Kiçik tonqalın nağılı
Ağıllı sevgi – çaya girirsən, o biri sahil görünür, çıxmaq imkanı sənə ümid verir.
Dəli sevgi – dənizə girirsən, o biri tərəf görünmür və səni cəlb edən məhz bu ənginlik, sonsuzluq,
səni cəlb edən – çıxa bilməmək əndişəsidir.
Əbu Turxan
Qarlı bir gecə. Meşənin içi ilə uzanan bir yol. Yolun kənarında xarab olmuş bir maşın və yarı yolda qalmış bir adam. O, kiçik bir tonqal qalayıb oturub kənarında: bu soyuqda azacıq da olsa bir hərarət versin, gecənin zülmətində bir işıq salsın, kimsəsiz vəhşi meşədə bir həmdəm olsun, ürpərdici səssizlikdə tənhalığını bölüşsün deyə. Sönməsin deyə yolçu ara-sıra xırda çırpılar atır bu kiçik tonqala… yanması üçün ümid verir. Bu an bu ocaq ona hər şeydən çox doğmadır, yaxındır, onu dünyalara dəyişməz… bu an o qədər xoş, o qədər sakitdir ki, onun bitməyini heç istəmir.
Amma sabah açılacaq, yolçu maşınını təmir etdirib yoluna davam edəcək, evinə – ocağının başına tələsəcək… Düşünməyəcək ki, arxada məhəbbətlə, ümidlə qaladığı kiçik bir tonqal balaca bir çırpının həsrəti ilə soyuqdan sönüb-donacaq. Bu onu narahat etmir: o, tonqala özündən heç nə verməmişdi, verdikləri ətrafda atılıb qalmış çır-çırpı idi.… O, ürəyinin hərarətini evdəki ocağı üçün saxlayırdı, ora lazım idi.
…Görəsən mənim bildiklərimi o kiçik tonqal bilsəydi, o yolçuya öz hərarətini verərdimi, onun tənhalığını bölüşərdimi, onunla o qədər doğmalaşardımı, özünü onun barmaq boyda quru çırpısına möhtac edərdimi?!
Dostları ilə paylaş: |
