Мювлана ъялаляддин

Maviyyəninİblisin sözlərini qəbul etməsi vəİblisliyinə inanması

Dedi: -İndi düz dedin, sözdə sədaqətlisən,

Əlindən bu iş gəlir, buna ləyaqətlisən.

Sən bir hörümçək kimi, milçək ovlamağın var,

Ey it, milçək deyiləm, məni tovlama, qurtar!

Şahlar ovunu edən, «ağ qartal»am,İblissən.

Milçəyi baldan çəkib, ayrana tuş edirsən!

Get milçək ovun eylə, həlak edə biləsən,

Ayrana tərəf çağır, şöhrət dada biləsən.

Bala tərəf çağırsan, dəvət eyləsən əgər,

Nə bal olar, nə ayran, dəvət yalana dönər.

Yuxudaydım oyatdın, guya məqsədə çatdın.

Gəmi olmaq istədin, sonda girdaba batdın.

Sən xeyirli yuxudan oyatdın, bildim niyə?!

Daha çox xeyirlidən, ayrı salasan deyə?!

Evi oğurlanan bir şəxsin evini oğurlayan oğrunu tutmaq üçün qaçması, ikinci oğrunun onu çağırması, evi oğurlanan şəxsin birinci oğrunu buraxıb səsə tərəf gəlməsi və oğruları tuta bilməməsi haqqında
Bir ev sahibi gördü, oğrunu öz evində,

Qaçırdı arxasınca, tutmağın həvəsində.

Oğru dalınca qaçıb, üç- dörd döngəni keçdi,

Nəhayət həmin oğru, yorulub, əldən düşdü.

Ev sahibi tullanıb, yaxınlaşdı oğruya,

Oğrunu tuta bilsin, sonra tutsun sorğuya.

Birdən, başqa bir oğru, səslədi ev sahibin,

Gəl gör sən də ey kişi, oğrunun nə etdiyin.

Tez ol qayıt geriyə, ey kişi buraya gəl!

Gör burda işlər necə, öyrən hardadır əngəl?!

Ev sahibi eşitcək, özü əndişələndi,

Tezcə tələyə düşdü, başına kül ələndi.

Dedi: - Ola bilsin ki, bir oğru qalmış yenə,

Əgər qayıtmasam mən, oğru qaçar evinə.

…Bax belə qocalar da, ağ saçı vüqarıyla,

Deyib şən edirdilər, «Nəbi günahlarıyla»!

Hanı həya abırlar, hanı pərdəli üzlər?!

Yüz min ayıb işləri, gizlədirlər nəbilər.

Yenə ürəklərində, tövbədəydi özləri,

Nəbi etirazından, saralmasın üzləri.

Lakin əyri fikirlər, qəlblərindən çıxmırdı,

Pislik damğası yenə, payını buraxmırdı.

Uğursuz dostluq ilə, qohumdan olan nifaq,

Möminləri dəyişdi, oldular üzlərə ağ.

Zarə gəlib dedilər:- Ki, ey sirrlər alimi.

Imkan vermə kafirlər, bizlərdən alsın elmi!

Göz görməsi tək, ürək görməsi, əlimdə yox,

Yoxsa, ürək yanğını, göstərərdim daha çox.

O, bu əndişə ilə, yuxusunu öldürdü,

Onların «məscidi»ni, təzək ilə doldurdu.

Onun daşları ilə, dualar pozulurdu,

Daşlardan qara tüstü, qalxaraq burulurdu.

Tüstü hülquma dolur, hülqum qıcıqlanırdı,

Acı tüstü əlindən, yuxudan oyanırdı.

Üzüstə yıxılaraq, ağlayıb- sısqayırdı,

Allahdan kömək umur, kafirliyin duyurdu.

- Ey Tanrım qəzəb yaxşı, belə həlimliyindən!

Iman nurumu mənim, ayırsın iliyimdən.

Əgər məcaz əhlini, tapmaq üçün axtarsan,

Içbəiç iyli olar, sanki soğanla yarsan.

Hər biri digərindən, daha içi boş olar,

Sədaqət sahəsində, daxildən naxoş olar.

O süst vəfasız millət, belə yüz kəmər bağlar,

Nadürüst «iman» ilə, göz yaşı töküb, ağlar.

O millət yüz kəməri, qəba üstündən bağlar,

Qəba³²⁸ məscidi, həm də, məscid əhlini dağlar.

Necə ki, o Həbəşdən, «Əshabi- Fil» qoşunu,

«Kəbə»yə hücum etdi, Haqq oda tutdu onu.

O qara üzlülərə, din özü alət kimi,

Məkri, hiyləni qurmaq, sanki bir adət kimi

Hər bir səhabə gördü, o məsciddə nur dürüst,

O hadisə baş verdi, inanıldı sirr dürüst.

Əgər hadisələrini bir- bir desəm, haqq dolar,

Şübhədə qalanlara, şəfalar hasil olar.

Sirrləri kəşf etməkdən, etmək istərəm həzər,

Nazənin olanların, nazı onları bəzər.

Təqlidsiz şəriəti, onlar qəbul etmişlər.

Məhəksiz yoxlamadan, nağd dalınca getmişlər.

Quranın hikmətləri, mömini bihuş edər,

Hər kəs bihuşluğunda, imana tərəf gedər!