ÖZGÜRLÜKÇÜLÜK Ütopyada hep bunlari yaşadik; onlarsiz yaşam olamayacağini saniyorduk. GİTTİK, yaşadik, DÖNDÜK. Ama biz unutmadik. Ne göRDÜkleriMİZİ, ne de biZE yaşattirilmak istenilenleri; unutmayacağIZ

Örgüt, onlara devrim şehitlerimiz diyecekti; arkadaşları, onları örnek bir militan olarak görecek, daima kalplerinde taşıyacaklardı.

Tıpkı Mahsun Korkmaz gibi!..

Oysa ki, aynı tuzağa o da düşmüştü. PKK, önceleri ulaşılamaz bir komutan diye destansılaştırmıştı onu. Ardından basit bir komplo ile Öldürtülmüş ve ancak, bu gizemli ölümü yaşayan aktörün adıyla diğer tüm militanlar ateşlendirilmişti.

PKK'da kahramanlık denilince ister istemez hayıflanıyorum. Derinden içimi çekiyorum. Her defasında büyük bir ıstırap içerisine dalarak başımı sadece sallamakla yetiniyorum.

2000 yılı itibarı ile örgütün verdiği kayıp yirmibin veya daha üzerindedir.

Hangisi kahraman oldu ki?

Şahsen benimle uzun zaman beraber kalan en samimi doksanın üzerinde arkadaşım hem de yanı başımda can verdi. Daha samimi olmadığım, fakat aynı kaderi ve davayı paylaştığım diğer yüzlerce ölümler cabasıydı. Yanı başımda can verenler içerisinde öyle candan arkadaşlarım vardı ki, onları canımdan daha aziz kıldığımı yaşayanlar hâlâ anlatırlar.

Hepsinin ölümü feciydi.

Kimi bir top mermisiyle paramparça olmuştu. Kimi de çeşitli şekillerde Ölerek, dağların vahşi ye çetin ortamında yem olup, gitmişti.

Ve şimdi bir çoğunun adım anımsamakta dahi zorluk çekiyorum.

Yıllar sonra A. Öcalan'ın yakalandıktan sonraki tavrı, aslında yürütülen davada enjekte edilen ana fikrin ne kadar çürük bir temel üzerine kurulduğunun kanıtıydı.

Yazık!

Boş denilecek kadar mânâsız kalan bir davada maalesef onbinlerce insanın hayatını kaybetmiş olması, Apo'nun Şam'daki yuvasından uçmasıyla aktivitasyonunda atıl kalması, PKK'nın koca liderini koruyup kollayacak tek bir alternatif manevra alanını oluşturamamış olması eski PKK komutam olan şahsımı tek bir sonuca taşıyordu:

Evet, PKK, liderini dahi kurban vermekten sakınmayan kontrolü zor bir örgüttü.

Ve demek oluyordu ki, bu mesele Öcalan'ı da aşmıştı.

Zaten_: yakalandıktan sonra itiraflarda bulunan Apo, kendisinin de kullanıldığını alenen dile getirmekten kaçınmadı. Bu konu ile ilgili İmralı'da devam eden duruşmalarında yazılı bir ifade hazırlayan Apo, şu tespitini özür mahiyetinde şöyle dile getiriyordu:

"Hiç yanlış yapmadan düz yolda dosdoğru yürümek Allah'a mahsustur. Peygamberlerin bile hata ve yanlış yapmaktan uzak olmadıkları kendi ifadeleridir. Bizim de, benim de birçok yanlışlarımız oldu."

Öcalan duruşmaların birinde çok açık olarak şu ifadeyi de kullanıyordu:

"Dış güçler bizi kullanmak istemişlerdir. Bilinçli olarak dış güçlerin beni kullandıklarını görmedim. 1990'dan sonra kullandılar."

Apo, savunmalarından birinde bu kez PKK'nın güdümünde bulunduğu gücün kendisini dahi harcayacak boyutlara ulaştığını ifade ederken tezimi de doğrulamakta idi.

Evet, PKK, belki Apo'nun iradesinin bir sonucu olarak doğmuştu; ancak, güdüm altına girdiğini ret etmek yararsızdı.

Savunmasında, barışçı olduğu gerekçesi ile düşman ülkelerin kendisim harcadığını ve nasıl bir plan içerisinde olduklarım da şöyle açıklamaktaydı:

"Gerçekten benim varlığım birçoklarının stratejik yaklaşımını bozduğu için istemediler, sözüm ona Türkiye'ye hoş davrandılar. Başta Yunan ikiyüzlülüğü olmak üzere, tüm Kürtler'in Türkiye'ye yöneltilme tehlikesi stratejik olduğu kadar günceldir, tehlikelidir."

Bu itiraf demek oluyordu ki, PKK, sürecin dayattığı dış güçler ağının kontrolü altına girmekten kurtulamamıştı.

Bugüne kadar şahsıma yöneltilen önemli bir soru vardı. Bu soru aynen şöyie idi.

"Neden bunca yıl canla başla hizmet ettiğin örgütten veya davandan ayrıldın?"

Yıllar sonra bu soruyu açıklamak daha kolay geliyor bana. Çünkü PKK'nın yürüttüğü davanın benim havai ettiğim dava ile hiçbir alakası olmadığını tanık oldum. Bütün zamanlarda yüzeyselliğin dışına sarkarak gerçek mânâda bu dava benim davamdır demedim, diyemedim. Esasen de olayların bu noktaya değin dayanacağını kaçınılmaz bulmuştum.

Ve tahminimde de yanılmadım. Apo'nun yakalanışım duyuyorum.

Heyecanlanıyorum. Yıllar sonra bile, o anki yaşadığım hislerimi unutabileceğimi sanmıyorum. Karmaşık duygular içine giriyorum. Bir sağıma bir soluma dönüyorum. Her gördüğüm, telefonlaştığım arkadaşlarıma soruyorum, yalan olabilir düşüncesi ile. Her gördüğüm, her telefon ettiğim teyit ediyordu bana, trajik gerçeği. Evet, yakalandı, diyorlardı. Heyecanla haber bültenlerini dinliyorum. Gündem Apo'ya endeksli, haberlerin tümünde; Apo yakalandı deniyordu. Tüm kanallarda aynı şey vardı:

"Apo yakalandı!"

Artık yılların lideri hani o, sırtımızda ömrümüz yettiğince taşıyıp da hakkını ödemeyeceğimiz Apo'nun yakalandığına kanaat getiriyorum. Karşılaştığım manzara inanılmaz geliyordu bana. Onu uçağın içerisinde görüyorum. Hem de gözleri bağlı, başında Türk güvenlik personelleri varken.

Ne garip!

Henüz düne kadar, herkes onu ulaşılamaz olarak görüyordu. Korkmuş, panikleyen, kendisini kurtarabilecek bir umut ışığı arayan, temkinli ve ürkek birine tanıklık ediyorum. Ekranda tanık olduğum her kare onu gözümden daha çok düşürüyordu. Bir an için duraklıyor, abuk sabuk konuşuyor.

"Annem de Türk. Türkleri çok severim. Kur¹ a n hakkı için konuşuyorum..."

Bu laflarına dayanamıyorum. Neden, inanmadığım bildiğim bir şeyi söylüyordu ki?

Yoksa...

Gözlerim bir an yaşarıyor. Ölen veya halen dağlarda bulunan arkadaşlarım gözlerimin önüne geliyor. O, gözlerimizde dağlar kadar büyüttüğümüz, uğruna binlerce insanı feda ettiğimiz önderlik dahi davasını unutmuş gözüküyor. Canını kurtarmak için akıl almaz kılıflara bürünüyor. Şam'da ateist, İtalya'da Hıristiyan iken bir anda bindirildiği uçakta Müslüman kesiliyor. Bir militan kadar dahî direniş gösteremiyor. Hemen çözülüyor. Oysa ki, yanlış da olsa bu davaya inanan öyle militanlar vardı ki, yakalandıklarında ağızlarım bıçak dahi açmıyordu, mahkemeye çıktıklarında ise, mahkeme heyetine;

"Biz sizi tanımıyoruz. Bizi ancak başkan Apo yargılar."

Diyerek ölümleri pahasına restleşiyorlardı. İşte burada biraz duraksamak ve düşünmek gerekiyor. Bu davaya umut bağlayanlara hitap ediyorum: "Aldatıldık, aldatıldınız!"

* * *

SEKİZİNCİ BÖLÜM

Nice dolaplar döndü şu ülkede!

Ah, bunlara şahit olan duvarların, ağaçların dili olsa da bir bir anlatsalar... Biz kimleri görmedik ki! Kandırılarak dağlara kaldırılan zavallı gençlere terörist diyen yetkili devlet personellerinin PKK örgütü ile ilişkilerini, örgüte milyarlar akıtan kan emicilerle aynı odanın havasını telaffuz ettiklerini, örgüte eleman kazandıranların bu işi bir ticari maksat haline dönüştürerek ikili oynayıp, akabinde devletin helikopterine binerek devleti de aldattıklarım mı görmedik?

Bir zamanlar mağaralarda yaşadığını, bir lokma ekmeğe muhtaç olduğunu her fırsatta dile getiren İbrahim Tatlıses de bunlardan biriydi.

Nankörlüğün bu kadarına da pes dememek mümkün müydü ki?

İnşaat işçisiyken kökenine, diline bakılmaksızın kendisine, sesiyle tırmanabileceği yere kadar fırsat tanınmıştı. Kimse para kazanmasına, gecede birkaç kadın değiştirmesine ses çıkarmıyordu. Ama o bunların değerini idrak edemeyecek kadar bunu idrak edememişti.

Yaptığı kasetini;

"Bu Urfalı. Bu Kürt" diyerek kimse almamazlık yapmıyordu. Kürt'ü kadar Türk'ü de, Acem'i de bağrına basmıştı onu. Fakat O, yine anlayamadı bunu... Kasetlerini satın alan nice anaların paralarını evlatlarına karşı silah olarak, kurşun olarak çevirmekten sakınmadı nedense.

Sözde sanatçı vasıflı bir kişi olan, havadan sudan mısralarla maalesef toplumun etiyle, tırnağıyla kazandığı paralan kaparak bölücü faaliyetler içerisinde bulunan, örgütün yaralılarına sahiplenen İbrahim Tatlıses, 1992 ve 1994 yıllarında Garzan Eyaleti Karargahı'na iki kez parasal yardımda bulunmuştu. Yaralı olup da İstanbul'a geçirilen militanların tedavilerini de o üstlenmişti. 1992 yılında on milyar, 1994 yılında da kırk milyar lira yardım eden Tatlıses, söylenenlerin aksine bu yardımlarının tamamını gönüllü yapmıştı.

ERNK'mn PKK'nın altıncı kongresine yolladığı raporu baz aldığımızda Tatlıses'in diğer bölgeleri de kapsayan 1997 yılına kadar ki yardım miktarı korkunç bir rakama ulaşmaktaydı. Bunun parasal değeri 1,5 milyon dolar olarak açıklanıyordu. Bu para ile örgütün neler yapabileceği ve neleri satın alabileceği hesaplanırsa şayet, ortaya çıkacak olan bilanço oldukça düşündürücü olacaktır.

Hesaplanıldığı vakit görülecektir ki, 15/02/2001 tarihi itibari ile l trilyon 27 milyar 500 milyon Türk Lirası karşılığı eden bu paranın yarısı ile 17 bin 125 adet Kaleşnikof marka silah, diğer yarısı ile de 3 milyon 425 bin adet çeşitli çaplarda mermi satın alınabilecektir.

Görüldüğü üzere, bu basit hesap şunu açığa kavuşturmaktadır ki, ortaya çıkan bilanço ile kırsaldaki militanların yansını, hatta daha fazlasını tam anlamıyla silahlandırmak pekâlâ kabildi.

Bunun sonuç kısmını düşünmek artık gerekli miydi acaba?

Bu vak'a gösteriyordu ki, dış güçlerle uğraşma hevesi büyük bir gaflet idi. Yunanistan veya İtalya veya Rusya... karşı bir güç ve esasen de gizli bir düşman ülke olduklarından ortaya koydukları tavırları da pek yadırgamamak gerekiyordu aslında. İçte froy gösteren ihanet şebekelerine dur denilmedikçe ne bu ülkeler üzerinde, ne de dünya kamuoyu üzerinde Türk Devleti'nin ağırlığını hissettirmesi mümkün değildir.

Evet, belirtmek istediğim asıl gerçek, dışarıdan ziyade içten uğranılan ihanetin bedelinin ödendiğiydi. Bu bedelin adına da, PKK'nın gazabı demek en doğrusu olacaktır.

PKK, Cumhuriyet tarihinde karşı karşıya kalınan çok koordineli en büyük tehlike idi. Şeyh Said ayaklanması, Dersim olayları, Ağrı ve Zilan gibi kışkırtmalar sonucu çıkan başkaldırıları Türkiye çok kez yaşadı. Bu olayların hemen tümünü yöneten, yönlendiren ya şeyhlerdi, ya da aşiret ağalarıydı. Hiçbiri başarıya ulaşamadı. Hepsi istem dışı trajedilere neden oldu. Kısa süreli, ancak kanlı oldu bu olayların tümü. Çeşitli dönemlerde baş gösteren bu olaylar devletin, sorunların asıl kaynağına inmediğinin kanıtı niteliğindeydi. Bundan dolayıdır ki, PKK gibi olağanüstü organize olmuş bir örgütle karşı karşıya kalınmıştı.

Aslında Şeyh Said'de n tutun da Apo'ya kadar hepsinin kukla olduğu realize olmuştu. Hepsinin ardında İngiliz entrikaları vardı. Bunların farkına ancak Şeyh Said idam edildikten ve Apoist felsefe yeşerdikten sonra varıldı. Ancak ne çare! Onbinlerce fidan gibi genç bu olaylarda can vermekten kurtulamadı.

Şeyh Said olayına konumuz itibari ile açıklık getirmekte yarar vardır:

Şeyh Said, aslen Palulu olup, Hınıs'ta ikamet etmiş bir Kürt ilim adamı, bazılarınca da aşiret reisi olarak bilinmektedir. Diyarbakır'da çıkan isyan hareketinden sorumlu tutulan birinci derecede sanık muamelesi görmüştür.

27 Mayıs 1925 tarihinde Şark İstiklal Mahkemesi tarafından idama mahkum edilmiştir.

Aslında adını taşıyan isyanın ne gerisinde ne de ilerisinde olmayan Şeyh Said, ayaklanmaya neden olan sebeplerin başında din hükümlerinin zayıflamasının yattığını iddia etmiştir.

Oysa ki kurulması arzulanan bir Kürt Devleti'nin o zamanki şartların ortamında, aşiretçi zihniyet ile ütopya olsa bile belleklerde yaşatılması oldukça hoş bir ideal olarak nitelendirilebilirdi, onlar için. Zira, Kürdistan Devleti için de bu isyanın bir dürtü rolünü oynadığı inkar edilemeyecektir.

İsyanın anatomisine bakıldığında Şeyh Said'i galeyana getiren asıl ismin eski Bitlis Milletvekili Yusuf Ziya olduğu görülecektir.

Hilafetin yeniden getirilmesini arzulayan Şeyh Said'i ziyaret eden Yusuf Ziya Kürdistan'm kurulmasından yana tavır ortaya koyunca, Şeyh Said ikna olmuştu. Çabalarını devletleşmeden yana yoğunlaştırmıştı. Ancak O, start vermeden ismini taşıdığı isyan başlamış ve ancak isyan çıktıktan sonra kendisini içinde bulmuştu.

O'nun deyimiyle bu, onun kaderi olmuştu.

Hiç şüphesiz Şeyh Said'in idama mahkum edilmesini sağlayanlarla diyalogu çok ilginç seyir bulmuştu ve sanırım akıllardan çıkması da yaşayanlar açısından zor olacaktı:

Mahkeme üyelerinden Ali Saip Ursavaş, Şeyh Said'e;

"Doğruyu söylersen seni kurtaracağım" demişti.

Şeyh Said, bu söz üzerine doğruyu konuşmuştu; ancak, yine de ipe gitmekten kurtulamamıştı.

Şeyd Said, bunu, alaycı bir ifade ile sorsa da Ali Saip Bey gülümseyerek;

- "Eee, ne yapalım" demiş ve sözüne sahiplenmediği olayı geçirmişti.

Akabinde;

- "Bundan hafif ceza olur mu?" diyerek bir de dalgasını geçiştirmişti.

Şeyh Said, kurtulması halinde Ali Saip Bey'e kuzu ziyafeti vereceğini de beyan etmişti. Lakin, aksi tüm gelişmelere rağmen ölümün esen soğuk havasının Şeyh Said'in yüzündeki gülümseyişi dahi soldurama-dığı görülmüştü. Ölüme giderken iki dudağının arasından çıkan son söz şu olmuştu:

- “Bundan sonra iyi olur İnşallah!!!"

Ben de diyorum ki; bir daha yaşanan acılar intikamcı bir hissiyat ile düzeltilmeye çalışılmasın. Ölenleri ölümler yaşatarak geri getiremeyeceğimiz muhakkaktır. Önemli olan ölenlerin ışığında ölümler yaşatılmasına mani olmak adına demokratik, bilimsel ve akılcı mücadele yöntemleri geliştirmektir, bilinsin!

Evet, Şeyh Said olayı da buydu.

Adını tarihe maleden bir isyanın liderliğini taşıdığı zannedilen Şeyh Said'in trajik sonunu ve söylediklerini iyi tahlil edebilirsek sanırım kurulmak istenen tezgahların boyutlarını görebilmemiz de kolaylaşacaktır.

İngiliz entrikaları başta olmak üzere bölge üzerinde . emelleri olan ABD, İsrail vb. stratejik düşünen ülkeler illegal birimleri daima destekleyerek Türkiye'yi amansız bir ikileme sokmuşlardı. Sözde Türkiye'ye bir haksızlık yapılsa, sınırları ihlal edilse Türkiye ile aynı saflarda yer alacak müttefik güçlerdi, bunlar.

Esasen bunların tümü, geniş bir halkanın devamlılık arz eden senaryolar ağının idamesinden ibaretti. Bu ülkelerin gerçek amacı, Türkiye'nin bölünüp, parçalara ayrılmasıydı. Çünkü parçalanan bir ülkeyi boyunduruk altına almak, kendilerine muhtaç etmek ve sömürmek daha kolaydı. Yani sözde müttefik güçler, hani o karanlık, şer odaklan denen gizli güçler var ya işte bunlar, onlardı. Türkiye'nin yüzüne gülüp, belini sıvazlayan bu güçler gerçekte Türkiye'nin arkasından kuyusunu kazıyorlardı.

Her ne ise artık; önemli olan bu sorulan detaylan ile bir kez daha ele almak ve geçmiş dönemlerde içine düşülen yanılgılardan ders alarak kalıcı çözümler üretmektir. Bunun tek seçeneği de gerçekçi olmaktır. Burada araladığım gerçeklik, esas itibarı ile PKK'nın varoluş nedenlerine işaret eden temel faktörlerdir.

PKK'nın çıkış sebebi, yardımcıları ve yaşam kaynağı neydi?

Bunun perde arkası aralanırsa, Türkiye'nin bu konudaki eleştirilecek yönlerini görmek mümkün olacaktır. PKK'nın ayakta kalmasını sağlayan istihbarati çalışmasını kısaca gözden geçirmek gerekir. Aynı zamanda Türkiye'nin bu konudaki taktiksel planlamalarını da irdelemekte fayda vardır.

Bilindiği üzere, devletlerin gücü ve etkinliği istihbarat çalışmalarına bakılarak değerlendirilir. İstihbarattan yoksun hiçbir ülkenin, birimin muvaffakiyeti mevzubahis olamaz. Bu, illegal örgütlerde de böyledir!

Örgütlerin silahlı kadroları ve bu kadroların araziye dağılımı elbetteki önemli bir aşamadır. Ancak, istihbarat olmadan bünyede ne kadar silahlı güç bulundurulsa bulundurulsun yok olmaktan kurtulmak mümkün değildir. Devletler, istihbaratlarını legal birimlerle yürütürlerken, bir ülke sınırları içerisinde silahlı mücadele veren gayri nizami örgütler, çalışmalarını illegal milis kadroları ile yapmak durumundadırlar.

PKK, bunu dönem itibariyle çok iyi becermiştir.

Kırsaldaki dağılımı, istihbarata yönelik milis kadrolaşması ile güçlendiren PKK, bîr dönem askeri birimlerin ve karşıtlarının nefes alışlarını dahi takip edebilmişti. Bundan dolayı PKK, kandırdığı ve ütopik emellerine inandırdığı gençlik ve birtakım şer odaklan sayesinde, 1994 yılına kadar, gittikçe sonuca yaklaşma ve siyasallaşma yolunda ağırlığını hissettirmeye başlayan kitle destekli, maddi durumu harikulade bir çizgiye ulaşmıştı.

Buradaki kilit nokta istihbaratı çalışmaya bağlanabilirdi.

Peki, ne oldu da 1994 yılının ardından PKK gerilemeye başladı?

Devlet, kendisine sığınan gençler sayesinde PKK gizini çözmüştü. Bu giz, istihbarat ve psikolojik savaştan başka bir şey değildi.

Özellikle Tansu Çiller döneminde PKK'nın istihbarat kaynaklarına seri ve de kararlı operasyonel yönelimler gerçekleştiren Türk Ordusu, yöre insanının kaynayan yaraşmada merhem olmuştu. İnsanları şefkatle kazanmayı hedef edinmişti. Dağdakileri eskisi gibi terörist adı ile dışlamaktan ziyade bağrına basmış, onlar için af yasası çıkarmıştı. Pişmanlık Yasası diye nitelendirilen af hayli rağbet görmüş, teslim olan örgütün üst düzey yetkilileri dahi topluma en kısa zamanda kazandırılmışlardı. Şartlanmış militanları ve yöre halkını ikna eden devlet, dağdaki gençliği de şefkat yumağına dahil etmişti. Doğal olarak tüm bunlar Apo'nun yakalanmasına değin olumlu bir sürecin başlangıcı oldu. PKK bitmese bile önemli ölçüde güç kaybına uğradı. Yenilgisi beklenen devlet, bu sıçrayışı ile PKK'ya karşı beklenmedik, tarihi bir zafer kazandı. Bunun sonuç noktalarım ise, ancak istikrarlı bir gidişat belirleyebilirdi. Aksini düşünmek dahi bir kabus, yani sonun başlangıcı olurdu.

Konuyu, İbrahim Tatlıses'in örgüte yaptığı yardımlardan taşıyarak önemli bulduğum birtakım izahatlar üzerine getirmenin nedeni, günahları alınan dağlardaki zavallılardan ziyade, içimizde severek beslediğimiz, büyüttüğümüz, güçlendirdiğimiz asıl sorumluların yardım ve yataklık edenlerin olduğuna işaret etmek içindi.

Dağdakileri fert olarak değerlendirdiğimizde fazla tehlikeli olmadıkları, olmayacakları görülecektir. Fakat bir Akın Birdal, bir Doğu Perinçek üstlendikleri misyon gereği istedikleri vakit olayların seyrini değiştirebilecek kuvveti ellerinde bulunduruyorlardı. Onlara göre, daha masum olarak görülen veya bilinçli olarak böyle gösterilmeye çalışılan İbrahim Tatlıses de her ne kadar politik anlamda pasif olsa da, yine de tehlikeli bir rolde görevlendirilmişti.

Neden, bilinen bir isim olan İbrahim Tatlıses deşifre edilememişti.

Oysa ki, gayri nizami savaşı içten destekleyen, icabında aptalca da olsa sırf Apo örneğinde görüldüğü gibi, örgüte kucak açan bir ülkenin tüm mallarını imha etmekten kaçınmayan, hatta birkaç Yunan milletvekili Apo'yu ziyaret etti diye neredeyse bunu savaş sebebi saymayı göze alan bir millet realitesi vardı Türkiye'de.

Neden mi?

Bir yandan böylesi sert çıkışlar yapan Türk milleti, aynı zamanda kendi çocuklarını öldürenlere yardım ve yataklık eden kendi bağrında beslemiş olduğu İbrahim Tatlıses'e;

- "... İbo, kurbanım sana!"

Perinçek'e;

- "Genel Başkanım."

Fetullah Erbaş'a;

- "Benim milletvekilim! diyebilmekte idi.

Osmanlı halkı da aynı pasifliğin, gafletin kurbanı olmamış mıydı?

Tarih, bu somut, bir o kadar da çelişkili gerçeklerle bir kez daha tekerrür ediyordu.

Devletçiyim diyen ikiyüzlü yalancılar O'nu gördüklerinde eline sarılıp abi diye yakarışlarda bulunmuyorlar mıydı?

PKK'ya yardım ettiğini belgeleyen dokümanları görmeseler dahi İbo'nun, gençliğin katili örgüte destek verdiğini bilen sözde milliyetçiler bir gün olsun kasetlerim almayarak masumane bir tepkiyi pratiğe sokmamışlardı bile. Sözde milliyetçilerden tutun da dağlarda bir hiç uğruna asker evlatlarını yitirmiş analarımıza kadar kimin evine bakılacak olsa eminim İbo'nun kasetlerine rastlanacaktır.

Öyle ise, nerede kaldı vatan borcu, namus borcu söylemindeki samimiyet? Yoksa kör kurşunlarla yitirilen gençliğin ardından yapılan sızlanmalar da mı yalandı?

Bu durumda ezilip, büzülerek de olsa dile getirebileceğim tek gerçek şudur:

PKK'nın stratejik anlamda yönlendiricileri olsalar dahi, ne Avrupa'nın, ne de Amerika'nın bu örgütü kullanıma elverişle kılan esas kudreti tayin ettiklerini düşünmek aldatıcı olacaktı. Doğru idi; tezgah onlarındı. Bu tezgahta tuzlan bulunması elbetteki olağandı. Ancak, bu örgütün Apoist felsefe doğrultusunda kudret kazanmasını sağlayan birinci derecede sorumlular, cenazeler kaldırıldıktan sonra yaşlı gözlerin yürek acısını unutacak kadar gafil, katillerine destek verenleri bağrında besleyecek kadar umursamaz sivil, üniformalı toplum bireyleriydi.

İrdelendiği üzere, İbrahim Tatlıses, PKK'yı silahlandırıp, teçhizat donanımını sağlayacak kadar büyük parasal yardımlarda bulunmuştu.

Peki, dağdakiler askerleri ne ile vuruyorlardı? Elbetteki ellerindeki mevcut silahlarla!..

Nitekim PKK'da taktik savaşı dört dörtlük uygulayacak, yürütecek her türden silah vardı.

Peki, bu silahlar nasıl elde ediliyordu?

Her halde bunları şeytanın vekilleri gökten indirmiyordu. Bu husustaki kilit nokta para ve ilişkiler ağı idi.

Peki, bu ilişkiler ağını kuranlar ve parasal destek sağlayanlar kimlerdi?

İbrahim Tatlıses ve birçok bölümde adı geçenler gibi benzeri şahsiyetlerdi!!!

Peki, adı sayılan veya henüz deşifre olmamış isimlerin yaşam kaynağı neydi?

Maalesef, bunları ayakta tutan da, saygın bir noktaya taşıyan da halkın ta kendisiydi!

Bu sorular zincirinin son cevabı PKK'nın var olabilmesinin ve süreklilik kazanabilmesinin nedenini de açıklıyordu.

Neden mi?

Eğer ki, Türk halkı istemeseydi, İbrahim Tatlıses, Doğu Perinçek, Akın Birdal, Fetullah Erbaş gibi nice isimler Türkiye'nin bağrına basılmanın güven hissiyatı ile PKK'ya yardım edemeyeceklerdi. Bu, içten sağlanan yardım kısılınca, örgüt için hayati önem taşıyan lojistik, istihbarat ve silah alımı durabilecekti. Doğal olarak bunlar da, dağdakilerin eylem yapabilme kabiliyetim yok edecek, kullanabildikleri dağlık alanların daralmasını sağlayacak ve nihayetinde psikolojik yıkıntıya uğramalarını sağlayacaktı. Yani PKK, her ne kadar dış güçlerin bir tezgahı unvanına sahip ise de, içten barınak yapan maskesi düşecek veya gizemini korumayı başaran karanlık güçler olmadan yaşayamayacaktı.

Türk Milleti ihanet sözcüğüne pek yabancı değildir aslında. Çünkü, her dönemde Türkiye üzerinde oynanan oyunlar bu sözcüğün esirleri aracılığıyla başarıya ulaşmıştı. Geçmiş süreçlerde çıkan Kürt isyanlarının perde arkasında yatan gerçeklikler de bunlara dayalı îdi. Ve yani ihanetin tohumlarına gebe kalan birer trajediler zinciriydi, bunlar.

Aslında ERNK raporu, çok gerçeği kısacık izahatlarla ortaya sermekteydi.

PKK'nın gizemli yükselişinin ardında yatan isimlerden biri olan ve mevcut belgelerle deşifre edilen Tatlıses, ERNK'nm PKK Altıncı Kongresi'ne hitaben yazdığı rapora göre; 1991-1997 yılını kapsayan zaman zarfında örgütle sürekli irtibatlı kalmıştı. Zamanla ERNK'ya mensup militanları dahi ziyaret ettiği ve kamufle olmak maksadıyla bağışlar da bulunduğu sade bir dil ile anlatılıyordu.

ERNK raporu bilgilerimi teyit etmekteydi; ancak, bildiklerim dışında okuduğum raporda Önemli ayrıntılara girildiği de rahatlıkla gözlemleniyordu.

Tatlıses-PKK ilişkisi gerçeği, alçakça hazırlanan Apoizm senaryosunun kimler rolünü oynarsa etkili olunabilinir sorusunun yaşamsal kanıtıydı. Tetiği çekenden çok çektirenler veya birtakım çirkef emeller uğruna yardımcı olanlar, hassasiyetle gözönünde bulundurulmalıydı.

Tatlıses'in dışa vurduğu masumiyet, oyunu içindeki ikilemi ört bas etmeye yetmedi; yetmeyecekti de.

PKK saflarında faaliyet sürdürdüğüm süreç içerisinde Tatlıses adım ilk kez 1992 yılının Eylül ayında alınan 10 milyarlık bağış ile birlikte duydum. O sıra Garzan Eyaleti Karargah Komutanlığında bulunuyordum. Karargahın sorumlusu ise, Ebubekir kod adlı Halil Ataç idi.

ERNK tarafından bütün örgüt yandaşlarına yapıldığı gibi, Tatlıses'ten de bağış istenilmiş ve ERNK militanlarının taleplerine olumlu yanıt veren Tatlıses, 10 milyar lira bağışta bulunmuştu. Bu parasal yardım milislerimiz aracılığı ile kırsala ulaştırılmıştı. Para, eyalet komutanı Halil Ataç'a teslim edilirken, alındı makbuzu da arşive kaldırılmıştı.

***