Salam olsun İbrahimə

Zeynəlabidin (ə) əməliyyatı 
Cavad Məclisi 
1982-ci  ilin  dekabrı  idi.  İbrahim haraya  getsəydi,  yaxşı 
qarşılanırdı.  Komandirlərin  çoxu  onun  qəhrəmanlıqları 
haqda eşitmişdilər. 
Bir  dəfə  bizim  batalyonumuza  gəldi  və  birlikdə  söhbət 
etdik. Söhbətimiz uzun çəkdi. Qayıdanda komandir harada 
olduğumu soruşdu. 
– Dostların biri gəlmişdi, mənimlə işi vardı. İndi gedir. 
– Adı nədir? 
– İbrahim Hadi. 
Birdən təəccüblə dedi: "Ağa İbrahim dedikləri odur?" 
– Hə. Necə məgər?! 
Hərəkətdə  olan  maşına  baxa-baxa  dedi:  "O, 
müharibənin qədim döyüşçülərindəndir, səninlə necə dost 
olub?" 
Xüsusi qürurla cavab verdim: "O bizim qonşumuzdur". 
Mənə  baxıb  dedi:  "Bir  dəfə  buraya  gətir,  uşaqlar  üçün 
söhbət etsin". 
Mən  də  öyünüb  dedim:  "Başı  qarışıqdır,  amma  görüm 
neyləyirəm". 
Ertəsi  gün  onu  görmək  üçün  kəşfiyyat  qərargahına 
getdim. Bir qədər söhbət edəndən sonra dedi: "Gözlə, səni 
aparım, komandirinlə də görüşüm". 
Sonra bir toyota ilə batalyonumuzun düşərgəsinə getdik. 
Yolda bir arxa çatdıq. Hər dəfə maşınla keçəndə orada 
ilişirdik. 
– Ağa İbrahim, qayıt, yuxarıdan get, maşın batacaq. 
– Vaxt yoxdur, buradan keçərik. 
–  Gəlmən  lazım  deyil.  Bura  qədər  gətirdin,  sağ  ol, 
qalanını gedərəm. 

---

 
 
185 
– Otur yerində, mən sizin komandiri görmək istəyirəm. 
Sonra yola düşdü. 
Ürəyimdə  dedim  ki,  bu  qədər  sudan  necə  keçə  bilər?! 
Suda ilişib qalsa, nə yaxşı olar! Lakin İbrahim ucadan bir 
“Allahu-Əkbər” və bir “Bismillah” deyib oradan keçdi. 
Qarşı  tərəfə  keçəndən  sonra  dedi:  "Biz  hələ  Allahu-
Əkbərin  qüdrətini  bilmirik.  Bilsək,  çoxlu  problemlərimiz 
həll olar". 
*** 
Batalyon  yeni  əməliyyat  üçün  lazımi  hazırlıqları 
tamamladı.  Bir  neçə  gündən  sonra  Sumara  doğru  hərəkət 
zamanı gəldi. Mən əvvəlcə gedib üçyolda dayandım. 
İbrahim günəş batmazdan öncə gələcəyini demişdi, onu 
gözləyirdim.  Batalyonumuz  yola  çıxmışdı,  mənsə  torpaq 
yolun  sonuna  baxırdım.  Nəhayət,  İbrahimin  gözəl  siması 
uzaqdan göründü. 
Həmişə kürd şalvarı  ilə  və silahsız gəzirdi, bu dəfə isə 
hərbi  kamifulyaj  geyimdə  idi,  alnında  lent  və  əlində 
kalaşnikov  vardı.  Yaxınlaşıb  dedim:  "Ağa  İbrahim,  əlinə 
silah götürmüsən..." 
Gülüb  dedi:  "Komandirə  tabe  olmaq  vacibdir.  Mənim 
komandirim belə əmr edib”. 
– Ağa İbrahim, icazə verirsən mən də sizinlə gəlim? 
–  Yox,  öz  uşaqlarınızla  get.  Mən  sizin  arxanızdayam, 
bir-birimizi görəcəyik. 
Bir  neçə  kilometr  gedib  gecənin  qaranlığında  düşmən 
mövqelərinə  çatdıq.  Mən  minomyotçu  olduğuma  görə 
digərlərindən  öndə  batalyon  komandirinin  yanında 
gedirdim. 
Bölgəyə  qəribə  sükut  çökmüşdü.  Özümü  yaxşı  hiss 
etmirdim,  içimdə  gərginlik  vardı.  Biz  ensiz  bir  dərədən 
mülayim  yoxuşla  təpənin  başına  doğru  yola  düşdük. 

---

 
 
186 
Yuxarıda  düşmən  səngərləri  aydın  görünürdü.  Mənim 
vəzifəm çatan kimi onları vurmaq idi. 
Bir  anlıq  ətrafa  baxdım.  Təpənin  yamacında  hər  iki 
tərəfdən zirvəyə doğru səngərlər qalxırdı. İraqlılar bizim o 
dərədən  keçəcəyimizi  yaxşı  bilirmişlər.  Boğazım  qurudu. 
Ehtiyatla yeriyirdim ki, heç bir səs gəlməsin. Digərləri də 
mənim kimi həyəcanlı idilər. 
Hələ  təpənin  başına  çatmamış  birdən  başımızın  üstünə 
bir  fişəng  atıldı,  sonra  da  üç  tərəfdən  atəş  yağmağa 
başladı. Hamımız yerə yapışdıq. Düşmənin hədəfində idik, 
dayanmadan  üstümüzə  bomba  və  güllə  yağırdı.  Yaralı 
uşaqların qışqırtısı hər tərəfi bürüdü. 
O qaranlıqda heç bir iş görə bilmirdik. Ürəyim istəyirdi 
ki, yer yarılıb məni gizlətsin. Ölümü gözlərimlə görürdüm. 
Bu  vəziyyətdə  bir  nəfər  sürünə-sürünə  yaxınlaşıb 
ayağımdan tutdu. 
Başımı  azca  qaldırıb  arxaya  baxanda  gözlərimə 
inanmadım; İbrahim idi. 
Birdən  dedi:  "Sənsən?!”  Sonra  RPG  minomyotunu 
məndən alıb irəli keçdi, "Allahu-Əkbər" deyib raketi atdı. 
Önümüzdən  ən  güclü  atəş  açan  səngər  məhv  edildi. 
İbrahim  yerindən  qalxıb  qışqırdı:  "Ey  Əli  tərəfdarları! 
Qalxın! Mövla bizim arxamızdadır!" 
Uşaqlar ruhlandılar. Mən də qışqırdım: "Allahu-Əkbər!" 
Digərləri  də  ayağa  qalxdılar.  Hamı  atəş  açırdı.  Təxminən 
bütün  düşmənlər  qaçdılar.  Bir  neçə  saniyədən  sonra  isə 
İbrahim təpənin başında dayanmışdı. 
İraqlıların  mühüm  saydıqları  təpəni  çox  sürətlə  ələ 
keçirdik.  Bəzi  düşmən  qüvvələri  əsir  alındı.  Uşaqların 
qalanı yola davam etdilər. 

---

 
 
187 
Mən  də  komandirlə  irəliləməyə  başladım.  Yolda  mənə 
dedi:  "Hamının  əməliyyatda  İbrahimin  yanında  olmağa 
can atması əbəs deyil. O, çox cəsarətli insandır!" 
Gecə yarısı yenə İbrahimi gördüm. O dedi: "Mövlamın 
lütfünü  gördün?!  Düşmənin  qaçması  üçün  yalnız  bir 
Allahu-Əkbər bəs edir!” 
*** 
Bizim  istiqamətimizdə  əməliyyat  bitdi,  bütün  şəxsi 
heyət geri qayıtdı. Bəzi batalyonlar öz şəhid və yaralılarını 
geri  gətirə  bilmədilər.  İbrahim  qışqıra-qışqıra  o 
batalyonların  birinin  komandiri  ilə  danışırdı.  Çox 
hirslənmişdi.  O  vaxta  qədər  onun  hirsləndiyini 
görməmişdim. 
–  Sizin  şəxsi  heyətiniz  və  imkanlarınız  vardı.  Bəs  geri 
qayıdarkən 
nə 
üçün 
batalyonunuzun 
uşaqlarını 
fikirləşmədiniz? Nə üçün yaralıları orada qoydunuz?.. 
Öz  dostlarından  olan  istiqamət  komandiri  ilə  danışdı, 
Cavad Əfrasiyabi və başqa bir neçə nəfərlə birgə düşmən 
mövqelərinə qayıtdılar. 
Onlar  bir  neçə  gecə  ərzində  orada  qalmış  şəhid  və 
yaralıların  bir  qismini  geri  gətirdilər.  Bölgənin  həssas 
olduğuna  görə  düşmən  təmizləmə  əməliyyatı  keçirə 
bilməmişdi. 
İbrahimlə 
Cavad 
düşmənin 
nəzarətində 
olan 
mövqelərdən  təxminən  on  səkkiz  yaralı  və  doqquz  şəhid 
cəsədi  gətirdilər.  Hətta  bir  şəhidin  cəsədini  düşmən 
səngərinin  düz  onmetrliyindən  xüsusi  taktika  ilə 
çıxarmışdılar. 
Bu  əməliyyatdan  sonra  İbrahim  xəstələndi.  Birlikdə 
Tehrana  getdik.  O,  bir  neçə  həftə  orada  qalıb  dini 
fəaliyyətlərini davam etdirdi. 

---

 
 
188