Nieuwsbrief

Nieuwe wereld

In het artikel omschrijft Eben Alexander uitvoerig wat hij meemaakte. Hij kwam in een "nieuwe wereld" terecht. "Een wereld waar we veel meer zijn dan onze hersenen en organen en waar de dood niet het einde van het bewustzijn is, maar veeleer een hoofdstuk in een enorme, onberekenbaar positieve reis." Aan het begin van zijn avontuur zag Eben Alexander een soort gekleurde wolken. Hij hoorde een "glorieus gezang" dat van boven naar beneden kwam. Hij zag "gevleugelde wezens" die een enorm "vreugdevol" geluid maakte. "Het was zo'n geluid dat er geen andere manier was voor henom deze vreugde die zij ervoeren, ook te bevatten. Het geluid was voelbaaren bijna materiaal, zoals een regen die je kunt voelen op je huid, maar je niet nat maakt."

Engel

Het werd nog gekker. "Tijdens mijn reis was er iemand bij me. Een vrouw. Ze was jong en ik herinnerde me in detail hoe ze eruit zag. Ze had hoge jukbeenderen en diep-blauwe ogen. Toen ik voor het eerst haar zag, merkte ik dat ik op de vleugels van een vlinder zit. In feite waren er miljoenen vlinderen overal om ons heen. Ik zag een bos en een rivier. De vrouw had een outfit als een boer, alleen dan met blauw en pastel oranje-perzik-achtig. Ze had dezelfde overweldigende levendigheid als al het andere om mij heen. Ze keek me aan met een blik die op zich al de moeite waard was om voor te leven. Het was echter niet een romantische look. Het was geen blik van vriendschap die deze vrouw bezat. Het was veel meer dan dat. Het ging verder dan alle opvattingen van liefde die wij hier op aarde kennen. Het was iets hogers, groter dan al die andere soorten liefde." De vrouw sprak tot de chirurg. "Als ik dit zou moeten vertalen naar aardse taal was het zoiets als: 'Je bent geliefd en gekoesterd voor altijd. Je hebt niets te vrezen. Je kunt niets fout doen,"' schrijft Eben Alexander. "De boodschap drong tot me door en bracht een sensationeel gevoel van opluchting teweeg. Het was alsof mij de spelregels werden overhandigd van het spel wat ik mijn hele leven had gespeeld zonder deze ooit te hebben begrepen." De vrouw vertelde dat hij veel dingen zou zien in de wereld waar hij zichzelf in vond, maar dat hij uiteindelijk terug zou gaan.

Alexander werd geconfronteerd met een "machtige wind". Het was een "goddelijke wind. Het veranderde alles." Hij begon vragen te stellen tegen deze wind: 'Waar ben ik? Wie ben ik?' Iedere keer wanneer hij een vraag stelde, kwam er direct een antwoord in een explosie van licht, kleur, liefde en schoonheid. "Die blies door mij als een neerstortende golf. Het was niet zo dat deze ontploffing mijn vragen tot zwijgen brachten, maar het overweldigde mij." Hij voegt daar aan toe: "Het multidimensionale universum wat ik ervoer in mijn coma - ik zag deze zowel geschokt als in vreugde - kwamen overeen met wat Einstein en Jezus hierover hadden gezegd op verschillende manieren." De Harvard leraar is er nu naar eigen zeggen achter gekomen dat God een onvoorwaardelijke liefde koestert jegens zijn schepping en de mens.

Avondmaal

Na zijn coma liep Dr. Eben Alexander een kerk in. Een plek waar hij voor die tijd niet heel vaak kwam. "Toen ik deze kerk binnenliep, ervoer ik alles met frisse ogen. De kleuren van het glas in lood deden mij denken aan de oneindige schoonheid van de landschappen, die ik in de andere wereld had gezien. De diepe basnoten van het orgel deden mij denken aan hoe gedachten en emoties in die wereld als golven die recht door je heen gingen. En bovenal, het schilderij van Jezus die het brood brak met zijn discipelen. Dit lag ten grondslag aan mijn reis: dat we geliefd en geaccepteerd zijn door een God die grootser en onpeilbaar heerlijker is dan ik had geleerd als kind op zondagsschool."

CIP nieuws.