Nieuwsbrief

Kaart moest haast wel vanuit de lucht getekend zijn, maar hoe kan dat?

Hapgood stuurde zijn verzameling oude kaarten naar Richard Strachan van het Massachusetts Institute of Technology. Hapgood wilde te weten komen welk wiskundige niveau er nodig was om de originele bron-kaarten te tekenen. Stracham antwoordde in 1965 dat het niveau onwaarschijnlijk hoog heeft moeten zijn. Hij zei ook dat om dergelijke kaarten te maken de tekenaars op de hoogte moesten zijn van de spheroïde trigonometrie, de kromming van de Aarde en projectie-methoden; hiervoor is kennis van hoog niveau nodig.De manier waarop de kaart van Piri Reis het Queen Maud land, de kustlijnen, de rivieren, berggebieden, plateaus, woestijen, baaien toont werd bevestigd door een Zweeds-Engelse expeditie naar Antarctica (zoals gemeld in de brief van Ohlmeyer aan Hapgood). De onderzoekers gebruikten sonar en seismische golven, die aantoonden dat die baaien, rivieren enz. zich onder de 2 km. dikke ijslaag bevonden.

Charles Hapgood schreef in 1953 een boek met de naam Earth’s shifting crust: a key to some basic problems of earth science waarin hij theoretisch stelt hoe Antarctica ijsvrij kon blijven.

Deze theorie luidt als volgt:

De reden dat Antarctica ijsvrij was en dus ook veel warmer kan het gevolg zijn van het feit dat de lokatie ervan niet aan de Zuidpool lag. Het lag ongeveer 3000 km. noordelijker. Hapgood zegt dat dit: het land buiten de Antarctische cirkel plaatste en dus in een warmer of minder koud gebied.

De reden waarom het continent zich naar beneden verplaatste kan voortkomen uit een mechanisme dat men “aard-korst-verplaatsing” noemt. Dit mechanisme, dat men niet moet verwarren met de plaattektoniek of het continentaal-verschuiven, is een beweging waarbij de lithosfeer, de hele buitenste korst van de Aarde, zich over de zachte kern van de Aarde verplaatst. Dit is te vergelijken met de schil van een sinaasappel die als hij los zou zitten zo over het binnenste heen en weer geschoven zou kunnen worden.

Deze theorie werd naar Albert Einstein gestuurd die hierop zeer enthousiast reageerde. Ofschoon geologen Hapgood’s theorieën niet wilden accepteren, stond Einstein hier positief tegenover en hij antwoordde: “In een poolgebied hebben we te maken met een continentale vorming van ijs dat niet symmetrisch over de pool verdeeld wordt. De omwentelingen van de Aarde zijn de oorzaak van deze asymmetrisch gedeponeerde massa’s. Zij veroorzaken ook een centrifugaal moment dat wordt doorgegeven aan de kwetsbare aardkorst. Het constante toenemen van deze centrifugale krachten zal op een gegeven moment, als er een bepaald punt bereikt is, een beweging van de aardkorst ten opzichte van het binnenste veroorzaken” (Einstein’s voorwoord in “Earth’s shifting crust.)

Of Hapgood’s theorie nu juist is of niet, het mysterie van de kaart blijft bestaan. En het is een demonstratie van een onmogelijke techniek: het eerste instrument dat bij benadering de lengtegraad kon berekenen werd in 1761 door de Engelsman John Harrison uitgevonden. Daarvoor was er geen enkele manier bekend waarop de lengtegraad op een acceptabele manier berekend kon worden, er konden vergissingen optreden van honderden kilometers. De kaart van Piri Reis is een van de verscheidene kaarten die onbekend land, onmogelijke kennis en precisie die zelfs in het heden nog verbazing opwekt, laten zien.