Nieuwsbrief

Haal jij wel die vitale hoge 'C'... ?

Woensdag, 9 mei 2012

Vitamine C is onmisbaar in je voeding!

Op deze site staan veel artikelen over zaken die verborgen blijven voor het grote publiek. Over zaken die gewoon lijken, maar dat allerminst zijn. Het is niet altijd nieuws, maar is niet te missen informatie voor als u gezond wilt blijven en in feite vitaal is voor ieder mens, maar niet als zodanig wordt geclassificeerd. Sterker nog: de informatie wordt eerder belachelijk gemaakt.

Zo ook met Vitamine C. Dit hoofdartikel geeft je een diep inzicht in de waanzinnige kracht van deze vitamine. Het blijkt een leven-brengende stof te zijn, die dusdanig belangrijk voor ons lichaam en lichamelijk functioneren is, dat gebrek eraan, een zeer ernstige inbreuk doet op ons welzijn. Maar wie of wat zit er dan achter de beschamende vertoning om Vitamine C af te doen als een derde-rangs goedje? Wetenschappelijk is bewezen dat Vitamine C een kernrol speelt in ons dagelijks lichamelijk functioneren. Omdat we deze stof niet zélf aanmaken in ons lichaam, is dus het innemen van deze krachtpatser van essentieel belang zou je zeggen.

Voldoende groenten eten, en andere voedingstoffen innemen waar Vitamine C in voorkomt, is dan de oplossing, zou je zeggen. Inderdaad, maar laten we tegelijk vaststellen, dat het eerder zal voorkomen dat jouw lichaam een tekort heeft aan Vitamine C, voor een optimaal functioneren, dan dat je er voldoende, of zelfs teveel van zou binnen krijgen. Hier is het hele verhaal.

Is vitamine C wellicht méér dan een vitamine? Vrijwel alle zoogdieren maken het zelf, klokje rond, in de lever en de nieren. Mensen, apen en cavia’s verloren dit vermogen echter. Koppige doktoren beweren al jaren dat een spuit vitamine C iedere virusinfectie in de kiem smoort. En dat de ADH (aanbevolen dagelijkse hoeveelheid) fors omhoog moet. Uitspraken van kwakzalvers..?

Een casus om te beginnen..

Om tien over acht in de avond van 23 januari 1948 buigt Frederick Klenner, plattelandsarts uit Reidsville, North Carolina, zich over het ziekbed van een vierjarig joch. Hij ziet de typische verschijnselen van een virale hersenvliesontsteking. Het kind is een week flink verkouden en hangering geweest. Die middag klaagde het over hoofdpijn, ontwikkelde plotseling hoge koorts en werd doodziek. Het jongetje heeft het bewustzijn verloren en verkeert in shock. Klenner aarzelt geen moment en haalt een injectiespuit uit zijn tas. Dan trekt hij de spuit vol met een oplossing van 3000 milligram natrium-ascorbaat: vitamine C in een vorm die je kunt injecteren.

Zo snel als het hart van het mannetje toelaat, jast hij de oplossing in zijn bloedbaan. Het resultaat is onmiddellijk en verbluffend. De hartslag zakt van 180 naar 100. De koorts daalt. Om tien voor half negen reageert de kleine patiënt op zijn ouders. Een uur later kan hij zitten en drinkt hij. Klenner geeft hem nog een injectie, nu in het spierweefsel en instrueert de ouders het kind elke twee uur een gram ascorbinezuur te geven, opgelost in limonade. Vier dagen later is de peuter volledig hersteld.

Klenner, zo blijkt uit een artikel dat hij in 1949 publiceerde in het weinig prestigieuze vakblad Southern Medicine & Surgery, wist wat hij deed. Op het moment dat hij dit jongetje 'terughaalde', had hij al succes geboekt in honderden soortgelijke gevallen. Tijdens een polio-epidemie had hij zelfs alle zestig patiënten die onder zijn hoede kwamen binnen drie dagen zonder restverlammingen op de been geholpen.

Op een congres van de American Medical Association in 1953 drukte hij zijn sprakeloze collega’s op het hart: "Als je niet meteen weet wat het is en het niet vertrouwt, onmiddellijk intraveneus natrium-ascorbaat toedienen en dan pas verder gaan met diagnosticeren". Klenner werd echter volkomen genegeerd, want alle hoop en aandacht waren gericht op een vaccin, dat elk moment werd verwacht. Klenner publiceerde driftig door, maar uitsluitend onbeduidende tijdschriften als Southern Medicine & Surgery en het Journal of Preventive Medicine wilden zijn artikelen plaatsen. Zijn verzoeken om een grote studie op te zetten, werden consequent afgewezen.