Osmanlı-Rus Savaşı1

Misyoner müesseselerinde Ermeni, Pontus-Rum ve diğer ayrılıkçı çete reisleri yetiştirilmiş ve buraları adeta onların karargahı haline getirilmiştir. Misyonerler tarafından kullanılan ve ihtilalci unsurların karargahı olan binalar aranmak istendiği vakit de kapitülasyonlar ve Amerika’nın güçlü nüfuzu sayesinde buna engel olunmuştur.

Amerika Birleşik Devletleri yönetimi, ülkesinde Türkler aleyhine yürütülen her kampanyaya müsaade etmiş, bu kampanyalara karşı devletini müdafaa eden Os-

manlı elçisini de sınır dışı etmiştir. Bunları yaparken de ticaretinde bir aksama olmaması, tüccarlarının imtiyaz alması için elçilerini seferber etmiştir. Chester Projesi gibi imtiyazlarla ileride mandaterlik kurmayı düşündüğü bir bölgenin adeta alt yapısını hazırlayacak ve yer altı, yer üstü zenginlikleri elde edecek imtiyazların alınması için de vatandaşlarına her türlü desteği vermiştir. Bu istekleri çerçevesinde yine nüfuzunun öncüleri olarak gördüğü Ermenileri kullanarak Osmanlı’ya baskı yapmaya çalışmıştır.

Osmanlı Devleti’nin müttefiki olan Almanya’ya savaş ilan ederken, Osmanlı’ya savaş ilan etmeyerek gelecekteki menfaatleri için ikili oynamıştır. Wilson Prensipleri adı altında Ermeni yurdu kurmak gayesiyle Anadolu’ya heyetler göndermiş fakat sonuçlar Türklerin lehine olduğu için Wilson, kendi koyduğu prensipleri dahi görmezden gelmiştir. Menfaatleri uğruna, diğer devletlerin Türkiye ile antlaşma yapmaları üzerine Lozan’da geç kalmamak düşüncesiyle Türkiye ile antlaşma yapmış, antlaşmanın tasdikini uzun süre sürüncemede bırakarak, Türk düşmanı lobilere hoş görünmeye çalışmıştır. Fakat menfaatlerinden vazgeçemediği için Türkiye ile gayrı resmi olarak ilişkilerini devam ettirmeye çalışmıştır.

Bu şekilde yıllar boyunca alışkanlık edindiği ikili oynamayı devam ettiren Amerika, milli bir dış politika ile karşılaşınca bu defa da kendi kongresine ikili oynamıştır. Kongrede reddedilen, Lozan’daki antlaşmanın yerine aynı gün yeni bir antlaşma imzalamak için hemen Türkiye’deki yetkilisine haber göndermiştir. Fakat Atatürk’ün dirayetli, barışçıl, karşılıklı menfaat ve saygıya dayalı devletlerarası ilişki anlayışı sebebiyle resmi ilişki kurulmadan, verilen sözlerde durulmadan bu faaliyetlerini yürütemeyeceğini öğrenmiştir. Şüphesiz bu, Amerika’nın ikili oyun alışkanlığına devam etmeyeceği anlamına da gelmemeli. Çünkü yine de bu tarihlerde bile geçmişte oynadığı ikili oyunları oynamak için devam ediyor. Ermeni lobisini hazırda tutarak, sözde Ermeni soykırımı tasarısını kongrede bir dosyada saklayarak arada sırada gündeme getirmeye ve taviz koparmaya çalışıyor. Fakat Amerika’nın bu oyunlarını boşa çıkarmak için her halükarda Atatürk’ün milli dış politikasından taviz verilmeyeceğini ve Atatürk dönemindeki gibi hareket etmek gerektiğini belirtmek gerekir. İki yüz yıllık Türk-ABD ilişkilerinde Türkiye’nin somut bir kazancı olmamıştır. Daima Türkiye veren taraf, oyalanan taraf olmuştur.

DİPNOTLAR
1 J. C. Hurrewitz, “Türk-Amerikan İlişkileri ve Atatürk”, Çağdaş Düşünce Işığında Atatürk, İstanbul, 1983, s. 488.

2 Uygur Kocabaşoğlu, Kendi Belgeleriyle Anadolu’daki Amerika 19. yüzyılda Osmanlı İmparatorluğu’ndaki Amerikan Misyoner Okulları, İstanbul, 1989, s. 13.

3 Bu hususta daha geniş bilgi için bkz. Mine Erol, “Amerika’nın Cezayir ile Olan İlişkileri (1785-1816), İ. Ü. Tarih Dergisi, S. XXXII, İstanbul, 1979, s. 689-730, Mine Erol, “Amerika’nın Tunus İle Olan İlişkileri (1796-1815), A. Ü. D. T. C. F. Dergisi, C. XXX, S. 1-2, Ankara, 1984, s. 115-128. Thomas A. Bryson, American Diplomatic Relations With The Middle East, 1784-1975: A Survey, Metuchen, N. J., 1977, s. 1vd.

4 Çağrı Erhan, “1830 Osmanlı-Amerikan Antlaşmasının Gizli Maddesi ve Sonuçları”, Belleten, C. LXII, S. 30, s. 457.

5 Akdes Nimet Kurat, Türk-Amerikan Münasebetlerine Kısa Bir Bakış (1800-1959), Ankara, 1959, s. 8, Berberi ocakları ile yapılan antlaşmalar için bkz. Akdes Nimet Kurat, “Berberi Ocakları ile Amerika Birleşik Devletleri Münasebetleri (1774-1916)”, A.Ü.D.T.C.F., Tarih Araştırmaları Dergisi, C. II, S. 2-3, Ankara, 1964, s. 175-214.

6 Henry H. Howard; “The Bicennetial in American Turkish Relations”, Middle East Journal, S. 30, 1976, s. 291-303, Roger Trask, The United States Response to Turkish Nationalism and Reform 1914-1939. (microfilms), Minneapolis, 1986, s. 5, Orhan Fuat Köprülü, “Tarihte Türk-Amerikan Münasebetleri”, Belleten, C. LI, S. 200, Ankara, 1987, s. 928-929, Akdes Nimet Kurat, “Türkiye ile Amerika Birleşik Devletleri Arasındaki Münasebetlere Ait Arşiv Vesikaları”, AÜDTCF. Tarih Araştırmaları Dergisi, C. V, S. 8-9, Ankara, 1967, s. 287-372. Amerikalıların ilk savaş gemisinin İstanbul’a dostça bir ziyaret için gelişi 1800 yılında olmuştur, bu ziyaret için bkz. R. Trask, a.g.e., s. 5, Osman Özsoy, “Türk-Amerikan İlişkilerinin İlk Dönemi ve Amerika’daki İlk Tanıtım Faaliyetleri”, Türk Dünyası Araştırmaları, 114, Haziran 98, İstanbul, 1998, s. 194.

7 Akdes Nimet Kurat, Türk-Amerikan Münasebetlerine Kısa Bir Bakış (1800-1959), s. 10, H. Howard, agm., s. 292.

8 Oral Sander Kurthan Fişek, ABD. Dış İşleri Belgeleriyle Türk-ABD. Silah Ticaretinin İlk yüzyılı 1829-1929, İstanbul, 1977, s. 19., Akdes Nimet Kurat, Türk-Amerikan Münasebetlerine Kısa Bir Bakış (1800-1959), s. 10.

9 J. C. Hurrewitz, a.g.m., s. 483.

10 Şark meselesi için bkz. Bayram Kodaman, Türk Milli Bütünlüğü İçerisinde Doğu Anadolu, (İkinci Tıpkı Basım), Ankara, 1986, s. 137 vd.

11 Osman Özsoy, a.g.m., s. 194.

12 R. Trask, a.g.e., s. 15, O. Köprülü, a.g.m., s. 930-932.

13 Uygur Kocabaşoğlu, Kendi Belgeleriyle Anadolu’daki Amerika, s. 9.

14 Thomas A. Bryson, a.g.e., s. 10-15.

15 Akdes Nimet Kurat, Türk-Amerikan Münasebetlerine Kısa Bir Bakış (1800-1959), s. 15.

16 Osman Özsoy, a.g.m., s. 194.

17 Bu ifade ile yapılan antlaşmalarda ve diğer devletlere verilen bir çok imtiyazı rahatça kullanabileceği şeklinde algılanmaktadır. Bu sebeple daha önce verilmiş olan bir çok imtiyaz doğrudan Amerika’ya da verilmiş oluyordu. Amerikalılar tarafından da daha geniş bir anlamda yorumlanan bu madde uzun yıllar Osmanlı Devleti ile Amerika arasında sürtüşme konusu olacak adeta Amerika, her istediğini yapar bir tavır içerisine girecektir.

18 Tevfik Çavdar, Osmanlıların Yarı Sömürge Oluşu, İstanbul, 1970, s. 97, Enver Ziya Karal, Osmanlı Tarihi, C. VII, 2. Baskı, Ankara, 1977, s. 251, Kapitüler özellikteki bu madde Amerikalılar için adeta dokunulmazlık diyeceğimiz bir ayrıcalık sağlıyordu. bu husus Amerika ile Türkiye arasında yıllar boyunca sürtüşme konusu olacaktır.

19 Antlaşmanın tam metni için bkz. Fahir Armaoğlu, Belgelerle Türk-Amerikan Münasebetleri, Ankara, 1991, s. 1-6.

20 J. C. Hurrewitz, a.g.m, s. 494.

21 Osmanlı Devleti antlaşmayı imzalarsa Amerika’nın savaş gemisi dahi hediye edeceği yönünde dedikodular vardı. Akdes Nimet Kurat, a.g.e., s. 15.

22 Çağrı Erhan, a.g.m., s. 459., J. C. Hurrewitz, a.g.m., s. 491.

23 H. Howard, a.g.e., s. 294, R. Trask, a.g.e., s. 6, 7.

24 Oral Sander, Kurthan Fişek, age., s. 11.

25 Antlaşmanın tam metni için bkz. Fahir Armaoğlu, a.g.e., s. 7 ve devamı.

26 Osman Özsoy, a.g.m., s. 195.

27 Osman Özsoy, a.g.m., s. 195.

28 Mine Erol, Birinci Dünya Savaşı Arifesinde Amerika’nın Türkiye’ye Karşı Tutumu, Ankara, 1976, s. 47 vd.

29 Özel bir görevle görevlendirilerek ve yetkili kılınarak yabancı ülkelere gönderilme olgusuna misyon, bu görevlilere de misyoner denir. Uygur Kocabaşoğlu, Kendi Belgeleriyle Anadolu’daki Amerika 19. yüzyılda Osmanlı İmparatorluğu’ndaki Amerikan Misyoner Okulları, İstanbul, 1989, s. 11, 12.

30 Necmettin Hacıeminoğlu, “Yabancı Okullar ve Kültür Emperyalizmi”, Milli Eğitim ve Din Hayatı, İstanbul, s. 49-103. Emperyalizm;

bir milletin başka bir milleti hakimiyeti altına alması ve onu kendi menfaatleri istikametinde sömürmeleridir.

31 Frank Stone, Academies for Anatolia, Boston, 1984, s. 27-28; Henry Elisha Allen, The Turkish Transformation A Study in Social and Religious Development, s. 146; A. Le Chatelier, La Conquete du Monde Musulman Missions Evangeliques Anglo-Saxones et Germeniques, Paris, 1912, s. 150. daha geniş bilgi için bkz. Joseph L. Grabill, Protestant Diplomacy and the Near East Missionary Influance on American Policy 1810-1927, Minneapolis, 1971, s. 4-6.

32 ABCFM. İçin bkz. Henry Elisha Allen, a.g.e., s. 146 ve devamı, David Brewer Eddy, What Next in Turkey, The American Board, Boston, 1913, İlknur Polat, “Osmanlı İmparatorluğu’nda Açılan Amerikan Okulları Üzerine Bir İnceleme”, Belleten, C. 7, S. 203, Ankara, 1990, s. 629.

33 Katolik ve Gregoryen Ermeni Patriklerinin ve diğer tepkilerle ilgili olarak bkz., T. C. Başbakanlık Osmanlı Arşivi, Cevdet Hariciye Tas., Sıra No. 4959, Tarihi: 4 Ca 1260; T. C. Başbakanlık Osmanlı Arşivi, Osm. Bel. Ermeniler Kat., Cilt 1-18, Tarih: 10 Ekim 1843, BOA, Osm. Bel. Ermeniler Kat., Cilt1-19, 20 Mayıs 1844., D. Eddy, a.g.e., s. 70. Ayrıca Bkz. Cyrus. Hamlin, My Life and Times, Boston, 1924, s. 211-222.

34 Ayten Sezer, “Osmanlı’dan Cumhuriyete Misyonerlerin Türkiye’de Eğitim ve Öğretim Faaliyetleri”, Hacettepe Üniversitesi, Edebiyat Fakültesi Dergisi, Ekim 99, Osmanlı Devleti’nin 700. Yılı Özel Sayısı, Ankara, 1999, s. 173.

35 Ayten Sezer, a.g.m., s. 174. Amerikalıların Osmanlı topraklarını ayırdıkları dört çalışma sahası şu bölümlerden oluşmaktaydı;.

Avrupa: Filibe, Selanik ve Manastır.

Batı Türkiye: İstanbul, İzmit, Bursa, Merzifon, Kayseri, Trabzon. Anadolu’daki faaliyetlerin Ermenileri kapsayacağı kesinleşince Batı Türkiye Misyonu, Ermeni Misyonu adını aldı.

Merkezi Türkiye: Toroslar’ın güneyinden Fırat nehri vadisine kadar.

Doğu Türkiye: Harput, Erzurum, Van, Mardin, Bitlis’ten Rus ve İran sınırına kadar.

36 Seçil Akgün, “Amerikalı Misyonerlerin Ermeni Meselesinde Rolü”, Türk Kültürü Araştırmaları, Yıl XXVII/1-2, Prof. Dr. İsmail Ercüment Kuran’a Armağan, Ankara, 1989, s. 4.

37 Uygur Kocabaşoğlu, a.g.e., s. 17.

38 Uygur Kocabaşoğlu, a.g.e., s. 29.

39 American National Archieves, T. 579, Rol. 1, No. 136, s. 27.

40 Seçil Akgün, “Amerikalı Misyonerlerin Ermeni Meselesinde Rolü”, s. 2, 3.

41 Seçil Akgün, “Amerikalı Misyonerlerin Ermeni Meselesinde Rolü”, s. 7.

42 Nahid Dinçer, “Yabancı Özel Okullar”, Milli Eğitim ve Din Hayatı, İstanbul, 1983, s. 51., C. Hamlin, a.g.e., s. 241-242.

43 Yapılan propaganda ve elde edilen nüfuz sonucunda gayri Müslimlerden Katolikler adeta kendilerini Fransız, Protestanlar ise Amerikalı veya İngiliz olarak kabul ediyorlar ve gerektiği zaman bu devletlerin vatandaşı gibi Osmanlı Devletini şikayet ederek baskı kurmaya çalışıyorlardı. Hatta Katolik veya Ortodoksların Protestanlara yaptığı herhangi bir haksızlıkta, İngiltere Osmanlı Devleti’ne ültimatom verebiliyordu.

44 J. C. Hurrewitz, a.g.m. s. 495.

45 Nahid Dinçer, agm., s. 79, 80.

46 1869 Tarihli Maârif-i Umûmîye Nizamnâmesi ve 129. madde için bkz.; BOA, Y. E. E., Kısım No: 31, Evrak No: 1899, Zarf No: 158, Kar. -Kut. No: 86 (Kâmil Paşanın Arızası), 11 Muharrem 311/12 Temmuz 309.

Düstur, 1. Tertip, İkinci Cilt, s. 184-219; Mehmet Cevat, Maârif-i Umûmîye Nezâreti Tarihçe-i Teşkilat ve İcraatı, İstanbul, 1338, s. 469-509; Reşat Özalp, Milli Eğitimle İlgili Mevzuat (1857-1923), Birinci Basılış, İstanbul, 1982, s. 165-197; Faik Reşit Unat, Türkiye Eğitim Sisteminin Gelişmesine Tarihi Bir Bakış, Ankara, 1964, s. 92-118.

47 İlber Ortaylı, “Osmanlı İmparatorluğunda Amerikan Okulları Üzerine Bazı Gözlemler”, Amme İdaresi Dergisi, C. 14, S. 3 Eylül 1981’den Ayrı Basım, Ankara, 1982, s. 88, 89.

48 Amerikalı misyonerler Müslümanları Hıristiyan yapmak için gelmiş olmalarına rağmen bunu çok az sayıda başarmışlardır. Genellikle Ermeniler üzerine yoğunlaştıkları için bir bütün olarak Gregoryen olan Ermenileri daha önce Katolik Ermeniler şeklinde bölen Fransız ve diğer batılı ülkelerin misyonerleri gibi bir parça daha bölmüş Protestan Ermeni haline getirerek Ermeni toplumunu da huzursuz yapmışlardır. Tanzimat ve Islahat Fermanı’ndaki din ve eğitim serbestliğini kendilerince yorumlayan misyonerler bu hakları din değiştirme şeklinde kullanma yoluna gitmişler ve kendilerine ilk tepki de cemaatlerini böldüğü için Ermeni patrik ve yöneticilerinden gelmiştir. Protestanlığa ilgi duyan veya dönen Ermeniler patriklik tarafından aforoz, sürgün veya diğer bir çok cezaya çarptırılmışlardır. Ermeni toplumu arasında bu bölünmeye millet olarak da tepki gösterilmiş din değiştirenler ölüm dahil her türlü cezaya çarptırılmışlardır. Bu konuda daha geniş bilgi için bkz. Erdal Açıkses, Tanzimat Sonrası Harput (Mamuratül-Aziz)’ta Amerikan Misyoner Faaliyetleri, A. Ü. Türk İnkılap Tarihi Enstitüsü, Basılmamış Doktora Tezi, (Türk Tarih Kurumu Tarafından Basılmaktadır) Ankara, 1991, s. 269 vd.

49 Uygur Kocabaşoğlu, “Osmanlı İmparatorluğunda XIX. Yüzyılda Amerikan Yüksek Okulları”, Bahri SAVCI’ya Armağan (Ayrı Baskı), Mülkiyeliler Birliği Vakfı Yayınları 7, Ankara, 1988, s. 309, 310.

50 Ayten Sezer, a.g.m., s. 174.

51 Bu husus Osmanlı yetkililerine sonraki yıllarda bizzat kendileri tarafından da söylenmiştir. BOA, İrade-i Hususi 1318, No: 634-32, Tarih: 10. Ş. 1318, (Yıldız Sarayı Hümayunu Başkitabet Dairesi No: 7003), ayrıca bkz. Uygur Kocabaşoğlu, a.g.e., s. 123, 125.

52 Osman Özsoy, a.g.m., s. 195, 196.

53 Nahid Dinçer, a.g.m., s. 62, 75.

54 İlknur Polat, “Atatürk ve Milli Eğitim”, Atatürk Yolu, A. Ü. Türk İnkılap Tarihi Enstitüsü Dergisi, Mayıs, 1989, Yıl 2, S. 3, Ankara, s. 439.

55 Seçil Akgün, “Amerikalı Misyonerlerin Ermeni Meselesinde Rolü”, s. 6.

56 Bu konuda en büyük gayreti gösteren şüphesiz İngilizler olmuştu. Özellikle İngiliz elçisi Lord Stratfort Canning’in bu konudaki çabaları kayda değer. Bu konu hakkında daha geniş bilgi için bkz. Stanley Lane Poole, Lord Stratford Cannıg’in Türkiye Anıları, (çeviren: Can Yücel), ikinci basım, Ankara, 1988.

57 Osmanlı Devletindeki okulların listesi ve Osmanlı Yetkililerinin düşünceleri için bkz. Atilla Çetin, “II. Abdülhamit’e Sunulmuş Beyrut Vilayetindeki Yabancı Okullara Dair Bir Rapor”, Türk Kültürü Dergisi, S. 253, Ankara, 1985, s. 316-324, Atilla Çetin, “Maarif Nazırı Ahmet Zühtü Paşa’nın Osmanlı İmparatorluğu’ndaki Yabancı Okullar Hakkında Raporu”, Güney-Doğu Avrupa Araştırmaları Dergisi, S. 10-11, İstanbul, 1983, s. 189-219, Yahya Akyüz, “Abdülhamit Devrinde Protestan Okulları ile ilgili Orijinal İki Belge”, A. Ü. Eğitim Fakültesi Dergisi, C. 3, S. 1-4, Ankara, 1970, s. 121-128, BOA, Y. E. E., Kısım No: A, Evrak No: 21/III, Zarf No: 21, Kar. -Kut. No: 131.

58 H. Barnum, “The New Euphrates Colleges, The Missionary Herald, C., 99, No. 1, January 1903.

59 BOA, Y. E. E., Kısım No: 36, Evrak No: 140/106, Zarf No: 140, Kar. -Kut. No: XXIV, Defter Sahife No: 130, No: 67, Belgede: Osmanlı Devleti’nde olduğu gibi Küba, Madagaskar ve Çin’de de bu tür olayların çıkışında Amerikalı misyonerlerin etkili olduğu düşüncesiyle halk tarafından tepki gösterildiği bildirilmektedir, Osmanlı Devletinin o yıllardaki New York Şehbenderi Âli Şefik Bey özet olarak; “Sefaretlerin bu konulardaki talepleri Bâb-ı Âli tarafından reddedildiği takdirde, Amerikalıların maksatlarına ulaşmak için iki ihtimal mevcut dur. Bunlardan birincisi cebre baş vurmak, ikincisi ise iktisadi olacaktır. Osmanlı Devleti’nin önemli gümrüklerinden (limanlarından) olan İzmir’in ele geçirilmesi ile (zarar-ziyan) tazminât şeklinde tahsil edilebilecektir. Fakat bu konunun Avrupa devletleri tarafından kabul göremeyeceği fikri de yaygındır. Amerikan gazeteleri, halkın fikirleri ve Amerika Cumhurreisinin kongrede yapmış olduğu konuşmalarla doludur. Amerikan Donanması’nın şark sularına sevki için hükümet nezdinde araştırma yapılması hususu bile gündemdedir”.

60 İlknur Polat, “Atatürk ve Milli Eğitim”, Atatürk Yolu, A. Ü. Türk İnkılap Tarihi Enstitüsü Dergisi, Mayıs, 1989, Yıl 2, S. 3, s. 439, 440. Pontus Meselesi için bkz. Yılmaz Kurt, Pontus Meselesi, Ankara, 1995, Merzifon’daki kolejin Ermeni olaylarındaki rolü için bkz. Erdal Açıkses, “Merzifon Amerikan Koleji’nin Kuruluş ve Faaliyetleri ile ilgili kısa bir değerlendirme”, XIII. Türk Tarih Kongresi, 4-8 Ekim 1999, Ankara, Sunulan Tebliğ (Sunulan tebliğler Türk Tarih Kurumu tarafından basılmaktadır).

61 Harput’taki Amerikalı Misyonerlerin faaliyetleri ile ilgili bkz. Erdal Açıkses, a.g.t.

62 Seçil Akgün, “Amerikalı Misyonerlerin Ermeni Meselesinde Rolü”, s. 1.

63 Ayten Sezer, a.g.m., s. 175, 176.

64 Uygur Kocabaşoğlu, a.g.e., s. 22.

65 Doğu Anadolu’daki konsoloslukların açılış ve faaliyetleri hakkında daha geniş bilgi için bkz. Erdal Açıkses, a.g.t., s. 244 vd., Sevda Özkaya; Amerikan konsolosluklarının Raporlarına Göre Doğu Anadolu Bölgesinin Siyasi-Sosyal ve Ekonomik Tarihi, Fırat Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, Elazığ, 2001.

66 American National Archives, T. 568, Rol. 1, C. 1, No. 44, 13 Mart 1901.

67 Seçil Akgün, “Amerikalı Misyonerlerin Ermeni Meselesinde Rolü”, s. 3, 4.

68 Erdal Açıkses, a.g.t, s. 244 vd.

69 Osman Özsoy, “Türk-Amerikan İlişkilerinin İlk Dönemi ve Amerika’daki İlk Tanıtım Faaliyetleri”, s. 196, 197.

70 Seçil Akgün, “Amerikalı Misyonerlerin Ermeni Meselesinde Rolü”, s. 9, 10.

71 Başbakanlık Osmanlı Arşivi’nde bu konuda daha açık bir şekilde dile getirilmiştir bkz. BOA, İrade-i Hususi, 1315, No: 333-123, Tarih: 3. R. 1315 (Yıldız Sarayı Humarını Başkitabet Dairesi, No. 3659), 20 Ağustos 313, belgede konu şu şekilde izah edilmiştir; “Anadolu vilâyat-ı şahânesinde ba’zı etfâl ve eytâmın hadisât-ı mündef’iadan mekteblerde vuku bulan hasarât ve intizamsızlıksan dolayı eme-i terbiyeleri noksan bezir olacağı Ermeni Patriği Efkar (?) tarafından bil-beyân merakim ve istifam-ı seciyeye bil-vâsıta arz-ı teminat idilmiş olum bundan evvel igtişaşât zuhur iden mahalleri dûr ve teftiş ile hadisât-ı mündefiadan dolayı vilâyet dahilinde harab olmuş veyahud ve zaten noksan bulunmuş olan mekteblerden etfâl-i müslimeye mahsus olanların yine etfâl-i müslime ve etfâl-i gayr-i müslimeye mahsus olanların yine etfâl-i gayr-i müslimeye aid olmak üzere tamiren ve tecdiden tesis ve inşasıyla herhalde etfâl-i müslime ve gayr-i müslimenin zübde-i terbiyesini istikmal itmek ve ecnebi mekteblerine Teb’a –i Devlet-i Âliyye’den olan etfâlin duhulünü men’ idecek bir tedbir ittihaz. ” Ayrıca bu teklife ilaveten; “Bu etfâlin hakikkaten yetim ve bî-kes olanlardan ahzına pek ziyâde dikkat ve’l-hâsıl ecnebiler tarafından edilen iânelerden ahâlice istifna husûlünü tekeffül idecek esbâb-ı bi’t-tahkik merkeze bildirmek ve en mühimi olarak ecnebi nüfuzunun Memâlik-i Şahânede tesiriyeti imhâ ve herkesin kendi mezhebinde kalması maddesini temin ile mezhebleri Protestan ve sâir gibi mezhebe tebdîl idenlerin onu alınmak vezâifi ile memur ve mükellef ve bir hey’et teşkil edilmesi. ”.

72 Misyonerler, Hıristiyan olmakla birlikte adeta birbirleriyle de devletlerinin nüfuzunu tesis için bir mücadele içerisine girmişlerdir. Hatta İtalyanlar ve Fransızlar Katolik olmalarına rağmen kıyasıya bir mücadele içine girmişlerdir. Bu hususta bkz. Nuri Bekir, “Şarkta Fransız Mektepleri”, Terbiye Mecmuası, S. 2, s. 64, C. Hamlin, a.g.e., s. 187-188.

73 Kenan Okan, Türkiye’deki Yabancı Okullar Üzerine Bir İnceleme, Basılmamış Bir İnceleme, Milli Kütüphane, No. 1971, AD. 4339, Ankara, 1971, s. 3.

74 Seçil Akgün, “Amerikalı Misyonerlerin Ermeni Meselesinde Rolü, s. 9, 11.

75 American National Archives, T. 579, Rol. 1, No. 29, 22 Ocak 1901.

76 Bu konuda daha geniş bilgi için bkz. Erdal Açıkses, “Amerika’dan Harput’a Harput’tan Amerika’ya Göç”, Dünü ve Bugünüyle Harput, C. 1, Ankara, 1999, s. 169-185. Müslümanların Amerika’ya göçünde, misyonerlerin yardımının sebebi Anadolu’da yapamadıkları Hıristiyanlaştırma gayelerini Amerika’da gerçekleştirebilmektir.

77 İlk açılışında “Ermeni Koleji” olarak isimlendirilmiş, devletin müdahalesiyle ismi “Fırat Koleji” olarak değiştirilmiştir.

78 Osmanlı ve Amerikan makamları toplu göçü serbest bırakmadıkları halde 1890-1900 yılları arasında yaklaşık 12. 000 kadar Ermeni Amerika’ya göç etmişti. Amerika’nın Ermenilere yönelik çalışmaları ile ilgili daha geniş bilgi için bkz. Bilal Şimşir, “Ermeni Propagandasının Amerika Boyutu Üzerine”, Tarih Boyunca Türklerin Ermeni Toplumu ile İlişkileri Sempozyumu, Atatürk Üniversitesi Rektörlüğü Yayınları, 628, Erzurum, 1984, s. 79-124.

79 American National Archives, T. 579, Rol. 1, No. 66, 17 Eylül 1901.

80 Bilal Şimşir, “Ermeni Propagandasının Amerika Boyutu Üzerine”, s. 108.

81 American National Archives, T. 579, Rol. 1, No. 133, 5 Eylül 1904.

82 American National Archives, T. 579, Rol. 1, No. 136, s. 15, 13 Ekim 1904.

83 Seçil Akgün, “Amerikalı Misyonerlerin Ermeni Meselesinde Rolü”, s. 11, 12.

84 Mine Erol, Birinci Dünya Savaşı Arifesinde Amerika’nın Türkiye’ye Karşı Tutumu, s. 36.

85 Bu konuda daha geniş bir bilgi için bkz. Uygur Kocabaşoğlu, “Osmanlı İmparatorluğu’nda XIX. yüzyılda Amerikan matbaaları ve yayımcılığı”, s. 267-285.

86 Chester projesi Cumhuriyetin ilk yıllarında da tekrar gündeme gelecek fakat aynı akıbete uğrayarak gerçekleştirilemeyecektir. Bu konu “Chester Projesi’nin Siyasi Boyutu Üzerine” adı altında tarafımızdan yayınlanmak üzere hazırlanmaktadır.

87 Akdes Nimet Kurat, a.g.e., s. 38, 39, Chester Projesi ile ilgili daha geniş bilgi için bkz. Bilmez Bülent Can, Demiryolundan Petrole Chester Projesi, İstanbul, 2000.

88 M. Erol, Birinci Dünya Savaşı Arifesinde Amerika’nın Türkiye’ye Karşı Tutumu, s. 53.

89 Erol Kırşehirlioğlu, Türkiye’de Misyoner Faaliyetleri, İstanbul, 1963, s. 76.

90 Ergünöz Akçora, “Ermenilerin Urfa’da Çıkardıkları İsyan ve Talat Paşanın Raporu”, XI. Türk Tarih Kongresi (5-9 Eylül 1990)’ne sunulan tebliğ, Ankara, 1990.

91 Tehcir için bkz., Azmi Süslü, Ermeniler ve 1915 Tehcir Olayı, Ankara, 1990, s. 91.

92 Asbarez Daily, Special Issue Dedicated to The 84 th Anniversary of The Armenian Genocide, Report of Leslie A. Davis, New York, Friday-Saturday, April 23-24, 1999, s. 23-24.

93 Asbarez Daily, Special Issue Dedicated to The 84 th Anniversary of The Armenian Genocide, Report of Leslie A. Davis, New York, Friday-Saturday, April 23-24, 1999, s. 24-25.

94 Asbarez Daily, Special Issue Dedicated to The 84 th Anniversary of The Armenian Genocide, Report of Leslie A. Davis, New York, Friday-Saturday, April 23-24, 1999, s. 27-28.

95 Jaseph L. Grabill, a.g.e., s. 61 vd.; Barbara J. Merguerıan, “An American In Kharpert”, The Armanian Review, C. 24, No: 2, Boston, 1983, s. 29.

96 Daha geniş bilgi için bkz., Harriet H. Atkinson, “Mrs. Harriet H. Atkinson’s Eyewitness Account of the Massacres at Harpoot” The Armenian Review, C. 29, No: 1-113, Boston, 1976.

97 Bilal Şimşir, “Türk-Amerikan İlişkilerinin Yeniden Kurulması ve Ahmet Muhtar Bey’in Waşington Büyükelçiliği (1920-1927)”, Belleten, XLI, Nisan 1977, s. 278. 1919-27 yılları arasında Türkiye’de Amerika’yı yarı resmi olarak yalnız Amiral Bristol temsil etmiştir denilebilir.

98 A. Rawlinson, Adventures in the Near East, 1918-1922, London, 1923, s. 265-266. J. Grabill, a.g.e., s. 166.

99 Salahi R. Sonyel, Türk Kurtuluş Savaşı ve Dış Politika I, Ankara, 1987. s. 162-163.

100 T. C. Başbakanlık Cumhuriyet Arşivi, 030-18-01/04-40-1, Tarih; 01. 12. 1921, Sayı 1241.

101 T. C. Başbakanlık Cumhuriyet Arşivi, 030-18-01/05-15-17, Tarih; 08. 05. 1922, Sayı 1581.

102 CA, 030-18-01/04-49-11, Tarih; 20. 02. 1922, Sayı, 1415.

103 Seçil Akgün, General Harbord’un Anadolu Gezisi ve (Ermeni Meselesine Dair) Raporu Kurtuluş Savaşı Başlangıcında, İstanbul, 1981, s. 67, 68.

104 Mine Erol, Birinci Dünya Savaşı Arifesinde Amerika’nın Türkiye’ye Karşı Tutumu, s. 68, 71.

105 İsmail Soysal, “Türk-Amerikan Siyasal İlişkilerinin Ana Çizgileri”, Belleten, C. XLI, Nisan, Ankara, 1977, S. 162, s. 258, 259.

106 Seçil Akgün, General Harbord’un Anadolu Gezisi ve (Ermeni Meselesine Dair) Raporu Kurtuluş Savaşı Başlangıcında, s. 53-63.

107 General Harbord’un raporu için bkz. Seçil Akgün, General Harbord’un Anadolu Gezisi ve (Ermeni Meselesine Dair) Raporu Kurtuluş Savaşı Başlangıcında, s. 133-155.