Мяним йухуларымда мяня дедикляринин анламы нядир

Əqlin könülə etirafı
Gəzdin-dolandın, yenə mənim yanıma qayıtdın. Ya­ra­landın, məğlub oldun, yenə sığınacağı mənim yanımda tapdın.

Məni sevmirsən. Səni incidirəm, aramızda barışıq yox­dur… ancaq səni məndən yaxşı kim başa düşər? Sənin ağ­rılarını məndən yaxşı kim duyar? Bunu sən də bilirsən, dö­­nür­sən yanıma, ancaq sevmirsən məni. Bəlkə də səni bu qə­dər yaxından tanıdığıma görə sev­mir­sən məni… Bəlkə də səni əzablardan qurtarmaq üçün incitdiyimə görə sev­mir­sən mə­ni… Bəlkə də ən romantik anında reallığı belə çıl­paqlığı ilə yadına saldığım üçün sevmirsən məni…

Mən də səni sevmirəm. Bütün maneələri keçə bil­di­yim halda, sənin qoyduğun həddi keçə bilmirəm. Bütün ruh­la­rın qapısı üzümə açıq olduğu halda, sən qıfıl üstdən qıfıl asır­san. Hər kəsin dilini bildiyim halda, sən hər gün mə­nim bilmədiyim yeni dildə danışırsan. Özümü hər kəsə sev­dirdiyim halda, sənə heç cür sevdirə bilmirəm.

Sevmirəm səni. Sən mənim zəifliyimin dəlilisən.

Sevmirəm səni. Sən mənim acizliyimin heç cür po­zul­mayan möhürüsən.

Sevmirəm səni, heç sevmirəm… Sən məni sev­mə­di­yin qədər – nə az, nə çox.

Amma sənə ehtiyacım var. Bu ehtiyacdan qurtar­maq üçün qaçıram səndən. Ancaq heç kim bu ehtiyacı ödə­­yə bilmir. Axtarıram, tapmıram, yenə sənin yanına qa­­yı­dıram. Bilirəm, sən də mənə olan ehtiyacından qaçırsan.

Bir-birimizə olan ehtiyacdan yenə bir-birimizə dö­nü­rük. Sevgi dolu bir dünyadan qopub bir-birimizin peş­man gözlərinə baxmaq üçün, sonsuz üfüqlərdən enib bir-bi­ri­mizin sınmış qol-qanadını seyr etmək üçün, işıq dolu aləm­dən çıxıb sönmüş alovumuzun külündə eşələnib qı­ğıl­cım axtarmaq üçün, bir-birimizin yarasını sarımaq üçün dönürük. Biz çoxdan buna alışmışıq. O qədər alış­mı­şıq ki, hər yeni addımımızı atanda da, hər yeni ruhla rast­laşanda da, hər yeni işıqla nurlananda da… gözümüz ar­xada, gec ya tez dönəcəyimiz yerdə qalır – acizliyimizin, məğ­lubiyyətimizin açıq-aşkar etiraf olunduğu, ümidlərin, ar­zuların amansızca gömüldüyü həmin məkanda.

Mən yoruldum. Sən də yorğunsan. Bağışla. Sən so­nun­cu dəfə öz rahatlığını tapmışdın, özünü diri-diri ölü­mə məhkum eləmişdin və …sakitləşmişdin. Mən də artıq sən­sizliklə barışmışdım. Olduğum nöqtədən tərpənmir­dim – nə irəli getməyin sevincini duymurdum, nə geri çə­kil­məyin acısını çəkmirdim… sakitləşmişdim. Dur­ğun­laş­mış­dıq, amma sakitləşmişdik.

Bağışla. Aldatdım səni. Yenə rahatlığını pozdum. Ye­nə incitdim səni. Sevmirəm səni, ancaq bunu sevmə­di­yi­nə belə etmək olmazdı. …Mən elədim.

Məni sevmədiyini nə deməkdən, nə də göstərmək­dən çəkinmirsən, ancaq indi o qədər yorulmusan ki, hətta nif­rətini belə büruzə verə bilmirsən. O qədər yorulmusan ki, yüngül bir mehdən yıxıldın. Bəlkə də yüngül deyildi, tu­fan idi, hər halda sən yıxıldın. Sənin sakitliyini mən poz­muşdum, mən də tutmalıydım səni. Tutmadım, tuta bil­mədim. Mən də yorulmuşam axı – həm özümü ayaqda sax­lamaqdan, həm də səni tutmaqdan.

İndi sakitcə sənin yanında diz çöküb sənin ağrıdan qıv­rılmağına tamaşa edirəm… Dilim gödəkdi, sözüm yox­­du. Sənə ümid verib qaldıran, sonra da yıxılmağına kənardan baxan birinin nə sözü ola bilər ki!

Səni sevmirəm ki, ürəkdən səni oxşayım, halına ya­nım, dərdini bölüm. Sən də məni sevmirsən ki, nə­va­ziş­lə­rim sənə məlhəm olsun, dərdini mənimlə bölüşmək is­tə­yə­sən. Amma mənim səndən, sənin də məndən başqa bir həm­dəmimiz yoxdur.

Bir-birini sevməyən iki həmdəm! Bir-birinin yarasını sa­rıya bilməyən, acısına tamaşa edən iki həmdəm. Bir-bi­rin­dən qaçıb xilas olmaq istəyən iki həmdəm. Sevməyə-sev­məyə həmdəmliyə məhkum olunmuş iki həmdəm…