Salam olsun İbrahimə

Tanınmazlıq 
Mustafa Hərəndi 
Sübh  azanından  öncə  qayıtdı.  Çiynində  şəhid  cəsədi 
vardı, üzündən yorğunluq yağırdı. 
Səhər  çağı  məzuniyyət  vərəqini  alıb  şəhidin  cəsədi  ilə 
birgə  yola  düşdük.  Həm  yorğun  idi,  həm  də  sevinirdi.  O 
deyirdi:  "Bir  ay  öncə  Bazideraz  dağında  əməliyyat 
keçirdik. Yalnız bu şəhid qalmışdı. İndi ara sakitləşdiyinə 
görə Allahın lütfü ilə gətirə bildik". 
Xəbər  çox  sürətlə  Tehrana  çatmışdı.  Hamı  şəhidin 
cəsədini  gözləyirdi.  Ertəsi  gün  Xorasan  meydanından 
izdihamlı  dəfn  yürüşü  başlandı.  Tehranda  bir  neçə  gün 
qalmaq istəyirdik, amma başqa bir əməliyyat xəbəri gəldi. 
Qərara gəldik ki, ertəsi gün axşam məsciddən yola düşək. 
*** 
Namazdan  sonra  İbrahimlə  və  başqa  bir  neçə  yoldaşla 
məscidin önündə dayanıb söhbət edirdik. 
Bir qoca bizə yaxınlaşdı. Onu tanıdım; İbrahimin dağın 
başından  gətirdiyi  şəhidin  atası  idi.  Salam  verdik,  o  da 
cavabladı.  Hamı  sakit  idi.  Bizim  gənc  çevrəmizə  yad 
gəlirdi, amma nəsə demək istəyirdi. 
Bir  az  sonra  sükutu  pozub  dedi:  "Ağa  İbrahim, 
minnətdaram, zəhmət çəkmisən, amma oğlum..." 
Qoca  bir  qədər  dayanıb  əlavə  etdi:  "Oğlum  səndən 
narazıdır". 
İbrahimin  həmişə  gülər  üzü  ciddiləşdi,  gözləri 
təəccübdən böyüdü. 
– Axı nə üçün? 
Qocanı qəhər tutdu, gözləri yaşardı. Səsi də titrəyirdi. 
–  Dünən  oğlumu  yuxuda  gördüm.  Mənə  dedi  ki,  biz 
tanınmaz  və  itkin  düşmüş  halda  yerdə  qalanda  seyidlər 

---

 
 
114 
anası  həzrət  Zəhra  (ə)  hər  gecə  bizə  baş  çəkirdi.  İndi  isə 
belə  bir  şey  yoxdur.  Oğlum  dedi  ki,  tanınmaz  və  itkin 
şəhidlər həzrət Fatimənin (ə) xüsusi qonaqlarıdır... 
Qoca  daha  heç  nə  demədi.  Hamımız  lal-dinməz 
dayandıq. 
İbrahimə  baxdım.  Gözlərindən  iri  yaş  gilələri  axırdı. 
Ürəyini  oxuya  bilirdim.  Onda  yaxşı  bir  arzu  yaranmışdı: 
tanınmazlıq və itkinlik. 
*** 
Bu  hadisədən  sonra  İbrahimin  cəbhəyə  və  şəhidlərə 
baxışı  çox  dəyişdi.  O  deyirdi:  "Daha  şübhəm  yoxdur  ki, 
bizim şəhidlərimiz Allah rəsulunun (s) və İmam Əlinin (ə) 
səhabələrindən geri qalmırlar". 
Ondan dəfələrlə bu sözü də eşitmişəm: "Kim Kərbəlada 
İmam  Hüseynlə  birgə  olmağı  arzulayırsa,  buyursun, 
imtahan vaxtıdır". 
İbrahim  əmin  idi  ki,  müqəddəs  cəbhələr  məqsədə, 
səadətə  və  insani  təkamülə  çatmaq  yeridir.  Ona  görə  də, 
hara gedirdisə, şəhidlərdən danışırdı, döyüşçüləri və cəbhə 
uşaqlarını tərifləyirdi. Onun əxlaqı və rəftarı da günbəgün 
dəyişdi, bütünlüklə mənəviyyata qərq oldu. 
Əndərzqu  düşərgəsində  axşamlar  adətən  iki-üç  saat 
yatır,  sonra  bayıra  çıxırdı.  Azan  vaxtı  da  gəlib  uşaqları 
sübh  namazına  səsləyirdi.  Bir  dəfə  onun  arxasınca  gedib 
korpusun  mətbəxinə  keçdiyini  gördüm.  Ertəsi  gün  orada 
işləyən  kişidən  öyrəndim  ki,  mətbəxin  uşaqlarının  hamısı 
gecə  namazı  qılır.  İbrahim  bundan  ötrü  oraya  gedirmiş. 
Bizim qərargahda qılsaydı, hamı bilərdi. 
Axır  zamanlarda  İbrahimin  hərəkətləri  mənə  İmam 
Əlinin (ə) Növf Bikkaliyə buyurduğu hədisi xatırladırdı:  
"Mənim 
şiələrim 
gecənin 
abidləri, 
gündüzün 
aslanlarıdır!" 

---

 
 
115