Мювлана ъялаляддин

Bir çobanın Haqq- Taalaya münacatı və Musa Əleyhisalamın bunu eşidib əsəbləşməsi

Musa peyğəmbər gördü, bir çobanı səhrada,

Ardıcıl zikr eyləyir: - Ey allahım çat dada!

Sən hardasan mən gəlim, Sənin nökərin olum!

Çarığını tikim mən, başına daraq vurum!

Ey Allahım, ey Xudam, olsun qurbanın canım!

Övladlar qurban sənə, ey fədan xanimanım!

Hardasan gəlim ora, başını darayım mən!

Çarığını tikim mən, bəxyə vurub sayım mən!

Libaslarını yuyum, «bitlərini» çəkim mən!

Qarşına süd gətirim, «boşqabına» töküm mən!

Və əgər xəstələnsən, naxoşluq tutsa səni,

Olaram sənə qəmxar, dərdin tutsa da məni.

Əllərini öpərəm, ayağın ovxalaram.

Yatanda yatağını, silib tozun alaram.

Əgər görsəm evini, evinə gəlləm müdam,

Yağ- südünü gətirrəm, həmişə səhər- axşam.

Həm pendir, yağlı çörək, nə istəsən, ey Tanrım!

Müxtəlif içkilərim, qaymaqlı qatıq varım.

Düzəldib gətirərəm, yanına səhər-axşam.

Məndən gətirmək olar, səndən nuş etmək, tamam.

Ey Sənə fəda olsun, mənim bu keçilərim!

Ey hey- hey, hay- hay deyib, yad edib dediklərim!

Xülasə bu sözlərdən çox söylədi o çoban,

Musa, kimləsən deyib, maraqla sordu ondan.

Dedi:- Yaradanlayam, O ki, yaradıb bizi!

Torpaq səmanı verib, belə şad edib bizi.

Musa çobana dedi:- Ey dikbaş, utanmırsan?!

Bu sözlə kafər oldun, müsəlman olmamışdan!

Bu nə biməzə sözdür, bu nə küfrdür belə?

Bas pambıqla ağzını, bir daha gəlmə dilə!

Sənin bu iyli küfrün, dünyanı iyli etdi.

Küfrün din gözəlliyin, tamam hay- küylü etdi.

Çarıq- patava sənə, layiqdir ey yol azan!

Günəşə belə şeylər rəvamıdır, sus, utan?!

Bu cəfəng sözlərinlə lal olmasan sən əgər?!

Atəş gəlib yandırar, düz hülqumuna qədər.

Od hələ yanmayıbsa, tüstülənmə nə üçün?!

Qanın hələ qarasa, bəs əylənmə nə üçün?!

Tanrıya bir xeyrin yox, bəs bu ziyan nə üçün?!

Canın incilikdirsə, bəs bu hədyan nə üçün?!

Tanrının ədalətin bilirsənsə sən əgər?!

Biməzə söz, azğınlıq, necə dilinə gələr?!

Ağılsız dostluq etmək, bir düşmənlik kimidir.

Haqqı- Taala bu sayaq, xidmətin qənimidir.

Kimə təklif edirsən sən belə xidmət növün?!

Cismin ehtiyacı var Zülcəlala, sən düşün!

Südü o şəxs içər ki, canını bəsləyəndir,

Çarıq o şəxs geyər ki, ayaqla yeriyəndir.

Ba danışıq, söyləmə bəndə üçünsə əgər,

Haqq dediyi mən üçün, Mənsə oyam dəngəsər!

Haqq Rəsula söyləmiş:-«Mən xəstəyə dəymədin»,

Onçun incidim səndən, bəndəmə baş əymədin».²²⁸

Kim ki, eşitməyəndir, kim ki, olmuş görməyən?!

O bəndənin haqqında, olmamış hədə deyən.

Ədəbsiz söz danışmaq Haqqımız xüsusunda,

Qəlblərin canın alar, günün qaraldar, sonda.

Bir kişini Fatimə adlandırsan sən əgər,

Baxma eyni bəndəsiz, o söz qəlbinə dəyər.

Xoş xasiyyət olsan da, həlimliklə dolsan da,

Qanını axıdacaq şərait düşən anda.

Fatimə adı layiq, qadınlara, sən çəkin!

Kişiyə desən olar, qılınc yarası təkin.

Əl- ayaq bizim üçün, sanki asayış kimi,

Haqqın nəzərindəsə, sanki alayış²²⁹ kimi,

«Ləm yəlid, vələm yuləd»,²³⁰ yalnız Ona layiqdir.

Doğub doğulanlara, həmişə O Xaliqdir.

Hansı cisim doğulsa, onu vəsf eyləyəndir,

Hansı şey doğulursa, O onu izləyəndir.

Kim ki, varlıq yoxluqdan, fəsadla qocalıqdan,

Dadıb vücuda gəlsə, alar xeyrini Haqqdan,

Dedi:- Ey Musa mənim, dodaqlarımı tikdin!

Çox peşiman edərək, məni yandırdın- tökdün!

…Yaxasını cıraraq, çoban ah- fəğan etdi,

Üz qoydu biyabana, bir anda gözdən itdi.