Microsoft Word turkiy guliston ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 

15

foydali ishlarni shod va xurramlik ila ishlar. 

Alhosil, vijdon har kimning af’ol va harakotini ko’rsatadurgan musaffo bir oyinadurki, bu ko’zguga 

chin nazar qilg’an kishi o’z ayb va kamchiliklarini tuzatmak harakatida bo’lub, boshqalarning ayb va 

qusurlarini axtarmoqg’a vaqti bo’lmas. Bizim islomiyatda vijdon axloqining islohi uchun sa’y-harakat 

qilmak lozim o’ldig’indan shul doirada harakat qilg’on kishilar ikki jahonda aziz va mukarram bo’lurlar. 

Arastu hakim: «Ruhimizning ma’naviy quvvati o’lan vijdonimiz, fikrimizga quvvat berguvchi bir 

vositayi idrokiya deyilur. Ya’ni, hissiyotimizning ruhimizga ta’sir ettirg’uvchi bir robitayi 

ilktiriqiyyasidur», – demish. 

Ibn Sino hakim: «Vijdon ruh va fikrimizni tuyg’un qilmakg’a birinchi vositadur», – demish. 

 

Sof vijdon kabi hech komila mezon o’lmaz,  

Kishi o’z aybini bilmak kabi urfon o’lmaz.  

Shod-masrur o’lur insof ila vijdonli kishi,  

Kimki vijdonsiz esa, to’g’ri, chin inson o’lmaz. 

 

VATANNI SUYMAK 

 

Vatan. Har bir kishining tug’ulub o’skan shahar va mamlakatini shul kishining vatani deyilur. Har 

kim tug’ulgan, o’sgan yerini jonidan ortiq suyar. Hatto bu vatan hissi-tuyg’usi hayvonlarda ham bor. 

Agar bir hayvon o’z vatanidan – uyuridan ayrilsa, o’z yeridagi kabi rohat-rohat yashamas, maishati 

talx bo’lub, har vaqt dilining bir go’ shasida o’z vatanining muhabbati turar. 

Biz turkistonlilar o’z vatanimizni jonimizdan ortiq suydigimiz kabi, arablar arabistonlarini, qumlik, 

issig’ cho’llarini, eskimular shimol taraflarini, eng sovuq qor va muzlik yerlarini boshqa yerlardan 

ziyoda suyarlar. Agar suymasalar edi, havosi yaxshi, tiriklik oson yerlarga o’z vatanlarin tashlab hijrat 

qilurlar edi. 

Bobolarimiz «Kishi yurtida sulton bo’lguncha, o’z yurtingda cho’pon bo’l», – demishlar. 

 

Men ayblik emas, ey vatanim, tog’larim,  

Bevaqt tashlab ketdim, oyo, bog’larim.

 

Hijron qilodur meni judolig’,

 

Do’ndi g’ama ro’z-u shab-u chog’larim.

 

 

Hammaga ma’lumdurki, eng muqaddas diniy yerimiz o’lan Arabistonga bog’larini, hovlilarini sotub 

hijrat qilgan hojilarimizning aksari yana o’z vatanlariga qaytub kelurlar. Buning sababi, ya’ni bularni 

tortib keturgan quvvat o’z vatanlarining, tuproqlarining mehr-u mahabbatidur. Rasuli akram nabiyyi 

muhtaram sallollohu alayhi vasallam afandimiz: «Hubbul – vatani minal imoni – vatanni suymak 

imondandur», – demishlar. 

 

Vatan, vatan deya jonim tanimdan o’lsa ravon,  

Banga na g’am, qolur avlodima uy-u vatanim.

 

G’ubora do’nsa g’amim yo’q vujud zeri vahm,  

Charoki o’z vatanim hokidur go’r-u kafanim.

 

Tug’ub o’san yerim ushbu vatan vujudim xok,  

O’lursa aslina roje’ bo’lurmi man g’amnok?