Parti değerlendirmeleri-2

Her açıdan tam sonuç veren son terbiye operasyonu

Bilindiği gibi ilişkilerdeki son geçici bunalım Irak müdahalesi ile başladı. Dünyadaki savaş karşıtı konjonktürün etkisi ve halk muhalefetinin basıncı altında yaşanan “tezkere kazası”, alışılmadık ve beklenmedik bir durum olduğu ölçüde emperyalist efendide şaşkınlık ve öfke yaratırken, tersinden de ABD’nin himayesi altında Güney Kürdistan’da yaşanan(347)gelişmeler Türkiye’nin Amerikancı egemen çevrelerinde derin kaygılara ve dizgilenmeye çalışılan bir öfkeye yolaçtı.

Bunalımın taraflar yönünden çerçevesi en genel çizgileriyle böyleydi. Fakat olup bitenleri önce bunalıma, ardından da bir terbiye operasyonuna çeviren taraf ABD oldu. Türk burjuvazisi yaşanan “kaza”yı telafi etmek için azami çaba harcadı, çok geçmeden reddedilenin yerine geçecek yeni bir tezkere de çıkardı. Savaşın başından itibaren Türkiye’deki tüm üs ve tesislerin Amerikan ordusuna kullandırıldığı, hava saldırılarının önemli ölçüde Türkiye’deki üsler üzerinde yapıldığı şimdi artık resmen ve en yetkili ağızlardan açıklanıyor. (Son olarak bunu Genelkurmay İkinci Başkanı ABD gezisi esnasında ve ayrıntılı dökümler halinde büyük bir utanmazlıkla açıkladı. Gerçekte savaşa ABD’nin hizmetinde fiilen bir biçimde katıldıklarını kanıtlamak için elbette). Yani Türkiye Irak’a yönelik emperyalist savaş ve işgal harekatında tam bir saldırı üssü olarak kullanıldırıldı. Bu arada Afganistan’a daha çok asker gönderildi ve işgalin sorumluluğu üstlenildi. Fakat ABD bütün bunlara aldırmayarak yakaladığı fırsatı en iyi biçimde değerlendirmeye baktı. Bu çok yönlü bir terbiye operasyonu idi ve ABD’nin bölge politikalarına özellikle Kürt sorunu üzerinden gösterilen ve artık kabak tadı veren muhalefeti kırmayı amaçlıyordu. Türk ordusunun başına geçirilen çuval gerçekte ABD’nin Güney Kürdistan politikasına karşı ortaya konulan muhalefete bir yanıt ve meydan okumaydı.

Gelinen yerde bu terbiye operesyonunun her açıdan tam sonuç verdiğini biliyoruz. İncirlik Üssü’ne ilişkin taleplerin öncelikle ordu üzerinden olmak üzere tam kabul görmesi, İsrail’e özür ve af ziyaretlerinin yapılması, Güney Kürdistan’a ilişkin “kırmızı çizgiler”in bir yana bırakılması ve yeni “milli siyaset belgesi”nin bu açıdan da değiştirilmesi, Irak direnişine karşı işgalcilere verilen tam destek ve nihayet, randevusu(348)aylar süren yalvar yakarlarla elde edilen Beyaz Saray’daki biçimsel kabul, tüm bunlar bunun göstergesidir. Ortada Kürt sorunu gibi inkarcı düzen açısından son derece hassas bir sorun bulunduğu halde Türk burjuvazisi ABD’ye herhangi bir direnç gösterememiş, sonuçta onun dayattığı çizgilere kendisi uyum sağlama yolunu seçmiştir. Çünkü bugün her zamankinde çok buna mecburdur ve direnç gösterme olanaklarından yoksundur. Çünkü özellikle ekonomik ve mali cephede olmak üzere yuları tam olarak Amerikan emperyalizminin elindedir. ABD ile ilişkilerini bozmayı göze alabilmesi için örneğin ekonomisinin çökmesini göze alması gerekmektedir, oysa ki bunu düşünmek bile istemez.

Irak direnişi karşısında içine düştüğü içler acısı durum yanıltıcı olmamalıdır; ABD emperyalizmi devletler arası ilişkiler sözkonusu olduğunda bugün kendi istek ve iradesini, değil Türkiye gibi yarım asırdır yarı-sömürgesi durumundaki ekonomik ve mali açıdan güçsüz ülkelere, büyük emperyalist ülkeler bile bir ölçüde dayatabilecek önemli bir güce ve çeşitli olanaklara sahiptir. Onun çaresizliği direniş yolunu tutmuş halklar karşısındadır. Saddam rejimini üç haftada devirip de hala da sınırlı kalan Irak direnişi karşısında iki yılı aşkın bir süredir batağa saplanmış olması bunun bir göstergesidir.