Şahlar həSƏNOĞLU
Yüklə 1,51 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
91 ***** ****** ****** Orxan bardanı lapetdən yerə atanda gördü yenə dünənki yerlərində kampaniya qurulubdu və oradan “vayy dəddə vayy” deyən bir qız səsi ucaldı. Natellaydı bu, nidası da Orxanın yerə saldığı bardanın iriliyinə görəydi. Lapet sürənə “sağ ol” deyib dil a ğız edib yola salan kimi kampaniyaya sarı yönəldi. Düz saat üç idi. Hamı istirahətdəydi, bölük-bölük olub sahəyə dağılışmışdılar. Yemək götürməyən əksəriyyət isə maşınlara doluşub olacaqları yaxınlığında onlara xidmət edən yemək- xanaya getmişdilər. Halı yamanca pərişandı, unuda bilmirdi Sürəyyanı, onun gah sərtlənib acılanan, gah mülayimləşib qayğıkeş olan gözəl çöhrəsini, ilıq təbəssümünü, ney kimi incə səsini, oxuşunu, kürəklərinə bağlayıb qoşaladığı sıçraşan saçlarını, gözlərində gilələnən göz yaşlarını, son ucu da onun belə mərdliyini. Məst kimi olmuşdu duyğularından, səyəlləklənə-səyəlləklənə yeriyir- di. Içmək istəyirdi könlü. Guya bəs deyilmiş ona içində tuğyan edən bu selli-fırtınalı duyğular. Içib, dumanlanmış başını daha da dumanlandırmaq, bir ınıriyə çevirmək istəyirdi. Ya elə keyidib başını, xilas olmaq istəyirdi bu duyğu qasırğasından ınırıyındən. Bu baxırdı işin gedişinə, içkinin ona necə təsir edəcəyinə. Kampaniya elə dünənki heyətdəydi, təkcə İra artmışdı. İranın qaşı-gözü sürmələnmiş, koppuş yanaqları bəsdi deyincə kremlənib pudralanmış, sürtülmüşdü. Dırnaqlarının ucu caynaq kimi irəli uzadılmışdı və onun Zahidə xoş gələn cəhətlərindən biri də elə bu idi. Ümumiyyətlə Natellayla Zərifədən başqa kremlənib pudralanmamış, dırnaqlarını uzatmamış yuxarı kurs tələbəsi tapmaq institutda müşkül işdi. Söz düşəndə Natella deyirdi: "Allah-t aala özü xanım yaradıb məni, özü sığal çəkib, ağlıq qırmızılıq verib mənə!" - Ə, o yekkə bardan mənölüm səninkiydi? - Yox, hamımızındı. 92 - Sən Sahibovun canı sən gətirmisən onu? - Mən gətirmişəm Natella, niyə and verirsən? - Ə vallah oğulsan!.. Badələr dolub qırmızı şampanskiylə, süfrədə nə desən var. əcəb məclisdi bu məclis! Amma içmək istəyir Orxan, yemək istəmir. Özü də bərk içki! - Arağınız hanı bəs, Sahibov? - Araq nədi bu istidə? - Şampanski də bir kar eləməyəcək. - Noolub ə, yenə nə bərk qızarmısan? Lap Şotlandiyalıya oxşayırsan! Qaşını-qabağını nə tökmüsən ə belə? Iki gündü vallah, tamam ləvinini dəyişmisən. Sabah olanda çıxıb gedirsən, günorta bir dolu bardanla qayıdıb gəlirsən. Heç bilmirik özün y ığırsan, özgəyə yığdırırsan, satın alırsan? - Onda bu nazik stıkanı lap silələmə doldu Sahibov! - Mən ölüm doldur alə, mənim də payımı tök mənölüm - Zahid şirin gülə-gülə Sahibova üz vurdu. - Bu sənin silə stəkanın! Söz də sənindi! - Söz də? - Söz də!.. - Onda bir hekayət danışacam sizə, bir olmuş əhvalat. Ancaq qoyun hələ bu stəkanı içindəkindən xilas edim. - Xilas elə, can qərdəşüm! Orxan stəkanlı bir su içən kimi içib dodaqlarını əlinin arxasıyla silərək hekayətinə başladı: - Məni yəqin instituta qəbul zamanı görmüş olardınız. - Paho!.. Əcəb yaradılışdın onda! - Ə, mən ölüm yadımıza salıb ürəyimizi bulandırma! - Mən hələ onda təp-təzə geyinib bəzənmişdim səki. Təsəvvür edin: indi o danışdığım vaxtda əynimdəki qalınçamla, başımdakı qulaqlı papağım, ayağımdakı saldat sapoğumla məni görsəydi necə ağzın burardı Natella! 286 nömrəli tibb arayışı almaq üçün vərəm dispanserinə gedib rengenə düşməliydim. Şəhərin, kəndlərin ali məktəblərə gedəsi uşaqları da arayış 93 almağa gəldiklərindən bərk basabas vardı. Məndən qabaqda lap təsadüfən sarışın bir şəhər qızı dayanmışdı. Qızın əynində sarımtıl rəngdə qabardin kostyum vardı. Qoşa qızılı hörükləri topuğunaca sallanırdı... - Lap Natellanın hörükləri kimi. - Heyf çox tez kəsdidi! - Əşi, öz sözünüzü danışın, qoyun görək nə deyir bu! - Bəli, Natellanın hörükləri kimi. Qızın bu hörükləri, əyninə şux yaraşan kostyumu, şax duruşu aparmışdı məni. Toxunmağa da heyfim gəlirdi ona. Geridən gələn basabas mənə çatıb dayanırdı. Ayağımı yerə dirəyib, əllərimi divara söykəyib güclə saxlayırdım basabasın qabağını. Istəmirdim basırığa düşüb inciyə qız. Birdən qız qayıdıb geri baxdı. Təəccübdən gözləri böyüdü qızını: “Bu nədi ə belə? –dedi-bu iyul ayında qalınca, qulaqlı papaq nədi, bu sapoq nədi? Bişmirsən istidən? Hardan gəlmisən ə, bura?” “Kənddənəm”-dedim. - Hansı kənddənsən ə? - Üstü açıq kənddən! – yoldaşım dedi. - Mal otarırsan ə, nəyə gəlmisən bura? - Sən nəyə, mən də ona! - Yox bir! Instituta girəssən ə sən? Hansı instituta? - Tibb institutuna! - Səndən oxuyan olar ə, bir sürüş bayıra! Bunu deyib qız hirslə çiynimdən çəkdi. Mən gerini saxlamışdım, irəlidən bir balaca çəkən olsa yıxılasıydım, yıxıldım da. Mənim saxladığım basabas qızı götürüb qarşı divara çırpdı. Bir kənara çəkilib maddım-maddım qıza tamaşa edirdim. Onun sözləri öldürmüşdü məni, ruhumu sarsıtmışdı. Amma yenə gözlərimi çəkə bilmirdim qızdan. Hələ 18 yaşım vardı, yenicə-yenicə ayılıb başa düşürdüm. Kənd uşaqlarının eləsi olur 18-19 yaşlarında da ayılmır hələ. Mən də belələrindən idim. Anc aq bu qız ayıltmışdı elə bil məni. Ömrümdə hələ bu geyimdə, bu gözəllikdə qız görməmişdim. Alnında narınca- narınca sızaqları vardı. Bu sızaqlar min dəfə də gözəlləşdirirdi 94 qızı, çünki qərinə yaşının əlamətləriydi. Di gəl bu dünya gözəli bilib tamaşasına daldığım qız bir az əvvəl lağ edib, qaranlıq bir aləmə atmışdı məni. - Ə, qanımızı qaraltın lap sən! – Natella ağzını-gözünü burdu. - Doğrudan da heç yaxşı hekayət söyləmədin bizə. - İkinci dəfə deyin harada rast gəldin o qıza? - Paho-o- o! Ə, yoxsa iki gündən bəri belə dəyişməyin ondandı? Deyirəm axı, nooolub bu Şotlandiyalıya! - İkinci dəfə mən ona qəbul zamanı, kimya imtahanında rast gəldim. Biletimə baxdım gördüm suallarımın hamısını əzbər bilirəm. Heç vərəqə yazmağı da artıq bildim, ərindim yaz mağa. Bekarçılıqdan cavab verməkdə olan uşaqların cavablarını dinləyirdim. Bir də gördüm budu, haman o dispanserdə gördüyüm qız çıxdı yazı taxtasına. Bir sualı elə- belə danışdı, yarı düz, yarı səhv. Ikinci suala keçdi. Burda dolaşdı qız. Bir reaksiyanı yazmalıqdı, di gəl bilmirdi yazacağı tərkib H 2 SO 4 -dü, yoxsa H 2 CO 3 -dü H 2 - ni taxtaya yazıb qayıdıb bəri boylanırdı görsün yerdən bir kəs bilib işarə verərmi? Amma yerdən də deyən yox idi, hamının başı qarışmışdı öz suallarına cavab yazmağa. Ağbaş müəllim acıqlandı qıza: “Ay qız, nə durmusan, vaxtımız gedir axı, yazsana!” Qız bilmirdi S yazsın, ya C yazsın? Təbaşiri dolayısına tutub ağ bir ləkə saldı taxtaya, guya yazırdı, qoca müəllim də görə bilməyib hesab elədi bəlkə yazıbdı qız. Müəllim çeşməyini taxıb diqqətlə baxaraq oxuya bilmədi yazını: “Ay bala nədi o yazdığın, bir az iri yazsana?” Qız indi daha iri bir ləkə yazdı taxtaya. Gözü də elə bəridə, geri durdu ki, oxusun müəllim. Ləkənimi oxuyacaqdı müəllim? Kişi lap əsəbiləşdi: “Ay qız oyun oynama bizimlə! Yazırsan yaz, yazmırsan deynən bilmirəm!” Bu vaxtaca yekə bir S hərfi yazıb qaldırdım göyə. Dərhal gördü qız. Görüb də hirslə S hərfini taxtanın bir başından hərləyib bütün eni boyda dolandırıb təbaşırı elə aşağı çəkdi ki, hərfin qaytarmasına tay taxta sığmadı. “Ay müəllim iri demirsən? Bu 95 da iri!” Qızın bu hirsinə, hərəkətinə gözləri yaşarınca güldü müəllimlər. Heç o biri sualını soruşmayıb qıza “5” qiymət yazdılar. Desəniz kimdi o qız? - Bu ikincisi mən olmuşam! – Natella qıp-qırmızı oldu. Bu əhvalat mənim başıma gəlib, ancaq bilməmişəm kim göstərib o tərkibi. Kimsə vərəqə yazıb göstərdi, düz deyir! - Birinci qız da sən idin Natella! - Ola bilməz! - Canın üçün sən idin! - Demək qəlbinə dəymişəm! - Sözümün canı var, Natella. Ondan sonra da yüz dəfə dəymisən qəlbimə, ancaq mən elə yenə də çox istəyirəm səni! - İstəyirəm nədi, ay Orxan, nə mənada? – Fəridə dedi. - Hər mənada! - Bir qardaş kimi istəyir Orxan məni! - Yox, Natella, qardaş sevgisi deyil bu. - Gecikmisən axı? – Fira uğunub getdi. Zira kürəklərinə döyməyə başladı Firanın. - Gecikməmişəm. Mən sevirəm Natellanı, bütün ömrüm boyu sevəcəyəm də! Bax, bu badıni də, mən öz qəlbimdən alışan o oda görə içdim. Di sağ olun siz!.. Orxan gülümsünə-gülümsünə, keyfi kök halda məclisdən durub getdi və o tərəfdə oturuşmuş rus sektorunun qızlarına qoşulub onlarla kart oynamağa başladı. Istirahət qurtarıb hamı yenidən isə başlayanda Adil gəlib onu hamıdan xəlvət gizlin bir guşəyə çəkdi. Qaşları dartılmışdı Adilin, üzündən zəhər yağırdı. Hələ bu günə kimi Orxan Adili bu vəziyyətdə görməmişdi. Görən nə xəbər var Adildə? Niyə bu ləvinə düşüb Adil? Lakin Adil səbr edə bilməyib özü açıldı: - Bilirsənmi, sən gedəndən sonra nə kökə düşdü Natella? - Nə kökə düşdü? - Hönkürüb ağladı. Güclə kiridə bilmişik. Yəqin hesab elədi sataşırsan ona? - Belə sataşmaq olardı? 96 - Gerçəyinmiş demək? Ağlını itirmisən nədir? Heç bilirsən bu beş ildə o Elxanla nə hoqqalar çıxardıb? Beş ildi yığılışmırlar küçələrdən! Hər oyun açıb Elxan onun başına! - Gözüm kordu? Niyə bilmirəm? - Bə, bilirsən niyə eşq elan edirsən ona? Alacaqsan indən belə onu? Qurumsaq olacaqsan? - Nə danışırsan Adil, almaq nədi? Məni beləmi başa düşürsən? Çox sağ ol! - Bə, sənin o nağılını necə başa düşək? Nə demək idi o? - Mən qəlbimdən keçəni dedim Adil, onun əsil qiymətini anlatdım ona! Amma bilki, mənim ağlım birinci, duyğum ikincidi! - Bax, Orxan, vicdanım haqqı, o qız səni ələ gətirib eləsə, havax olur- olsun, eşitsəm sən onu almısan, toyuna gəlib elə toy gecəsi bu bıçaqla öldürəcəm səni! Adilin gözləri hədəqədən çıxmışdı. Cibindən çıxardığı fin bıçağının knopkasını basan kimi bıçaq şaraqqıltıyla açıldı. Adilə bax! Gör kimmiş Adil. Bu dinməz-söyləməz Adil! Lakin ol duqca ağır, olduqca ağıllı Adil! - Mən səni qeyrətsiz görüncə, ölmüş görsəm yaxşıdır. Beş ildi mən səninlə çörək kəsirəm. Bir günümüz ayrı keçməyib institutda bir- birimizdən. Hələ mən səni bu cür axmaqlayan görməmişəm! - Yox, Adil, Natella yaxşı qızdı. Ancaq səhv eləyib, elə birinci gündən səhv eləyib. O Elxanın rəis atasına, pəhlivanlığına vuruldu. Amma o gərək biləydi ki, Mirzə İbrahimov demişkən, indiki zəmanədə oğulun fərsizi pəhlivan olar! - Səhv eləyib özünə, bizim işimiz deyil. - Hər halda onu ayıltmaq borcumuzdu. - Nəsə düz iş görmədin. Bəlkə Natella elə hesab eləyəcək sən gerçəkdən sevirsən onu. - Natella beş il bundan qabaq hiss eləyib bunu. Ancaq bu sevgi hüsn- rəğbətdən o yana deyil. Bu hüsn-rəğbət isə, ona, 97 səndə də var. Düzünü boynuna al. Natella Elxanla nə pəstaha çıxarıb öz işidi. Ancaq görmüsən Elxandan başqa bir kəsə qadınlandığını, yaxıldığını, gəzdiyini? Biclik bilən deyil o! İlk gündən Elxanı görüb vuruldu Elxana. Elxanı neçə dəfələrlə küçədə başqa qızlarla görüb, atıb Elxanı, xəyanət edib Elxana? Heç olmasa əvəz çıxmaq istəyib? Yox! Çünki, təmiz qızdı Natella, saf qızdı. Həm də olduqca çox güzəştlərə gedir Elxana. Onun da ayağı yer alır gəldikcə. İndi də anlayıb səhv etdiyini ancaq gecdir. Bu səhvi düzəltmək olmaz. Ağlamağı da ona görədi. Qaldı Natellayla mənim münasibətimə, o mənim nə axtardığım deyil, nə görmək istədiyim deyil. Heç sən bilsən bu saat mənim qəlbimdə nələr var, mənə bu sözləri deməzsən! Bu söhbətdən sonra Adilin rəngi üstünə gəldi. Fin bıçağını qatlayıb cibinə qoydu. Daha bu barədə heç biri bir kəlmə danışmadı. Yüklə 1,51 Mb. Dostları ilə paylaş:
|