Orxan bahadirsoy

Balsan: Bilirəm. (biraz sükut) Bəs mən nə edəcəyəm Şanel?

Şanel: Bu evdə qal. Covannaya deyəcəyəm sənin üçün rahat şərait yaradar burda. Hətta bir qulluqçu da tapıb göndərəcəyəm sənə xidmət etməsi üçün. Mən sənə ancaq bu qədər kömək edə bilərəm, Etten, bağışla məni.

Balsan: Yox, yox, madmauzel, bağışlamalı olan mən deyiləm, sənsən. Sən məni bağışla. Sənə göstərdiyim kobud, pis rəftara görə, səni sənə layiq sevə bilmədiyimə görə bağışla məni, Şanel!

Şanel: Tanrı bağışlasın ikimizi də!

Balsan:(onun əllərini sıxır və qucaqlayır) Yolun açıq olsun! Sənin qayıtmağını gözləyəcəyəm!

Şanel də onu qucaqlayır. Bir anlıq gözləri dolur və əli ilə cəld göz yaşlarını silir. İşıq sönür. İşıq yananda Şanelin malikanəsinin önündə Şanel və qulluqçu görünür. Şanel hüzn içində öz evinə baxır. Qulluqçu da gizlicə gözündən axan yaşı təmizləyir.

Şanel: Bu ev mənə Artur Keypelldən qalmışdı. Parisə gəldiyim gündən bu evdə yaşamışam və indi həyat məni məcbur edir ki, bu doğma malikanəni tərk edim. Əlvidə mənim Arturumun xatirəsi, əlvida mənim əziz evim, əlvidə Paris!