Chapeau voor de maker van onderstaande rijm...
over het Belgisch welzijn...
Tweeduizend elf was het jaar van de grote kering,
vijfhonderd veertig dagen, zonder een regering.
Elio di Homo bereikte een vlinderakkoord,
het resultaat is nog nooit gezien en ongehoord:
de grondwettelijke regels vliegen aan spaand’ren,
Franstalige rechters zetelen in Vlaanderen
en de burgers die geen Nederlands willen praten
mogen wel stemmen voor Brusselse kandidaten.
Al die duistere en nachtelijke akkoorden
beschikken over geen meerderheid in het Noorden.
Onze nieuwe premier is een Italiaanse Waal,
die niet kan koed skrijf en de spreek Nederlandse taal.
De francofonen schonden de wetten der natie
want ze stichtten een Brussels-Waalse federatie.
De Belgica liep op een communautaire klip:
Yves en Inge verlieten veilig het zinkend schip.
Een Belgische grootbank leed aan anorexia,
de Franse haan doodde de arme kip Dexia.
Bij de gemeentelijke holding ontstond een lek,
dankzij loodgieter Dehaene met zijn dikke nek.
Meneer de eurocommissaris Karel De Gucht
is voor de belastingsinspectie uiterst beducht.
En de bonden? Die staken dapper en lustig voort,
tot heel onze economie grandioos ontspoort,
binst dat hun bonzen als nep-beheerders blunderen
en via zitpenningen de staatskas plunderen.
Terwijl spookfirma’s en sommige superrijken
met veel succes al die belastingen ontwijken.
België kent de laagste pensioenen van het heelal
en heft straks de hoogste lasten van ons tranendal.
In Wallonië vond men een wolf in het struikgewas,
men zag pas nadien dat het een grote geldwolf was.
Olivier Maingain zorgde voor een Brusselse rel
en stapte ‘en plein colère’ uit de PRL.
Bertje Anciaux vond nu een definitief bestaan,
hij wordt vrijwillig islamiet en Marokkaan.
In Kiewit was er de reuze ramp van Pukkelpop,
Chokri Mahassine raapte toch veel euro’s op,
en in Hasselt wankelt Hilde Claes haar positie
door de zeer zware corruptie bij de politie.
In Gent bouwde het rood-blauwe gemeentebestuur
tussen onze drie torens een fel omstreden schuur.
Bart De Wever onthoudt zich periodiek en zeer cool
en wacht geduldig op het bereiken van zijn doel.
In de restaurants nog altijd veel vlees op het bord,
volle vliegtuigen naar de zon en de wintersport.
Leterme deed met succes op de spaarders beroep,
in ons land is er blijkbaar nog veel vet op de soep.
In ’t Molenbeek van Moureaux kan men hele wijken
met ’t Wilde Westen en Chicago vergelijken.
Voor de boeven vindt men nergens een plaats in de bak,
dealers, gangsters en dieven zijn dus op hun gemak.
Heel wat asielzoekers trekken, gebruind door de zon,
illegaal, vol hoop naar het mistige Albion.
Tot in de buurt van Oostende vindt men hun sporen:
plaatsen met afval in maïs en ook in het koren.
Rijden per trein is in België steeds een avontuur:
soms kom je op tijd, vaak met vertraging van een uur.
Superflik Fernand Koekelberg kreeg eind’lijk ontslag
omdat hij het verschil tussen mijn en dijn niet zag.
Prins Laurent viel in ongenade bij zijn papa
wegens een verboden reis naar ’t zwarte Afrika.
Hij houdt van auto’s, dollars en delicatessen
en slaat met prins’lijke hand al zijn minnaressen.
De Touringclub de Belgique ging luidkeels kakelen
en wou wrakken samen met de lijken takelen.
Janssen, de kille en wrede massamoordenaar,
kreeg terecht de zwaarste straf in ‘t proces van het jaar.
De crimineel Amrani kwam voorwaardelijk vrij,
met als gevolg in Luik een enorme moordpartij.
Leekens zijn Rode Duivels gingen zwaar in de fout,
het Europees kampioenschap is over en out.
Yves Leterme bezweek onder geweldige stress
en bedreef de liefde met verve per SMS.
De Marokkaanse maffia passeerde langs de kas
bij Steve Stevaert, die dacht dat vrijen daar gratis was.
Hij moest het gezellig socialisme verlaten
en nam plots ontslag uit al zijn beheersmandaten.
Hilde Uyttersprot deed het voornaam op hoog niveau
en kreeg via internet mooie foto’s cadeau.
Een Antwerpse hoofdcommissaris vindt wippen tof,
want hij deed het met een man in het Rivierenhof.
Michelle Martin zou weldra naar Frankrijk willen gaan.
Ik ken een goed adres: Monsieur Dominique Strauss Kahn
Met zeven Waalse ministers van de dertien
zijn de Vlaamse onderhandelaars nog eens gezien.
We hebben geen regering, ‘mais un gouvernement,’
men legt er geen eed af, ’mais on y prête serment,’
men praat er Frans, ’mais évidemment pas du flamand.’
Niet in mijn naam: ‘allez-vous-en, foutez–moi le camp!’
Beste mensen, blijf gelukkig, monter en gezond,
trouw aan onze taal, ons volk en de geboortegrond.
Eens komt de dag dat Vlaanderen vrolijk juicht en feest,
omdat het dan van de Belgische ziekte geneest.
Ik wens jullie allen, beste vrienden met elkaar
een onvoorstelbaar
komende jaar!
| 
