İŞİD-lə üz-üzə
Yüklə 1,62 Mb. Pdf görüntüsü
|
| Yeddinci fəsil
Yol polisinin binası Yusif peyğəmbər adlı təpəni ələ keçirməkdən ötrü Hələbin Şeyx Nəccar bölgəsinə yollandıq. Təpədən öndə böyük bir bina vardı, Fatimiyyundan on nəfərlə birgə orada keşik çəkirdik. Binada iki livanlı və iki suriyalı da vardı. Canlı qüvvənin azlığına görə Suriya polisindən iyirmi nəfər də binadan bir qədər aralıda hazırlıqlı vəziyyətdə dayanmışdı. Müharibədən qabaq bu altımərtəbəli binada sürücülük vəsiqəsi verilir, maşınlar texniki baxışdan keçirilirdi. Otaqlar şkaf, qovluq və 73 sənədlə dolu idi. Birinci mərtəbənin pəncərələri o qədər böyük idi ki, tank oradan binanın içinə girə bilirdi. 500 metr irəlidə Yusif peyğəmbər təpəsi yerləşirdi. Təpənin başına qədər bir-birinin üstündə tikilmiş kənd evləri uzaqdan görünürdü. Uşaqlar kənddə döyüşə başlamışdılar, atışma səsi bir neçə saata qədər kəsilmədi. Bu ezamiyyətdə də Qulamsəxi ilə birlikdə idim. Fatimiyyundan olan biz 11 nəfərin vəzifəsi binanı qorumaq idi. Bu isə asan deyildi. Çünki nə pulemyotumuz vardı, nə də qumbaraatanımız. Ən çətini bu idi ki, ratsiyamız da yox idi, bir-birimizlə əlaqə saxlaya bilmirdik. Yuxarı mərtəbələrdə olanda düşünürdüm: Əgər indi düşmən gəlib birinci mərtəbədəki iki nəfərin başını kəssə, xəbərim olmayacaq. Buna görə də, altı mərtəbəni tez-tez çıxıb-düşür, uşaqlara baş çəkirdim. Aramızda təkcə livanlıda ratsiya vardı, əməliyyat komandiri ilə və qərargahla əlaqə saxlayırdı. Sonrakı günlərdə Yusif peyğəmbər təpəsi tam ələ keçirildi və bizim mövqeyimiz bərkidi. Buna baxmayaraq, hər an qulağım zəngdə idi. 74 Düşmən hücuma keçsəydi, birinci bu binanı tutacaqdı. Çünki bir yerə hücum edəndə lazım olan ilk şey möhkəm sığınacaqdır. Bu bina da o qədər böyük və möhkəm idi ki, düşmən ona ağır silahlarla atəş açırdı. Bütün bunlarla bərabər, vəziyyət o qədər sakit idi ki, bəzən binadan bayırda şəhər polisləri ilə oturub çay içir, söhbətləşirdik. Onlar müharibəyə cəlb olunmalarından şikayətlənirdilər. Hərçənd, bunun səbəbini bilirdilər: canlı qüvvə o qədər az idi ki, əli silah tutan hər kəsi döyüşə gətirirdilər. Yol polisinin binasında bəzi səbəblərdən hələ də çətinlik çəkirdik. Uşaqlar günorta yeməyinin axşamüstü saat 6-da verilməsinə alışınca çox əziyyət çəkdilər. Günortaya qaynanmış buğda, arpa və ya makaron verirdilər, axşam yeməyinə də balıq konservi və ya kolbasa. Çoxunun balıq konservini yeməyə ürəyi gəlmirdi; ağzını açan kimi gözlərini adamın gözünə dikmiş bütöv bir balıq görürdülər. Xəfif qar yağıb hər yeri ağartmışdı. Binanın içi çölündən soyuq idi. Nə istilik sistemi vardı, nə də qış geyimləri. Qərara gəldik ki, ətrafdakı evlərdən özümüzə bir şey tapaq. Livanlı 75 komandirimizlə danışdıq. Dedi ki, eybi yoxdur, amma gedəndə götürdüyünüz hər şeyi yerinə qoyarsınız. Yol polisi binasının ətrafı ticarət zonası idi, çoxlu xalça və parça anbarları vardı. Bəzi tərk edilmiş evlərdən bir odun və bir dizel sobası gətirdik. Növbəti problem onların yanacağını tapmaq idi. Nə odunumuz vardı, nə də dizelimiz. Məcbur qalıb binanın arxivindəki qovluqların canına düşdük, nə qədər kağız vardısa, iki həftəyə qədər yandırıb qızışdıq. Sonra iyirmilitrlik kanistrlərlə dizel tapmaq üçün ətrafı gəzməyə başladıq. Təkcə bir ev qalmışdı. Ora getmək üçün düşmənin gözü önündəki təxminən 200 metrlik ərazidən keçmək lazım idi. “Bir, iki, üç!” sayırdım və iki-üç nəfərimiz qaçırdı. Biz qaçanda düşmən də atəş açmağa başlayırdı, amma bütün güllələr yan keçirdi. Snayperlə atəş açırdılar, amma nişançı nabələd idi, silahını nizamlasaydı, bizi ikinci güllədə endirə bilərdi. Ümidimiz üzülmədi. Evdə iki dizel çəni vardı. Kanistrlərimizi doldurduq. Bu dəfə güllələrin altından əlidolu və ağır halda keçib özümüzü binaya yetirdik. Dizel götürəndə heç kimin 76 diqqətini çəkməməyə çalışsaq da, Suriya ordusunun uşaqları xəbər tutdular və tez bir zamanda iki çən yanacağın fatihəsini verdilər. Xoşbəxtlikdən, bu dəfə bir odun anbarı tapdıq, axırda da yaxınlığımızdakı artilleriya sursatının qutularını sındırıb sobaya atdıq. Bir müddətdən sonra döyüşçülərə yun poliver gəldi. Bu isti geyim də bəzi suriyalıların inciməsinə səbəb oldu. Paltarları əvvəlcə iranlı və livanlılara verdilər, sonra əfqanlılara, axırda da suriyalılara. Mən də incidim, amma bilirdim ki, hamı belə deyil və bu ayrıseçkilik xüsusi qərəzçilikdən irəli gəlmir. Ancaq hər halda, bu iş öz təsirini buraxdı; Vətən müdafiəsi təşkilatının uşaqları narazılıqla deyirdilər ki, görürsən, bizi axıra saxlayırlar. Binadakı livanlı minaçı idi. Onu “Safi” çağırırdıq. Axşamlar mina basdırmaq üçün ön xətdən 400 metr irəli gedir, gündüzlər düşmənin bizim ətrafımızda basdırdığı minaları zərərsizləşdirirdi. Bəzən mən də kömək etmək üçün onunla gedirdim. Düşməndən qənimət götürülən bəzi silah və sursatlar əl üsulu ilə hazırlandığına görə onlardan istifadə etmək çox təhlükəli idi. Misal 77 üçün, onlar mancanaqla mərmi atırdılar, yalnız başı yerə dəyəndə partlayırdı. Bundan ötrü mərminin başına içində dəmir parçası olan bir stəkan qoyurdular. Beləliklə, mərminin hansı tərəfi yerə dəysəydi, stəkan sınırdı və içindəki dəmir parçası partladıcıya dəyib mərmini Yüklə 1,62 Mb. Dostları ilə paylaş:
|