Salam olsun İbrahimə

Əsir 
Mehdi Fəridvənd, Mürtəza Parsaian 
İbrahim digərlərinə, hətta müharibə əsirlərinə də hörmət 
edirdi.  O  deyirdi:  "Bu  düşmənlərimizin  çoxu  cahil  və 
məlumatsız  adamlardır.  Gərək  həqiqi  İslamı  bizdən 
öyrənsinlər. Onda görəcəksiniz ki, onlar da Bəəs rejiminə 
qarşı  çıxacaqlar".  Məhz  buna  görə  də  bir  çox 
əməliyyatlarda  düşmənə  atəş  açmazdan  öncə  onları  əsir 
tutmaq  haqda  fikirləşirdi.  Əsirlərlə  də  çox  yaxşı 
davranırdı. 
Şəhərə üç düşmən əsiri gətirdilər. Hələ onları saxlamağa 
yer  yox  idi.  Onları  saxlamaq  İbrahimə  tapşırıldı.  Bizə 
hansı  ərzaq  verilirdisə,  nə  yeyirdiksə,  əsirlərə  də  ondan 
verirdi. Bu rəftar hamının, hətta əsirlərin də onu sevməsinə 
səbəb oldu. 
Ərəbcə  bir  az  bilirdi,  bekar  vaxtlarda  oturub  əsirlərlə 
danışırdı. 
İki  gün  onların  yanında  oldu.  Nəhayət,  əsirləri 
aparmağa  maşın  gəldi.  Onlar  İbrahimdən  soruşdular:  "Siz 
də  bizimlə  gəlirsiniz?"  "Yox"  cavabı  alanda  isə  çox 
narahat  oldular,  ağlayaraq  yalvarır  və  deyirdilər:  "Bizi 
burada  saxla,  nə  istəsən,  edərik.  Hətta  Bəəs  ordusu  ilə 
vuruşarıq da". 
*** 
Bazideraz  dağında  əməliyyat  başlandı.  Başqa  bir 
döyüşçü  ilə  birgə  digərlərindən  uzaqlaşıb  dağın  başına 
doğru  getdik  və  irəlidə  bir  düşmən  səngərinə  çatdıq. 
Silahla  işarə  verdim  ki,  bayıra  çıxsınlar.  O  qədər 
olacaqlarını  düşünməzdim.  Biz  iki  nəfər  idik,  onlarsa  on 
beş  nəfər.  Dedim  ki,  bayıra  çıxın,  ancaq  yerlərindən 
tərpənmədilər. Bizim aramızda elə qaldılar ki, hər an bizə 

---

 
 
100 
hücum  edə  bilərdilər.  Bəlkə  də  bizim  yalnız  iki  nəfər 
olduğumuzu düşünmürdülər. 
Yenidən  qışqırdım:  "Hərəkət  edin!"  Əlimlə  də  işarə 
etdim, amma hamısı arxadakı komandirə baxırdı. 
Bəəsçi  zabit  qaşlarını  qaldırdı;  yəni  ki,  getməyin.  Çox 
qorxdum.  O  vaxta  qədər  elə  vəziyyətə  düşməmişdim. 
Qorxudan  ağzım  acılaşdı.  Bir  anlığa  hamısını  vurmağı 
fikirləşdim, amma bu, düzgün deyildi. 
Hər  an  pis  hadisə  baş  verə  bilərdi.  Qorxudan  silahı 
möhkəm  tutdum,  Allahdan  kömək  istədim.  Birdən 
səngərin arxasından İbrahimi gördüm. Bizə doğru gəlirdi. 
Çox  rahatlaşdım.  Yaxınlaşanda  əsirlərə  baxa-baxa  dedim: 
"Ağa İbrahim, kömək!" 
– Nə olub? 
– Problem o zabitdir. Bunların çıxmasına icazə vermir. 
Əlimlə zabiti göstərdim. Geyimi və poqonları fərqli idi. 
İbrahim  silahını  çiyninə  atıb  onlara  yaxınlaşdı,  bir  əli  ilə 
zabitin  yaxasından,  o  biri  əli  ilə  də  kəmərindən  tutub 
qaldırdı, bir neçə metr irəlidə qayanın yanına gətirdi. 
Bütün iraqlılar qorxudan yerə oturub əllərini qaldırdılar. 
Zabit  dayanmadan  yalvarıb  deyirdi:  "Əl-dəxil!  Əl-dəxil! 
Rəhm! Rəhm!" 
Sevincimdən  yerə-göyə  sığmırdım.  Bir  qədər  əvvəlki 
bütün  qorxularım  yox  olmuşdu.  Allah  İbrahimi  bizə 
köməyə göndərmişdi. 

---

 
 
101