YEMƏYİN BİŞİRİLMƏSİ VƏ SAXLANMASI
I mətn
Heyvanı kəsirdilər bir dənə, iki dənə. Qovurup quru yeməh – xalodnı yeməh kimi da belə. Qonax gəldi, naxadı ordan bir qazan çıxart. Basdırırdılar da yerə. Yaylaxda xaladinih nə gəzir? Qupquru da, yanı orda uje çox vaxdı öz yağıynan bişir, quyrux yağıynan. Basdırıllar yerə, qonax gəldi, naxadı onu çıxar ordan, qızdır, ye. Da onun nə tamı-zadı dəyişmir a. Öz yerində, qaydasında qalır.
II mətn
Balaca heyvanın birin (qoyunu) kəsillər. Təmiz doğruyullar, qarnın da təmiz yuyullar. Onnan sora doğruyuf təmiz yığıllar qarına. Ət üzünə, qarına. Ağzın da kəndirnən-zadnan bağlıyıllar. Əvvəldən də yerdə qazıb ojax qalıyıllar orda. Ora o qədir qızır ki, olur qıfqırmızı torpax. Onnan sora oranı təmizdiyif qarını qoyullar ora. Orda, rəhmətdih dədəm bir yol mənim yanımda bişirif, görmüşəm. Təzədən bir ojax da üsdə qalıyır. Qaynıyır o qarın. Altdan əvvəl yandırdıxları ocağın isdisi (da ocax sönüf, amma torpaxda isdi qalıf hələ), üsdən də bu biri ocağın isdisi vurur. O qədir orda pişir ki, ət hamı sümühdən cıxır. Daa onun duzun, soğanın – hər şeyin içinə atırsan dayna. Amma qarın yanmır, yağ qoymaz ki, (içinin o yağı var ha) çölü qupquru quruyur, içinin o yağı qoymaz ki, o orda yana. O qədir o ətin şirəsini o qarın şəkir ki, nejə aş qazmağı ola. Elə qazmax kimi tutuf. Rəhmətdih dədəm deerdi ki, camahat bişirəndə qayıdıb o əti tərgidir, o qarını yeyir. Hə, bax onu həylə görmüşəm bişirillər.
Dostları ilə paylaş: |
