Salam olsun İbrahimə

Purya Vəli 
İrəc Girayi 
1976-cı  il  idi.  Güləş  klubları  arasında  yarış  keçirilirdi. 
Birinci  yerə çıxana həm pul mükafatı veriləcəkdi, həm də 
ölkə  yığmasına  gedəcəkdi.  İbrahim  tam  hazırlıqlı  idi. 
Onun  bir  güləşini  görən  hər  kəs  bunu  təsdiqləyirdi. 
Müəllimlər deyirdilər ki, bu il 74 kq. çəkili idmançılardan 
heç kim İbrahimi məğlub edə bilməyəcək. 
Yarış  başlandı.  İbrahim  dörd  yarışda  qalib  gəlib 
yarımfinala  çıxdı.  Rəqiblərinin  ya  arxasını  yerə  vururdu, 
ya da böyük fərqlə qalib gəlirdi. 
Dostlara  deyirdim:  "Əmin  olun  ki,  bu  il  bizim 
klubumuzdan bir nəfər yığma komandaya gedəcək". 
Yarımfinaldakı rəqibi çox məşhur olsa da, İbrahim onu 
da məğlub edib finala vəsiqə qazandı. 
Finaldakı rəqibi Mahmud adlı bir güləşçi idi. O, həmin 
il hərbçilər üzrə dünya çempionu olmuşdu. 
Yarışdan  qabaq  soyunma  otağında  İbrahimin  yanına 
gedib  dedim:  "Mən  rəqibinin  yarışlarını  görmüşəm,  çox 
zəifdir,  lakin  İbrahim  can,  sən  Allah,  diqqətli  ol,  yaxşı 
güləş.  Mən  əminəm  ki,  bu  il  yığma  komandaya 
girəcəksən”. 
Müəllimi  İbrahimə  son  tövsiyələrini  verdi.  İbrahim 
ayaqqabısının bağını bağladı və birlikdə döşəyə getdilər. 
Mən tez gedib tamaşaçıların arasında oturdum. İbrahim 
döşəyə  çıxdı.  Rəqibi  də  mahir  güləşçi  idi.  Hələ  hakim 
gəlməmişdi.  İbrahim  yaxınlaşıb  təbəssümlə  rəqibinə  əl 
verdi. 
Rəqibi  ona  nə  dedisə,  İbrahim  təsdiq  əlaməti  olaraq 
başını  yellədi.  Sonra  rəqibi  zalın  yuxarı  tərəfində 
tamaşaçıların arasında kimisə göstərdi. 

---

 
 
33 
Dönüb  ora  baxdım.  Əlində  təsbeh  olan  qoca  bir  qadın 
oturmuşdu. 
Nə  danışdıqlarını  bilmədim,  lakin  İbrahim  güləşə  çox 
pis  başladı.  Ancaq  müdafiə  olunurdu.  Yazıq  müəllimi  o 
qədər  qışqırdı  ki,  axırda  səsi  tutuldu.  İbrahim  sanki 
müəllimin  sözlərini  və  mənim  qışqırtılarımı  eşitmirdi.  O, 
yalnız vaxt öldürürdü. 
İbrahimin  rəqibi  əvvəldə  çox  qorxsa  da,  sonradan 
cəsarətləndi.  O,  tez-tez  hücum  edirdi.  İbrahim  də 
soyuqqanlılıqla müdafiə olunurdu. 
Hakim  İbrahimə  birinci  və  sonra  ikinci  xəbərdarlığı 
verdi.  Sonda  üç  xəbərdarlıqla  uduzdu  və  rəqibi  çempion 
oldu. 
Hakim  rəqibinin  əlini  qaldıranda  İbrahim  sevinirdi. 
Sanki  özü  çempion  olmuşdu.  Sonra  hər  iki  güləşçi  bir-
birini qucaqladılar. 
İbrahimin  rəqibi  sevincindən  ağlaya-ağlaya  əyilib 
İbrahimin  əlini  öpdü.  İki  güləşçi  döşəkdən  çıxanda 
oturacaqların  üstündən  hoppanıb  hirslə  İbrahimə 
yaxınlaşdım,  qışqırıb  dedim:  “Ağıllı  adam,  bu  necə 
güləşməkdir?!”  Sonra  da  hirsimdən  qoluna  bir  yumruq 
vurub  dedim:  "Güləşmək  istəmirdinsə,  bizi  niyə  girinc 
edirdin?!" 
İbrahim çox sakitcə və həmişəki təbəssümü ilə soyunma 
otağına gedib paltarlarını dəyişdi, başını aşağı salıb getdi. 
Mən  hirsimdən  qapı-bacaya  yumruq  vururdum.  Sonra 
bir  tərəfdə  oturdum.  Yarım  saatdan  sonra  bir  qədər 
sakitləşdim  və  getməyə  hazırlaşdım.  İdman  klubunun 
önündə  hələ  çox  adam  vardı.  İbrahimin  rəqibi  anası  və 
digər  qohum-dostları  ilə  birgə  dayanmışdı.  Onlar  çox 
sevinirdilər.  Birdən  həmin  çempion  məni  səslədi.  Dönüb 
qaşqabaqla  dedim:  "Nə  deyirsən?"  Mənə  yaxınlaşıb  dedi: 

---

 
 
34 
"Siz  ağa  İbrahimin  dostusunuz,  eləmi?"  Hirslə  dedim: 
"Sözünü de". 
– Ağa, necə düşüncəli dostunuz var! Yarışdan öncə ona 
dedim  ki,  bilirəm  məğlub  olacağam.  Amma  anam  və 
qardaşlarım  yuxarıdan  baxırlar,  elə  et  ki,  çox  pərt 
olmayım. Dostunuz isə mənə əlindən gələn yaxşılığı etdi. 
Bilirsən anam necə sevinir?! 
Sonra onu ağlamaq tutdu. 
-  Mən  yeni  evlənmişəm,  yarışın  pul  mükafatına  da  çox 
ehtiyacım var. 
Nə  deyəcəyimi  bilmədim.  Bir  qədər  sakit  qalıb  üzünə 
baxdım,  məsələnin  nə  yerdə  olduğunu  anladım.  Ona 
dedim:  “Qardaş,  mən  dadaş  İbrahimin  yerində  olsaydım, 
bu qədər məşq və çətinlikdən sonra bu işi görməzdim. Bu 
iş ağa İbrahim kimi böyük adamlara məxsusdur”. 
Çempionla sağollaşdım. Sevinən anasına bir nəzər salıb 
yola düşdüm. Yolda İbrahim haqda düşünürdüm. Bu qədər 
fədakarlıq ağlıma sığmırdı. 
Purya  Vəli  də  rəqibinin  yarışda  qələbəyə  ehtiyaclı 
olduğunu,  şəhərin  hakimi  tərəfindən  incidildiyini  biləndə 
ona uduzmuşdu. 
İbrahimin  ağır  məşqlərini  xatırladım.  O  qadının 
təbəssümləri və o gəncin sevinci də yadıma düşdü və məni 
ağlamaq  tutdu.  Fikirləşdim  ki,  İbrahim  necə  böyük 
adamdır! 

---

 
 
35