məhpeykəri [18. S. 219]; Əcəb deyilmi ki, ol mahtabi niyyərinin; // Camalı
bədrə münasib, qaşı hilal oldu [10. S. 97]. Həqiqi bir beytdə ayın
sinonimlərindən (mah, bədr, hilal) istifadə etməklə gözəli daha qüvvətli, həm
də obrazlı təsvir edir.
Birləşmə şəklində olanların əksəriyyəti klassik ədəbi dilimiz üçün bir
növ norma səviyyəsində olan izafət birləşmələridir: Gülşəni-cənnətdə bitkən
naz ilə nazik nihal; // Hüsn bürcündə doğub mahi-fələksima yigit [10. S. 11];
Məhi-ruyun fərağında şəbi-ğəm gər nəfəs çəksəm; // Salur od xirməni-xurşidə
bu ahi-cigərsuzim [6. S. 50]; Bu kim, qəddim büküldi mahi-növ tək, ey günəş,
sənsiz; // Anunçündür ki, əbruyi-hilalın qədri bilməzdim [6. S. 66]; Mahi-nov
mehrab, qaşındır cəbinin qıbləsi; // Rövşəni-çeşmi-cahandır ol hilalın qüdrəti
[10. S. 107]; Özgələr göyə baxarlar görməyə mahi-növi; // Eyd üçün mən
baxdığım, qaşı-hilalındır sənin [18. S. 136]; Saçın rəngin şəbi-qədr
oxuyanlar; // Yüzin nurin, məhi-taban demişdir [18. S. 96]; Gər fələk yüzündə
derlər: «mahi-tabandır şərəf»; // Tələtin yer üstə mahi-asman olmuş durur
[18. S. 105]; Saçın ki, sayəsi zilli-ilah imiş əbədi; // Onun səbində yüzün
Dostları ilə paylaş: |
