Örneklerle
Yüklə 5,79 Mb.
|
RAİF KAPLANOĞLU BURSA KÜLTÜRÜ Her şehirde yaşayana şehirli denmez… Şehirli olmak, bir kültür işidir. Yarım asır şehirde yaşayıp da şehirli olamayan insanlar çoktur. Ancak bunun sorumlusu şehirli olamamış hemşerilerimiz değil, bu şehrin yöneticileridir… Kişi ile mekân arasındaki süren romantik ilişkinin farklı mekâna göç etmekle yarattığı kopuş, bazen, zaman içinde mekânın değişmesiyle de yaşanır. Asırlardır Bursa'da yaşayan Bursalılar bile, son 30-40 yılda şehre yabancılaştı… Prof. Dr. İlber Ortaylı, Göç Sempozyumu'da yaptığı konuşmasında İstanbul için ilginç bir saptama yaptı: "Türkiye'deki hemen tüm kırsal alanlarda altyapı sorunlarının çözülmüş olmasına karşın, kentlerde yaşanan onca işsizliğe karşın yine de kırdan kente göçün yaşanması anlaşılır gibi değil. Altyapısı tamamlanan yüzlerce köy, bugün boşalmıştır. İstanbul'a göçler, kitaplarda okutulan o klasik tabirle "Kırın itmesi, kentin çekmesiyle" gerçekleşmiyor. Bugün İstanbul'a gerçekleşen göçün temelinde yatan en önemli gerekçe şu: Talana, yağmaya, yasadışılığa, gasplara olan duyarsızlık.Kırsal kesimdeki aileler için İstanbul, kısa sürede ranta dönüşebilecek sonsuz işgal alanlarının bulunduğu, fethedilecek topraklar olarak görülmekte... 10. Bursa Edebiyat Günleri, hafta sonunda yapıldı… Büyükşehir Belediyesi ile BKSTV'nin düzenlediği Edebiyat Günleri, Bursa'nın kültürel gelişmesine önemli bir katkı yapıyor. Tiyatro ve Karagöz sanatçısı olmasam da, yıllardır Bursa'da Karagöz Festivali'ne katkı yapmaya çalışıyorum. Tıpkı edebiyatçı olmadığım halde Bursa'da yayımlanan edebiyat dergilere yaptığım katkılar gibi… Benim Bursa'daki bu tür kültürel etkinliklere ilgim, ne edebiyatçılığımdan ne de Karagöz sanatçısı olmamdan ileri geliyor. Benim bu etkinliklere olan katkımın tek nedeni, bu etkinliklerin kent kültürüne yapacağı katkıdır… Edebiyat Günleri'nde, bir zamanlar Bursa'ya dair yazıları ve şiirleri taşralılık olarak görüp dergilerinde yayınlamayı sakıncalı bulan bazı edebiyatçı dostlarımızın en güzel şiirlerini ve yazılarını, Bursa'ya dair yazdıklarını sevinerek gördüğümü söylemek isterim. Kent üzerine yazmak, bir edebiyatçı için taşralılık değil, edebiyatın ta kendisidir… Mekânla kişi arasındaki romantik ilişki. Her şehirde yaşayana şehirli denmez… Şehirli olmak, bir kültür işidir. Yarım asır şehirde yaşayıp da şehirli olamayan insanlar çoktur. Ancak bunun sorumlusu şehirli olamamış hemşerilerimiz değil, bu şehrin yöneticileridir… Bu hafta sizlerle kent kültürü üzerine söyleşmek istiyorum. Kişilerle mekânlar arasında romantik bir bağ vardır. Kişiler, çocukluğunun geçtiği mekânlar çok kötü olsa da, yeni ve farklı hatta çok daha güzel bir şehre, mekâna taşındığında bile mutlu olmaz. Her zaman çocukluk yıllarının geçtiği mekânı arar. Uzun süre mekânla kişi arasında bir uyum sağlayamaz. Kişi bu yeni mekânda kendisini yabancı hisseder… Yerel yöneticiler, yönettikleri şehre, çok farklı mekânlardan kopup gelen hemşerilerimize, halen yaşadıkları ve nesiller boyu yaşamak istedikleri bu şehri tanıtmalı ve onu sevmesini sağlamalı. Çeşitli kent ve kasabalardan gelen insanlar Bursa'yı sevip mutlu olamazsa, kentte yapılan eserleri de koruyamayız...
Kişi ile mekân arasındaki süren romantik ilişkinin farklı mekâna göç etmekle yarattığı kopuş, bazen, zaman içinde mekânın değişmesiyle de yaşanır. Asırlardır Bursa'da yaşayanlar Bursalılar bile, son 30-40 yılda şehre yabancılaştı… Orta yaştaki Bursalılar için, çocukluk yıllarındaki şehrin hızla değişmesi, başka kent ve kasabalardan kopup gelen göçmenlerde yarattığı kadar, belki de daha fazla etki yapıyor. Belki de bu nedenle, son yıllarda yayınlanan eski Bursa fotoğrafları bu kadar ilgi görüyor. Eski Bursalıların istisnasız tümü, değişen Bursa için üzülüyor. Ama ne yazık ki, Bursa'nın bu değişmesinin de sorumlusu bizatihi kendilerinin olduğunu biliyor. Rant ve para için o tarihi evleri, mevsimine göre her tür meyve ağacının bulunduğu bahçelerimize apartmanlar diktik… Frigya kralı Midas’a, oğluna yardım ettiği için, "dile benden ne dilersen" demişti tanrı Dionisos. Aç gözlü kral Midas da "her tuttuğum altın olsun" demişti ya... Sonra da her tuttuğu altın olunca Midas'ın, çevresindeki çocuklarına, sevdiklerine bile dokunamamıştı, buz gibi soğuk ve cansız altın olacağı için. Bursalılar hep bizim evlerimiz bahçelerimiz ne zaman imar planına alınacak, beş kat, altı kat verecek diye diledi, bekledi yıllarca. Dileğim gerçek oldu sevgili Bursalılar, her köşe para, rant oldu. Ovamız yağmalandı, tarihi evleri yakıp yerine apartmanlar yaptık. Şimdi de, dokunacağımız her şey ranta dönüşeceği için, yıkımdan kurtulmuş Bursa'daki bazı değerlere dokunmaya korkuyoruz. Şehir terbiyesi ne demektir? Bir süre önce, üst kat komşularımızdan biri, çöplerini pencereden apartman boşluğuna atmıştı. İlk aşamada çok kızıp köpürmüştüm. Ancak çıkıp bu kadınla konuştuğumda, kadının hiç de kötü niyetli olmadığını gördüm. Çünkü kadın, geldiği köyünde de, çöplerini penceresinden atıyordu. Ortadaki tek sorun, bu ailenin yeni yaşam mekânı olan şehir kültürünü tanımamış olmasıydı. Yerel yöneticiler, Bursa'ya kırsal alandan gelen yeni hemşerilerine, sadece bu kenti sevdirmek için çaba göstermemeli, onlara şehir terbiyesi ve kültürünü de öğretmelidir. Kırsal kesimden şehre gelen göçmenler için en önemli yabancılaşma unsuru da, köyden getirdiği terbiye ve kültürüyle şehirde var olan terbiye ve kültür arasındaki çelişkidir. Ancak her şehrin terbiyesi ve kültürü de farklıdır. İşte kent kültürü denilen unsur da budur. Eski Bursa'da yaşayan şehir kültüründe, diğer şehirlere göre oldukça farklı özellikler bulunmaktaydı. Örneğin evden eve akan Pınarbaşı suyu nedeniyle bir su kültürü vardır. Hemen her evde bir müzik aleti bulunur, evlerde özellikle sanat müziği fasılları sık sık yapılır. Bursalılar dinlerine çok bağlı, ama asla tutucu değildir. zengin bir hamam kültürü ve yemek kültürü vardır. Bursa'nın özellikleri Bursa'nın değerleri sürekli yitip gitmekte. Belki yeni yeni değerler üretilmekte olsa Bursalılar değerlerini istiyor. Bir asır önce Bursa'nın semtleri ve bazı yakın köylerinin özellikleri şöyleydi.
Çatalfırın'ın Yahudisi Çekirge'nin hamamları...
Değişen Bursalılık Bursa'nın hızla kentleşmesi ve yoğun nüfus artışına karşın, kimliğini her şeye karşın korumasında yerel yönetimlerin fazla bir katkısı yok… Bursa'nın en önemli şansı, gelen nüfusun önemli bir bölümünün Rumeli'nden gelen göçmenler olmasıydı.İki hafta önce katıldığım İstanbul'daki Göç Sempozyumu'nda, bazı kent ve semtlerde, özellikle Güneydoğu Anadolu'dan gelen göçlerin yarattığı sorunlar tartışıldı. Rakamsal istatistiklerle, bu bölgelerden yaşanan göçle söz konusu semt veya şehirlerde gasp, kap-kaç başta olmak üzere suç oranının birkaç misli arttığı vurgulandı. Oysa Bursa, çok daha şok edici yoğun göçler yaşamış olmasına karşın, İstanbul'a, kırsal kesimlerden gelen göçmenlerin yarattığı sorunları hiçbir zaman yaşamadı. Bu açıdan Bursa çok şanslı sayılabilir. Ancak son günlerde Kapalıçarşı önünde, turistleri bıktırırcasına mendil satmaya çalışan, ya da orada-burada boyacılık, satıcılık yapmaya çalışan, hatta kandil günleri sokağımızı kapatıp adeta zorla para toplamaya çalışan çocuklar türedi. Oysa, bu çocukların yasal olarak çalışmaları yasak değil mi, bu çocukların okullarda olması gerekmiyor mu? Yine bazı sokakları işgal eden ve zabıtanın bile dokunamadığı işportacılar, köprü altlarında yatan balici gençler de çoğaldı… Sanırım yerel yöneticilerimiz, bu gelişmelere, İstanbul'laştığımız için sessiz kalıyor… Prof. Dr. İlber Ortaylı, Göç Sempozyumu’nda yaptığı konuşmasında İstanbul için ilginç bir saptama yaptı: "Türkiye'deki hemen tüm kırsal alanlarda altyapı sorunlarının çözülmüş olmasına karşın, kentlerde yaşanan onca işsizliğe karşın yine de kırdan kente göçün yaşanması anlaşılır gibi değil. Altyapısı tamamlanan yüzlerce köy, bugün boşalmıştır. İstanbul'a göçler, kitaplarda okutulan o klasik tabirle "Kırın itmesi, kentin çekmesiyle" gerçekleşmiyor. Bugün İstanbul'a gerçekleşen göçün temelinde yatan en önemli gerekçe şu: Talana, yağmaya, yasa dışılığa, gasplara olan duyarsızlık. Kırsal kesimdeki aileler için İstanbul, kısa sürede ranta dönüşebilecek sonsuz işgal alanlarının bulunduğu, fethedilecek topraklar olarak görülmekte... Ortaylı'nın İstanbul için ileri sürdüğü bu senaryo umarım Bursa için gerçekleşmez. İstanbul'da yaşanan deneyimi, yerel yöneticilerimiz iyi takip etmeli ve zamanında önlem almalı. Bursa kültüründe, asırlarca yaşamak gayesiyle kentimize gelen her hemşerimize kucağını açmak vardır. Onlara yardım ederiz. Ama bizim kültürümüzde asla, yağmacılık, gasp ve işgalcilik yoktur. Bursalılar, her zaman yasalara ve yerleşmiş değerlere saygı duyar…
Kara sevda katmer katmer açıla Muhabbet bir ekin alıp yeşertmek Yeşertmiyen ateş alev tutuşa Yeşil'e de deli gönül sımsıcak' Içimde bir ciinbüş koptu kopacak' Muhabbet bir ekin alıp yeşertmek Bir yeşil kıyamet geldi gelecek. Yeşil'e de deli gönül uçalım Tepeden tırnağa, çiçek açalım Muhabbet bir ekin alıp yeşertmek Yeşertmiyen yerden yardan geçelim. Yeşil'e deli gönül gözüne Karışalım ak gürgenin hızına Muhabbet bir ekin alıp yeşertmek Canım kurban katibinin sözüne Yeşil'e deli gönül hıncinen Başıboş bedava bir sevincinen Muhabbet bir ekin alıp yeşertmek Ister kağıt kalem, ister vincinen. Yeşil'e de deli gönül tümümüz Yeşil bizim diinya ahret düşümüz Muhabbet bir ekin alıp yeşertmek Yeşil tütün gibi tütsün canımız Yeşil'e de deli gönül merhaba Erikler, vişneler, dutlar, merhaba Muhabbet bir ekin alıp yeşertmek Sahibsiz yoncalar, otlar,merhab RIZA TEVFİK BÖLÜKBAŞI: BURSA'DA YUNUS EMRE'YE ARMAĞAN Yüce dağlar ardından Deniz aşıru geldim; Evliyalar yurdundan Selam tapşuru geldim Ulu bir şara vardım, Dosta armağanım var; Erenlerin bağından GülIer devşiru geldim. Busbulanık bir çaydım, Aşk iline baş urdum; Çalkanıp sara buldum, Süzülüp duru geldim... Yunus'un toprağına Vardım yüzüm sürmeğe; Sildim gönül pasını, Yunuben aru geldim... Cuşa geldim, çağlarım; Aşık oldum, ağlarım; Canda coşan esrarı Döküp taşıru geldim. Rıza Tevfik Allahtan Ayrılma ol dergahtan Ben kurtuldum günahtan. Eğriyim, doğru geldim... (1914)
renkler yeşil, minareler ince Doruklar ak, enginler mavi Şaşırır insan bahar gelince Dut yaprağını işler bir böcek Unutulur böcek, kızlar giyince Bursa’da bu dünya, öteki dünya Yaşayıp gidiyor, kişi gönlünce BEHÇET KEMAL ÇAĞLAR BURSA DÜŞÜ Tırtıl tırtıl kımıldardı kavaklar, Sisten kozasında mavi zamanın Mekik mekik minareler uzakta Örerlerdi ipeğini semanın! Nakşi Çelebi'nin modeli üzre...
Ezan seslerine boğuk avanın. Her çeşmede kirkit kirkit su sesi Sonsuz tezgâhında yeşil ovanın; Nakşi Çelebi'nin modeli üzre...
Kızlar ki kaderi iğne avcunda; Omuzları üzre tutardı ışık -Mavi ipek gömlek, yeşil ot aba- Emir Sultan yahut Geyikli Baba Alnı katmer güller gibi karışık, Nakşi Çelebi'nin modeli üzre..
Hışır hışır kıvrım kıvrım Nilüfer. Velhasıl bir an ki her zevk, her hüner Nakşi Çelebi'nin modeli üzre... Kıvrılıp dikilen ezan sesinde Yerden göğe büklüm büklüm bir arzu; Bir bozkurt ağzında sarı bir kuzu Dört köşe Kurdoğlu mahallesinde, Nakşi Çelebi'nin modeli üzre...
Bir ince gümüş tel çizgi; her akış; Her tüten dumanda bir silik nakış, Nakşi Çelebi'nin modeli üzre… ZEKİ ÖMER DEFNE BURSA’M BENIM Giyvermişler Bursa'ları buz gibi Gelmiş güzellere yaz serin serin Yollara dökülmüş yanıyor Temmuz Geçiyor bir düzbeyaz serin serin. Ramolmuş köpüğe ipek demişler Suları dokuyup salıvermişler Ben "Bursa" deyim de sen bak, seyreyle Olmuyor mu için biraz serin serin. Kar beyaz, süt beyazım, Bursa'm benim Nilüfer çayı'na düştü yemenim Üstünde zihnimden, gönlümden düşler Akıp gitmekteyiz biz serin serin. Kaç muradı varsa insanoğlunun O kadar yeşili var burda onun Dinle parklardaki maceramızı Duy ne söyler avaz serin serin. Maviliklere, dumanlara doğru Belki de evvel zamanlara doğru Uludağ denir adına, gidiyor Bak yukarda bir pervaz serin serin. İLHAN GEÇ KUBBELER ŞEHRI Yeşilin cümbüşünde cilveli oynak Bir şehir tüter durur gözümde duman duman Kubbeler serviler ve sokak sokak Bir şadırvan bir türbe hatta bir sultan Bir şehir tüter durur gözümde duman duman Belki şimdi üstünde yağmur bulutlan dolaşır Yıkanır avlularda bembeyaz güvercinler Kaybolmuş sevgileri anlatır satır satır Sır kutusu çınarların gövdesinde çizgiler Mermer hamamlarında sedef vücutlu kızlar Yıkanır türkülerle kuğular gibi Geceleri öpüşür Nilüfer'le yıldızlar Uludağ’ın sırtını mehtap kurular gibi Yollar evler bahçeler boyunca hep Uzar gider hatıralar kervanı Dallarda hazdan çatlamış yemişler Bu şehir sırılsıklam aşık eder insanı Dağ yeşil ova yeşil türbe yeşil Göklerinde tükenmez şarkılar gibi ezan Kubbeler çeşmeler şehri Bursa'da Yeşil duaların kanadındadır zaman NİYAZİ AKINCIOĞLU: BURSA Adını ilk defa Yedibelâ Rasim’in hançerinde okudum. Çocuktum. Çatal geyik boynuzu kabzasında İlk Bursalıyı tanıdım: "Bıçakçı Remzi" yazıyordu. Ve kıvrak, söğüt yaprağı çeliğinde Bir yara izi gibi kazılmıştı: Bursa. Bilek olursa -Diyordu delikanlılar- Nankör değildir Bursa hançerleri. Ha!. demiye gör, dönmez geri. Ülfetim böyle oldu, methini böyle duydum. Sonra büyüdüm, Kartpostallarda resmini gördüm: Gök mavi, zemin yeşildi. Bir başka resimde: Beş kurnalı şadırvan, Şadırvan başında beş adam; -Yeşil başlı ördekler gibi- Beş yeşil sarıklı Bursalı Abdes alırken mürtesimdi. Ve gök yine mavi, zemin yeşildi. Nihayet devran Yolumu Bursaya düşürdü. Üç aziz bahar, -Bütün mevsimler dahil- Üç uzun yıl, Bursadan gayri cümle dünyada Beni nâmevcut okudular. Ve ben mektebinde okudum. Bir rivayete göre adam oldum. Bir rivayete göre kayboldum. İkisi de ayni kapıya çıkar, Mesele değil. Mesele şu ki Bursa eyi, Bursa güzel. Bursa için destan yazılır, Bursa için iğneyle kuyu kazılır; Fakat yalan: "Bursa'da zaman, Billûr bir avize, gibi değil. Değil ama, Bir ölmemek arzusu veriyor adama. Dünyayı bırakıp gitme hasreti, Yaşamak hasreti, Dünya sevgisi; Yeşil yeşil yeşeriyor, Mavi mavi gülüyor. Ve sonra "Yeşil"in türbelerinden, -Daha çok yatsı üstleri, Yıldızlı gecelerde- Bir aksi cevap yükseliyor perde perde. Zaman-ı evail kokuyor burcu burcu Yaprak yaprak dökülüyor İmkânsızlığı ve nimet bolluğu. Korkunçtur bu saatte ezan sesleri; Allahla konuşur müezzinleri, Karşılıklı sâlâ verilir. Bu saatte Bursa'dan İki eli kanda olan insan, Koltuk değneklerini unutan, Dost elini kaybeden âma; Ve herkes Kaçıp gitmelidir. Her şeye rağmen dünyayı Dünyayı bilmelidir. Bursa eyi, Bursa güzel. Eminim ki ben bâsübadelmevt Orda olurdu: Yalan yazmasa kitap Yıkılmasaydı mihrap!.. HALİT FAHRİ OZANSOY BURSA'DAAKŞAM Uludağ'ı yine sisler örtüyor, Bir kuzu meliyor; bir kuş ötüyor. Sonra perde perde ezan sesleri, Bu anda bir rüzgâr gibi her yeri İlahi, derin bir ses dolaşıyor. Yamaçlar büsbütün koyulaşıyor; Yıldızlar iniyor sarmaşıklara; Şimdi Temenye'den ta Işıklar'a Şu yolun indiği hududa kadar Ruha râşe veren bir sessizlik var... İçinden seziyor Bursa yasını, Uzak asırlarm hatırasını.
Girin satıcılar evimin bülbülleri Girin girin aydınlık bahçemden içeri Üzüm satın armut satın nar satın bize İndirin tüy gibi küfeyi sırtınızdan Dağlar görünürken kapıda ardınızdan Bir elmada bir mevsim dolsun evimize
Ağzının ucunda bir sap ebegümeci Kaşlarında macera gözlerinde oyun Şeytan gibi kaçan yollu bisikletinle Yırtık çizmelerin kadife kasketinle Getir o eski sevincini çocukluğun Akşamla bacada mavileşince duman Biten türkü gibi uzaklaşan kapımdan Kayın ağır ağır gündüzden gecenize Ey İstanbul ağzıyla mal satan simitçi Çocukları eşeğine bindiren sütçü Halil İbrahim bereketi kesenize CEYHUN ATUF KANSU BURSA'DA ONBİR TÜRBE Ölmüşsünüz kiminiz zaferler içinde Kosova Ovasında şafak! Sultan Murat Ölmüşsünüz Kiminiz ıslak bir iple boğularak Sultan Süleyman Oğlu Mustafa, Emerken anası Şehzade küçük Ahmet. Ölmüşsünüz kiminiz su sesleri, gül dalları. Gülşah Hatun, Kamer Hatun, Bülbül Hatun Aşlarınızda ağu, şarabınızda bir damla kan. Bir gümüş hançer yarası Cem Sultan! Örtüyor ölümünüzü bir yeşil gökyüzü Bir bahar bulutu geçmiş gözyaşlarımızdan Çınar uykusunda yağmur sonu on bir türbe Ölümün güzelliğini ben burada anladım Topraklarınızda gölge otları biterken On ikinci türbe, o nerede? Zaferlerinizde akan halkın kanı Saraylarınız yükselirken taşınan taş! Havuzlarınızda delip çıkardığım su Hazinelerinizde parıldayan alın terim Savaşlarınızı yöneten benim gücüm. Bursa çarşısının aslan yürekli erleri Kıl dokuyanlar, bir yanda kılıç dövenler Demiri eğitenler, saraçlar, dikiciler Mustafalar, testiciler, çiniciler, Gülyağcılar, gül memeyi kokutanlar Gümüşü kurtaran, soysuz kabalıktan Dal bileklere layık kılan kuyumcular Ekenler, toprağı sürenler, yemyeşil edenler Şeftali ağaçlarını büyütenler çocuk gibi Dut yapraklarından Bursa ipeği üretenler Ölmüşler daha çok Ölmüşler, öldükleri unutulmuş Onlardan bir Kapalıçarşı kalmış Yaşayıp geldiklerine belge, Ya öldüklerine? Nerede on ikinci türbe? ATİLLA İLHAN BURSA'DAN YAYLIMATEŞ karadeniz boğazı'ndan mudanya körfezi'ne kadar marmara denizi çitlembik gözlü bir martı gibidir saçları hep öyle perişan nilüfer çayı'nın ve bulutlara tünemiş ihtiyar bir akbaba uludağ kanatlarının altında bursa şehri yatar . bu şehir yeşillikler meyveler sular şehridir şimdi yine gözlerimde bursa şehri var bursa şehri'nde sen varsın ellerini kalbinin üstüne koyar camlardan bakarsın ovada çırılçıplak melül mahzun kavaklar biletçisi dumanlı bir otobüs geçti muradiye'den işte gece işçisi merinos fabrikası'nın bir yağmur bulutu gibi asfalta dökülmüş ezan sesleri dağıldı kanat kanat minarelerden hiç bir müezzinin hiç bir surette şüphesi yoktur bilirim bildiririm tanrının elçisi muhammet'ten ve bakarsın üflenir sokak lambaları şehrin öksüz bir çocuk gibi sabah olur açılmış bir dev yelpazesine benzer bursa ovası uçsuz bucaksız yudum yudum hürriyet damlar şehrin üstüne cumhuriyet alanı insanlarıyla kaynaşır durur Ulludağ gibi yine kalbine bakar büyür adam zehra kardelin sen siyah kehribar gözlü kız rüzgarda savrulan kuşların kırmızı böceklerin heyecanı bulut bulut dolar göğsüne ve sana malum olur kirsiz çapaksız sana malum olur bir ayna gibi devran
iznik gölü'nden akıyor bir nehir gibi bu rüzgar yelkenleri paramparça bursa şehri'nin bursa şehri demir taramış böyle kavgalı günlerde sen poyraza dönersin küfreder küfür üstüne yumrukları sıkılmış dağlar ineceikten bir zehir süzülür gönlüne zehra kardelin . hovarda bir çan sesi gibi genişlersin günden güne ezberinde kınından sıyrılmış bütün mısralar öyle bursa şehri'nden çıkar şehir şehir gezersin
gaziler gibi yaralıdır büyüktür her köşesi bir çare bekler kendi.derdine karnında sıtma göğsünde verem gözlerinde trahom saz benizli köylülerimiz yaprak yaprak dökülür yol bulunmaz iz bulunmaz köylerine telgraf tellerimiz dile gelir karış karış kimsesizlikten hekimsizlikten ayaklarımızın altına yatmış memleket seslenirler çağırırlar serik'ten siverek'ten hayır nedim ahmed değil değil sevgilim eskiden fikret namına bir şair-i cihan varmış gençler demiş bütün ümmid-i vatan sizdedir lakin bir hayli dem geçmiş fikret öleli yine günler takvimlerde harab takvimlerde sefil alem yine ol alem devran yine ol devran bir esmiş pir esmiş başımızdan kavak yelleri biz genciz kahveler meyhaneler şahit kanımız kararmış avuçlarımızda kadın memeleri dilimizde ucuz şarkılar beynimizde kilit yumruk yumruğa görüp hayran oldu bize stadyumlar ama sıtmalar veremler trahomlar karanlık salonlarda mihman kilometrelerce film gördük telgraf telleri ya karış karış telgraf telleri ya anamız avradımız ya unumuz buğdayımız ya gazi anadolu?
dilsiz bir kar dökülür işte uludağ'dan işte kış gecesi simsiyah bayrakları açılmış yeşil'den süzülür kollarına bir kumru iner sen akşamlar içinde şol kumru gibi mahzun dağıtır hülyalarını bir tren sesi gelir uzaktan gözlerin serseri saçların rüzgarda yorgun çıldırsın bursa ovası çıldırsın bursa şehri körkandil kavaklar çıldırsın boydan boya işte şehrin ışıkları soğuktan tir tir titrer işte kahvelerde kanlı bıçaklı mahalle türküleri giymiş mor cepkeni süleyman durmuş ağlamaya zehra kardelin nasıl çıkmış bütün türkiye'yi gezmiş yüreğin arapkir'de damarlarını kesip ağlamış kahrından süphan dağı'nda pekmezle kar yemiştir iki ellerinden öpmüş giresun'da fındık işçileri erzurum'da üşümüş serçeler gibi titremiştir artık uludağ'ı silkip atmak ister alnından şöyle bulutsuz açık denizler gibi genişlemek şöyle rüzgarın gözüne işlemek ne çare gazi anadolu bir türlü çıkmaz aklından sen gülmek istersin ne çare kahrolur devran
bir çağlayan sesi kulaklarımda ve gözlerim semaya uzanmış kubbelerde bir tarihi arar gibi dolaşırken kimler neler görüyorum karşımda birden
şadırvandan heybetle kanatlanan devinen, çığıl çığıl inen sular Mostar'da bir köprü ki nehre kemer ve nehrin öte yakasında yükselen minareden dedelerimin ilk okuttuğu ezan.. kubbeler altında bengisu etkili sözlerle bir damarın, bir kılın tenden ayrılmazlığı kadar bütün, dinle şadırvandan gelen ses, müsiki mi kubbeler arasında yankılanan ne?
yakın koldan akrabalarım, yeni bir kimlik taktılar bana Bursa'da kubbelere yankıyan sesler hangi çağlardan geliyor bana Osman'ımın Söğüt'te attığı temel Mostar'da Saraybosna'da Üsküp'te Kosova'da yükselirken, güvercinler severlerdi kubbeleri, kelebekler kırmadılar kanatlarını, hararetli ve devasa gelişirken inanç çiçekleri akrabalarım ama adımı koymayan dedelerime inat bir kimlik taktılar bana şimdi sırtımı verdiğim duvar Bursa'nın ulu şadırvanı önünde sırtımı yasladığım duvar zihnim bulanık gezintilerde Yıldırım Beyazıt'a hayır dualarım var şuracıkta yatan Osman ve Orhan Gaziler sizlerden helallik diliyorum aldanışlara gelerek unutarak
size ve bana yaptıklarını kucakladığım için Yunanlıyı kardeşlerim çoğalmışlar şurada burada belki adımız konulmadığından bizim ne onlar beni tanıdı ne ben onları bildim bildiğim şu ki Mostar'da kalmış bir kardeşim bir diğeri Üsküp'te öteki Kosova'da ben ise Bursa'da ulvi kubbelere sığınarak el açmışım cihan sulhu için bilmem hangi dualara ALİ NİHAD TARLAN İKİNCİ MURAD'IN TÜRBESİNDE Hurşid idi seririn eflak-i şan içinde; Berk-i cihandı tigın ebr-i cihan içinde... Çok dehre geldi sultan, Şehenşeh-i cihangir Lakin haris ü zalim, tarihi kan içinde... Pay-i feragatinle taht-ı sipihri ezdin; Tac öptü hak-i-payın bin imtihan içinde... Pür-vecd ü pür-tehalük gökten ine Kürsi; Bir taht isteseydin sen asüman içinde... Faniyi anladın sen; bildin nedir bu toprak; Toprak... Değişmiyen şey devr-i zaman içinde... Hak olsun istemişsin lahdinde en büyük süs Toprak ne muhteşemdir kevn ü mekan içinde... Her şey sonunda toprak... Encam-ı ömr toprak; Toprak yaşar müebbet bu hakidan içinde... Hikmet ile şecaat, evsaf-ı tıynetindir; Devrin nasıl yazılsın bin dasitan içinde?... Yat, ey Büyük Şehenşeh,"Sultan Murad-ı Sani", Reyyan-ı ebr-i rahmet bağ-ı cinan içinde...
Yükseldi sanki arşa ruhum o an içinde... AHMET KUDSİ TECER: KAPLICADA İHTİYAR ASLAN Burkulmuş, hummadan erimiş bir dil, Yıllardır dökülen sular ağzından. Geceler onunçün havuzda kandil. Yaratır bin türlü oyun nazından.
Duvardan başını uzatmış, sinsi. Seyreder ihtiyar aslan herkesi. Gözleri ufalmış gibi hazzından. Her el bu aslanın okşar başını, Ilınmış bir yosun yalar taşını. Geçmiş dilberlerin söyler yaşını. Yıllardır dökülen sular ağzından.. NÂZIM HİKMET ULUDAĞ’A DAİR Yedi yıldır Uludağla göz göze bakışıp dururuz. Ne o kımıldanır yerinden, ne de ben, Lâkin birbirimizi yakından tanırız.
Bazan,
hele kışın, hele geceleri, hele rüzgar kıbleden estiği zaman, karlı senaberlikleri, yaylaları, donmuş gölleriyle uykusunun içinde şöyle bir kıpırdanır. ve orda, en yukarda, en tepede orturan keşiş, uzun sakalı darmadağın ve etekleri savrularak Rüzgarın önünde haykıra haykıra iner ovaya Sonra, bazan, hele Mayısta şafak vakitleri, masmavi, uçsuz bucaksız, koskocaman, hür ve bahtiyar yepyeni bir dünya gibi yükselir.
gazoz şişelerindeki resimlerine benzer. Ve ben anlarım ki, görmediğim otelinde kayakçı bayanlar kanyak içerek kayakçı baylarla dalga geçmekteler.
şalvarı sarı pırpıt bezinden, kara kaşlı dağlılarından biri Mukaddes Mülkiyetin mihrabında kesip komşusunu misafir gelir bize, 71'inci koğuşta on beş yıl yatmaya.
Zaman balkıyor bursa'ya bilinen budur ve şiirdir adı... Zaman yoldadır o şiirde söz'ün yeşili, dilin mavisi düzyazının en hârelisi geliyor, her yerde zakkumlar vardı: kar ezgileri duyuldu, ya da evvelzaman kadınları baladı... hangisiydi bıldır yağanı kar 'ın tanpınar mıydı? -ve yağmayanı villon 'du, kimse anlamadı şimdi ne kadar üzgünüz, belli gemliğe doğru bir dize tadı bak, ayağım mühürlü benim ve aşkın balmumunu kimdi, ansızın çekip kopardı? bense ikisini birlikte tanımış ve hiç şaşmamıştım; şiiri ve abelard'ı. gül yoktu hiçbir yerde, ki gül denilen neyse o hiçbir zaman olmadı...
bilinen budur ve şiirdir adı.
Bugün de sonbahardan süzülüp doğdu akşam Dağların yere indi koyu, serin gölgesi Uludağ etekleri al ipekten bu akşam Düştü yeşil ovaya kubbelerin gölgesi.
Selvilerin içinde bir alev Emir Sultan İçten dualar gibi geçiyor sanki rüzgâr Bir ilahi adaya benzeyen Yıldırım'dan Ovada ince yollar gölgeleniyor işte Karşıdan renk içinde solgun ay görünüyor Güneşin son nurundan bir damlacık içmiş de Şu karışık kulübe bir saray görünüyor Gözlerime vurunca kubbelerin gölgesi Öz cenneti gönlümle seyrettim ben bu akşam Göklerde ne bir nefes, ne de bir kanad sesi Uludağ etekleri al ipekten bu akşam ARİF NİHAT ASYA: BURSA Çınarların elinden öp, Saygıyla geç avluları: Bu kemerler, bu kubbeler Târihin kapuları. Çeşmeleri kim akıtmış, Kim doldurmuş kuyuların? Çekirge'de hangi eller Isıtır, böyle suları? Leyleklerin, fıkır fıkır, Nedir dedikoduları? Söyleyin: şu yamacın da Koza mıdır kuzuları? Kozalar taşır göğsünde Nilüfer'in kuğuların... Kuğum, kuğum, yollarından Alıkoyma yolcuları!
Âhûdudu,âhûdudu Yetiş bardak doluları!
Gelir çiçek kokuları Yeşilin, alın, mâvinin Açıkları, koyuları... Kestâneler, çıtırpıtır Korları yavukluların… Vişne, erik, dut, kiraz, nar, Bâdem... cilve kutuları... Şeftâliler, orucundan Edecek oruçluları. Yaramazlar, incitmeyin İncitmeyin usluları! Güvercinler sizin olsun Bana verin kumrular! Gelin odası olurdu Döşeseniz kutuları. Âhûdudu,âhûdudu Yetiş bardak doluları! Bursa’m, nasıl, gelinlik kız Ettin dünkü yavruları? Kıskanırım onlar için Dokunduğun havluları. Âhûdudu,âhûdudu Yetiş bardak doluları! Artık susalım… yolcunun Burda kalsın duyguları… Yeşil’den bir çağıran var Baıtılıları, doğuluları… Nerdeyse başlıyor tekbir Ve Thlil uğultuları Şadırvanda beni bekler Târihimin uluları. İHSAN ÜREN BURSA’DAN BENDE Zafer Meydanı 1. Zafer Maydanı’nda durdum; yüzümü Tophane’ye, sırtımı çağlayan sulara verip oturdum. Önümde Tophane trverteninin kat kat ağaçları; kimi yeni yırtmış kınını, kimi de yüklenmiş yaprakları, yarılamış baharı… Ağaçları aşıyor çağlayan sarmaşıklar. Sırtımdan itiyor güneşin sıcak okları, Saat Kulesi üzerinden geçiyor lodosun ak bulutları… Karşımdaki traverten mağarasında ibretlik zaman; sarkıttan damlarken donmuş, kurumuş havuzda bekleyen sabırlı derviş olmuş. Al gözüm seyreyle âlemi; Bu anlık donuş, kaç milyon yıllık bir oluş… Gelip üstüne bir varmış bir yokmuş Eski Bursa oturuş. 2. Tophane…
Tophane Parkında otursam: Kırk yıl öncenin gencini yanıma çağırsam; kızarık yüzüne baksam, terleyen ellerinden tutsam sevgili bekleyen coşkusuyla dalga geçsem… Şehâdet Cami’nin oradan; Pınarbaşı’nın Buzlu suları gibi aziz bir kız alsam, Öpüp başıma koysam; olsa kırk yıllık karım… Nafile Bursa, nafile yaşam, yoruyor yıllar; Ne kadar istemesem de araya giriyor, zaman denen canavar bu büyüde aksayan bir yön var. Aldırmasam, bahar yürüse damarımda, delikanlı gibi kükrese; şimdi çıksam, Tophane Parkında olsam, otursam… 3. Duaçınarı… Duaçınarı’nda ilkyazdı Aynı anda gördüm yerde seli, gökte bulutu. Ne olduğunu anlamadan, şaşkın sel ortasında kaldım. Dağın yamacı iniyordu ovaya; Kayalar geçiyordu yanımdan, yöremden, Kendimi yüksekçe bir yere attım… Uçmüş gitmiş gençliğim; Gömlek çıkarır gibi yılan, Sessiz sedasız anlamadan, Yirmi beş yıl geçmiş aradan. Nuri DEMİRCİ BURSA TAŞI taş dünyadır, dedim ve sustum ne kıvrımında uyuyan bir yılan gibi kabardı tenim ne bakışlarıma kartallar kondu bıraktım kendimi dümdüz, Misialı ustanın ellerine dedim, canlanır bir gün keskiden bana bulaşan kan taşa işlenmiş sesimle konuşur mirasım bir mazgalın kuytusunda eklendim zamana taşmadan aktım, bildim uslu bir nehir gibi kıyılarımı uykusuz nöbetçiler geçti önümden. Bythinyalı prensesler alınlarında yanan aşk ağrısını duydum fırtına taşıdılar odalarına, gecenin değirmeninden anne kız, baba oğul; ah, nasıl hızla yer değiştirdiler taşındım kavmimin şen mezarlığına satırlar yağdı üstüme, dizeler; uçuşan sözler Romalı kızların ipek etekleriyle silindi yüzümdeki mimikler aynı ağıttaydı dua ve kahkaha hep aynı parmak izi aktı saatin boğazından bilge bir gülümsemeyle karşıladım alkışları söküldüm örüldüm sonra, bir manastırın karanlık duvarına boyalı bezleri gezindi üstümde Bizanslı ressamların kandiller yandıkça doğruldu içimdeki yoksul çoban uzadı Meryem'in üzgün yüzündeki gölge; kutsaldım kutsadım çarmıhı yeniden çizen, öpülmüş parmakları zaman taşa ninni uyandım şadırvanın sesiyle mavi bir ayet, bir İznik çinisi asılı üzerimde kurşun kubbeler koruyor şimdi beni HİLMİ HAŞAL BURSA’DA AŞK Sana aşıladı bu aşk beni, bağladı özsuyuna, dalına an yıllara yürüdü; tutundum, tutuldum, filiz tuttum ne badem yadsıdı, ne kiraz, ne de elma; incir, dut öğrendim; hayatmış ağaçlardaki şölen, süreğen uç kökleri üzerine diz çöktüm çınar, ilk mekanımdı yundum güneşi kıskandıran simli gölgesinde, teri görkemli nakışlarına iksirli mürekkepti; uyandım her çağın şadırvan şehrine, mucize değilmiş cevher define tuzak bencileyin; ilkin şerbetine kandıydım meğer ki cennet atlasına doğmuşum ipek çığlıkla sonra Tophane taşıyla kesmişim göbeğimi, kalede ikbal mevsimi, koparmış zümrüt kabuğunu gülün hicranında sınanmışım; zaman nerde Hannibal, iz başlangıcı hani, Prusias mıydı kutsanan, evreni mi ışığıyla sağaltırken, kül kanatlı Anka'yı göğünde dün siluetleri miydi ilk anlam, tescilli sevinç harfi inmiş hüküm, Osman Bey'in işaret parmağından kaleye kurulmuş otağ, akıp süzerken surlar ovayı taht çizgileri ölümsüzlüğü dile dolamış, avlularda şimşir, sarmaşık ömürler, sinmiş ruhuna ebruların Pınarbaşı erguvan şölenine sofraymış, sebil erzak armağan hep; su sana, su bana, tarihin giz sarnıcı türbe hatları, Hisar'a örümcek ağıyla işlenmiş zırh Keşiş'le arşa çıkıyorken aşktaki sen, sendeki aşk... güneş şevkle taradı yeşil yamaçlarını, Çekirge'den sokuldu kozasına dünyanın; orada beyaz yalnızlık hayat denen muamma, ipekte yakamoz zarıymış ve kırışığı yokmuş düzeltecek, dünyevi sükut katında sana aşıladı bu aşk beni, bağladı özsuyuna, dalına an yıllarca sürdü; tutundum, tutuldum, filiz tuttum ne badem yadsıdı, ne kiraz, ne de elma; incir, dut öğrendim; zamanmış bağrındaki nektar, bengisu... AHMET GÜNBAŞ BURSA SARHOŞU Yolların yalvacı gitmeye kalkar İndirir dağını Bursa akşamı Çünkü ipeğin de bıçağı var Davranır tez elden işlerliğine Gül şaşkınlığıyla yaralar adamı Dört döner başında çinili kuşlar Sürükler suları gök erimine Bu kent ki benzersiz eşkıyadır Şiiri kenet gibi kullanalı Üç zamanlı kaftanıyla dolaşalı Asla toz kondurmaz asiliğine Tuğrası çiçekli erguvan dalı Konuğu Nâzım'dır sevdası ağır Anlatır hasreti son dirimine
Kolları upuzun anaç bir çınar Yatarsın kucağında yüzükoyun Fink atar gölgesinde binbir efsane Bırak düşaynanı rüzgârın olsun Anılara bakar bakar hışırdar Külleri eklenir küllerine
Bencileyin yıkılmaz Bursa sarhoşu Kadehinden ne yağmurlar dökülür Kıskanır gümbürtüsünü tophane İncelir ossaat Maksem yokuşu Bir aşk düşürürsün çimlenir büyür Setbaşı'nda buluşmamız bahane
Gecenin kederinden dökülen gözyaşı Günü ağartan pembe tel mavi tel Her tel ayrı bir renkle ışırken Kavakların gümüş sesiyle ezgileniriz Şafağından buğusu ile tüter can ve ten Sabahın mavi aydınlığı yürür Güneş sessizce düşer bağlara bahçelere Toprağın mührü açılır seher yeliyle Yediveren güller alını pembesini toplar gibi Nice geceden nice düşten yol alır zaman Sabahın yemişini ararken kuşların sahibi Bursa'nın yakutu Yeşil Türbe değil midir Uyumamıştır geceler ve yeşiller boyu Prizmasından geçerken bütün ışıklar Zamanın sarnıcında saklar anıları Renkleri sarar eflatun mor sarmaşıklar
Bir yoksul evinde dumanı tüten çorba Isıtır içimizi kekik kokan bir duygu ile Çınarların gölgesi düşer düşlere Minik eller dokunur Bursa'nın yüreğine Aşkla savruluruz zamansız mekânsız kuşlara AHMET UYSAL BURSA'DA GECE Orada, uzun bir sokakta Unutur yolunu zaman, Duyumsarım: Hüsnü Züber Konağında saklı gömü, Hüznün şiir sözlüğüdür. Yosun rengi duvarlara Dağılır suların ezgisi, Bin yıllık ahşap evlerin Dağladığı dudağımdan, Erguvan harfler dökülür.
Güz yaprağıdır çınarlarda; Sakin, nemli külliyeler, Ürpertir tenimi birden, Bilinmezin izi görünür.
Savurur tan pınarlarında Yaz tülünü Kozahan'ın, Orada, her gece avlular, Bursa ipeğine bürünür.
Sesini incelterek sesime kat, gecenin hüznünü sar bana Nasıl da ipek bir şal gibi geçtim yollarından gizlenerek
Göz çukurlarıma karşıcı bir silah vurdu beni Gemliğe nişanlanan bir rıhtımın tetiğiyle: Öldüm
Türbeler sardı her yanımı. Ve dokumacılar, böcekli doğanın ipliğiyle... Öldüm Sırtına yaşamın çağıltısını yüklerken Semeri altına gizlenmiş bir tarihin sessizliğiyle... Sonra yine öldüm İskenderin ayarttığı lezizle sevişen Hemşehri bir gazozun fısıltı keyfiyle... Öldüm Düğüm düğüm oldu mavi Çağladı kendini usul bir kaynağın iç-şivesiyle... Öldüm
Hiç beklemedi beni kendim. Tekrar tekrar öldü şehrin gelinliğinde... Öldüm Göğsümdeki bu çığlık dalganın köpüğü gibi Özlüyorum Bursa'yı, özümün ölümsü rengiyle... Öldüm
Nefesimdeki bu son gülümseme Aşkla taçladığım şehrin güncesinde... Ben hep iyi tarafından öldüm. 'Çünkü deli bir ırmağın ellerinden öperek büyüdüm. Ne kül'e benzer, ne kan'a, ne kor'a; O ırmağın ellerinde biter ancak, hayata düşkünlüğüm...' ABDULLAH ŞEVKİ BURSALI MIYDI BRUCE LEE Setbaşı köprüsü ne kadar yüksekti altındaki uçurumdan ince bir çay akıp giderdi gözlerimin büyüdüğünü hissederdim aşağıya bakarken korkularım ard arda intihar ederdi develer geçerdi tek sıra, kibirli ve ağır hörgüçleri bir aşağı, bir yukarı iner çıkardı, iner çıkardı boyunlarındaki gri bakır çıngırakların boş tok madeni sesleri vardı tung tung tıngır, tung ungır develer geçerdi caddeden kibirli ve ağır mersedesti elli altıların belediye otobüsleri heyecan olurdu kapıları benim için Us tıs ederdi, tıs tıs ederdi mersedesti elli altıların belediye otobüsleri hala duyuyorum; belleğimdeki madeni seslerini okuldan yorgun dönerdi annem akşam, mor serin gölgelerini bırakırken Çekirg'ye rüzgar; ağaçların yosunlu gövdelerine sürtünür, inlerdi akardı Zeki Müren'in sesi gibi hüzünlü parke taşlı, ruhların serildiği yollardan şadırvanlardaki siyah-beyaz suyu kanaya kanaya içerdi loş kuşlar bir sükûtt, karanlık zencilere ten dikerdi (adını duyduğumdan beri merak ederim hep) acaba Bursalı mıydı Bruce Lee?
Düşlerimin yıldızı Bursa, Yüreğimin atışı.
Uzun bir hastalık sonrası Nekahatime karar verilen günde Üftâde Camii sırtlarından Doya doya seyrettiğim Tahtakale 'yi Leylek gagasında taşınıp Tekrar dünyaya geldiğim andır. Bursa, Havuzlupark'ta yüzdüğümüz Kültürpark'ta el ele gezdiğimiz Candan özge, canandır. Bursa havludur, tenimizi okşayan Şeftalidir, şerbeti damlayan Nar suyudur, bardaklar dolusu Kestanedir, kış günlerinin sohbeti Bursa ömür boyu örtündüğümüz Yedi renkli yorgandır. MURATHAN ÇARBOGA HER ŞEY "İçindeki gençlik aşktır" diyor eskizlerde kan - revan eskizlerde ölü doğan imgeler günler ağulanıyor çorak yokluklar açıyor yavan gülüşümde, aksak maceramdan dökülüyor dönüp dolaşıp sorguya takılan imler "Bursa'da eski bir cami avlusu"nda hala zamanı söylüyor sular ve arkaik bir dua gibi ketum topraktan yükseliyor sesler
yitik aşklar üzre, her şeyde boşalan bir zembereğin hırıltılı telaşı tükenen bir duyarlığın alacanlı soluğu her şeyde "Bursa'da eski bir cami avlusu"nda hala zamanı söylüyor sular ve yüreğimde geçmişin dilsiz kuyuları yüreğimde su gibi aydınlık aşklar ÖZGE DİRİK FERMAN Bursa ve siz Bir çiçeğin ilk kökleri idiniz, Zamanla uzaklaşıp, derinlere gömüldünüz
Eteklere asılan gecekondularda yaşandı, Betonun yasladığı yeşile hükmü.
Dağın tanıklığında yüz sürdüğüm aşk, Gölgelere bıraktığım kahkahalardınız.
Yüreği lüle lüle kokan gençliğim, Sırrını dağa bağırsa, şehir Şehre bağırsa, dağ gücenirdi Çınar altı umutlarımı toplayıp, Dost fakiri kulaklarımı çınlatan Bursa ve siz Bir mısradan daha fazlaydınız. Adınıza orta yollu teselliler düşlerdim İçimdeki konuşma çizgilerinden Beyaz bir eldivendi şarap lekeli kalbim Çıkartıp, bu kente gömdüm. Bursa ve siz Aşka kurgulu üçgenin hipotenüsünde oynadığım, Tehlikeli bir oyundunuz.
Sarmada usuldan şimdi her evi Bir güz yangınının solgun alevi
Hüznün deryasında yunmuş gibidir Sanki Hızır Ab'ı-Hayat'ı Bir billur kâseyle sunmuş gibidir Seda bir alev, kor bu şehirde Eve kapanmak, ah...zor bu şehirde Su şiir, taş şiir ve hava şiir Usulca ağına düştüğüm şehir Donuk bir hüzündür Yeşil'de zaman Düşmüş sakinleri havzına bir bir Ebedi vuslatın sisi altında Saatler apansız durmuş gibidir. Zamansız bir aşkın düşüp içine Keşfeder derinden zevkini yine Uğrayan şi'rin bu taş mabedine Ölümün sırrına ermiş gibidir YUNUS KARA SANA GELDİM Nurdan bir el gibi alnıma koyup, Her taşını bin defa öpmeye geldim. Çalıp kapısını geçen zamanın, Çileni sineye çekmeye geldim.
Bulutla tüllenen sütten ak kar'a, Gümüşlü'de anıtlaşan mezara, Bin yıllık sevdamı dökmeye geldim. Kızıla boyarken hazan, rüzgârı, Dağların başı ak, eteği sarı. Tarihin şahidi ulu çınarı, Aşk diye gönlüme ekmeye geldim. Gözlerimde sensizliğin korkusu, Yüreğimde ayrılığın tortusu; Dergahında Osman Bey'in uykusu, Düşünden atiyi seçmeye geldim. Dün gece rüyamda üç damla suyu, Yeşile boyayıp kovdum uykuyu. Ecdadımın gönlündeki coşkuyu, Tophane'de sur'a dikmeye geldim. Sevdanın arkından usulca geçer, Orhan'ı bekleyen mahzun Nilüfer. Kendime söz verdim Bursa bu sefer; Bağrından acıyı sökmeye geldim. Adını nakşedip şerefe şana, İşte sana geldim, yalnızca sana. Bir erguvan vakti Emir Sultan'a Kapında gözyaşı dökmeye geldim. ERTUĞRUL ŞAKA BİR ÇİÇEK VE KAR MEVSİMİDİR YAŞAMAK Kalk, Uludağ gibi doğrulalım umutla Bir çiçek ve kar mevsimidir yaşamak
Hisar Mahallesi, kaleyi gizler, Saat kulesinde maziden izler, Kapalıçarşı'da gülerken yüzler, Dostluğa uzanır eli Bursa'nın
Birlikte yaşatmış onlarca dini, Dört kapılı Sur'a döküp içini, İlkbaharı bekler Gölü Bursa'nın. Gürsu'nun eteği çamdır, meşedir, Mesire cennetten kalan köşedir, Çekirge akşamı huzur, neşedir, Gün batımı eser yeli Bursa'nın. HALİME YILDIZ GERÇEKTE EYLÜLDÜR BURSA gözlerimden gözlerine bir ipek yolu akar mistik ezgiler yağar iklimime her ikindi ay ışığı çıplaktır ipek mavi ezgi ürkek kervanlar gibi çoğul ve doğurgandır gün ıssız han gibi kuş uçmaz bir diyardır yüreğim burda
gerçekte eylüldür Bursa manastırların serinliği düşer kente gölgeler yıkanır turuneularla Anibal Prusa'yı çizer alın yazıma gelincikler rengini soyunur şehzadeler bir nefes daha diler umarsızca acı bir zeytin tadı kalır son bakışlarda gerçekte eylüldür Bursa
uçmak dilerim gökyüzünde aklım üşür insan manzaraları öykümde ilk minyatür oysa doğduğum topraklardan rumeli türküleri getirmiştim sana tüketmiştim umudu kaybetmiştim ilkyaz günlerini sihirli bir eylül belki bu yüzden gerçekte eylüldür Bursa Yüklə 5,79 Mb. Dostları ilə paylaş:
|