SeyiD ƏHMƏd mahmudi نام کتاب: آ

QƏRBDƏ RAHİBLİK

Rahiblik hərəkatı şərqdə dərin keçmişə malik idi və orada çox sür’ətlə yayılmağa başlamışdı. Amma qərbdə bu yayım çox çətin və ətalətlə baş verirdi. Rahiblik düşüncəsini ilk dəfə olaraq, Atanasiyus dördüncü əsrin ikinci yarısında İsgəndəriyyədən Romaya sürgün olunduğu dövrlərin birində etmişdir. Amma onun qərbdə çiçəklənməsi altıncı əsrin əvvəllərində Bəndikt Nersiya əhalisindən olan Bəndiktin vasitəsi ilə baş vermişdir (480-550-ci miladi). O, qərb rahibliyinin atası kimi tanınır. Bendikt Bazilin yaratdığı qayda-qanunlara oxşar ayinlər yaratdı və onda Qərbi Avropaya hakim olan şəraiti nəzərə aldı. O, 528-ci ildə Mertaziş ardıcıllarından bir qurupu ilə Montkazinoya köçdü və orada Bendiktlər firqəsinin əsasını qoydu. O da Bazili firqəsində olduğu kimi, silsilə mərtəbələr əsasında olan hökumət növünə üz tutdu ki, onun başında böyük rahib, yaxud sövmiyyənin rəisi dayanırdı. Bu quruluşda bir illik tə’lim dövrəsindən sonra könüllü olan şəxs rahiblik təriqətinə tabe olmaq üçün Allahla əhd-peyman bağlamalıdır. Belə bir əhd-peyman heç vaxt pozula bilməzdi. Sözü gedən şəxs bütün var-yoxunu sovməəyə təslim etməli idi. Bendikt sövmiyyələrindəki rahiblərin gündəlik proqramları aşağıdakılardan ibarətdir:

Altı-yeddi saat gündəlik iş, altı-yeddi saat təmərküz və təfəkkür, iki saata qədər isə mütaliə.

Bendiktlərin silsilə mərtəbəsində olan quruluşda 7-ci əsrdə o firqənin tə’sis olunduğu zamandan e’tibarən ən böyük rahib silsiləsi olan Kəlani sövmiyyələrinin rəhbərliyini öz öhdəsinə aldı. Bu silsilə bendiktlərin rahiblik quruluşunda bir sıra islahatlar apardı və bu firqənin ağır qanunlarına qayıtmaq istədi. O, ağır ruhi məşğələləri və zahidliyi müdafiə edirdi. Kəlaminin islahatları 11-12-ci əsrlərdə 7-ci Qriqoriyevin vasitəsi ilə kilsələrdə çox tə’sir qoydu.

Qərbin məsihi cəmiyyətləri 13-cü əsrdən sonra dərviş və dilənçilik təfəkkürü əsasında olan digər bir rahiblik firqəsinin formalaşmasının şahidi oldu. Bu firqənin ən mühümlərindən biri Fransiskenlər idi ki, onun banisi 1226-cı ildə vəfat etmiş Fransvay Asizi idi. Bu firqənin əsas məramı və tutduğu yol mütləq fəqirlik idi. Fransisken firqəsinin ardıcılları və üzvləri özlərinin azacıq zəhmətləri ilə, yaxud dilənçiliklə öz güzaranlarını tə’min etməli idi; onlar pul almaq və var-dövlət sahibi olmaqdan məhrum edilmişdilər. Bu firqələrdən digər biri də Domenikənlərdir. Bu firqə 1221-ci ildə vəfat etmiş Domenikənin vasitəsi ilə tə’sis edilmişdir. Bu firqənin rahibləri dərviş məsləkli və dilənçilik xüsusiyyətində idi; camaatın onlara verdikləri sədəqələrdən başqa güzaranını tə’min etmək üçün artıq bir şey almağa icazəli deyildirlər. Onlar öz vaxtlarını mütaliə və başqalarına moizə etməklə keçirməli idilər. Buna görə də camaat arasında bu firqə vaizlər, rahiblər adı ilə tanındı.

Qeyd etmək lazımdır ki, Domenikənlərin rəqibi kimi tanınan mühüm bir firqə isə Yezuitlər adlanırdı. Bu firqə İqnatiyus Lyudanın vasitəsi ilə (1495-1556) yaradılmışdır.

İqnatiyusun hədəfi təbliğ üsullarının islah olunması və həqiqətə də’vətdən ibarət idi. Bu firqənin ardıcılları rahibliyin üç prinsipindən əlavə yə’ni, yoxsulluq, subaylıq və itaətdən başqa dördüncü bir məsələyə də riyaət edirdilər. O da bundan ibarətdir ki, müqəddəs ata onları hər hansı bir yerə təbliğə göndərsəydi, qeydsiz-şərtsiz qəbul etməliydilər. Buna əsasən, papaya qeydsiz-şərtsiz itaət etmək Yezuit məramının digər bir prinsipi hesab olunur.

Yezuit firqəsi 16-17-ci əsrlərdə sür’ətlə inkişaf etdi və Qərbi Avropanın siyasi dəyişikliklərinə yüksək tə’sir qoydu. Hal-hazırda yezuitlər Roma katolikasının tə’limlərinin ön cərgəsində dayanmaqla mədrəsələrin, unversitetlərin, dünya səviyyəsində keçirilən seminarların mənbə və bəhslərinə nəzarət etməyi öhdəsinə almışdır.