Xatirə məzarı
Şəhidin bacısı
İbrahimin şəhadətindən sonra çox pis olmuşdum.
İbrahim mənim bütün həyatım idi. Ona çox bağlı idim. O
bizə yalnız qardaş deyildi, həm də tərbiyəçi idi.
Mənimlə dəfələrlə hicab barədə danışıb deyirdi: "Bir
qadının imanı hicaba tam riayət edəndə kamilləşir".
Evdən çıxanda və ya bir qonaqlığa gedəndə bizə
naməhrəmlə davranış tərzi haqda tövsiyə verirdi, amma
heç vaxt əmr etməz və ya qadağa qoymazdı. İbrahimin
tərbiyə üsulu nəsihət vermək idi.
O bizi zarafat və gülüşlə sübh namazına çağırar və
deyərdi: "Namaz yalnız ilk vaxtda və camaatla!"
Dostlarına həmişə azan verməyi tövsiyə edərdi. Deyirdi
ki, harada olsanız, hətta motosikletdə olsanız belə, azan
səsini eşidən kimi dayanın və ucadan azan verin.
İbrahim yaralanıb evə gələndə bir tərəfdən narahat idik,
bir tərəfdən də sevinirdik. Narahatlığımız yaralandığına
görə, sevincimiz isə onu daha çox görə biləcəyimizə görə
idi.
Yaxşı yadımdadır, dostları onu görməyə gələndə bir şeir
oxumağa başladı. Məncə, öz şeiri idi:
Əgər bütün dünyada mənimlə vuruşsalar,
Əgər xəncərlə qanımı töksələr,
Əgər qanla bədənimi yusalar,
Əgər bədənimdən başımı alsalar,
Əgər od və qan arasında qalsam,
Qızıl Rəhbər xəttindən dönmərəm!
Bəziləri deyirdilər ki, biz cəbhəyə yalnız şəhid
olmaqdan ötrü gedirik. İbrahimin isə dəfələrlə bu sözdən
xoşlanmadığını eşitmişdim. O, dostlarına deyirdi: "Həmişə
228
deyin ki, son ana qədər, nə qədər ki nəfəsim gəlir, İslama
və inqilaba xidmət edəcəyəm. Əgər Allah istəsə və
qiymətimiz beş olsa, onda şəhid olarıq. Lakin nə qədər ki
bədənimizdə qüvvə var, İslam yolunda mübarizə
aparmalıyıq”.
O həmçinin deyirdi: "Bu bədənlə o qədər işləməli, Allah
yolunda elə çalışmalıyıq ki, Özü məsləhət biləndə
kağızımızı imzalasın və şəhid olaq. Lakin şəhid olmaq
səadətinin pis rəftarla, pis bir işlə alınması da
mümkündür”.
***
İbrahimin şəhadətindən illər ötdü. Onun yoxluğunun
bizim ailəyə nə yaşatdığını heç kəs təsəvvür edə bilməz.
Anamız İbrahimin dərdindən yatağa düşdü.
Nəhayət, eşitdim ki, 2011-ci ildə İbrahimə Behişti-
Zəhradakı (ə) naməlum şəhid qəbirlərinin birinin üstündə
xatirə daşı qoyulacaq.
İbrahim naməlum, tanınmaz qalmağı sevirdi. İndi isə
naməlum bir şəhidin qəbri üstündə ona məzar daşı
qoyulacaq, əslində, naməlum şəhidlərin biri İbrahimin
vasitəsilə uca tutulacaqdı.
İlk dəfə İbrahimin baş daşı önündə dayananda birdən
bütün vücudum titrədi, rəngim qaçdı və təəccüblə ətrafa
baxdım.
Qohumlarımızdan bir neçəsi də eyni vəziyyətə düşdülər.
Otuz il öncə orada baş vermiş bir hadisə yadımıza düşdü.
Xürrəmşəhrin azadlığı üçün keçirilən əməliyyatda
anamın əmisi oğlu Şəhid Həsən Siracian şəhadətə
qovuşdu. O zaman İbrahim yaralı idi və əsa ilə gəzirdi,
ancaq onun şəhid olduğunu bilib Behişti-Zəhraya (ə) gəldi.
Həsəni dəfn edəndə yaxınlaşıb dedi: "Xoş halına,
Həsən! Necə yaxşı yerdəsən! 26-cı sırada və əsas
229
xiyabanın kənarında. Buradan keçən hər kəs sənə Fatihə
oxuyacaq”.
Sonra sözünə əlavə etdi: "Gərək mən də yanına gəlim.
Dua et ki, mən də buraya gəlim".
Bunu deyib əsasını yerə vurdu və Həsəndən bir qədər
kənardakı yeri göstərdi.
Bir neçə ildən sonra İbrahimin göstərdiyi yerdə
naməlum bir şəhid dəfn olundu və sonra qəribə bir şəkildə
İbrahimin xatirə başdaşı məhz özünün istədiyi həmin
məkanda qoyuldu.
|