Özel Eğitim Nedir? vii Neyi öğretir? viii

DOĞAL DİL ÖĞRETİMİ YAKLAŞIMI

İletişim becerileri ve özellikle ifade edici dil becerileri hemen hemen tüm yetersizlik gruplarının en temel sorunlarından biri olarak görülür. Dil becerileri aynı zamanda uzman/eğitimci ve anne-babalar için çocuklarda geliştirmeyi düşündükleri beceri alanlarındanve geliştirmekte en çok zorlanılan alanlardan biri olarak da ortaya çıkmaktadır.

İfade edici dil becerileri göstermeyen, sınırlı düzeyde dil becerilerine sahip gelişim geriliği olan ya da risk grubundaki çocuklarda dil becerilerini destekleyici öğretim tekniklerinden bahsedilmektedir. Etkililiği kanıtlanmış tekniklerin özellikleri ve uygulanması aynı doğal öğretim sunuları gibi oldukça basit ve kolaydır. Çocuğun günlük yaşamında bu tür öğretim fırsatlarının doğru tekniklerle değerlendirilmesi, çocuğun her anını dolu dolu ve verimli geçirmesini sağlayarak gelişim özelliklerini destekler. Doğal dil öğretiminin oldukça basit ve birden fazla stratejileri uygulanarak, etkili ve verimli öğretim fırsatlarıyla çocuğun/öğrencinin dil gelişimini desteklemek mümkün olacaktır.

Doğal dil öğretimi, hangi tür yetersizliğe sahip olursa olsun bireylerin dil becerilerini sosyal ortamlarda etkileşim sonucu öğrendiğini belirtmektedir. Doğal öğretim stratejileri ile çocuğun dil gelişimine uygun konulan hedefler, çocuğun ilgisine yönelik hazırlanan ortamlar ve doğru model olma sonucu dil ediniminin gerçekleşmesi amaçlanır. Doğal öğretim sayesinde çocuğun günlük yaşamında öğrendiklerini genellemesi için ayrıca bir çalışmaya gereksinim duyulmamaktadır. Zihin engelli çocukların öğrendiklerini genellemelerinde de bu yaklaşım oldukça faydalıdır.

‘Çocuğun dil ediniminde çevrenin önemi büyüktür. Çocukların çevresindeki uyaranlar ne kadar çok olursa dil kazanım sürecinin de aynı oranda hızlanacağı unutulmamalıdır.’

İletişim, çocuk ortamda bulunan nesne veya aktiviteyle ilgili etkileşime girmeye hazır olduğu zaman başlar. Doğal öğretimde iletişimi başlatan çocuktur. Doğal öğretim bir teknik değil alt stratejileri bulunan bir yöntemdir. Öğretmen/aile veya çocuğun bakımı ile yükümlü olan kişi, çocuğun iletişimi başlatması için ortamı ilgisine göre düzenleyerek ve çeşitli geciktirme yöntemleri kullanarak gerekli ipuçlarını verir. Çocuk iletişimi başlattıktan sonra öğretmen/aile veya bakmakla yükümlü olan kişi çocuğun ilgilendiği nesne veya olayla ilgili sözel model olur, genişletmeler ve düzeltmeler yapar. Çocuk, öğretmenin/ailenin veya bakmakla yükümlü olan kişinin çevredeki nesneler veya olaylarla ilgili kullandığı dili model alarak öğrenir. Öğretmen/aile veya çocuğun bakımı ile yükümlü olan kişi, çocuğu sözel dili kullanması için cesaretlendirir. Bunu çocuk iletişime katıldığı zaman çocuğun iletişim girişimini ve sözel ifadelerini onaylayarak ve pekiştireçler kullanarak gerçekleştirir. Doğal dil öğretiminde, dil edinimi için kendiliğinden oluşan fırsatların değerlendirilmesine oldukça fazla önem verilir. Çocuğun bulunduğu bütün ortamlar dilin kazandırılması çalışmalarına her daim uygundur ve her fırsat değerlendirilir.

Çocukların dili bağlama uygun cümleler kurarak kullanması onlara sağlanan yaşantıların çeşitliliğine bağlıdır. Bu yaşantılardan çocukların dil edinim boyutunda yararlanabilmeleri için öğretmenin/ailenin veya bakmakla yükümlü olan kişinin çocukla iletişim kurarken üç temel sözel iletişim ögesine dikkat etmesi gerekir. Bunlar;

• 
  Göz kontağı kurma,
  
• 
  Ortak dikkat,
  
• 
  Sıralı almak.
  

Çocuğun adını söyleyip uygun tepki vermesini sağlamak, göz teması kurmak ve uygun davranışlarını ödüllendirmek, çocuğun ilgisine yönelik iletişim kurabileceği ortamlar yaratmak, iletişim sırasında çocuğun konuşmasının bitmesinden sonra söze başlayarak sıra alarak konuşma sözel iletişim ögeleri, oldukça önem taşır.

Doğal öğretim yaklaşımında çocuğun ilgilerini temel alarak uygun ortam hazırlamak, çocukta ortak dikkat kurduktan sonra buna yönelik yetişkinin sözel olarak model olmaksı sürecin yapı taşlarındandır. Çocuk uygun sözel yanıtı vermediğinde veya doğru olmayan bir tepki ürettiğinde tepki düzeltilmeli ve tekrar model olunmalıdır. Model olma sürecinde aile/bakıcı vb. dil girdisi sunmakta düzeltmeler yapmakta ve pekiştirmelere yer vermektedir. Dil girdisi verirken düzeltmelerin yanında eklemeler de yapılabilir. Çocuğa dil girdisi sunarken günlük yaşam içerisindeki tüm fırsatlar değerlendirilmelidir. Öğretmen süreç içerisinde çocuğun çıkardığı sesleri, kelimeleri pekiştirmelidir. Çünkü çocuğun, söylediklerinin ilgi çektiğini fark etmeye ve anlaşıldığını hissetmeye ihtiyacı vardır.

Öğretmen/aile veya bakmakla yükümlü olan kişi geciktirme tekniklerini kullanarak çocuğu konuşmaya teşvik etmelidir; örneğin, çocuğa bardağı verip suyu vermeyerek çocuğun suyu istemesi gibi. Ayrıca kendi kendine konuşma tekniğini de uygulayarak ne düşündüğünü, ne yaptığı da çocuğa sesletebilir.

Çocukla sözel iletişim kurulurken, sözel olmayan iletişim ögelerine de yer verilmelidir. Konuşmalarda tonlama kullanmalı ve konuşmanın ezgisi olmalı, vurgu ve tonlamalara dikkat edilmelidir. Çocukların davranışlarını kontrol edip, yönergelerinin açık, net ve anlaşılır olmasına dikkat etmelidir.