah- kamroq qisib iltijo bilan bosh chayqadi. – Yo‘q dema, Dilor. Ikkalamiz birga ishlaymiz. Sen ni- mani xohlasang... – Ket, men uxlayman! – Dilor tag‘in uning yelkasidan itardi. Tirkash qizning chimirilgan qoshlariga, qat’iyat bilan qimtilgan lablariga qarab, endi gapirish or- tiqcha ekanini tushundi. Asta qaddini rostlab, boshini quyi soldi. O‘ziga ham erish tuyilgan past ovozda pichirladi: – Ketib qolmanglar, tongotarda kelaman. Shartta burildi-da, tasmaday oqarib yotgan tuproq ko‘chadan soyasini bosib, chopib ketdi. Dunyoning ishlari 307 Oy koptokday sakrab-sakrab unga ergashib ke- layotgandek bo‘lar, qishloq tomondan itlarning akillagani eshitilar, soy shovillar edi. Qir usti- ga chiqqanida old tomondan qishloq chiroqlari ko‘rindi. U to‘xtab qoldi. Orqasiga burilib qara- di. Pastlikda, yo‘l yoqasidagi o‘sha bir tup do‘la- na qorayib ko‘rinar, Dilor ham, otasi ham daraxt ko‘lankasi tagida qolib ketgandi. Tirkash tez yurganidan nafasi qisib, terlab ket- ganini endi sezdi. Ko‘ylagini yechib yelkasiga tash- ladi-da, tag‘in qishloq tomonga qaradi. Katta yo‘ldan nur zanjiri bilan bog‘lanib qolganday qator-qa- tor mashinalar o‘tib borardi. «Punktga paxta olib ketishyapti», deb o‘yladi u. Birdan ko‘ngli cho‘kdi. «Yo‘q! – dedi u pichirlab. – Hech qayoqqa bormay- man. Bormayman! Uyga ham, Dilorning oldiga ham. Hech nima kerakmas menga, hech nima!» U ko‘ylagini yerga tashlab, qurib, sarg‘ayib qol- gan ko‘katlar ustiga o‘tirdi. «Nima bo‘lyapti o‘zi? Qayoqdanam shu qizni uchratdim?! Nahotki endi hamma narsadan – uyim, qishlog‘im, otamdan ayrilsam? Nahotki endi Tentaksoydan bir umr bosh olib ketsam? Nima bo‘lyapti o‘zi?» U diqqat bilan quloq sola boshladi. Bu safar soyning shovillashi aniq eshitildi. Keyin xo‘rozlar cho‘zib-cho‘zib qichqira boshladi. Ehtimol, ular- ning hovlisidagi tojdor xo‘roz ham qo‘noqda turib bo‘ynini cho‘zgancha jo‘r bo‘layotgandir. Ehtimol, Qosim ota xirmondan qaytib, uning kelishini kutib, supada nos chekib mudrab o‘tirgandir. Tirkashning xayolida Qosim otaning oppoq qoshi ostidan o‘ychanlik, muloyimlik bilan boqib turgan ko‘zlari, so‘lg‘inroq, ammo nuroniy yuzi, |