CANAVARA DÖNMƏ Bir dəfəm nənəm deyirdi ki, bəylih olan devirrərdə, bir dənə atımızı canavar yemişdi. Həə, bir dənə də qoca kişi gedir bı atı gəzməyə. Bı atı gəzən mamentində elə olur ku, bı gedir canavarrarın içində leşi görəndə orda bı canavar şəklinə düşüf. Nəsə qorxudan olupmu, nətəər olupsa, o canavar şəklinə düşüp. O bir müddət canavarrarnan gəzib. Elə olup ku, bir neçə ildən sora genə də bılar, bir leş üsdünə düşüf də, belə deyəh. Bı leşin nətəər deyim ən pis yeri də, xəstəliy olan yeri bu adama düşüf də. Bı, bınnan diysinif, elə orda qalıf, həmən leşin üsdündə. Səhər-səhər heyvan yəəsi gedəndə görüf kü, leşin üsdündə bir dənə eybəcər şəkildə, tühlü, sakqallı bir kişi xeylağı var. Həə. Bu başdıyır insan kimi sööbət eliyir ki, burda nə gəzirsiz, nətəər, necə? Deyir, mənim başıma belə bir qazıya gəlif. Ama deyir, tarixi mən düz-əməlli deyə bilmirəm, mən bı heyvannarı görəndə qorxudan bınnarın donuna girdim. Bından xəbər alıflar ki, canavarrar nə iş görür, nətəər hərəkət eliyir, necə hərəkət eliyir? O deyir ki, biz həmişə yeddi abadannığnan yeddi xarabalığı bir gecədə bir-birinə vırırdıx. Hara da getsəydih, ən yüksəh bi yerdə yatışardıx, özü də arxı-arxıya. Elə bil ki, ağız-ağıza yatışallar.
