Şİİr niteliĞİndeki Kİtaplara giRİŞ

82:8 Ama şimdi mezmurun son ayetine dönelim:
Kalk, ey Tanrı, yargıla yeryüzünü!

Çünkü bütün uluslar senindir.
Asaf, Rab’bi insan ilişkilerine müdahale etmeye, doğruluk ve adalet getire­rek ahlâksızlık ve eşitsizliğe son vermeye çağırır. Bu dua, Rab İsa yeryüzünde egemenlik sürmek üzere geri döndüğünde yanıtlanacaktır. Peygamberlerin ön­ceden bildirdiği gibi, “O zaman adalet çöle dek yayılacak, doğruluk meyve bah­çesinde yurt bulacak”tır (Yşa.32:16). Yeryüzü sosyal adalet ve özgürlüğün ta­dını çıkaracak, rüşvet ve dolandırıcılıktan kurtarılacaktır.
83. Mezmur: Altı Günlük Savaşın Mezmuru
28 Mayıs 1967’de, Birleşik Arap Emirlikleri’nin kralı olan Cemal Abdül Nasır şöyle demişti: “İsrail’e genel bir saldırı başlatmayı tasarlıyoruz. Bu topyekün bir savaş olacaktır. Temel hedefimiz İsrail’i yok etmektir.” 5 Hazi­ran’da savaş çıktığında Birleşik Arap Emirlikleri’ne, Ürdün, Suriye, Irak, Ceza­yir, Sudan, Kuveyt, Suudi Arabistan ve Fas katılmışlardı. Bu ittifakın girişimi İsrail’i denize sürmekti, ama başarısız oldular. Savaş altı gün içerisinde sona erdi. İsrail tartışılmaz zafer elde etti. Birçok Kutsal Kitap okuyucusu için 83. Mezmur, altı günlük savaştan sonra yeni bir anlam kazandı. Belki de 83. Mezmur’un anlamı, İsrail’in topraklar konusunda iddia ettiği hakkın, İsa’nın Kral olarak egemenlik sürmek için gelişi aracılığıyla daha da geniş boyutlarda gerçekleşeceğidir.

83:1-5 Kuşatılmış İsrail, Tanrı’ya susmaması, hareketsiz kalmaması için çağrıda bulunur. Her ne kadar insanlar kendi güvenlik ve korunmaları için yal­varıyorlarsa da, davalarını Tanrı’nın davasıymış gibi sunmaktadırlar: “Senin düşmanların... Senden nefret edenler... Senin halkın... Koruduğun insan­lar... Sana karşı dolap çeviriyorlar.” İsrail’in düşmanlarının Tanrı’nın düş­manları olduğunu, Tanrı’nın unutmasına izin vermeyeceklerdir.

83:6-8 Bu ulusları günümüzdeki karşılıklarıyla tanımlamaya çalıştığımızda, bazı zorluklarla karşılaşırız. Asur’un bugünkü Irak’la aynı ülke olduğunu ve İb­rahim’le Hacer’in oğlu olan İsmail’in Araplar’ın atası olduğunu biliriz. Edom-lular’ın ve Amalekliler’in Esav’ın soyundan; Moavlılar ve Ammonlular’ın Lut-un soyundan geldiklerini biliyoruz. Ama bugünkü izlerini araştırıp bulmak hemen hemen imkansızdır. Filistliler bugünkü Gazze’de yaşarlardı. Sur şehri şimdiki Lübnan’ın olduğu yerdeydi. Geval ise Fenike’deydi. Bazı kaynaklar Hacerliler’i, Hacer’in soyu olarak sıralarlar ve bu nedenle, İsmailliler’in bir bölümüdürler; ama bu tanımlama tam olarak kesin değildir. Bu isimleri çevrele­yen belirsizlikler nedeniyle yapılacak en iyi şey, bu isimleri Ortadoğu’daki gü­nümüz ülkeleriyle kıyaslamamak olacaktır, ama onları İsrail’in düşmanları ola­rak görebiliriz.

Küçük İsrail tek başına bu baskın ittifaka karşı nasıl durabilirdi? Yanıtın bir bölümünü Tanrı’nın halkını “koruduğu” (3.ayet), “sakladığı” (AV), “değer ver­diği” (LB), ya da “sevgili” (Gelineau) kişileri olduğu gerçeğinde bulabiliriz. Tanrı, tehlike saatinde onlara mucizevi bir şekilde kalkan olur ve güçsüzlükle­rinde gücünü yetkinleştirir. Üstün güçlerin hepsi halkına karşı durduğunda, Tanrı zaferini gönderir.

83:9,10 Şimdi kuşatılmış halk, düşmanlarını yok etmesi için Tanrı’ya daha önce defalarca yaptığı gibi tekrar yalvarır.

Kenan kralı Yavin ve başkomutanı Fisera, Eyn-Dor’da, Kişon Va­disi’ndeki korkunç bir yenilginin ardından utanç içinde öldürülmüşlerdi (Hak.4). Çürüyen cesetleri, İsrail toprağı için gübre olmuş, verimli kılmıştı.

83:11,12 Orev ve Zeev boyunları vurularak öldürüldüler (Hak.7:23-25). Yeşaya’ya göre (10:26) bu, destanımsı bir katliamdır.

Zevah ve Salmunna adındaki iki Midyan kralı, “Tanrı’nın otlaklarını” iş­gal etmekle tehdit etmişlerdi. Orev ve Zeev öldürüldüklerinde İsrailliler’in elin­den kurtulmayı başardılar, ama sonunda yakalanarak Gideon tarafından ceza­landırıldılar (Hak.8).

83:13-18 İsrail, düşmanlarını yargılaması için Tanrı’ya yakarırken, bunu nasıl yapacağını O’nun hayal gücüne bırakmaz; cezanın detaylarını da belirtir. Rüzgarın sürüklediği saman çöpüne çevrilmelerini ister ya da bazılarının çe­virdiği gibi yabani bir kadife çiçeği gibi savrulmalarını talep eder. Orman yan­gını gibi, dağları tutuşturan bir alevin onları kovalamasını ve şiddetli bir kasır­gayla düşmanlarını dehşete düşürmesini ister. Yüzleri utançla kaplanmalıdır, öyle ki Rab’be yönelip O’nu arayabilsinler. Rezil olup yok olsunlar ki, bütün yeryüzündeki tek egemenin RAB olduğunu öğrenebilsinler.

Ağır bir ifade mi? Evet, ağır, ama haksız da değiller! Tanrı’nın onuru tehli­keye girdiğinde, sevgisi katılaşıp sabitleşebilir. Morgan bunu bize şöyle açıklar:

Eski halkın bu şarkıcılarının bütünü, Tanrı’nın onuruna duydukları üstün tut­kuyla esinlenmişlerdir. Onlar gibi peygamberler de kendi çıkarları için bir şey istememişlerdir. Bencillik şarkı söylemez ve görüşleri yoktur. Öte yandan, Tan-rı’nın yüceliğine ilişkin duyulan tutku, yumuşaklılığı içerdiği gibi, sertliği de ba-rındırır.⁵⁴
84. Mezmur: Göklerdeki Yuvayı Özlemek!
84. Mezmur’un ilk yorumuyla ilgili düşünceler ortaktır. Sürgündeki Yahu­diler’in, Yeruşalim’deki tapınağa tekrar geri dönmek için duydukları derin öz­lem solmaktadır.

Bu yorum, aynı zamanda yerel paydaşlık toplantılarına katılması şu ya da bu şekilde engellenen bir imanlı için de geçerlidir. Rab’be tapınmak için Tanrı’nın halkıyla tekrar bir araya gelsin diye içi içini yer.

Ama benim en çok hoşlandığım yorum, göksel yuvasını çok özlemiş bir Tanrı yolcusu diye adlandırılan yorumdur. Şimdi mezmuru bu bakış açısından inceleyelim.

84:1,2 Tanrı’nın konutu kadar güzel bir yer olabilir mi? Güzelliği hiçbir ye­rin güzelliğine benzemez, görkemi eşsiz ve yüceliği sözle anlatılamazdır. Ancak gelin bu noktayı açıklığa kavuşturalım. “Yer” sözcüğü, “bir şeyi belirli bir özel­liğiyle isimlendirme” olarak bilinen bir konuşma mecazıyla orada yaşayan Kişi için kullanılmıştır. Böylece mezmur yazarı, “Canım senin avlularını özlüyor, içim çekiyor” dediğinde, Rab’le olmayı arzulamaktadır. Diğer cümlede bu öz­lemi dile getirmeyi sürdürür: “Yüreğim, bütün varlığım, sana, yaşayan Tanrı’ya sevinçle haykırıyor.”

84:3 Göksel yolcu kendisini bir kuş ve bir kırlangıçla kıyaslıyor. Şu 102. Mezmur’un 7’inci ayetinde kuş yalnızlığın örneği olarak verilmiştir: “Damda yalnız kalmış bir kuş gibiyim.” Kırlangıcı gözlemiş olan herkes, bu kuşun da ne kadar huzursuz bir yaratık olduğunu bilir: Sürekli hava akımıyla karşı karşıya kaldığından ok gibi süzülür ve yükselir. Her iki örnek de geçici olarak çölde kalan Tanrı halkına uygun tanımlardır; Tanrı halkı da yalnız ve huzursuzdur. Kendileri ve aileleri için huzur ve güvenlik bulabilecekleri tek yer, Rab’bin su­nağıdır.

Çadırda ve tapınakta iki sunak bulunurdu. Biri pirinçten, diğeri ise altından yapılmıştı. Birincisi İsa’nın ölümünü, ikincisi ise dirilişini simgelerdi. Her ikisi de Kurtarıcımız’ın tamamladığı işi temsil ederler. Rabbimiz’in tamamladığı iş aracılığıyla canlarımızı dinlendirebiliriz. Huzur bulmaları için çocuklarımızı da aynı yere getirebiliriz. “Rab İsa’ya iman et, sen de ev halkın da kurtulursunuz” (Elç.16:31).

84:4 Sürgündeki yazar, özlem dolu şöyle bir ifade kullanır: “Ne mutlu se­nin evinde oturanlara, seni sürekli överler!” Bu ifade bize, Rab’bin yanına, yuvaya dönmüş olan sevdiklerimizin mutluluğunu düşündürmektedir, onlar için yas tutamayız. Bizim yanımızda olmayışları bir kayıptır, ama Rab’bin yanında oluşları onlar için sonsuz kazançtır. Konumları bizimkinden çok daha iyidir.

84:5 5-7’nci ayetlerde, gökyüzünde Rab’bin yanında olanların sahip olduğu mutluluktan, henüz dünyada olan imanlıların daha az mutlu olduğu duruma ge­çilir. Yeryüzündeki imanlılarla ilgili çeşitli durumlardan söz edilir. Öncelikle, güçleri Rab’den kaynaklanır; kendi güçlerine güvenmezler. “Rab’de, O’nun üstün gücüyle” güçlüdürler (Ef.6:10). Sonra yüreklerindeki en büyük istek Si-yon’u ziyaret etmektir. Dünya, öz vatanları değildir. Dünyada olsalar da dün­yadan değildirler. Akılları hep Siyon’a yapacakları yolculuktadır.

84:6,7 Üçüncü olarak “Ağlayış” anlamına gelen Baka Vadisi’nden ge­çerler; vadiyi pınar başına çevirirler. Bu yılmak bilmez insanlar, üzüntü için­deyken ezgi söyleyebilir ve gözyaşları içindeyken bile umutlarını yitirmezler. Sıkıntıları zafere çevirir, felaketleri daha yukarı çıkmak için basamak taşı olarak kullanırlar. Koşullar üzerinde kazandıkları zaferin sırrı şu ifadede açıklanır: “İlk yağmurlar orayı berekete boğar.” Yağmur genellikle Kutsal Ruh’u simgeler. Burada, Kutsal Ruh’un çöl yolcularına serin sular sağlayarak onları tazelediği ifade edilmiştir. Suyun, Tanrı sözü anlamına geldiğini kabul ederiz (Ef.5:26’da olduğu gibi). Bu, güçlerinin giderek nasıl arttığını açıklar. Yolla­rında devam ettikçe zayıflamak yerine, daha da güçlenirler. “Her ne kadar dış varlığımız harap oluyorsa da, iç varlığımız günden güne yenileniyor” (2Ko. 4:16). Sonra harika bir güvence verilir: Her bir yolcu Siyon’da Tanrı’nın huzuruna çıkar. Hiç kuşkusuz çölde yapılan bu zorlu yolculuk so­nunda, Kral-ın güzelliğini görmenin sevinciyle taçlandırılacaklardır.

84:8 Mezmur yazarı şimdi heyecandan kabına sığmayan bir duaya başlar. Dua öncelikle Her Şeye Egemen Tanrı’ya, sonra Yakup’un Tanrısı’na hitap eder. Her Şeye Egemen RAB olarak bütün melekler üzerinde egemendir. Ya­kup’un Tanrısı olarak aldatılmış ve kendisini değersiz gören kişinin Tan­rısı’dır. Bir düşünün! Şenlik içinde bir araya gelen sayısız meleklerin Tanrısı olan RAB, aynı zamanda bir toprak kurdu olan Yakup’un da Tanrısı’dır. En Yüce Olan, aynı zamanda en yakın olandır. Sizlerin ve benim O’nun huzuruna çıkabilmemizin tek nedeni, bu özelliğidir.

84:9 Huzuruna hangi unvanla çıkarız? Ey Tanrı, kalkanımıza bak, mes­hettiğin krala lütfet. Kabul edilişimizin tek nedeni, İsa Mesih’in kişiliği ve ta­mamladığı işidir.
Tanrı önce Kurtarıcım’ı, sonra da beni görür.

Sevgili’de kabul edildim ve özgür kılındım.

84:10 Göklerde, O’nun katında olmak nasıl bir duygudur? Senin avlula­rında bir gün, başka yerdeki bin günden iyidir. Bu ifade, O’nun huzurunda durmanın başka hiçbir şeyle karşılaştırılamayacağını söylemenin bir yoludur. İsa’nın bulunduğu yerde olmanın vermiş olduğu yüceliği, sevinci, güzelliği ve özgürlüğü algılamamız mümkün değildir. Böyle olması da gerekir. Aksi halde burada kalmak ve yaptığımız işi sürdürmek bizi mutsuz edebilirdi.

Kötülerin çadırında yaşamaktansa, Tanrı’nın evinin eşiğinde durmak yeğlenir. Spurgeon’un söylediği gibi, “Tanrı’nın en kötü işi, Şeytan’ın en iyi işinden daha iyidir.” Yalnızca daha iyi değil, aynı zamanda daha da sağlamdır. Tanrımızın eviyle kötülerin çadırları arasındaki karşıtlığa dikkat edin. Bi­rinde sürekli kalabilirsiniz, diğeri ise kısa bir süre yaşamak için kurulmuştur.

84:11 Rab Tanrı, karanlıkta ışık sağlayan bir güneş ve Siyon yolundaki kavuran sıcaklıktan koruyan bir kalkandır. Rab, yol boyunca her ihtiyaç duy­duğumuzda bize lütfunu gösterecek ve yolculuğun sonunda, bizi kurtarılmış çocukları olarak sonsuz yuvasında karşılarken, yücelik sağlayacaktır. Aslında yolcunun yeryüzünde ve gökyüzünde hiçbir eksiği olmayacaktır, çünkü Tanrı dürüstçe yürüyenlerden hiçbir iyiliği esirgemez. Eğer bizim için iyiyse, biz­den esirgemeyecektir; eğer esirgiyorsa iyi değildir. “Öz Oğlu’nu bile esirge­meyip O’nu hepimiz için ölüme teslim eden Tanrı, O’nunla birlikte bize her şeyi bağışlamayacak mı?” (Rom.8:32).

84:12 Mezmur yazarının, sonunda yürekten haykırmasına şaşmamak gere­kir: “Ey Her Şeye Egemen RAB, ne mutlu sana güvenen insana!” Yüreği­min buna verdiği karşılık şudur: “Rabbim, seni tanıdığım için minnettarım.”
85. Mezmur: Bizi Yeniden Canlandır!
Bu yenilenme duası kolayca fark edilen dört bölüme ayrılmıştır:
İsrail’in geçmişteki yenilenmesinden bir an (1-3. ayetler).

Tanrı’ya aynı şeyi tekrarlaması için ricada bulunulması (4-7. ayetler).

Rab’bin yanıtının işitmek için ara verilmesi (8, 9. ayetler).

Gelecekteki yenilenme vaadi (10-13. ayetler).

İsrail’in burada tanımlanan özel yenilenmesinin ne zaman olacağını kesin olarak belirtmek imkansızdır. Bu mezmur Korahoğulları’nın bir mezmuru olduğundan, sözü edilen yenilenme, Babil sürgününden sonraki yenilenme ola­maz; çünkü Korahoğulları bundan çok önce yaşamışlardı. Ancak olayın tanım­lanması da önemli değildir. Gerçekten önemli olan, Tanrı’nın bu yenilen­meyi sağlamış olmasıdır. Eğer bir kez bunu yaptıysa, kuşkusuz tekrar yapacak­tır.

85:1-3 Yenilenme, Rab’bin, ülkesinden hoşnut kaldığı, Yakup soyunu eski refahına kavuşturduğu bir zaman olarak tanımlanır. Bu refahı sağlayan üç eylemden söz edilir. İlki, günahın itiraf edilişidir. Bu, açıkça belirtilmemişse de, itiraf diğer adımların atılabilmesi için gerekli olan değişmez bir ilkedir. İkincisi, halkının günahlarını bağışlaması, üçüncüsü ise Tanrı’nın, gazabın­dan vazgeçmesidir.

85:4 Tanrı daha önce bağışlayıcılığını ve merhametini gösterdiğinden, aynı merhametini tekrarlaması için ricada bulunurken O’na güvenebiliriz. İman geçmişteki olaylarla tatmin olmaz; Tanrı’yı bugünün olaylarında da görmek is­ter. Mezmur yazarı itiraf ediyor gibi görünmese de bu, duada ima edilmiştir: “Bizi eski halimize getir...” Tanrı yenilediğinde, halkının önce tövbe etmesini sağlar, sonra onların günahlarını bağışlar ve öfkesinden kaynaklanan cezayı sona erdirir.

85:5 Rab’den ayrı geçirilen her an, sefalet içinde geçirilen sonsuzluğu andı­rır. Ama 5’inci ayetin dokunaklı feryadı, yüzyıllarca zulüm görerek yaşamış İs­rail ulusunun dudaklarında özel bir anlam kazanır: “Sonsuza dek mi öfkelene­ceksin bize? Kuşaktan kuşağa mı sürdüreceksin öfkeni?”

85:6 Ruhsal çöküntü, kaçınılmaz olarak sevinci yitirmekle sonuçlanır. Tan-rı’yla paydaşlığı kopan imanlının ezgisi sona ermiştir. Coşku ve itiraf edil­memiş günah bir arada barınamazlar, bu nedenle dua burada gökyüzüne doğru kanat açar. “Halkın sende sevinç bulsun diye, bize yeniden yaşam vermeye­cek misin?” Ezgi, Kutsal Ruh’u bir kez daha hoşnut ederek harekete geçirir. Ezgiler her zaman, her büyük yenilenmeye eşlik etmiştir.

85:7 Tanrı, halkını yenilediğinde, lütufkâr merhametini yenilemiş olur. Bizi azarlayan, öğreten, düzelten ve sonunda geri getiren, sevgidir. O’nun sev­gisi yoldan çıktığımızda, düştüğümüzde ve itaatsizlik ettiğimizde nasıl da değiş-mezdir. Rab’bin sevgisi gibi sevgi yoktur!

Yenilenme, Rab’bin bağışladığı bir kurtarıştır. Burada sözü edilen, insanın kurtuluşu değil; imansızlık, tutsaklık, üzüntü, güçsüzlük ve mutsuzluğun bütün sonuçlarından kurtulmaktır.

85:8,9 Mezmur yazarı yenilenme ricasını lütuf tahtının önüne getirdikten sonra, güven içinde gelecek olan esenlik dolu yanıtı bekler. Bu yanıt çabuk ge­lecektir. Güveninin temeli, antlaşmasına sadık olan Tanrı’nın, bütün yürekle kendisine dönen herkese esenlikle yanıt vereceğidir. O, kendisinden korkanları ve ahmaklığa geri dönmeyenleri kurtarır. Bunun kaçınılmaz bir sonucu olarak da Rab’bin görkemi ülkede yaşayacaktır. Görkem sözcüğü burada, görkem Tanrısı’nı belirtmek için kullanılmıştır. Burada halk Kendisi’yle paydaşlık etti­ğinde, halkının arasında bulunacağına güvenilebileceği düşüncesi işlenmekte­dir.

85:10 Yenilenme duasına yanıt, kapanış ayetlerinde verilir. Bu ayetler, Rab İsa gelecekteki görkem çağında yenilenmiş İsrail üzerinde egemenlik sürdü­ğünde var olacak koşulları tanımlar. Ama olaya daha geniş bir şiirsel açıdan ba­kar ve yenilenme alevleri tutuştuğunda, nasıl bir ortam olacağını anlatır.

Sevgiyle sadakat buluşmuşlardır. İnsan ilişkilerinde doğruya kesin bağlılık, genellikle sevgi ve sadakatin gösterilmesini engeller. Ama Tanrı değişmeyen sevgisini halkının üzerine dökebilir, çünkü doğruluğun tüm talepleri Rab İsa tarafından çarmıhta tamamıyla yerine getirilmiştir. Aynı anlamda doğrulukla esenlik öpüşmüştür. İmanlılar Tanrı’yla barışın tadını çıkarırlar, çünkü Tanrı adaletinin bütün istekleri Kurtarıcı’nın bizim işlerimizi yerine getirmesiyle kar­şılanmıştır.
Günahlarımızı İsa yüklendi,

O’nun kanında bizim borcumuz ödendi.

Hoşgörüsüz adalet, artık hiçbir talepte bulunamaz,

Artık bol sevgi etrafa saçılmaktadır.

­– Albert Midlane
85:11-13 Gerçek ya da sadakat yerden bitecek, doğruluk gökten baka­cak. İmanlı Sonsuz Sevgilisi’ne bağlı kaldıkça, gökler adil bir şekilde bol bere­ketini yağdıracak. Sözüne daima sadık olan Rab, iyi olanı verir. Dürüstçe yaşa­yanlardan hiçbir iyiliği esirgemez (Mez.84:11). Kuraklık ve kıtlık koşulları sona erer ve ülke bereketli ürün verir. Rab ülkesini ziyaret ettiğinde, yolu, dürüst ya­şamlarıyla O’nun önünde durmak için hazırlanmış bir halkın arasından geçer.
86. Mezmur: Nedenleri Belirtilen Dua
Bu mezmur hakkındaki kayda değer şeylerden biri de, Davut’un, söylediği hemen her şey için bir neden ileri sürmesidir. Duadaki ricalarının ya da Rab’be duyduğu hayranlığın nedenini açıklar. Bu konuyu aşağıdaki düzenlemeyle ör­nekleyebiliriz:

RİCA 86:1 Rab’bin dinlemesi için 86:2a Koruma için, (4 ve 16’ncı ayet-lerdeki “kul” unvanının tekrarlanışına dik-kat edin). 86:2b Geçici kurtarış için. 86:3 Lütufkâr acıma için.

NEDEN Mezmur yazarının çaresizliği ve ihtiyacı. Kutsal bir kişi olarak konumu. Açıkça bir neden gösterilmemiştir, ama “Ey Tanrım” ifadesinde belirtilmiş olabilir. Davut’un gün boyunca ısrarla dua et-mesi.

86:4 Sevinç ve mutluluk için. 86:5 86:6 Rab’bin dinlemesi için. 86:7 Sıkıntı gününde yardım etmesi için.

Umudu Rab’dedir ve O’nun dışında hiç kimseye umut bağlamamıştır. Bu ayet, bundan önceki ricalara ek bir açıklama getirebilir. Ya da 6’ncı ayetteki duaya uyabilir. Rab’bin iyiliği, bağışlaması, merha-meti O’nu çağıran herkesin üzerine dö-külür. Tanrı’nın işittiği ve duayı yanıtlaya-cağı gerçeği açıklanır.

Mezmur yazarı, sonraki ayetlerde Tanrı’yı övmeye yönelir.

ÖVGÜ 86:8 Rab’bin kişiliğinin ve işlerinin eşsizliği için. 86:9 Bütün uluslar tarafından adının yüceltilmesini hak ettiği için (bu bin yıllık dönemde gerçekleşecektir). 86:10 RİCA 86:11 Rab’bin, yolunu öğretmesi için ÖVGÜ 86:12,13 Davut burada bütün varlı­ğıyla Rab’bi övme konusundaki kararlılı­ğını ve sonsuza kadar O’nun adını yü­celteceğini ifade eder.

NEDEN Tanrı büyüktür. Harikalar yaratır. O’ndan başka Tanrı yoktur. NEDEN Mezmur yazarının Tanrı’nın gerçe-ğine itaat ederek yürüyebilmesi için, Rab’bi saymak ve O’na itaat etmek için bütünüyle kararlı bir yürekten do-layı... NEDEN Tanrı’nın, onu ölüler diyarının derin-liklerinden kurtarırken gösterdiği büyük merhameti nedeniyle. Bu mezmuru Mesih’e uyarlayacak olursak, bu ifade O’nun dirilişine işaret eder.

86:14-16 Geri kalan ayetler, yakında mezmur yazarının başına gelecek olan tehlikeyi tanımlarlar. Küstah ve zorba kişilerden oluşan bir kalabalık, onu öl­dürmek için iş birliği yapmıştır. Bu kişilerin Tanrı’ya ayıracak vakitleri yoktur. Ama Davut Tanrı’yı tanır ve bu zor anında Tanrı’nın şefkatli, lütufkâr, tez öfkelenmeyen, merhamet ve sevgisi bol olan Tanrı olduğunu hatırlayarak ken­disini avutur. Bu nedenle Tanrı’dan kendisine dönmesini, güçlendirmesini ve kurtarmasını isterken güven duymaktadır. Bazıları hizmetçinin oğlu ifadesi­nin bir mecaz olduğunu düşünürler. Bu ifade, bir kadın kölenin oğlu için kulla­nılan, “Senin malın” anlamına gelir. Mezmuru, İsa Mesih’i ele alacak açıdan in­celeyenler, bunu bakire Meryem’i işaret eden olası bir referans olarak görürler.

86:17 Mezmur yazarı son olarak Rab’bin, kendisine iyiliğiyle ilgili bazı ke­sin işaretler vermesini ister. Düşmanları, Tanrı’nın Davut’a nasıl yardım etti­ğini ve onu nasıl avuttuğunu gördüklerinde yanlış safta yer aldıklarını fark edeceklerdir.

Başlangıçta Davut’un mezmur ayetlerinde yer alan dua ya da övgülerinin çoğu için nedenler vermesinin dikkate değer olduğundan söz etmiştik. Söz edilmesi gereken iki eşsiz özellik daha bulunmaktadır. Birincisi, Davut diğer ayetlerden alıntı yapmıştır; aslında Tanrı’ya Kutsal Kitap ayetlerinin pek ço­ğuyla dua etmekte ya da O’nu övmektedir. İkincisi, Tanrı’nın adı olan “Adonay” yedi kez kullanılmıştır (3, 4, 5, 8, 9, 12 ve 15’inci ayetlerde “RAB” olarak çevrilmiştir). Tanrı’dan korkan Yahudiler, genellikle bu unvanı Yehova’ya kı-yasla daha çok kullanırlardı.

Kutsal metnin eski koruyucuları (Soferim), Yahve adını yüz otuz dört kez Adonay’la değiştirmişlerdir. Bunun nedeni Kutsal metin yüksek sesle okundu­ğunda ağza alınamayan yücelikteki “Yahve” adına gösterdikleri büyük saygı­dır.⁵⁵

Tanrı’nın adından korkmak için yüreklerimizi kararlı kılma konusunda F. W. Grant şunları yazar:

Bu, gerçekten Tanrı halkı arasında her yerde görülen büyük bir eksikliktir. Ya­şamlarımız, mutlak kötülük içinde geçirilmese de, Tanrı için yapılan tanıklıkların olumluluğunu etkin biçimde bozan sayısız küçük oyalanmalarla harcanmaktadır! Ne kadar da az sayıda kişi elçinin şu sözlerini tekrarlayabilmektedir: “Ancak şunu yapıyorum!” Yoldayız... Ama çiçekler arasındaki kelebekleri kovalamak için duruyor ve önemli bir ilerleme sağlayamıyoruz. Şeytan, “dünyanın krallıkla­rından ve onların görkeminden” vazgeçtiğimizi, ama yine de bir çocuk gibi, önemsiz şeyleri gözümüzde büyüttüğümüzü gördüğünde nasıl da şaşırıyor ol­malı! Yaşamlarımızı özenle sınayacak olursak; gereksiz kaygıların, kendi hayal­lerimizin ürünü olan görevlerin, izin verdiğimiz gevşemelerin, önemsiz işlerin bizi yararlı şeylerden nasıl da anında ayırabildiğinin farkına varırız! Yaşamları­nın yazılmamış tarihini günbegün böyle bir sınamayla yüzleştirebilen kişi sayısı ne kadar da azdır!⁵⁶
87. MEZMUR: NÜFUS SAYIMI
Yeruşalim’in belediye başkanı Teddy Kollek ve birlikte kitap yazdığı arka­daşı, dört bin yıllık eski kentlerinin şaşırtıcı büyüklüğüne ilişkin şaşkınlığını şu sözlerle ifade ederler:
Arkeolog ve tarihçiler uzun yıllardır, Yeruşalim’in kurulduğu yer ve kentin ne­den büyük olması gerektiği konusunda uzun süre düşünmüşlerdir. Yeruşalim, dünyadaki öteki kentlerin gelişim ve refahına katkıda bulunan fiziksel özellikle­rin hiçbirine sahip değildir. Büyük bir nehrin başlangıcında kurulmamıştır. Bü­yük bir limanı yoktur. Büyük anayolları ve yol kavşakları bulunmaz. Bol su kay­naklarına yakın değildir. Bir su kaynağının varlığı, temel ihtiyaçların karşılan­ması için yeterliyse de, aslında bir yerleşim merkezi kurulurken üzerinde durulan ana nokta, genellikle bol su kaynaklarına yakın olup olmadığıdır. Yeruşalim ma­densel zenginliklere sahip değildir. Ana ticaret yollarından uzaktır. Eski savaşçı güçlerin, değer vererek fethetmek isteyeceği zengin bölgelere sahip elverişli bir konumu da yoktur. Yeruşalim, kendisiyle aynı dönemde kurulmalarına rağmen, uzun süre önce yok olan küçük ve bilinmeyen dağ köylerinden farklı bir yazgıya sahip olmasını sağlayan hiçbir ekonomik ya da topografik özel değerle bereket­lenmemiştir.⁵⁷