Мяним йухуларымда мяня дедикляринин анламы нядир

Açıq qapı
Mövlananın bir hekayəti var:

«Aşiq – gəlib sevgilisinin qapısını döyür. Sevgili soruşur:

– Kimdir?

– Mənəm.

– Get, vaxtsız gəlibsən, bura xam adamın yeri

deyil.

Aşiq gedir, bir müddət ayrılıq, həsrət odunda yanıb-qov­rulur. Yenidən qayıdıb qapını döyür.

– Kimdir? – deyə sevgili soruşur.

– Sənsən.

• 
  Mənsənsə, gir içəri, məkan dardır, iki adam
  

sığmaz».

Burada düşündürücü çox məqam var. Mənim diq­qə­timi isə açılmayan qapı cəlb etdi.

Bəzən bağlı qapı qırıq qanadların, qarşısı alınan ar­zu­ların rəmzi kimi təsvir edilir. Maraqlıdır, Mövlananın de­diyi qapı birinci dəfədən açılsaydı nə olardı? Yəqin hələ bər­kiməmiş, sınaqdan çıxmamış kövrək bir hiss reallığın ilk təkanından yıxılardı. Hələ hisslər səviyyəsində olan bir duy­ğu başqa bir hisslə sıxışdırılıb çıxarılardı. Eşq do­ğul­mazdı. Bağlı qapı eşq yaratdı?! Qəribə bir paradoks!

Mən səni tanıyanda mənim bütün qapılarım bağlı idi. Amma heç bir eşq yox idi. Heç açarım da yox idi. Əv­vəl mənə açarın yerini göstərdin. Tapanda necə se­vin­miş­dim. Qapını açıb içəri girəndə... səni gördüm. Təəc­cüb­lən­dim, sonra da təəccüblənməyimə təəccübləndim – orada sən­dən başqası ola bilməzdi axı, oranı səndən başqa ta­nı­yan da yox idi axı.

Səni gördüm, sevindim, ancaq qapının kandarından ke­çə bilmədim. Qorxdum. Yarana biləcək eşqdən qorx­dum. Elə bildim qapı açıq qalsa eşq də qorxub yaxın gəlməz.

Məni yaxına çağırdın, «Sənin ruhunun məkanı bu­ra­dır», – dedin, mən ürək eləmədim, amma çevrilib get­mə­dim də, ...ruhum qoymadı. Elə kandarda dayanıb durdum.

Zaman keçdi. Buranın doğmalığını, əzizliyini gör­düm, duydum, yaşadım və... yavaş-ya­vaş otağın içinə gir­dim. Sənə addım-addım yaxınlaşdım. Necə böyük səbrin var­mış! Nə mənim addımlarımı tələsdirdin, nə qalxıb qa­pı­ya yaxınlaşdın. Könül otağımın tən ortasında oturub mə­nim ruhumun məni sənə, daha doğrusu, məni mənə ya­xın­laşdırmağına tamaşa eləyirdin. Gözü arxadakı açıq qa­pıda qalan bədənimin necə böyük tərəddüdlərlə ruhu­ma təslim olmağının müşahidəçisi idi. Yalnız hərdən ar­xam­ca qapını örtməyi xahiş edirdin: gözümü arxadan çək­mək, yad gözlərdən qorunmaq, daha ürəklə irəli yeri­mə­yim üçün. Hər xahişdə mən bir addım geri dururdum, çün­ki deyilənləri bir an sonra öhdəsindən gələ bilmə­yə­cə­yim bir təhlükənin xəbərdarlığı kimi yozurdum. Sən daha onu da tərgitdin, yalnız sevgi dolu baxışlarınla mənim gə­li­şimi izlədin.

Artıq sənə lap yaxınlaşmışdım. Artıq nəfəsini hiss edir­dim, ürəyinin döyüntüsünü duyur­dum. Əlini uzatsan mə­nə çatardı. Ancaq nə sən əlini uzadırdın, nə mən... İki­mizin də gözü açıq qa­pı­da idi.

Onu örtmək üçün bir-birimizdən yenə aralanmalı idik. Bu daha neçə müddət ayrılıq deməkdi!

Onu örtmək üçün dəhlizdəkilərlə üzləşməli idik. Bu, neçə qınağ dolu baxışların altında əzilmək deməkdi!

Onu örtmək üçün yenə bədənin hökmünə düşməli idik. Bu, artıq nə qədər yol keçib yorulmuş, əldən düşmüş bir ruhun yenidən yaşanacaq tərəddüdlərdən, həyəcanlar­dan geri dönməmək təhlükəsi deməkdi!

Allah ruhu bağlı bir məkana salmaqla ona özü­nü­dərk, dünyanın ən gözəl hissini – eşqi yaşamaq imkanı ve­rib. Yəqin hələ bədən qazanmamış ruhlar yerdəki ruh­la­ra həsəd aparırlar. Bəlkə də eşq kimi bir oda düşdükləri üçün onlara yazıqları gəlir...